poniedziałek, 30 czerwca 2014

Praga V3S dźwig


Ostatnio w dziale Ciężarówki prezentowałem radziecką myśl techniczną. Teraz coś z Czechosłowacji, czyli Praga V3S. Dźwig AD-080 zabudowany na takim podwoziu udało mi się udokumentować 12.04.2014 na rondzie Czyżyńskim w Krakowie. Piękny klasyk pojawił się tam w związku z modernizacją ciągu ulic Mogilska – Jana Pawła II, o której wspominałem już tutaj. Niestety nie udało mi się ustalić, który to rocznik. Obecny na miejscu pracownik nie potrafił znaleźć dowodu rejestracyjnego. Mówił, że firma ma jeszcze jedną Pragę, starszą od tej. Oglądając zdjęcia warto zwrócić uwagę na drzwi do kabiny, które otwierają się jak w starych osobówkach, czyli „pod wiatr”.


Praga V3S dźwig AD-080

Praga V3S dźwig AD-080

Praga V3S dźwig AD-080

Praga V3S dźwig AD-080

Praga V3S dźwig AD-080 Praga V3S dźwig AD-080

Praga V3S dźwig AD-080 Praga V3S dźwig AD-080
 
Praga V3S była produkowana od roku 1953 do? Tu pojawia się mały problem, bo różne źródła podają inny termin zakończenia produkcji. Najczęściej występuje rok 1985 (klub miłośników Prag sprzedaje koszulki ze szkicem ciężarówki i podpisem: 1953 - 1985), ale dość powszechny jest także 1990. Bardziej obstawiałbym tę drugą opcję, czego dowodzą chociażby ogłoszenia motoryzacyjne. Pisząc ten tekst natrafiłem na oferty sprzedaży V3S z lat 1986 i 1987. W Internecie znajdziemy również informacje, że pojazdy te były wytwarzane także w późniejszym okresie, ale już przez innych producentów, np. Avię. Najprawdopodobniej autorom tych informacji chodziło jednak o markę Praga, a nie o prezentowany typ. Pierwotnym przeznaczeniem modelu V3S była służba dla wojska. Armia czechosłowacka potrzebowała lekkiej ciężarówki, która bez problemów radziłaby sobie w nawet najtrudniejszym terenie. Oznaczenie typu to skrót od vojenský třítunový speciál, czyli wojskowy trzytonowy specjalny.

Obecnie w Polsce przeważają Pragi z zabudową typu żuraw. Biorąc pod uwagę ich nieskomplikowaną budowę i bezproblemowe przemieszczanie się w trudnym terenie, jeszcze przez kolejne lata dzielnie będą służyć swoim właścicielom. Pragi V3S niezastąpione były w pracach leśnych. Zwózki drewna w górskich lasach wykonywano przeważnie tymi pojazdami.  Być może jeszcze są miejsca, w których nadal Pragi są wykorzystywane do tego celu.


Blog Transportowy na Google +

Blog Transportowy na Facebooku

piątek, 27 czerwca 2014

Jeszcze na zielono


W lutym 2014 zamieściłem wpis o zielonym elektrowozie EP07-442 (tu link). Tuż przed jego publikacją natrafiłem na inną tak pomalowaną lokomotywę PKP Intercity. To EP07-338. Było to 8 lutego 2014 na stacji Kędzierzyn-Koźle.

Maszyna wykonywała dość ciekawe zadanie, czyli prowadziła pociąg konkurencyjnej firmy, Przewozów Regionalnych. Dokładniej był to interREGIO nr 16124/5 „Piast” relacji Warszawa Wschodnia – Jelenia Góra przez Warszawę Centralną, Włoszczową Północ, Zawiercie, Katowice, Gliwice, Opole Główne, Wrocław Główny i Wałbrzych Główny. W składzie znalazło się 6 wagonów. Opisywana lokomotywa została wyprodukowana w 1984 roku jako seria EU07. Na EP07 przebudowano ją w 1997 roku.


EP07-338, PKP Intercity, Kędzierzyn-Koźle

EP07-338, PKP Intercity, Kędzierzyn-Koźle

  EP07-338 z interREGIO „Piast” na stacji Kędzierzyn-Koźle.


Tablica kierunkowa na wagonie pociągu interREGIO 16124/5 „Piast”

Tablica kierunkowa na wagonie pociągu interREGIO 16124/5 „Piast”.

