Nie z kotkiem na smyczy

W Krakowie pojawił się nowy znak drogowy. Zobaczymy go w samym centrum miasta – ulica Lubicz, przy kładce dla pieszych. Jego treść jest dość kontrowersyjna i znacznie dyskryminująca hodowców kotów.

Ten znak to rozbudowana wersja B-41, czyli zakazu ruchu pieszych. Wynika z niego, że nie wolno tędy przechodzić jedynie pieszym prowadzącym kota na smyczy.

Ktoś zadał sobie wiele trudu, aby tak przyozdobić znak. Może tego typu „wesołe oznakowania” są również w innych rejonach miasta.

Rewelacyjne wyniki Tramino

Informacja prasowa nadesłana przez Solarisa:

Po kilku miesiącach eksploatacji i przejechaniu 20.000 km dyspozycyjność techniczna poznańskich Tramino oceniana jest przez MPK na aż 99%! Do końca grudnia 2011 firma Solaris dostarczyła do Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Poznaniu już 23 tramwaje tej marki. 

Pierwsze poznańskie Tramino wyjechało na linię w lipcu. W tej chwili po poznańskich torowiskach jeżdżą już 23 tramwaje typu Solaris Tramino Poznań. – Pierwszych piętnaście sztuk przejechało ponad 20.000 kilometrów. Ich dyspozycyjność techniczną oceniamy bardzo dobrze. Kształtuje się ona na poziomie 99% – ocenia Solarisy Tramino Jan Firlik, Dyrektor Pionu Przewozów Tramwajowych w poznańskim MPK.

Dyspozycyjność techniczna na poziomie 99% dla nowych produktów jest nadzwyczaj dobrym wynikiem. Zazwyczaj nowo dostarczone pojazdy dla komunikacji publicznej na początku eksploatacji mają ten wskaźnik znacznie niższy.

Choć dostawa Tramino dla Poznania rozpoczęła się w lipcu, to pierwszy tramwaj tej marki zaczął kursy w stolicy Wielkopolski jeszcze w styczniu ubiegłego roku. Był to egzemplarz prototypowy, który MPK zdecydowało się wydzierżawić. Tramwaj przejechał w ruchu liniowym na różnych liniach już ponad 70.000 kilometrów. Jego bezawaryjność jest oceniana bardzo wysoko. Egzemplarz ten pomógł także we wprowadzeniu kilku zmian technicznych do poznańskich Tramino, zarówno w obszarze kabiny motorniczego, jak i w przestrzeni pasażerskiej i ogólnym wyglądzie tramwaju.

Solaris Tramino został także bardzo dobrze przyjęty przez poznańskich użytkowników komunikacji miejskiej, czego dowody można znaleźć chociażby na portalach społecznościowych.

W tym samym czasie, gdy pierwsze Tramino wyjechało na tory Poznania firma Solaris wygrała kolejny przetarg na dostawę tramwajów. Tym razem ich odbiorcą będzie niemieckie miasto Jena, dokąd w roku 2013 dostarczonych zostanie pięć Solarisów Tramino. Będą to pierwsze tramwaje polskiej produkcji sprzedane na rynku niemieckim.

W 2009 roku firma Solaris wygrała przetarg na finansowaną w większości z funduszów Unii Europejskiej, dostawę 40 niskopodłogowych tramwajów marki Tramino dla Poznania. Ich dostawa rozpoczęła się w lipcu 2011 roku i zakończy się w marcu bieżącego roku. Dodatkowo zamawiający skorzystał z tzw. opcji jaką daje prawo o zamówieniach publicznych i zamówił dalszych pięć tramwajów, których dostawa zakończy się do końca maja, a więc tuż przed Mistrzostwami Europy w Piłce Nożnej, których to – przypomnijmy – Poznań jest jednym z miast gospodarzy.

