Parada autobusów MPK Kraków, 26.09.2021 (1)

 

W roku 2021 do Krakowa powróciły parady taboru komunikacji miejskiej. Opisywałem już przejazd wagonów typu N, który miał miejsce 13 czerwca (tu link). Kolejna kolumna pojazdów MPK Kraków przejechała przez miasto 26 września 2021 (niedziela). W zasadzie były to dwie parady. 

Osobno prezentowały się historyczne i współczesne autobusy MPK, a w innej kolumnie jechał tabor tramwajowy. Ponieważ obie parady przemieszczały się jednocześnie, na dokumentowanie wybrałem tylko jedną – autobusową. Jej trasa pozwalała na fotografowanie pięknych pojazdów w kilku miejscach.

Autobusy wyruszyły o godzinie 11:30 z zajezdni Bieńczyce, przemieszczając się następującą trasą: ul. Makuszyńskiego, Kocmyrzowska, Obrońców Krzyża, Żeromskiego, al. Róż, al. Przyjaźni, al. Solidarności (tu nastąpiło spotkanie z paradą tramwajową), pl. Centralny, al. Andersa, al. Bora-Komorowskiego, Młyńska, Meissnera, Lema i stamtąd wjazd na teren Tauron Areny Kraków, wraz z przejazdem przez budynek. 

W rejonie Tauron Areny (na al. Pokoju) zakończyła się także parada tramwajowa. Dlaczego obie kolumny dotarły w to samo miejsce? Na terenie Tauron Areny odbywała się 4. Wielka Lekcja Ekologii pod hasłem „Kraków dla klimatu”. 

Do tego, co działo się przy Tauron Arenie jeszcze powrócę. Najpierw jednak autobusowa parada. Jej przejazd udało mi się dokumentować w trzech lokalizacjach. Na początek wybrałem skrzyżowanie ul. Kocmyrzowskiej z Obrońców Krzyża. 

Przejazd parady autobusów był zabezpieczany przez policję i pracowników MPK. Jako pierwszy jechał najstarszy czynny w Polsce autobus, czyli Rugby Express L z roku 1929.

Za nim przemieszczał się Ikarus 620 #118 z przyczepą Karosa B40 #600 (czeska ksywka tego pojazdu to „vlečka”). Następnie jechał kolejny mały przedstawiciel bogatej kolekcji historycznego taboru MPK Kraków. Nysa 522 #803. Rocznik 1980. Taki tabor wykorzystywano do obsługi linii mikrobusowych „M”. To był ciekawy rozdział krakowskiej komunikacji miejskiej. 

Wyjątkową paradę krakowskich autobusów prowadził Rugby Express L. 26.09.2021.

Jako drugi jechał Ikarus 620 z przyczepą Karosa B-40. W tle Nysa 522.

 

Nysa 522 #803. Kolor dość nietypowy, ale również i tak malowane były pojazdy obsługujące linie mikrobusowe „M”. Miały różne barwy - w zależności od tego, jak pomalowana partia Nysek opuszczała fabrykę.

Zestaw, który jechał za Nysą był dla mnie wielkim zaskoczeniem. Miłą niespodzianką. To dwa nowe pojazdy w jakże bogatej kolekcji taboru historycznego MPK Kraków.

Pogotowie techniczne powstałe na bazie autobusu Jelcz 272 MEX z przyczepą autobusową Gottfried Lindner z 1943 roku. Powiem krótko: rewelacja. Przejazd w paradzie był premierowym pokazem tych pojazdów.

Warto jeszcze dodać, że to już drugi odrestaurowany „pogot” w zbiorach przewoźnika. Pierwszy to Ikarus 280/A. Tu jego zdjęcie.

Premierowy przejazd dwóch kolejnych krakowskich zabytków: pogotowie techniczne na bazie autobusu Jelcz 272 MEX + przyczepa osobowa Gottfried Lindner. 

Za pogotowiem autobusowym paradowały pozostałe krakowskie „ogórki”, czyli Jelcz 272 MEX z przyczepą Jelcz PO1 i niesamowity przegubowiec, Jelcz 021 #549.

Jelcz 272 MEX z przyczepą Jelcz PO1 (#341+608).

Jelcz 021 #549.

