Cercanías Málaga

Wracam do tematu kolei podmiejskiej w hiszpańskiej Maladze (tu link do wcześniejszego wpisu). Pora na dokładniejsze informacje o trasach Cercanías Málaga i na temat kursującego po nich taboru.

Zacznę od rozstawu szyn, który nie jest tradycyjny, europejski (1435 mm). To 1672 mm, czyli tak zwany rozstaw iberyjski. Obowiązuje on także w sąsiedniej Portugalii. 

Cercanías Málaga to 70 kilometrów torów i łącznie 26 stacji. Trzy wspólne dla obu linii. Początkowa Málaga Centro-Alameda i kolejne Málaga María Zambrano oraz Victoria Kent.

Stacja Málaga Centro-Alameda położona jest w centrum miasta. Jeżeli korzystamy z kolejki i planujemy zwiedzanie Malagi, to właśnie tam warto wysiąść i spacerkiem (bądź jeżdżącą co chwilę komunikacją miejską) dotrzeć do turystycznych atrakcji tej miejscowości (np. Muzeum Picassa, katedra, zamek, port). Jest to stacja podziemna z tylko jednym, ślepo zakończonym torem. 

Civia na ślepo zakończonym torze stacji Málaga Centro-Alameda. Jednostka serii 464 nr 20 (dodatkowe informacje o niej poniżej). Pojazd niedługo wyruszy jako linia C2 do Álory. Producent Alstom. 9.06.2017.

Stacja Málaga María Zambrano leży w sąsiedztwie głównego dworca kolejowego o tej samej nazwie. Również jest podziemna, ale dwutorowa.

Civia, Cercanías Málaga - stacja Málaga María Zambrano w pobliżu naziemnego dużego dworca kolejowego o tej samej nazwie. Civia serii 464 nr 24 jako linia C1 z miejscowości Fuengirola odjeżdża w kierunku końcowej stacji Málaga Centro-Alameda. 9.06.2017. Jak podają źródła internetowe, pierwotnie była to jednostka serii 463, którą w 2013 roku powiększono o jeden człon doczepny.

Trasy linii C2 (Málaga Centro-Alameda – Álora) niestety nie udało mi się poznać. Natomiast z C1 (Málaga Centro-Alameda – Fuengirola) korzystałem dość często. Jest ona jedno lub dwutorowa, w zależności od odcinka. Podziemna, naziemna i nawet nadziemna (na końcowym odcinku – w miejscowości Fuengirola). W całości zelektryfikowana.

Nadziemny odcinek linii C1 w miejscowości Fuengirola. 15.06.2017.

Stacja Benálmadena-Arroyo de la Miel w miejscowości Benalmadena na linii C1. Widok w stronę Fuengiroli. Sieć Cercanías Málaga nie jest przyjazna fotografom. Tory są przeważnie ogrodzone - tu wykorzystałem kładkę nad stacją. 14.06.2017.

Obsługujący Cercanías Málaga tabor to elektryczne zespoły trakcyjne Civia. Powstawały one w latach 2002 - 2003 i 2004 - 2010. Pojazdy te kursują także po innych sieciach Cercanías w Hiszpanii. Najprawdopodobniej obsługują także połączenia lokalne kolei RENFE. Produkowali je różni producenci (CAF, Siemens, Alstom) w kilku konfiguracjach: dwuczłonowa (oznaczona jako seria 462), trójczłonowa (seria 463), czteroczłonowa (seria 464) i pięcioczłonowa (seria 465). 

W trakcie mojego pobytu na Costa del Sol w czerwcu 2017 linie Cercanías Málaga były obsługiwane wyłącznie przez czteroczłonowe ezt Civia, czyli serii 464. 

Civia 9-464-220-3 czyli jednostka nr 20 serii 464 jako linia C2 na stacji Málaga Centro-Alameda. 9.06.2017.

Inna Civia na stacji Málaga Centro-Alameda. Tym razem nr 16 serii 464. Pojazd właśnie zakończył kurs linii C1. Na peronie już czekają pasażerowie, którzy za kilka minut odjadą w stronę Fuengiroli. 9.06.2017.

Civia w świetle dziennym. Ponownie pociąg nr 16, tym razem w trakcie postoju i odjazdu ze stacji Benálmadena-Arroyo de la Miel. 9.06.2017.