W trakcie wjazdu i odjazdu „Piasta” nakręciłem poniższy film. W jego końcowej części zobaczycie także pociąg w przeciwnym kierunku, czyli niebieską EP07-1013 z TLK 62102/3 „Sztygar” relacji Wrocław Główny – Lublin przez: Opole Główne, Gliwice, Katowice, Dąbrowę Górniczą, Zawiercie, Włoszczową, Kielce, Skarżysko Kamienną, Szydłowiec i Radom.



Lokomotywa EP07-1013 to rocznik 1986. Pierwotnie pod oznaczeniem EU07-409. Tak do roku 2007, kiedy to została przerobiona na EP07-1013 i pomalowana w charakterystyczne „budyniowe” barwy. Elektrowóz stał się wówczas własnością Przewozów Regionalnych. Obecnie należy do PKP Intercity i od niedawna jest niebiesko-szary. Herb Wrocławia informuje o macierzystej stacji lokomotywy.


EP07-1013, PKP Intercity, Kędzierzyn-Koźle

EP07-1013 z TLK 62102/3 „Sztygar” wjeżdża w perony stacji Kędzierzyn-Koźle.


Tablica kierunkowa na wagonie pociągu TLK 62102/3 „Sztygar”

Tablica kierunkowa na wagonie pociągu TLK 62102/3 „Sztygar”.

W trakcie tej krótkiej wizyty na kędzierzyńskim dworcu utrwaliłem jeszcze dwa pojazdy. Manewrującą ze składem węglarek SM42-979 z PKP Cargo (rocznik 1978) i autobus szynowy SA137-004 (rocznik 2011) jako regio do Brzegu przez Głogówek, Nysę.


SM42-979, PKP Cargo, Kędzierzyn-Koźle

SM42-979 manewrowała za peronem czwartym. Na zardzewiałym słupie po prawej stronie był kiedyś zamontowany zegar.


SA137-004, Przewozy Regionalne, Kędzierzyn-Koźle

SA137-004, Przewozy Regionalne, Kędzierzyn-Koźle
 
SA137-004 jako regio do Brzegu przez Nysę. Postój i odjazd z Kędzierzyna-Koźla. 


Blog Transportowy na Twitterze

Blog Transportowy na Facebooku
 

środa, 25 czerwca 2014

Kiełbaski z Nyski


Gdzie w Krakowie można tanio i dobrze zjeść? Takiego pytania należałoby się spodziewać w blogach kulinarnych, a nie w Blogu Transportowym. Jednak w stolicy Małopolski bardzo popularna odpowiedź jest związana z transportem, a dokładniej z historycznym i kultowym już środkiem transportu.

Pod Halą Targową, gdzie sprzedawane są kiełbaski z Nyski. To jest właśnie ta odpowiedź. Okryte sławą gorące kiełbaski sprzedawane są przy ul. Grzegórzeckiej już od ponad 20 lat. Jednak nie zawsze możemy spróbować ich smaku. W dzień nie jest to możliwe. Dopiero wieczorem na swoje stałe miejsce podjeżdża charakterystyczna Nysa 521. Model ten to już ogromna rzadkość na polskich drogach. Częściej zobaczymy produkowane dłużej Nysy 522, choć i one są już „ginącym gatunkiem”. Obok pojazdu ustawiany jest grill i do 3 rano trwa pieczenie i sprzedaż kiełbasek. Zainteresowanie jest tak duże, że niekiedy w kolejce trzeba odstać około 20 – 30 minut. Niektórzy twierdzą, że dzięki temu jest bardziej klimatycznie. Jak w PRL-u.

Kiełbaski z Niebieskiej Nyski (tak brzmi pełna, oficjalna nazwa tej „restauracji”) są tak popularne, że w różnych plebiscytach, konkursach zdobywają pierwsze miejsce lub jedno z pierwszych, niekiedy wyprzedzając bardzo znane restauracje. To właśnie sprzedawanym pod Halą Targową kiełbaskom przypadł tytuł najbardziej „krakowskiego” przysmaku w zorganizowanym w 2013 roku przez Urząd Miasta Krakowa konkursie „Zawstydź obwarzanka i zagłosuj”.