Następni uczestnicy parady to Jelcz M-11 #12240 i dwa Ikarusy 280.26. Biało-czerwony #34260
i jeszcze kilka miesięcy wcześniej błękitny, a tu już w nowym schemacie malowania #24575.

Jelcz M-11 #12240.

Ikarus 280 #34260.

Ikarus 280 #24575 w nowej wersji malowania.

Za Ikarusami jechał „melon”, czyli Autosan H6-20.02 #10108, a następnie Scania CN113ALB #38030 i Scania CN113CLL #PS001. 

Jako ostatni przedstawiciel taboru historycznego przemieszczał się MAN SG242 #36001. Takich autobusów mogło po Krakowie jeździć całkiem sporo, ale finalnie nic z tego nie wyszło (brak zainteresowania producenta polskim rynkiem i jego wymaganiami taborowymi) i zakupiono tylko jeden egzemplarz. 

Autosan H6-20.02 #10108.

Scania CN113ALB ##38030.

Pierwsza krakowska Scania CN113CLL, czyli pojazd #PS001.

MAN SG242 #36001.

Kolejne paradujące autobusy reprezentowały tabor obecnie eksploatowany przez MPK Kraków. Jako pierwszy jechał przedstawiciel najliczniejszej grupy przegubowców w mieście, Solaris Urbino 18 czwartej generacji #BR501. Obecnie 118 egzemplarzy.

Następny autobus to jeden z 30 przedstawicieli modelu Mercedes-Benz Citaro hybrid, a dokładniej egzemplarz o oznaczeniu PO206. Oprócz niego jest jeszcze 56 takich tradycyjnych Diesli, czyli łącznie przewoźnik eksploatuje aż 86 najnowszych Citaro (więcej o nich tutaj).

Za Mercedesem jechał Solaris Urbino 12,9 Hybrid #BH402. Rocznik 2014. MPK Kraków eksploatuje tylko dziewięć takich autobusów.

Kolejny pojazd to elektryczny przegubowiec. Solaris Urbino 18 electric #DN002. Rocznik 2017. Po Krakowie jeżdżą aż 54 takie autobusy.

Paradę kończył Autosan M09LE #DA108. Rocznik 2009. Takich autobusów przewoźnik ma 36 egzemplarzy.

Solaris Urbino 18 #BR501.

Mercedes-Benz Citaro hybrid #PO206.

Solaris Urbino 12,9 Hybrid #BH402.

Solaris Urbino 18 electric #DN002.

Autosan M09LE #DA108.

Autobusy odjechały w stronę pl. Centralnego, a ja przeszedłem około 400 m, do ronda Kocmyrzowskiego, gdzie ta niezwykła kolumna miała pojawić się już za kilka minut.

Wykonane wówczas zdjęcia (a w zasadzie screeny z materiału filmowego) przedstawię w drugiej części tego reportażu.

TCDD, pociągiem z Çamlıka do Selçuku (3)

 

Ostatnio pisałem o składzie towarowym przejeżdżającym przez Selçuk (tu link). Udokumentowaliśmy go czekając na pociąg nr 32705 w relacji İzmir (Basmane) – Denizli. Planowy przyjazd o godzinie 12:08. 

Osobówka była opóźniona. Pewnie właśnie dlatego wcześniej puszczono towarowy. Niestety w Selçuku nie zapowiada się pociągów (nie ma też żadnych tablic informacyjnych), więc nie wiedzieliśmy, ile jeszcze pozostało czekania na tym dość męczącym upale.

Natomiast grupka kilkunastu osób stojących bezpośrednio przy budynku stacyjnym o czasie przyjazdu została poinformowana przez pracownika TCDD (chyba dyżurny ruchu) osobiście, jak wcześniej my w Çamlıku. Zatem taka forma informacji pasażerskiej była tu standardem. 

Postanowiłem dowiedzieć się, kiedy pociąg 32705 przyjedzie, bo jeżeli miałoby to nastąpić dopiero za 20 minut lub później, to zrezygnowalibyśmy z czekania. Pracownik kolei siedzący w budynku stacyjnym nie odpowiedział mi, ale zawołał inną osobę (umundurowaną). Mężczyzna ten wyjaśnił mi, że pociąg przyjedzie już za 5 minut, a następnie zaczęły się dodatkowe uprzejmości – życzył mi miłego dnia i szczęśliwej podróży.