 Solaris Tramino, który wozi pasażerów w Poznaniu mierzy blisko 32 metry, jest wagonem przegubowym, pięcioczłonowym i jednoprzestrzennym oraz w pełni niskopodłogowym. Oznacza to, że w jego wnętrzu na całej długości nie ma żadnych stopni. Czworo drzwi podwójnych i dwoje drzwi pojedynczych zapewnia swobodną i szybką wymianę pasażerów. Szerokość drzwi podwójnych wynosi aż 1500 mm i jest największą, jaką można obecnie spotkać w oferowanych na rynku tramwajach. Z kolei minimalna szerokość przejścia wewnątrz wagonu to 750 mm.

Tramino może zabrać na pokład aż 229 pasażerów, w tym 48 na miejscach siedzących. Podróż w komfortowych warunkach zapewnia m.in. w pełni klimatyzowana przestrzeń pasażerska czy też wygodne siedzenia. Nowatorskim rozwiązaniem zastosowanym we wnętrzu tramwaju są specjalne szyny, do których zamocowano siedzenia. Dzięki temu możliwa jest ich szybka wymiana, dołożenie kolejnych lub zmiana ich ustawienia. Dużym udogodnieniem dla pasażerów Tramino jest też umieszczenie w każdym egzemplarzu pojazdu dwóch biletomatów. W drugim członie Tramino znajduje się miejsce dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Dodatkowo tramwaj wyposażony jest w specjalnie oznaczone miejsca siedzące dla osób o ograniczonej możliwości poruszania się oraz osób z dzieckiem.

Zamontowane wewnątrz pojazdu tablice informacji pasażerskiej pokazują kierunek trasy tramwaju, a system głosowy zapowiada najbliższe przystanki. Zgodnie z poznańską tradycją, tramwaj  ma na dachu dwie okrągłe tablice (z przodu i z tyłu) wyświetlające numer linii.

Wagon posiada oddzieloną od przedziału pasażerskiego kabinę motorniczego z niezależnym systemem wentylacji i klimatyzacji. Tradycyjny pulpit zastąpiono ekranami dotykowymi, za pomocą których motorniczy steruje tramwajem. Regulowany fotel, pulpit i podnóżek oraz regulacja ekranów sterujących pozwalają dostosować miejsce do indywidualnych potrzeb motorniczego. Producent pomyślał również o lodówce, w której w upalne dni można przechowywać napoje chłodzące.

Pojazd napędzany jest czterema silnikami asynchronicznymi firmy VEM o mocy 105 kW każdy.

Podstawowe parametry techniczne Solarisa Tramino dla MPK Poznań:

100% niskiej podłogi

Pięć członów

Klimatyzacja przestrzeni pasażerskiej i kabiny motorniczego

Liczba pasażerów: 229 osób

Szerokość: 2 400 mm

Szerokość drzwi jednoskrzydłowych: 750 mm  
    
Szerokość drzwi dwuskrzydłowych: 1 500 mm

Minimalna szerokość przejście wewnątrz wagonu: 750 mm

Ilość wózków napędowych: 2

Ilość wózków tocznych: 1

Wysokość podłogi na główką szyny:
            - w okolicach drzwi: 350 mm
            - w strefach nad wózkami: 480 mm
            - w pozostałych strefach: 350 mm

Średnica koła nowe/zużyte: 620mm/540mm


Tekst i fot. Solaris - informacja prasowa.

Grudzień bez śniegu, a w 2010 było biało

Grudzień 2011 przeszedł do historii jako miesiąc zimowy, ale bardzo ciepły i pozbawiony śniegu. W górach może trochę sypnęło, ale gdzie indziej było szaro i jesiennie (ze względu na temperaturę może nawet wiosennie – gdzieś w Polsce zakwitły róże). Tymczasem grudzień 2010 był dość zimowym miesiącem. Nie pamiętam temperatur, ale było biało, choć z pewnymi przerwami, co nie zmienia istotnego faktu – było biało. Zatem zapraszam na małą fotograficzną podróż w czasie w poszukiwaniu zimy.