Civia serii 464 widziana od góry. Postój i odjazd ze stacji Benálmadena-Arroyo de la Miel. Prezentowana już na powyższych zdjęciach jednostka nr 20. 14.06.2017.

Wnętrze Civii serii 464 obsługującej linię C1. Na ekranie po prawej stronie podawane są np. kolejne stacje oraz temperatura na zewnątrz. Wówczas było 21 stopni - po godzinie 6 rano. Później zrobiło się znacznie cieplej. Klimatyzacja radziła z tym sobie bez problemu. O tej porze frekwencja nie była zbyt spora, choć im bliżej Malagi, tym jednostka zapełniała się bardziej. Generalnie Cercanías Málaga jest bardzo popularna i pociągi kursują dość pełne. 13.06.2017.

Perony dworca  Málaga María Zambrano. Również i tam pojawia się tabor obsługujący linie Cercanías Málaga, choć nie przebiega tamtędy ich trasa. Tu odstawiona Civia serii 464 o numerze 10. Być może to dodatek szczytowy oczekujący na pracę, a może jednostka wykona jakieś lokalne połączenie, choć przeglądając rozkład jazdy nie znalazłem żadnej relacji, którą mogłaby obsłużyć. Zatem obstawiam tę pierwszą opcję. 20.06.2017.

Tabor Cercanías Málaga udokumentowałem także w wersji filmowej. Poniżej materiał nagrany 9 czerwca 2017. Pierwszy fragment powstał na stacji Málaga María Zambrano. Pociąg nr 24 serii 464 (czyli 9-464-724-4 + 6-464-724-4 + 6-464-224-5 + 9-464-224-5) jako linia C1 odjeżdża w kierunku końcowej stacji Málaga Centro-Alameda. 

Dalszy ciąg filmu powstał już na stacji krańcowej Málaga Centro-Alameda. Jako linia C2 do Álory odjeżdża czteroczłonowa Civia nr 20 (9-464-220-3 + 7-464-220-3 + 7-464-720-2 + 9-464-720-2). Jednostka ma dodatkowy element malowania – informacja o 75-leciu RENFE. Pojazd ten pierwotnie kursował na liniach do Barcelony, później w rejonie Walencji.

Kolejny pojazd to pociąg nr 16 serii 464 (czyli 9-464-716-0 + 6-464-716-0 + 6-464-216-1 + 9-464-216-1), który kończy kurs linii C1 z Fuengiroli. Po chwili zmieni kierunek jazdy i wyruszy w kolejny kurs wzdłuż wybrzeża. Jednostka wcześniej obsługiwała Cercanías w Sewilli. 

Drugi film przedstawiający tabor Cercanías Málaga powstał w dniu 14 czerwca 2017 na stacji Benálmadena-Arroyo de la Miel w miejscowości Benalmadena. Przedstawia on ezt Civia jadący w stronę Fuengiroli. To ezt nr 20, o którym pisałem już powyżej. Ciekawostką tej stacji jest prowadzony ruch lewostronny – na pozostałych dwutorowych odcinkach jest on prawostronny. Nie udało mi się ustalić, z czego to wynika.

W kolejnym wpisie kolejowym z Hiszpanii zaproszę na główny dworzec kolejowy Malagi, czyli Málaga María Zambrano.

Nowe filmy – luty 2019

W lutym 2019 na filmowym kanale Bloga Transportowego (Lukaszwo – Transport Movies) zamieściłem trzy filmy. Tramwajowy, kolejowy i autobusowy.

Jedyna taka linia tramwajowa. Tak krótka i obsługiwana muzealnym już taborem. Kursuje codziennie i jest niekwestionowaną atrakcją turystyczną Bytomia. To trasa nr 38, o której pisałem kilka lat temu (tu link).

Poniższe nagranie składa się z dwóch części, których bohaterem jest Konstal N #954. Rocznik 1949. Odjazd z końcówki „Bytom Kościół Św. Trójcy” oraz wnętrze wagonu filmowałem 1 grudnia 2018. Natomiast końcowy materiał powstał znacznie wcześniej - 28.05.2011 na końcówce Bytom Powstańców Śląskich. Widoczny w tle Ikarus 280 bierze udział w przejeździe specjalnym. Poświęcony mu film zamieszczę w późniejszym czasie.

Materiał kolejowy to druga część nagrania z 12 stycznia 2019 prezentującego ruch pociągów na czeskiej stacji Ostrava střed. Jeden elektrowóz i kilka spalinówek, w tym brejlovec (a nawet dwa).