Spalinowy zespół trakcyjny Anadolu obsługujący pociąg do Denizli na stację wjechał około godziny 12:20. Był to czteroczłonowy pojazd o oznaczeniu MT 15451. Wysoki numer kolejny (51) wskazywał, że to jeden z najnowszych szt.

TÜVASAŞ Anadolu nr MT 15451 jako pociąg nr 32705 wjeżdża na stację Selçuk. 5.08.2021.

MT 15451 do Denizli w trakcie wymiany pasażerów na stacji Selçuk. 5.08.2021.

Zbliżenia na detale Anadolu MT 15451.

Wymiana pasażerów zakończona. Opóźniony pociąg nr 32705 w relacji İzmir (Basmane) – Denizli gotowy do odjazdu. Po prawej stronie widoczny Hyundai Rotem o oznaczeniu E22125 obsługujący İZBAN. Po lewej przejście podziemne na peron nr 2, z którego korzysta wyłącznie İZBAN.

TÜVASAŞ Anadolu MT 15451 odjeżdża ze stacji Selçuk. Najbliższy postój w Çamlıku.

Tak zakończyliśmy dokumentowanie taboru tureckich kolei TCDD. Pierwotnie w planach miałem jeszcze obejrzenie ustawionego za dworcem parowozu, ale mega upał i nasze zmęczenie skutecznie zniechęciły nas do tego punktu programu. Tym bardziej, że parowozów tego dnia mieliśmy wręcz nadmiar (po wizycie w muzeum w Çamlıku).    

Maszynę tę udokumentowała firma Google. Jest widoczna na zdjęciach z usługi Street View. To lokomotywa o oznaczeniu 34054. Rocznik 1930, producent NOHAB ze Szwecji. Ponieważ identyczny parowóz (o numerze 34056) jest eksponatem muzeum w Çamlıku, więcej informacji o tych maszynach podam w oddzielnym, dedykowanym wpisie (w jednej z kolejnych części relacji z Çamlıka).

Parowóz pomnik TCDD 34054 (NOHAB) na stacji Selçuk. Obok żuraw wodny. Na kabinie tureckie symbole narodowe i podobizna Mustafa Kemala Atatürka. Sierpień 2020. Źródło: Google Street View.

Na zakończenie materiału o podróży pociągiem TCDD z Çamlıka do Selçuku zapraszam do obejrzenia nagranego wówczas filmu. 

Zaczyna się on na stacji Çamlık, na którą właśnie wjeżdża TÜVASAŞ Anadolu nr MT 15410 jako pociąg nr 32706 w relacji Denizli - İzmir (Basmane). To nim dojechaliśmy do Selçuku, gdzie udokumentowałem odjazd tego pojazdu.

Dalsza część filmu to przejazd pociągu towarowego prowadzonego lokomotywą TÜLOMSAŞ DE 33 067. Potem zobaczycie prezentowane w tym wpisie Anadolu nr MT 15451 jako pociąg nr 32705 w relacji İzmir (Basmane) - Denizli. Zespół trakcyjny udokumentowałem w trakcie wjazdu i odjazdu ze stacji Selçuk.

W najbliższym czasie zamieszczę wpis dotyczący stacji İzmir (Basmane). Stopniowo będę także kontynuował prezentację ekspozycji muzeum z Çamlıka (tu link).

Pierwsza część materiału o podróży pociągiem TCDD na odcinku Çamlık – Selçuk.

Trolejbusy z Lublina w Tychach

 

Temat trolejbusów kursujących po mieście Tychy w Blogu Transportowym pojawiał się już kilka razy. Pisałem np. o nowych Solarisach (tu link). Ten materiał dotyczy „gości” z Lublina, czyli taboru pozyskanego przez Tyskie Linie Trolejbusowe od tamtejszego MPK.

Na początku 2021 roku TLT wypożyczyły dwa lubelskie trolejbusy. Było to związane ze zwiększonym zapotrzebowaniem taborowym. Do Tychów dotarły Solarisy Trollino 12M. 

Pierwszy z nich to pojazd o lubelskim oznaczeniu 3839. Rocznik 2007. Pierwotnie trolejbus testowy, a dopiero w 2009 roku kupiony przez MPK Lublin. Internetowe źródła podają, że przed wypożyczeniem do Tychów był on przez dłuższy czas wycofany z eksploatacji.