Sława niebieskiej Nyski dotarła również i do mnie. Jednak jakoś nigdy nie miałem okazji osobiście sprawdzić, czy podawane przy kultowym pojeździe kiełbaski faktycznie są tak smaczne. W końcu jednak udało się – dzięki żonie. Pod Halę Targową trafiliśmy w sobotę 10 maja, około godziny 23. Kolejka była dość długa, ale podjęliśmy wyzwanie. Dłuższe czekanie to doskonała okazja do podziwiania Nysy. Pojazdu mającego dość słuszny wiek, bo model 521 był wycofany z produkcji już pod koniec lat 70-tych. Tu jeszcze konieczna jest drobna uwaga. Nie mam 100% pewności, że to Nysa 521. Kierowałem się wyłącznie kryterium wysokości dachu, stosując popularną zasadę, że 521 to dach niski, a 522 wysoki. Jednak w latach 70-tych powstawały także Nysy 522 z niskim dachem, różniąc się od 521 jedynie elementami technicznymi, a nie wizualnymi zewnętrznymi. Od końca lat 70-tych wszystkie Nysy 522 miały już wysoki dach. Zatem odrzucając ewentualną pomyłkę w modelu, „kiełbaskowy” pojazd i tak ma już ponad 30 lat. Jego niebieski lakier pięknie się błyszczał, zatem niedawno był odmalowany. Nysa od lewej strony niczym się nie wyróżnia. Nieco bardziej charakterystyczny jest jej prawy bok, do którego przymocowano rozkładany dach (kiełbaski sprzedawane są bez względu na pogodę, więc to bardzo ważny element). Tak Nysę udokumentowałem 10.05.2014:


Kiełbaski z Nyski, Nysa 521, Kraków

Kiełbaski z Nyski, Nysa 521, Kraków

Na koniec jeszcze kulinarnie. Kiełbasa nie zrobiła na mnie jakiegoś specjalnego wrażenia. Taka zwykła, normalna. Smaczna, ale nie wyśmienita. Co innego oranżada. To był prawdziwy powrót do przeszłości. Smak z lat 80-tych. Polecam.


Wpisy poświęcone autobusom

Blog Transportowy na Facebooku


niedziela, 22 czerwca 2014

Mercedes Citaro G w Kędzierzynie i remont 312


Jak już wspomniałem w ostatnim autobusowym wpisie, miejski przewoźnik z Kędzierzyna-Koźla zakupił pierwszy od ponad 20 lat autobus przegubowy. To trójdrzwiowy Mercedes Citaro G z 2009 roku. Autobus był eksploatowany wcześniej w Holandii. Jego obecny numer taborowy to 300. Jest to już szesnasty autobus przegubowy należący do MZK. Wcześniejsza piętnastka to Ikarusy 280, które były oznaczone w przedziale #301 – 315. Obecnie w Kędzierzynie pozostał tylko jeden z nich, czyli #312. Autobus nie jest eksploatowany liniowo. Trwa jego remont.

Mercedes #300 w swój pierwszy kurs wyruszył w czwartek, 18 czerwca 2014. Na stronie MZK znajdziemy informację, że „nowy” przegubowiec o godzinie 3:20 rozpoczął obsługę linii nr 1. Docelowo opisywany autobus będzie pojawiał się w godzinach szczytu dni roboczych na najbardziej obłożonych kursach linii 1, 5 lub 13. Warto jeszcze dodać, że to pierwszy Mercedes we flocie MZK Kędzierzyn-Koźle. Dla osób chcących ustalić jego wcześniejsze, holenderskie pochodzenie podaję VIN: WEB 62828313119071.

Mercedes Citaro G #300, MZK Kędzierzyn-Koźle

Mercedes Citaro G #300, MZK Kędzierzyn-Koźle

Mercedes Citaro G #300, MZK Kędzierzyn-Koźle

Najnowszy przegubowiec na terenie bazy kędzierzyńskiego MZK. Na tych miejscach postojowych zawsze parkowały autobusy klasy mega. Kiedyś stało tu 15 Ikarusów 280. Obok Mercedesa Ikarus 415 #204 i Solaris Urbino 12 #166 (to już druga obsada tego numeru, wcześniej miał go Jelcz PR-110).


Mercedes Citaro G #300, MZK Kędzierzyn-Koźle

Mercedes Citaro G #300, MZK Kędzierzyn-Koźle

Wnętrze kędzierzyńskiego Mercedesa #300.