Najpierw odwiedzimy podkrakowskie Niepołomice. Tam już 30 listopada było biało. Na poniższym zdjęciu przystanek „Niepołomice Rynek”. Po lewej Mercedes Sprinter z firmy MAT-BUS wykonujący kurs do Krakowa przez Wieliczkę, w środku kawał historii, czyli firma CB obsługująca trasę Kraków Czyżyny – Chobot. Przewoźnik jeszcze istnieje, ale już nie jeździ do Chobotu. Pomarańczowego Mercedesa Vario (815D) dawno już nie widziałem, więc może go sprzedano (skasowano) – firma CB będzie tematem oddzielnego wpisu. Po prawej śmieciarka Mitsubishi Fuso z krakowskiego MPO.

Pozostajemy w Niepołomicach. Mamy już jednak 1 grudnia 2010. Zima w pełni. Właśnie trwa śnieżyca, która sparaliżowała okolicę. Mercedes Sprinter z MAT-BUSa za chwilę wyruszy do Krakowa:

 Mercedes Vario, także z firmy MAT-BUS - po kursie z Krakowa:

Widoczny także na powyższym zdjęciu Mercedes Vario z firmy Transbus, który obsługuje trasę Kraków Rakowicka – Chobot:

Ta śnieżyca sparaliżowała Kraków, czego niestety osobiście doświadczyłem (miałem wtedy bardzo długą podróż). Tak wyglądała zaśnieżona jezdnia placu Centralnego. Przemieszcza się po niej Solaris Urbino 12  nr BU854 na linii 163, wówczas jeszcze w relacji do Bieżanowa Nowego:

Pod koniec grudnia 2010 r. piękną zima trwała nadal. Tak było np. 26 grudnia w Oświęcimiu. Wówczas zdjęcia robiłem pod dworcem PKP. Tu przedstawiciel najmniejszego taboru MZK Oświęcim, czyli Autosan H6-20 nr 40, który właśnie kończy kurs linii 23 (Dwory II – Oświęcim PKP):

Autosan H7-20.02 #49 na linii 27 (Oświęcim Miasto – Jawiszowice Kółko). Jeden z pięciu takich pojazdów w taborze MZK Oświęcim (rocznik 2002):

Dwa dni później, 28 grudnia była dość mocna śnieżyca. Skrzyżowanie ulic Dąbrowskiego i Śniadeckiego. Na podmiejskiej linii 17 (Harmęże – Oświęcim Zakłady Chemiczne) jedzie Neoplan N4009 nr 62 (rocznik 1994, w MZK od 2007 r.):

 W stronę Zakładów Chemicznych jedzie Jelcz 120M nr 44 na linii 1:

Z ul. Śniadeckiego wyjeżdżają dwa DAB-y 1200B. Jako pierwszy #57 na linii 1 do Dworca PKP, a za nim #67 na linii podmiejskiej 46 (Oświęcim Zakłady Chemiczne – Bieruń Zabrzeg):

 Trzy powyższe pojazdy w ruchu. Film jakości HD:

I na koniec 30 grudnia 2010 w Kędzierzynie-Koźlu. Główne drogi były oczyszczone, ale na bocznych śniegu nie brakowało. Poniżej ul. Szymanowskiego i autobus MZK: Ikarus 412 nr 222 na linii 4, wówczas w skróconej relacji Koźle Wyspa - Kędzierzyn Dworzec PKP. Niestety już w Kędzierzynie nie ma Ikarusów 412.

Ta sama ulica, a na niej MAN NL222 nr 106 na linii W, o której pisałem tutaj.