Ostatni z zamieszczonych w lutym filmów przedstawia przystosowane do ruchu lewostronnego autobusy Mercedes-Benz Citaro obsługujące komunikację miejską w Pafos na Cyprze (Ο.ΣΥ.ΠΑ. ΛΤΔ). Lipiec 2018.

Komunikacja miejska na Cyprze będzie tematem jednego z kolejnych wpisów w Blogu Transportowym (tu link). Zamieszczę także następny materiał filmowy prezentujący autobusy Ο.ΣΥ.ΠΑ. ΛΤΔ.

Czech Raildays 2018 (5) – autobusy

Po prezentacji jedynego trolejbusu wystawionego w trakcie targów Czech Raildays 2018 (tu link do materiału o nim) pora na autobusy. Tych było więcej – trzy egzemplarze.

Zaczynam od pojazdu już znanego czytelnikom Bloga Transportowego. To Solaris Urbino 8,9 LE, który promował transport publiczny w ramach systemu ODIS. Pisałem o nim tutaj. 

Jest on stałym elementem imprez transportowych w Ostrawie i jej rejonie.

Solaris Urbino 8,9 LE promujący system ODIS.

Pozostałe dwa autobusy to pojazdy elektryczne, własność miejskiego przewoźnika z Ostrawy (Dopravní podnik Ostrava). Mniejszy z nich to słowacki Rošero First FCLLI Electric powstały na bazie Iveco Daily. Rocznik 2018. Oznaczono go numerem taborowym 5302. 

Łącznie do DPO trafiły trzy takie elektrobusy (nr 5301 – 5303).

Rošero First FCLLI Electric #5302 w nowych barwach ostrawskiej komunikacji miejskiej.

Wnętrze słowackiego elektrobusu.

Rošero First FCLLI Electric, a za nim inne pojazdy firmy Dopravní podnik Ostrava, prezentowane we wcześniejszych wpisach z Czech Raildays 2018.

Większy elektrobus to Ekova Electron 12. Niskopodłogowy produkt czeski – firmy Ekova Electric z Ostrawy. Rocznik 2018. Oznaczono go numerem taborowym 5005.

Producent ten oferuje również przegubowe elektrobusy.

DPO eksploatuje łącznie trzy autobusy Ekova Electron 12 (nr 5005 – 5007), w tym prototyp (nr 5007) z 2015 roku.

Ekova Electron 12.

Ekova Electron 12 - wnętrze, a w nim charakterystyczne ostrawskie siedzenia.

Ekova Electron 12 - dane techniczne na tablicy ustawionej obok pojazdu.

Widok na kolumnę czterech pojazdów DPO. Wszystkie elektryczne.

W dalszej części relacji z targów Czech Raildays 2018 przedstawię pojazdy straży pożarnej. Tu link.

Pierwszy targowy materiał pod tym linkiem.

KrAZ kłonicowy, cysterna i osinobus

Już dawno nie publikowałem informacji o ukraińskim KrAZ-ie (ostatni raz w maju 2017 – tu link). Producent ten dość regularnie udostępnia materiały dotyczące swoich najnowszych produktów. Przykładowo 29 stycznia 2019 był to artykuł dotyczący zestawu kłonicowego do przewozu rur. Powstał on na bazie ciężarówki KrAZ 6322. 

Pojazdy takie trafią do dwóch ukraińskich odbiorców. Z Charkowa i Iwano-Frankowska, działających w branży paliw płynnych.

Jak podaje KrAZ, zestawy te są przeznaczone do transportu rur o średnicy od 530 do 1420 mm oraz o długości od 8 do 36 metrów.

KrAZ 6322 jako zestaw kłonicowy. Fot. KrAZ - materiały prasowe.

Natomiast kilka dni wcześniej pojawiła się informacja prasowa o nowych cysternach wyprodukowanych dla firmy Ukrnafta (to między innymi do niej trafią opisane powyżej zestawy kłonicowe). Będą one służyły do przewozu produktów naftowych.

W opublikowanych materiałach producent poinformował o różnych wielkościach zbiorników oraz o kilku podwoziach użytych do ich zabudowy. Niestety zamieszczono tylko zdjęcia KrAZ-a 6322.