Ikarus 280 #312 jest obecnie w trakcie remontu kapitalnego. Wykonują go pracownicy MZK. Udało mi się zobaczyć, jak autobus teraz wygląda i przyznam, że jestem bardzo pozytywnie zdziwiony. Przegubowiec jest stylizowany na autobus z lat 80-tych, o czym świadczy charakterystyczne dla tego okresu malowanie. Biało-czerwone. Realia historyczne nie będą jednak zachowane. Pojawią się różne unowocześnienia, np. światła dzienne, czy diodowe oświetlenie wnętrza. Najważniejsze jednak jest to, że w Kędzierzynie pozostanie choć jeden przegubowy Ikarus. Wszystko wskazuje na to, że nie będzie on zwykłym pojazdem liniowym, a „zabytkiem” wykorzystywanym na różne okazje. Bardzo dobrze. Jestem za.


Ikarus 280 #312,  MZK Kędzierzyn-Koźle

Ikarus 280 #312,  MZK Kędzierzyn-Koźle

Ikarus 280 #312,  MZK Kędzierzyn-Koźle
 
Ikarus 280 #312 w trakcie remontu. Koniec prac coraz bliżej.

Warto jeszcze dodać, że w Kędzierzynie-Koźlu nadal jest eksploatowany Ikarus 260.73A. To #208 z 1995 roku. Na szczęście nic nie wskazuje na to, by miał być wycofany. Niestety pożegnamy się z większością Ikarusów 415. Z czterech istniejących pozostanie tylko jeden, #204, którego silnik właśnie jest naprawiany.


Ikarus 260.73A #208, MZK Kędzierzyn-Koźle

 Kędzierzyński rodzynek jeszcze trochę pojeździ. Ikarus 260.73A #208.


Ikarus 415 #204, MZK Kędzierzyn-Koźle

Jeszcze są 4 egzemplarze, ale po dostawach nowych Solarisów pozostanie tylko ten Ikarus 415. Teraz jest niesprawny - trwa remont silnika.

Do tematu Ikarusa #312 powrócę za jakiś czas. Wcześniej opiszę innego kędzierzyńskiego przegubowca, czyli #313, którego eksploatacja zakończyła się 1 kwietnia 2014.


Zamów newsletter

Blog Transportowy na Facebooku


czwartek, 19 czerwca 2014

Komunikacyjne zmiany w Kędzierzynie-Koźlu


Po długim okresie stagnacji, komunikacja miejska w Kędzierzynie-Koźlu zmienia się. Szczególnie w ostatnich latach widać, że coś się dzieje. Np. powstają nowe linie, dzięki którym obsługę komunikacyjną zyskują  nieobjęte nią do tej pory rejony miasta. Poniższy tekst to taka krótka forma podsumowania tego, co przez ostatnie 20-lecie w kędzierzyńsko-kozielskim transporcie publicznym zmieniało się. Zwiększony „powiew nowości” obserwujemy od roku 2011, kiedy to nowe osoby objęły władzę w Miejskim Zakładzie Komunikacyjnym. Ruszyła odmieniona strona internetowa, wprowadzono system dynamicznej informacji pasażerskiej, rozkłady jazdy dostosowano do bieżącej sytuacji, np. wyraźnie rozdzielając soboty od świąt. Najnowszym godnym odnotowania sukcesem kędzierzyńskiego MZK jest zakup autobusu przegubowego. Pierwszego od ponad 20 lat. To Mercedes Citaro G #300, do tematu którego powrócę jeszcze na łamach Bloga Transportowego. Teraz cofnijmy się trochę w czasie, do początku lat 90-tych ubiegłego wieku.


Wówczas komunikacja miejska zawitała na osiedle Żabieniec (rok 1992 lub 1993 – dokładnie nie pamiętam). Skierowano tam wtedy linię nr 14 i nową nr 4 (ten numer był wolny, niestety nie wiem, gdzie wcześniej, czyli w latach 80-tych, może 70-tych „czwórka” jeździła – czy ktoś z czytelników pamięta?). Przed uruchomieniem nowych połączeń docierały tam jedynie autobusy PKS Kędzierzyn-Koźle. Nie wiem, czy były jakieś regularne, ogólnodostępne kursy Koźle – Żabieniec. Na pewno do uruchomienia linii nr 4 na Żabieniec jeździły autobusy szkolne obsługiwane przez PKS, które rano dowoziły dzieci do podstawówki nr 15 przy ul. Szymanowskiego i zabierały je około 13:30.


Autosan H9-21, PKS Kędzierzyn-Koźle

 Autosan H9-21 z PKS Kędzierzyn-Koźle. Pętla autobusowa w Polskiej Cerekwi. Autobus właśnie zakończył kurs z Kędzierzyna-Koźla przez Landzmierz, Cisek, Sukowice i Zakrzów. Odległość 18 km, które pokonał w 30 minut. 1.09.1999. Na początku lat 90-tych tak pomalowana była większość Autosanów z PKS Kędzierzyn-Koźle. Identyczne pojazdy obsługiwały szkolne kursy na Żabieniec.