Jest tramwaj, nie ma autobusów

Ponad rok temu pisałem o otwarciu nowej linii tramwajowej w Krakowie – na Mały Płaszów. Teraz jest już kolejna. Wprawdzie jeszcze nie została dokończona, ale tramwaje już jeżdżą w nowe miejsce – do końcówki Ruczaj. Więcej napiszę o tym w jednym z kolejnych wpisów, a teraz kilka słów o autobusach. Czwartek, 29 grudnia 2011 był ostatnim dniem funkcjonowania autobusowej pętli Ruczaj, z której korzystały trzy linie: 124 (Ruczaj – Wieczysta), 128 (Ruczaj – Mistrzejowice) i 424 (jednokierunkowa, tylko w relacji Ruczaj – Ugorek). Od 30 grudnia ruszył tramwaj, a wspomniane linie autobusowe zostały skrócone o 8 przystanków – do Ronda Grunwaldzkiego. Tu warto dodać, że to już kolejna ingerencja w trasę linii 124. Wprawdzie końcówki Wieczysta nie zmieniano, ale przed uruchomieniem linii tramwajowej na Kurdwanów (w październiku 2000 roku) drugą pętlą było Osiedle Kurdwanów. 

Na pożegnanie pętli Ruczaj prezentuję kilka fotek wykonanych pod koniec jej istnienia, czyli 18 grudnia 2011. Główni bohaterowie to Mercedesy Citaro G, które były stałym elementem tamtego miejsca.

Osobówki w Grecji

Grecy uwielbiają motoryzację. Swoimi pojazdami jeżdżą dosłownie wszędzie. Znaki zakazu, nakazu, czy w ogóle jakiekolwiek przepisy to nie problem. Jedzie się tam, gdzie się chce. Niestety jest to często bardzo denerwujące. Tam, gdzie nie da się wjechać samochodem,  tam wjadą motorkiem (np. w miasteczkach na wyspach, gdzie uliczki między gęstą zabudową są dość wąskie). Pośród tego całego powiedzmy motoryzacyjnego zamieszania i ogromu różnych, ale jednak bardzo podobnych pojazdów czasami zdarzają się jakieś bardzo ciekawe wyjątki. Stare, wręcz zabytkowe osobówki. Kilka takich pojazdów widziałem i to właśnie im poświęcę ten wpis.

Na początek zapraszam do nadmorskiej Paralii. Tam pośród całej masy zaparkowanych niekiedy zderzak w zderzak pojazdów natrafiłem na ciekawe maleństwo, czyli poprzednika naszego popularnego "malucha". To Fiat 500, który był produkowany w latach 1957 - 1975.

Przy jednym z hoteli stał sobie dawny symbol luksusu, czyli Mercedes serii W114 (lub bliźniaczy W115 - nie ustaliłem), produkowany w latach 1968 - 1976. Na zdjęciu przedstawiciel drugiej serii, czyli wytwarzanej od 1973 roku.

W pobliżu przystani stał kolejny czynny zabytek, czyli Opel Rekord C. Pojazd ten produkowano w latach 1966 - 1971. 

 

Na następne ciekawe osobówki natrafiłem w Katerini. Tam tuż przy przystanku w centrum miasta stał Peugeot 304. Ten francuski pojazd produkowano w latach 1969 - 1980.

W pobliżu zaparkowano pięknego Forda Mustanga. Niestety zrobiłem mu tylko jedno zdjęcie (żałuję, że nie utrwaliłem tyłu) i wtedy pojawił się właściciel pojazdu. Był bardzo zadowolony, że ktoś interesuje się jego pojazdem. Coś tam nawet o nim opowiadał, ale tylko po grecku. Angielskiego nie znał. Potem tłumaczył nam, jak dojść na targ i o kolejnej fotce zapomniałem. Ford Mustang powstawał już od 1964 roku i stopniowo wprowadzano kolejne wersje. Ta z Katerini wygląda mi na lata 80-te.

Przy targu stał inny ciekawy pojazd. Niestety był to już wrak. Dokładnie Citroën GS, który powstawał w latach 1970 - 1986. W roku 1971 zyskał tytuł „Samochodu Roku”.

Na następną ciekawą osobówkę natrafiłem już w Paralii. To Opel Kadett C, czyli model produkowany w latach 1973 - 1979. Niestety widok na przód jest trochę nieostry.

 Więcej osobówkowych zabytków nie fotografowałem.