Dawny tester w Tychach otrzymał oznaczenie taborowe 97. Pozostał w obecnych barwach komunikacji miejskiej Lublina, a na boku umieszczono napis: „Trolejbus eksploatowany dzięki uprzejmości MPK Lublin”.

Drugi z wypożyczonych lubelskich trolejbusów to pojazd o oznaczeniu 3836. Solaris Trollino 12M, także z 2007 roku, ale w przeciwieństwie do opisanego powyżej testera, od razu był własnością MPK. W Tychach otrzymał on numer taborowy 96 i również zachował dotychczasowe malowanie. 

Mając na celu także udokumentowanie lubelskich trolejbusów, trafiłem do Tychów w poniedziałek, 27 grudnia 2021. To był zimowy, mroźny dzień. Temperatura wynosiła około -10 stopni Celsjusza. To nie sprzyja fotografowaniu, ale innej alternatywy nie miałem. W godzinach porannych byłem już pod zajezdnią TLT Tychy przy ul. Towarowej. Przez jej teren właśnie jechały, jeden za drugim, oba trolejbusy pozyskane z Lublina. Po chwili na ulicę powoli wytoczył się Solaris #97, czyli dawny tester. Obsługiwał on linię A w relacji Tychy Zajezdnia – Tychy Dworzec PKP. Długość 7,90 km, a rozkładowy czas jazdy to 23 minuty (dane ze strony internetowej Zarządu Transportu Metropolitalnego).

Pozyskany z Lublina, ex testowy Solaris Trollino 12M #97 wyjeżdża z zajezdni na ul. Towarową, aby rozpocząć kurs linii A do pętli Tychy Dworzec PKP. 27.12.2021.

Czując się „prawie jak w Lublinie” we wnętrzu #97 dotarłem do dworca kolejowego. Tam udało mi się jeszcze kilka razy udokumentować ten wyjątkowy pojazd. 

Trollino #97 stoi na przystanku dla wysiadających pętli Tychy Dworzec PKP. 27.12.2021.

Tak malowane są tyskie trolejbusy. Widoczne w tle barwy Lublina wyróżniają się pośród miejscowego taboru i zwracają uwagę. Na pierwszym planie Solaris Trollino 12MB #28 (linia B, kierunek Paprocany Pętla T-bus, rocznik 2013), a w tle fragment głównego bohatera tego wpisu, czyli Trollino #97.

Solaris Trollino 12M #97 podstawia się na stanowisko pierwsze, obsługując linię A do końcówki Tychy Zajezdnia. 

W oczekiwaniu na rozpoczęcie kolejnego kursu linii A. TLT na swojej stronie internetowej podaje, że pojazdy o oznaczeniach 96 i 97 to „trolejbusy asynchroniczne z napędem Medcom, wypożyczone z MPK Lublin.” 

Solaris rozpoczynając kurs linii A na chwilę zatrzymał się zaraz za stanowiskiem początkowym, co było okazją do dalszego dokumentowania tego ciekawego pojazdu. Warto jeszcze dodać, że oprócz jazd testowych po Lublinie, odbywały się one również w Gdyni. 

Poniżej film prezentujący tyskie trolejbusy i autobusy. W jego początkowej części zobaczycie Solarisa #97 na linii A. Nagrywałem przy tyskim dworcu kolejowym.

Niestety sprowadzonego z Lublina Solarisa #96 nie udało mi się udokumentować. Co ciekawe, obecnie w Tychach są już dwa kolejne Solarisy Trollino 12 z Lublina. Otrzymały one oznaczenia 20 (ex 3847, rocznik 2011) i 21 (ex 3848, także rocznik 2011). Dostarczono je już pod koniec grudnia 2021. Zatem w dniu 27.12.2021, kiedy zbierałem materiał do tego wpisu w Tychach były już cztery lubelskie Trollino, ale w ruchu liniowym można było zobaczyć tylko #96 i #97.

Jak podają różne źródła internetowe, trolejbusy nr 20 i 21 zastąpiły wycofane pod koniec grudnia 2021 Trollino o oznaczeniach 003 i 007 (oba z 2006 roku, pierwszemu nadano imię „Tyszek”, a drugiemu „Tysia”).