Przez kolejne lata nowych połączeń nie uruchamiano. W lokalnych mediach głośno było jedynie o planach puszczenia autobusów przez Lenartowice, ale wciąż coś stało na przeszkodzie. To brak pętli, wąskie drogi, problemy z mostem. W końcu w 2004 roku Lenartowice zyskały połączenie z resztą miasta. Utworzono wówczas dwie nowe linie, co było zresztą związane z zakupem dwóch małych pojazdów, czyli Kapen Thesi City. Dokładnie 18 października rozpoczęły one kursowanie na trasie nr 12 (Pogorzelec – Lenartowice) i 15 (Koźle Dworzec PKS – Kozielska – Lenartowice). Obie miały także wariantowe wydłużenie do pętli Elektrownia w Blachowni. Linia 12 jeszcze w latach 90-tych kursowała po zupełnie innej trasie, będąc skróconym wariantem linii 2, czyli w relacji Osiedle Piastów – Koźle Dworzec PKP. Natomiast „piętnastka” na pewno pojawiła się w latach 80-tych lub na samym początku 90-tych. Był to jednak tylko jakiś epizod. Nie pamiętam, gdzie kończyła, ale na 100% przejeżdżała przez Pogorzelec ulicą Piotra Skargi, a następnie przez Wyspiańskiego, Kłodnicką i Szymanowskiego. Dalej pewnie jechała na kozielski dworzec autobusowy.


Jelcz PR-110M #171, MZK Kędzierzyn-Koźle, linia 12
 
Jelcz PR-110M #171 w otablicowaniu linii 12. Tu w relacji do pętli Osiedle Piastów. Linia 12 kursowała na przemian z trasą nr 2. W godzinach szczytu obsługujące ją autobusy przechodziły na „dwójkę”. Styczeń 1996. Autobus #171 pośród ówczesnego taboru MZK wyróżniał się charakterystycznymi brązowymi siedzeniami. Takie same miał też #172 i Jelcz M-11 #404. Pozostałe pojazdy posiadały czerwone siedzenia.



Krótkim epizodem w kędzierzyńskiej komunikacji była linia nr 16 (najwyższy numer w historii tamtejszych autobusów miejskich). Dzięki niej autobusy MZK dotarły do mieszkańców ulicy Kłodnickiej – część za Kanałem Kłodnickim. Trasa ta funkcjonowała od 14 czerwca 2011 i po kilku miesiącach została zastąpiona wariantowymi kursami linii nr 4. Łączyła pętle Koźle Dworzec PKS i Kędzierzyn Dworzec PKP, przejeżdżając przez ulice Portową, Szymanowskiego, Kłodnicką (do jej końca, zawracanie za mostem nad Kanałem Gliwickim i powrót tą samą trasą do mostu nad Kanałem Kłodnickim), Wyspiańskiego i Kozielską. Kursowała wyłącznie w dni robocze, wykonując trzy pary kursów, dwie do południa i jedną po południu.


Kapena Thesi City #2,  linia nr 16, MZK Kędzierzyn-Koźle

Kapena Thesi City #2 jako linia nr 16 w stronę Koźla. Do obsługi tej trasy był wyznaczony najmniejszy tabor. Ulica Szymanowskiego, 30.12.2011.



Ważnym faktem w historii kędzierzyńskiej komunikacji miejskiej ostatnich lat było także wydłużenie linii poza granice miasta. Od lat 90-tych opuszczała je tylko sezonowa trasa nr 10, która kursowała na kąpielisko w miejscowości Dębowa. Pojazdy MZK zaczęły dojeżdżać do Reńskiej Wsi (linia 14), Większyc (linia 1), Ujazdu (linia 5) i do miejscowości Brzeźce (linie 5 i 8). Były to jednak tylko wybrane kursy nie stanowiące atrakcyjnej oferty komunikacyjnej. Obecnie pozostały już tylko dwa pozamiejskie wydłużenia – Brzeźce i Ujazd.

Jelcz M-11 #426, MZK Kędzierzyn-Koźle, linia 8, kurs wydłużony do miejscowości Brzeźce

Kurs linii 8 wydłużony do miejscowości Brzeźce. Obsługuje go Jelcz M-11 #426. Przystanek przy dworcu kolejowym w Kędzierzynie. 11.04.2008. Autobus ten miał swój historyczny udział w tworzeniu opisanej powyżej linii 4 przez Żabieniec - kursował na niej pierwszego dnia jej istnienia.