PKSiS Oświęcim na dworcu

Jeszcze niedawno oświęcimski PKS dość poważnie rozważał likwidację dworca autobusowego przy ul. Chemików. Stopniowo wycofywano z niego poszczególne relacje (np. Kraków), a na budynku dworcowym pojawił się baner informujący o jego sprzedaży (to w 2007 roku). Chętnych jednak nie było. Udało się jednak sprzedać coś innego, czyli całą bazę PKSiS Oświęcim przy ul. Więźniów Oświęcimia. Sprawa ta była dość głośna, bo chodziło o bardzo dużą kwotę, za którą teren ten nabyło Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau (17 milionów złotych, a cała firma została sprzedana w 2006 roku przez ministerstwo tylko za jeden milion zł - jak podała „Gazeta Krakowska” z 18.03.2010). Sprawą zainteresowało się nawet Centralne Biuro Antykorupcyjne. Wszystko wyjaśniono (chyba?) i od kwietnia 2011 roku rozpoczęły się prace rozbiórkowe dawnych transportowych zabudowań. Pozostawiono jedynie obiekty historyczne, czyli pozostałości dawnego obozu koncentracyjnego.

Dawna baza przy ul. Więźniów Oświęcimia, 24.04.2011:

Weekendowa przerwa w pracach rozbiórkowych. Obok sprzętu budowlanego stoi czerwone Pegaso 6424 (KOS 99XG). Dalej przerobiony Autosan H10-11 (BOA 2174) i czarny Auwärter Clubstar (KOS 06647).

Autobusom towarzyszy wojskowy Kraz 255, za którym stoi jedyny oświęcimski Irizar InterCentury (KOS 24GF), dalej Jelcz 120M, Autosan H9-21, Jelcz T120 (BOF 2300) i prawie niewidoczny biało-niebieski MAN SL283 (KOS 45ES).

Pozostałość po wyburzonej hali, a obok Jelcz 120M i dalej fragmenty Renaulta R312 i Heulieza GX187.

Ostatecznie przewoźnik wyprowadził się z bazy w czerwcu br. Wtedy dobrodziejstwem okazał się wcześniejszy brak zainteresowania terenem dworca przy ul. Chemików – to właśnie tam przeniesiono autobusy. PKSiS Oświęcim nie jest już wszakże tak wielką firmą jak jeszcze chociażby w latach 90-tych, więc posiadany tabor zmieścił się na terenie dworca. Pusty do tej pory plac zapełnił się. Dało to możliwość szybkiej lustracji tego, co jeszcze jeździ. Dla mnie niespodzianką było odkrycie, że nadal istnieje mała Setra S209 H z 1982 roku. Niestety indywidualnego zdjęcia jej nie zrobiłem.

Plac postojowy oświęcimskiego dworca jest teraz zapełniony autobusami. Od prawej stoją: Autosan H9-21 (BLZ 5983), Iveco Daily (KOS 06164), Jelcz 120M (BLW 6991), dwa Heuliezy GX187 (KOS 2G13 i KOS 3G14), zmodernizowany (oszpecony) Autosan H10-10 (KOS J974), Setra S209 H (KOS U413), Irizar InterCentury i dwa MAN-y SL283.

 Plac postojowy - widok z drugiej strony.

 Pośród oświęcimskich autobusów pojawiają się także nieliczni goście z innych miast. Tu Solbus C10,5 z PKS Kłodzko jako pospieszny Kudowa Zdrój - Nysa - Katowice - Zakopane. Od 2 stycznia 2012 trasa skrócona do relacji Kłodzko - Katowice.

Na parking wykorzystano nawet od dawna nieużywane przystanki dla wysiadających w bocznej części placu. Stoi tam jeszcze niestety już bardzo zniszczony słupek przystankowy PKS.

Na dawnych przystankach dla wysiadających teraz parkują autobusy. Tu Autosan H10-11, MAN SL283 i Pegaso 6424 (na podwoziu Mercedes O405).