TOMA – turecka armatka wodna

 

W Blogu Transportowym stopniowo zamieszczam materiały dotyczące mojego pobytu w tureckiej miejscowości Kuşadası i jej okolicy (np. tutaj) w sierpniu 2021. Teraz zajmę się pojazdem, który udało mi się udokumentować już w trakcie powrotu do Polski. Z autobusu, w drodze na izmirskie lotnisko. To dość charakterystyczna ciężarówka.

Przy płocie portu lotniczego stała policyjna armatka wodna TOMA. Dokładnie egzemplarz o oznaczeniu T25. Obok tego specjalistycznego pojazdu ustawiono betonowe zapory. Najprawdopodobniej to stałe miejsce postoju takiego sprzętu – kiedy tydzień wcześniej przyjechaliśmy do Izmiru, TOMA też tam stała.

Nazwa TOMA jest skrótowcem od Toplumsal Olaylara Müdahale Aracı, czyli tłumacząc pojazd do interwencji w przypadku incydentów społecznych. Nie jest to nazwa marki lub modelu pojazdu. TOMA znajduje się w ofercie różnych producentów.

Opisywana TOMA nr 25 to produkt firmy BMC. Jej główna oferta to autobusy i ciężarówki. Działa także w branży zabudów specjalnych (np. omawiane armatki wodne) i w przemyśle zbrojeniowym (np. czołgi i pojazdy opancerzone). 

BMC TOMA nr T25 odstawiona przy izmirskim lotnisku. 10.08.2021.

Policyjna TOMA została ustawiona za betonowymi zaporami. W ten sposób wyznaczono jej stałe miejsce postoju, pomiędzy ogrodzeniem lotniska, a prowadzącą na jego teren drogą. 10.08.2021.

 Bezpośrednio przed armatką wodną BMC TOMA zaparkował autobus Isuzu Novo Lux. Ciekawe, czy ma on jakiś związek z policją?

Armatki wodne TOMA mogą być różnie konfigurowane – wybór podwozi i wielkości nadwozi. Standardowo wyposażane są w oddzielne zbiorniki na wodę, gaz, barwnik i środek pianotwórczy. Są opancerzone, a działko sterowane jest komputerowo. 

Oprócz BMC, pojazdy TOMA znajdują się w aktualnej ofercie innych tureckich firm. Są to Katmerciler (specjalizuje się w wytwarzaniu pojazdów wojskowych i specjalnych oraz wykonuje różne zabudowy, np. strażackie), Nurol Makina (zajmująca się produkcją pojazdów wojskowych) i Moğol Makina (zabudowy specjalne, np. komunalne).

Armatki wodne to bez wątpienia pojazdy budzące kontrowersje. Ich podstawowe zadanie to wszakże tłumienie protestów. Niekiedy jednak znajdują inne zastosowanie. Ponieważ TOMA ma możliwość poboru wody z różnych źródeł, np. ze zbiorników wodnych, pojazdy te wzięły udział w akcji gaśniczej w trakcie pożarów lasów, z którymi Turcja zmagała się w sierpniu 2021. Wykorzystano je np. w rejonie Bodrum. Jeden z takich pojazdów wówczas spłonął (w trakcie obrony przed ogniem elektrowni w Kemerköy).

Katmerciler TOMA w nietypowym zadaniu dla armatki wodnej - gaszenie pożaru lasu. Rejon miejscowości Bodrum. Źródło: YouTube, kanał  Haberso Official. Tu link do filmu.

Tureckie pojazdy TOMA są sprzedawane także do innych krajów (np. Brazylia, Libia, Kuwejt, Gruzja).

Jak podaje producent, BMC TOMA może pracować w zakresie temperatur od -32 do +49 stopni Celsjusza. Ma zasięg do 750 km, a maksymalna prędkość to 90 km/h. Jest przystosowana do przewozu 3 osób obsługi (wraz z kierowcą).

Wagon SN1 #66 z Krakowa

 

Elementem bogatej krakowskiej kolekcji historycznych tramwajów jest przedstawiciel modelu SN1. Ten oznaczony numerem 37 wagon w Blogu Transportowym pojawiał się już kilka razy (np. tutaj). W tym wpisie nie zajmę się jednak nim, lecz innym pojazdem tego typu. Niestety już nieistniejącym, ale udokumentowanym.