KrAZ 6322 z zabudową cysterny. Fot. KrAZ - materiały prasowe.

W grudniu 2018 KrAZ informował między innymi o sprzedaży zabudowy autobusowej, czyli „osinobusu”. Trafiła ona (może one, bo nie podano ilości) do oddziału ArcelorMittal w miejscowości Krzywy Róg.

KrAZ 63221 z zabudową pasażerską, czyli osinobus.

Pełna nazwa tego osinobusu to autobus terenowy FPV-16628. Powstał na podwoziu KrAZ 63221. Producent podaje, że ma on standardowe wyposażenie: 375-konny silnik wysokoprężny spełniający normę Euro-5, 9-biegowa ręczna skrzynia biegów i układ hamulcowy z ABS. Na życzenie klienta pojazd dodatkowo posiada tachograf analogowy i klimatyzację.

Nadwozie pasażerskie zostało wyprodukowane przez firmę „Nefteavtomatika”. Znajduje się w nim 26 siedzeń z dwupunktowymi pasami bezpieczeństwa. Orzewanie za pomocą podwójnego systemu grzewczego z niezależną nagrzewnicą powietrza o mocy 8 kW i układem chłodzenia silnika z dwoma grzejnikami 12 kW.

Niebieski Otomarsan na lotnisku

Po dłuższej przerwie ponownie zapraszam na lotnisko w tureckim mieście Antalya (wcześniejszy wpis pod tym linkiem). Tym razem temat będzie autobusowy. 

Kiedy lotniskowy autobus firmy Havaş wiózł nas z samolotu do terminalu pasażerskiego, w pobliżu przejeżdżał piękny klasyk. Najprawdziwszy Otomarsan O302 w wersji miejskiej. Pomalowany na niebiesko, zadbany. 

Nie było na nim żadnej informacji o przewoźniku. Być może to własność lotniska – przewóz pracowników. Inna opcja to np. autobus policji, a może straży granicznej lub wojskowy, który rozwozi pracowników po terenie portu lotniczego.

Na szczęście aparat fotograficzny miałem pod ręką i udało mi się go sfotografować.

Piękny klasyk w ruchu, czyli Otomarsan O302 na terenie lotniska w Antalyi. 21.08.2013.

Na terenie portu lotniczego w Antalyi sfotografowałem także inne autobusy. Pokażę je w kolejnym wpisie dotyczącym tego miasta.

Třinec (Trzyniec) - parowóz z muzeum

Tym wpisem rozpoczynam cykl publikacji poświęconych zbiorom różnych muzeów. Na początek mała placówka z Czech.  

To Muzeum Třineckých železáren a města Třince (Muzeum trzynieckiej huty i miasta Trzyniec) z sidzibą w Trzyńcu, przy ulicy Frydeckiej. Jego ekspozycja nie jest zbyt transportowa. Warto ją jednak zobaczyć, poznając historię regionu licznie zamieszkanego przez Polaków. Dawne stroje, wyposażenie domów, stare dokumenty, mnóstwo fotografii. Ponieważ Trzyniec to miasto hutnicze, jego losy związane są z największym pracodawcą w rejonie, czyli z hutą Třinecké železárny. Jedna z sal poświęcona jest w całości tej firmie – przedstawia ją spora makieta, której elementy podświetlają się w trakcie emisji filmu o bieżącej działalności huty. Warta polecenia jest dość spora ekspozycja dawnych wózków dziecięcych (po czesku taki wózek to kočárek).

Na kilku zdjęciach prezentowane są różne pojazdy, w tym parowóz wąskotorowy. Trakcja parowa była wykorzystywana w hucie w latach 1882 – 1968 (wcześniej wagony przetaczano używając koni). Ten okres dotyczy linii wąskotorowych. Nie znalazłem informacji, czy również na torze normalnym w roku 1968 zakończyła się era pary.

Jeden z hutniczych parowozów wąskotorowych został zachowany. Stoi on przed wejściem do muzeum i nie widać go z ulicy. Pojazd jest w trakcie renowacji. To oznaczona jako nr 7 maszyna z 1928 roku. Producent: Orenstein&Koppel (w skrócie O&K) z Niemiec. Firma ta wytwarzała tabor kolejowy, a także ciężarówki, samochody osobowe i sprzęt budowlany (np. koparki, żurawie). Po II wojnie światowej nastąpił podział przedsiębiorstwa. Część znajdująca się na terenie NRD zmieniła nazwę na LOWA.