Niedawno czerwony Pegaso 6424 zyskał nowe, biało-zielone malowanie.

Oryginalny słupek z logo PKS. Jeszcze niedawno te już kultowe znaczki były przyczepione na każdym stanowisku oświęcimskiego dworca.

Przy dawnych stanowiskach dla wysiadających zaparkowały najmniejsze pojazdy przewoźnika, czyli Iveco TurboDaily (na pojeździe widać jeszcze stary adres siedziby) i Iveco Daily (KOS 07392).

Warsztaty ponoć znajdują się przy ul. Kolbego. Osobiście nie udało mi się tego potwierdzić.

Tysięczny DAF w Tajwanie i program ATe

Wpis poświęcony DAF-owi. Dwie informacje prasowe:

Tysięczna ciężarówka firmy DAF zmontowana na Tajwanie

W piątek 16 grudnia 2011 roku w zakładach FASC - Formosa Automobile Sales Corporation - na Tajwanie z linii produkcyjnej zjechała tysięczna zmontowana lokalnie ciężarówka DAF CF85. Firma DAF prowadzi aktywną działalność na Tajwanie od 2006 roku, a w zeszłym roku objęła pozycję lidera rynkowego wśród marek europejskich w segmencie ciężkich ciągników.

Firma Formosa Automobile Sales Corporation jest odpowiedzialna za marketing i sprzedaż samochodów ciężarowych firmy DAF na Tajwanie, a także za lokalną produkcję. Każdego tygodnia montuje się średnio dziesięć samochodów ciężarowych CF wykorzystując tak zwane zestawy CKD (ang. Completely Knocked Down – całkowicie zdemontowane), które są wysyłane z firmy DAF Trucks w Eindhoven do Tajpej. Firma DAF przeszkoliła personel zakładów FASC, dzięki czemu jakość samochodów ciężarowych montowanych na Tajwanie jest taka sama, jak tych produkowanych w Eindhoven lub Leyland.

DAF dostarcza dwu- i trzyosiowe ciągniki CF85 oraz podwozia pod zabudowę na rynek tajwański. „Pojazdy te doskonale sprawdzają się w ciężkim transporcie dystrybucyjnym ze względu na niską masę własną oraz wysoką nośność, doskonały komfort kierowcy i wyjątkowe połączenie kompaktowej kabiny z dużą mocą silnika” - tłumaczy Seiko Chen, prezes firmy FASC. „Współpracując z firmą DAF chcemy dalej umacniać swoją pozycję na rynku, a naszym celem na 2012 rok jest zarejestrowanie 650 pojazdów z serii CF w porównaniu z 450 pojazdami w tym roku. Badamy również możliwości lokalnego montażu ciężarówek dystrybucyjnych DAF LF”.

„Jesteśmy dumni ze współpracy z firmą FASC” - wyjaśnia Michiel Kuijs, dyrektor zarządzający  pionu Sales Operations w firmie DAF Trucks N.V. „Firma FASC to wiodący, profesjonalny partner, który pracuje na rzecz dalszego umocnienia pozycji firmy DAF w Tajwanie. Doświadczenie firmy i odnoszone przez nią sukcesy na rynku bardzo ułatwią osiągnięcie tego celu”.

DAF wprowadza na rynek modele CF85 i XF105 w ramach programu ATe

Firma DAF wprowadza jako część programu ATe (Advanced Transport efficiency) specjalne wersje ciągników siodłowych dla popularnych modeli CF85 i XF105. Ich parametry techniczne zostały całkowicie zoptymalizowane w celu uzyskania maksymalnej wydajności i oszczędności oraz możliwie najmniejszego wpływu na środowisko naturalne. Nowe modele ATe CF85 i XF105 są już dostępne. 