Dzięki zbiorom Narodowego Archiwum Cyfrowego ogólnodostępne stało się zdjęcie prezentujące wagon o numerze 66. W opisie podano jedynie, że wykonano je w roku 1930. Lokalizacji brak.

Jej ustalenie nie było jednak większym problemem. Tramwaj został sfotografowany na ul. Starowiślnej, przy budynku nr 23. Obsługiwał on linię nr 3, która wówczas kursowała w relacji Rynek Podgórski – Dworzec Towarowy. Obecnie torowisko na tym odcinku jest odsunięte od zabudowy nieparzystej. Do SN1 dołączono doczepę PN1 o niezidentyfikowanym oznaczeniu.

SN1 #66 + PN1 na ul. Starowiślnej jako linia 3 w relacji Rynek Podgórski – Limanowskiego – Lwowska – Na Zjeździe – Starowiślna – Sienna – Mały Rynek – Mikołajska – Rynek Główny – Sławkowska – Długa – Kamienna – Dworzec Towarowy. Rok 1930. Źródło: NAC.

Zbliżenia na detale prezentowanego tramwaju. Źródło: NAC.

Jak podał Jacek Kołodziej w swojej książce „Krakowskie tramwaje”, wagon #66 powstał w roku 1929 w Krakowie. Dokładnie w warsztatach Krakowskiej Miejskiej Kolei Elektrycznej (KMKE). Do jego budowy wykorzystano elementy likwidowanych wagonów doczepnych. Pojazdy produkowane w Krakowie nie miały wewnątrz charakterystycznej ściany dzielącej przedział pasażerski na klasę pierwszą i drugą. Wówczas tego podziału już nie stosowano.

Łącznie po krakowskich torowiskach kursowało 40 wagonów SN1. Produkowano je w miastach  Sanok i Graz, a finalnie w Krakowie. Najstarsze egzemplarze pochodziły z roku 1912, a ostatni (#70) z 1936. Eksploatacja liniowa zakończyła się w roku 1968. SN1 był pierwszym krakowskim tramwajem przeznaczonym na torowisko 1435 mm.

Wspomniana książka „Krakowskie tramwaje” została wydana w 2010 roku. Wydawnictwo Eurosprinter. Niestety nakład został wyczerpany.

Inne archiwalne zdjęcia udostępnione przez Narodowe Archiwum Cyfrowe i opisane w Blogu Transportowym do zobaczenia pod tagiem NAC.

Nowe filmy – grudzień 2021

 

Lukaszwo – Transport Movies, kanał Bloga Transportowego na YouTube w grudniu 2021 wzbogacił się o dwa nowe nagrania. Oba o tematyce kolejowej.

Pierwszy film powstał w Kędzierzynie-Koźlu, w różnych lokalizacjach. Prezentuje kilka pociągów obsługujących połączenia w ramach rozkładu jazdy 2020/2021. 

W pierwszej scenie zobaczycie SA137-003 jako pociąg regio nr 46625 relacji Kędzierzyn-Koźle – Nysa (na Kędzierzyn-Koźle Przystanek). Potem przejedzie lokomotywa SU4210-003 z pociągiem TLK "Kormoran" relacji Olsztyn Główny - Polanica-Zdrój i 36WEa-050 jako opóźniony pociąg regio nr 46212 relacji Racibórz - Wrocław Główny.

Dalsze fragmenty filmu prezentują następujące pojazdy: SA134-012, 754 026-3 i ED161-005. Szczegółowe informacje na kanale YouTube. Za jakiś czas poświęcę oddzielny wpis na dokładne opisanie tych pociągów.

Drugi film nagrałem 12 grudnia 2021 na stacji Kraków Batowice. To pierwszy dzień obowiązywania nowego rozkładu jazdy 2021/2022. Głównym powodem realizacji tego materiału były spalinowe zespoły trakcyjne serii SN84. Zobaczycie wjazd, postój i odjazd SN84-003 „Żuczek” jako pociąg TLK „Wetlina” w relacji Zagórz - Kłodzko Miasto oraz przejazd za peronami SN84-001 „Mucha” jako pociąg TLK „Bieszczady” w relacji Kraków Główny – Zagórz. 

Przez stację przejeżdżają także ED250-014, ED160-008 i ET22-1133.

Pociągi na stacji Kraków Batowice będą bohaterami oddzielnego materiału w Blogu Transportowym.