Jelcz M-11 #423, MZK Kędzierzyn-Koźle, linia 10, pętla Dębowa

Dębowa, kąpielisko w rejonie Kędzierzyna-Koźla (obok pobliskiej miejscowości Reńska Wieś). Przez lata kończyła tam trasę sezonowa, wakacyjna linia nr 10 z pętli Blachownia Biurowiec Zakładów Chemicznych. Była to zmieniona wersja linii H, która zamiast jechać do końcówki Koźle Dworzec PKP opuszczała miasto, dowożąc jego mieszkańców na popularne kąpielisko Dębowa. Zainteresowanie było na tyle duże, że czasami dany kurs obsługiwały dwa autobusy lub przegubowiec. Pętla Dębowa (dokładnie Dębowa Hula-Gula, bo tak nazywał się zlokalizowany przy słupku przystankowym bar) nie miała żadnej infrastruktury drogowej. Autobusy z głównej, asfaltowej ulicy zjeżdżały na polne drogi. Było ich kilka, więc zawracać można było w różnych miejscach. Dzięki temu potencjalny fotograf zyskiwał całą masę off-roadowych plenerów. Powyższe zdjęcie wykonałem w czerwcu 1997, czyli przed słynną wielką powodzią. W roku 1998 #423 został wycofany z eksploatacji. Malowanie fabryczne. Tak wyglądały początkowo wszystkie kędzierzyńskie Jelcze M-11. Na środku charakterystyczne logo przewoźnika.


Jelcz M-11 #428, MZK Kędzierzyn-Koźle, linia 1 BIS, Kobylice

Jelcz M-11 #428 jako linia 1 BIS na pętli Kobylice. To centrum małej miejscowości przyległej do Kędzierzyna-Koźla. Oprócz trasy nr 10 granice administracyjne miasta opuszczała także i ta linia. Uruchamiano ją wyłącznie w okresie 1 listopada, a jej podstawowym zadaniem była obsługa kozielskiego cmentarza. Kursowała w relacji: Kożle Dworzec PKP - Piastowska - Koźle Dw. PKS - 24 Kwietnia - Raciborska - Kobylice. Oznaczenie 1 BIS widniało tylko na rozkładach jazdy. Tablice kierunkowe zawierały wyłącznie nazwy końcówek. Obecnie 1 BIS nie istnieje. Linia kursująca po tej samej trasie w okresie 1 listopada ma oznaczenie literowe „D”. Zdjęcie wykonałem 31.10.1998. 


Ikarus 415 #207, MZK Kędzierzyn-Koźle, linia 14 z Reńskiej Wsi

Ikarus 415 #207 jako ostatni tego dnia kurs linii 14. Zjazd do zajezdni, ale z wydłużonej relacji, czyli z Reńskiej Wsi (dojeżdżał tam tylko ten jeden kurs). Obecnie linia nr 14 już nie istnieje. Do Reńskiej Wsi nie docierają także autobusy MZK.



Innym wartym odnotowania wydarzeniem było wprowadzenie linii okrężnych 5/9 i 9/5. Najprawdopodobniej były to pierwsze w mieście regularne linie okrężne (wcześniej funkcjonowała np. czasowa okrężna linia 0 objeżdżająca Pogorzelec). Utworzono je z połączenia dwóch tras, czyli nr 5 i 9, które miały tę samą pętlę Pogorzelec przy ul. Orzeszkowej. Linia nr 5/9 zaczynała jako „piątka” i ze Sławięcic wracała po trasie „dziewiątki”. W przypadku linii 9/5 sytuacja odwrotna. Linie te funkcjonowały tylko w rozkładzie zimowym 2006/2007. Takie łączone oznakowanie tras jest bardzo rzadko stosowane, w Kędzierzynie najprawdopodobniej miało to miejsce po raz pierwszy. Linie „łamane” są natomiast powszechne w Oświęcimiu, gdzie np. możemy podróżować linią 1/28.


Ikarus 280 #314, MZK Kędzierzyn-Koźle, linia okrężna 9/5

Okrężną linię 9/5 obsługiwały również przegubowce. Tu Ikarus 280 #314 na przystanku przy ul. Wojska Polskiego. Autobus w oryginalnym lakierze z roku 1991. Jako ostatni posiadał charakterystyczne logo MZK Kędzierzyn-Koźle. Na przednim filmie trasa nr 5, a na bocznym nr 9. Prezentowany kurs był wydłużony o wjazd kieszeniowy na przystanek Kuźniczka Cmentarz. 9.02.2007.