Plan maksymalnego zmniejszenia zużycia paliwa wymagał przeprowadzenia badań nad doskonaleniem właściwości aerodynamicznych. Jednym ze sposobów na osiągnięcie tego celu jest zainstalowanie kompletu spojlerów dachowych i osłon bocznych w połączeniu z fartuchami bocznymi. Będą one stanowiły standardowe wyposażenie modeli ATe CF85 i XF105. Opony charakteryzujące się małym oporem toczenia również będą należały do wyposażenia standardowego. Występują w rozmiarze 315/70R22.5, aby obniżyć wysokość pojazdu oraz przyczyniać się do zmniejszania oporu powietrza.

Nowe modele ATe CF85 i XF105, są wyposażone w silnik PACCAR MX o pojemności 12,9 l, połączony z automatyczną skrzynią biegów AS Tronic z trybem zmiany przełożeń całkowicie zoptymalizowanym pod kątem zmniejszenia zużycia paliwa. Kierowca może zmieniać biegi samodzielnie jedynie przy prędkości poniżej 30 km/h oraz w przypadku stosowania hamulca silnikowego MX Engine Brake. We wszystkich pozostałych sytuacjach to układ elektroniczny wybiera idealny moment zmiany przełożenia.

Modele ATe są wyposażone w układ napędowy z redukcją 2,69:1, pozwalający osiągnąć optymalne zużycie paliwa. Wersja z redukcją 2,53:1 jest dostępna opcjonalnie w pojazdach do lekkich zastosowań. Modele ATe są również wyposażone w tempomat adaptacyjny, który pomaga zmniejszyć spalanie. Hamulec silnikowy DAF, który również przyczynia się do zmniejszania zużycie paliwa, a także poprawia nośność osi, został wykorzystany w charakterze retardera.

Ponadto, wszystkie modele ATe CF85 i XF105 są oferowane z pakietem szkolenia dla kierowców pojazdów DAF Eco*, dzięki któremu można uzyskać stałe zmniejszenie zużycia paliwa i emisji CO₂, przeciętnie z 3 do 5%.

  Tekst i fot. DAF - informacja prasowa.

Krótkie spotkanie z „gagarinem”

W dziale „Kolej” dawno temu wspomniałem, że moją ulubioną lokomotywą jest „gagarin”, czyli pojazd oznaczony jako ST44 na PKP. Często jednak tak bywa, że gdy coś się lubi, to nie ma się tego zbyt często. Tak jest i w moim przypadku. Ostatni raz „gagarina” fotografowałem w czerwcu 2010, w drodze na imprezę przegubową Karosą w Rybniku. Była to jednak tylko fotka z jadącego pociągu: ST44-1082 na terenie kopalnii „Rydułtowy-Anna” w miejscowości Rydułtowy.

 Na następne zdjęcie „gagarina” czekałem ponad rok. Udało mi się dopiero 5 listopada br. i to czysto przypadkowo. Przejeżdżałem drogą wojewódzką nr 408 obok stacji Bierawa na Opolszczyźnie (w pobliżu Kędzierzyna-Koźla). Tuż przy przejeździe kolejowym stała ta piękna maszyna: M62M-011 z Rail Polska, wypożyczona przez Lotos Kolej. Właśnie trwało tankowanie – obok zaparkowała cysterna samochodowa, od której przez ubytek w płocie do lokomotywy poprowadzono wąż z paliwem.

Zatrzymałem się w pobliżu i uzbrojony w aparat podreptałem na pobliski przejazd kolejowy, który wydawał się być najlepszym miejscem do robienia zdjęć. Wtedy okazało się, że właśnie zakończono tankowanie i „gagarin” włączył silnik. Niestety moment odpalenia z charakterystycznym czarnym dymem umknął mi, ale już po chwili kręciłem filmik. Liczyłem na to, że lokomotywa zaraz ruszy, bo szlabany na przejeździe zostały zamknięte. Nie chodziło jednak o „gagarina”, ale o „rumuna” z CTL, który po chwili nadjechał (dokładnie to ST43-R001). Zbyt późno to odkryłem, ale na szczęście trochę tego przejazdu nakręciłem. Szkoda tylko, że zbyt szybko aparat wyłączyłem po odjeździe lokomotywy – było pod słońce, a właśnie wtedy rozpoczął się najpiękniejszy dźwięk pracy silnika.

 Po chwili M62 ruszył w stronę peronów i zatrzymał się kilkanaście metrów dalej.

Wciąż liczyłem na to, że po zwolnieniu szlaku przez „rumuna”, odjedzie w stronę Nędzy. Ustawiłem się przy dziurze w płocie, z której wcześniej korzystała cysterna i kilka minut czekałem. Szlabany znów zamknęły się, więc mój plan miał zostać zrealizowany w 100%. Owa wartość szybko zredukowała się do 0, bo „gagarin” ani drgnął, a od strony Nędzy nadjechał regio nr 4626 o międzynarodowej relacji Bohumin – Wrocław Główny przez Kędzierzyn-Koźle. Dobre choć i to. Tak więc utrwaliłem EN57-997. Dłużej czekać niestety nie mogłem. Oto, co nakręciłem (HD):

Star podnośnik

Dział „Ciężarówki” ostatnio został zdominowany przez informacje prasowe. Czas więc to zmienić, dodając coś swojego. Będzie trochę historycznie, choć we współczesnych realiach. Po Polsce wciąż jeszcze jeździ wiele ciężarówek z okresu PRL-u, co bardzo mnie cieszy i gdy tylko nadarzy się okazja, staram się je fotografować. Czasami pewne zdjęcia to efekt przypadku, inne są następstwem zaplanowanej sesji, bo dany „eksponat” stale parkuje w tym samym miejscu. Dziś ten drugi przypadek, choć na koniec wpisu powrócę do tego pierwszego. Zatem zapraszam do Krakowa, w okolicę al. Pokoju. Swoje stałe miejsce postoju ma tam Star 28 podnośnik. Pojazd niedawno przeszedł remont. To dobrze, bo jest szansa, że jeszcze trochę pojeździ. Źle, bo ma dość dziwne kolory. Oto on:

 

Mam także zdjęcie tego pojazdu wykonane przed remontem. Niestety jakościowo jest takie sobie, bo byłem wówczas bez aparatu. Zatem mamy kwiecień 2008 roku:

Na Starze jest podany adres www – niestety taka strona nie istnieje. W reklamie na pojeździe jego właściciel pisze, że ma także dźwigi. Przy al. Pokoju ich niestety nie było, a szkoda, bo może to też takie ciekawe historyki. Takie pojazdy (czyli historyki), ale z innych firm nadjechały dosłownie po chwili i zupełnie niespodziewanie. Najpierw Star 200 hakowiec z krakowskiego MPO, przy którym aparat trochę mi wariował i nie utrwaliłem go zbyt dobrze:

Tuż za nim nadjechała dość egzotyczna w Polsce zabudowa, czyli Kamaz (jaki to typ?) dźwig:

Przepalone niebo i szeroki kąt, ale Kamaz utrwalony. Tak wyglądał jego bok:

--------------------------------------------------------------

Na zakończenie jeszcze trochę historii. Samochód Star 28 był produkowany w latach 1968 – 1989. Tak więc fotografowany podnośnik może mieć najmniej 22 lata. Równolegle, lecz nieco krócej (1968 – 1983) powstawał Star 29. Pojazd identyczny, ale napędzany silnikiem benzynowym (typu S47 o mocy 105 KM). W Starze 28 silnik diesla (typu S530A o mocy 100 KM). Modele te były z założenia elementem pośrednim (ładny mi element pośredni, który powstawał tyle lat) pomiędzy Starami 25 i 27, a nowocześniejszym Starem 200. Co ciekawe, kabina modelu 28 i 29 powstała we współpracy z francuską firmą Chausson. Na ówczesne (1968 r.) realia była bardzo nowoczesna, zapewniając np. takie luksusy jak „regulowanie położenia koła kierowniczego”, czy możliwość zainstalowania radia.