Ikarus 280 #6, MZK Oświęcim, pętla Dwory II

Łamane oznaczenia linii są standardem w Oświęcimiu. Tu Ikarus 280.26 #6 jako linia 3/23 na pętli Dwory II. Nie jest to jednak kurs liniowy, a jeden z fotostopów specjalnego, pożegnalnego przejazdu tym przegubowcem. 29.09.2007.



Kolejne zmiany w układzie komunikacyjnym nadal są wprowadzane. Po likwidacji linii nr 14 (więcej na temat tej trasy w jednym z kolejnych wpisów z tagiem MZK Kędzierzyn-Koźle) obsługę komunikacyjną straciły ul. Krokusów i al. Partyzantów. Po krótkiej przerwie sytuacja znacznie się polepszyła, bo tamtejsi mieszkańcy otrzymali aż trzy linie: 5 (ze Sławięcic), 8 (z Elektrowni) i 9 (także ze Sławięcic), które wcześniej kończyły na pętli Pogorzelec przy ul. Orzeszkowej. Teraz trasy te zostały wydłużone przez ul. Gliwicką, Krokusów i al. Partyzantów do nowej końcówki Partyzantów. W roku 2013 (od 1 czerwca) skorygowano trasę linii nr 9, która omija już ul. Krokusów, jadąc przez ul. Bema, Piotra Skargi, Gliwicką i Kozielską, wracając na wcześniejszą marszrutę. Później dokonano kolejnej korekty, kierując linię nr 9 bezpośrednio pod galerię handlową Odrzańskie Ogrody (tylko wybrane kursy).


Solaris Urbino 12 #168, MZK Kędzierzyn-Koźle, pętla Partyzantów

Solaris Urbino 12 #168 jako linia nr 5 do Sławięcic. Autobus właśnie podstawia się na przystanek początkowy nowej końcówki Partyzantów. Niestety układ drogowy nie daje możliwości płynnego zawracania. Trzeba cofać. Wcześniejsza pętla Orzeszkowej również wymagała od kierowców różnych manewrów. 26.06.2011.


Solaris Urbino 12 #155, MZK Kędzierzyn-Koźle, pętla Partyzantów
 
Solaris Urbino 12 #155 także jako linia nr 5, ale w przeciwną stronę. Pętla Partyzantów. Autobus mija bez zatrzymania przystanek końcowy - na tym odcinku frekwencja jest dość niska. Warto zwrócić uwagę na wyświetlacz, na którym jest informacja o ulicy Partyzantów. Mapy Google i dostępne plany miasta podają, że jest to aleja. 6.04.2013.


SOR BN8,5 #7, MZK Kędzierzyn-Koźle, pętla Partyzantów

SOR BN8,5 #7 jako linia 9 dojeżdża do pętli Partyzantów. Wówczas autobus jechał pierwszą wersją zmienionej trasy, czyli z ul. Piotra Skargi nie do pętli Orzeszkowej, tylko przez ul. Gliwicką, Krokusów i al. Partyzantów. Obecnie linia 9 kursuje przez (kierunek Sławięcice) ul. Bema, Piotra Skargi, Gliwicką i Kozielską, także wjeżdżając w rejon galerii handlowej Odrzańskie Ogrody. 6.04.2013.



Nowe linie 12 i 15, które utworzono dla obsługi Lenartowic obecnie nie istnieją. Na osiedle to skierowano trasę nr 8 (Elektrownia – Partyzantów) i nr 3 z Blachowni do Kuźniczki, ale tylko ich kursy wariantowe. Linia nr 8 to już niestety tylko cień z dawnej świetności tej trasy. Wprawdzie zawsze (a przynajmniej od początku lat 90-tych) kursowała ona wyłącznie w godzinach szczytu dni roboczych, ale miała dobre napełnienie, dużą częstotliwość i obsługiwały ją przegubowce. Teraz jest już tylko kilka kursów dziennie, wykonywanych najmniejszym taborem. Linia nr 3 także zmieniła się. Wprawdzie odjazdów jest tu znacznie więcej niż w przypadku opisywanej „ósemki” i jest całodzienna, ale skrócono jej podstawową trasę. Zawsze docierała do pętli Elektrownia, a teraz kończy już na końcówce Biurowiec Zakładów Chemicznych (jedynie kilka kursów wariantowych dojeżdża do Elektrowni, a inne do nowej pętli Berger przy ul. Przyjaźni).


Kapena Thesi City #3, MZK Kędzierzyn-Koźle, linia 12, pętla Lenartowice


 Kapena Thesi City #3 jako linia 12 na pętli Lenartowice. 11.04.2008. Autobus w trakcie 20 minutowego postoju. Nie jest to jednak zwykła przerwa pomiędzy kursami, a… rozkładowy postój w trakcie przejazdu w wydłużonej relacji Elektrownia – Pogorzelec. To taka „niespodzianka” przygotowana dla pasażerów. Na początku roku 2008 wprowadzono zmianę w obowiązującym od kilku lat rozkładzie jazdy linii nr 12. Z pętli Elektrownia autobus odjeżdżał o godzinie 14:40 (czyli o 17 minut wcześniej niż przed zmianą), do Lenartowic docierając około 14:50. Tam kierowca gasił silnik, czekając na planową godzinę odjazdu 15:10. Na rozkładzie jazdy nie widniała żadna informacja o takiej przerwie, przez którą pasażerowie utykali na małej pętli znacznie oddalonej od głównego szlaku komunikacyjnego. Nie było to miłe, szczególnie gdy np. ktoś spieszył się. W ciepły i pogodny dzień negatywne emocje łagodził kontakt z otaczającą pętlę przyrodą – strumyk, pola i drzewa, czyli ironicznie rzecz ujmując to taka „przyjazna komunikacja”. Tak niespotykane podejście do pasażera związane było z likwidowaniem podwójnych przejazdów, czyli wspólnej jazdy autobusów po tej samej trasie o jednej porze. Szkoda tylko, że skorygowano jedynie godziny odjazdów na początkowym odcinku, pozostałe pozostawiając bez zmian. Co ciekawe, autobus na wyświetlaczu miał podaną relację Lenartowice, co oczywiście przeczyło danym z rozkładu jazdy, ale mogło wzbudzać podejrzenia dociekliwego pasażera.



Kapena Thesi City #2, MZK Kędzierzyn-Koźle, linia 15, pętla  Elektrownia

Do pętli Elektrownia docierała też wariantowa wersja linii 15 z Koźla. Tu Kapena Thesi City #2 obok jednego z Jelczy M-11. Jesień 2007. 


Ikarus 415 #205, MZK Kędzierzyn-Koźle, linia 15, pętla  Elektrownia

Kiedy brakowało najmniejszego taboru (czyli dwóch Kapen Thesi City i rezerwowego Autosana H6-06), na linie 12 i 15 wysyłano autobusy standardowe. Tu przykład takiej sytuacji, Ikarus 415 #205 jako linia 15, wariantowe wydłużenie do pętli Elektrownia. Styczeń 2008. 


SOR-a BN8,5 #9, MZK Kędzierzyn-Koźle

Linia nr 15 została udokumentowana również przez firmę Google. Na Street View zobaczymy obsługującego ją SOR-a BN8,5 #9. Autobus jadąc w stronę Lenartowic wjeżdża na przystanek przy ul. Wyspiańskiego (za skrzyżowaniem z ul. Dunikowskiego). Czerwiec 2012. 


SOR-a BN8,5 #5, MZK Kędzierzyn-Koźle
 
W końcowym okresie swojego istnienia linia nr 15 była przedłużona do pętli Tesco przy ul. Głubczyckiej. Wcześniej kończyła przy kozielskim dworcu autobusowym. Tu SOR BN8,5 #5. 30.12.2011.


Ikarus 280 #313, MZK Kędzierzyn-Koźle

Jeżdżąca obecnie przez Lenartowice linia nr 8 to tylko marny cień jej wcześniejszej świetności. Obsługuje ją najmniejszy tabor, a dawniej przegubowce. Tu Ikarus 280.57 #313 na pętli Elektrownia. 18.09.2006.



Jeden z kursów linii 15 uwieczniłem na filmie. W stronę Koźla jedzie Kapena Thesi City #2. Przystanek przy dworcu kolejowym w Kędzierzynie. 26.09.2008. Na filmie zobaczycie także Ikarusa 415 #204 i Solarisa Urbino 12 #158:



 Dalszy ciąg wpisu o komunikacyjnych zmianach w kędzierzyńskiej komunikacji tutaj. 


Blog Transportowy na You Tube, kanał Lukaszowo

Blog Transportowy na Facebooku