Parowóz Orenstein&Koppel #7, czyli największy eksponat w Muzeum Třineckých železáren a města Třince. Rocznik 1928. Numer fabryczny 11792.

Logo O&K umieszczone na parowozie.

Za płotem muzeum znajduje się teren przemysłowy. Zwałowisko, po którym jeżdżą liczne ciężarówki. Także marki Tatra. To właśnie do muzeum tej firmy zaproszę w następnym wpisie z tagiem muzeum. Tu link do tego materiału.

Zimowe Solarisy

Zapraszam do lektury zimowej informacji prasowej opublikowanej przez Solarisa. Autobusy eksploatowane w naprawdę ekstremalnych warunkach, a jednocześnie w pięknej scenerii.

Autobusy Solaris przemierzają ulice w najmroźniejszych rejonach Europy. Można je spotkać w miastach na dalekiej północy, gdzie niebo rozświetla zorza polarna, gdy przecinają szczypiące, wilgotne powietrze w Finlandii, a także jak wspinają się po drogach w alpejskich rejonach Tyrolu. Wszędzie tam, gdzie niska temperatura daje się mocno we znaki, a śnieg przysłania widok za oknem, pojazdy marki Solaris dowożą podróżujących do celu i radzą sobie bez zarzutu.

Raptem 100 kilometrów od Koła Podbiegunowego, pod mieniącą się zielonkawo zorzą polarną mroźne powietrze przecinają autobusy Solaris. Luleå to najbardziej oddalona na północ miejscowość, gdzie można spotkać pojazdy z logo firmy. W tym malowniczym szwedzkim miasteczku grudniowy dzień trwa nieco ponad 3 godziny, zaś przez niemal 6 miesięcy w roku temperatura nie podnosi się ponad poziom 0°C. Ów arktyczny i niezwykle surowy klimat nie jest przeszkodą dla Solarisów zaopatrzonych w tzw. pakiet skandynawski. Jest to ni mniej, ni więcej, co szereg elementów wyposażenia i izolacji termicznej, specjalnie zaprojektowanych, aby autobus stawił czoła zimie i umożliwił komfortową podróż pasażerom i kierowcy, a także – co nie mniej istotne – zużywał mniej energii.

I choć tylko kilka miast na Solarisowej mapie, takich jak szwedzkie Umeå i Skellefteå czy norweskie Trondheim, dzieli tak niewielka odległość od kręgu polarnego, wszystkie autobusy z logo zielonego jamnika w kilkudziesięciu ośrodkach Półwyspu Skandynawskiego przystosowane są do pokonywania tras w największe mrozy. Każdy z ponad tysiąca „północnych” Urbino dla ochrony przed utratą ciepła ma podwójną izolację ścian bocznych i sufitu, a także dodatkowo izolowane podwozie w okolicach nadkoli. Podwójne są także szyby boczne. Podłoga autobusów przeznaczonych do krajów skandynawskich jest dodatkowo konserwowana, aby wilgoć nie naruszała jej struktury. Skrajne warunki drogowe i klimatyczne wymagają także zamontowania w podłodze autobusu dodatkowych połączeń, które umożliwiają nocne podładowywanie akumulatorów. Często przewoźnicy rejonów dalekiej północy decydują się także na ogrzewanie podłogowe, standardem zaś są podgrzewane lusterka i boczna szyba przy kierowcy. Ze względu na szybko zapadający zmierzch podczas zimowych miesięcy, przewoźnicy często decydują się także na dodatkowe zewnętrzne oświetlenie nad drzwiami. Na wypadek obfitych opadów śniegu koła Urbino w krajach nordyckich posiadają specjalne uchwyty na łańcuchy, dzięki którym autobus nie straci przyczepności. Dodatkową ochroną przed śniegiem mogą stać się również szczotki montowane na nadkolach.

W Szwecji, Norwegii czy Finlandii temperatura potrafi sięgać 40 stopni poniżej zera, co mogłoby stanowić nie lada kłopot przy uruchomianiu silnika pojazdu. Silniki montowane w Solarisach radzą sobie co prawda z mrozem sięgającym nawet do -25°C, ale już popularne w Szwecji silniki przystosowane do paliwa CNG, potrzebują co najmniej -12°C. Szwedzi rozwiązują problem, stosując tzw. system wodnego ogrzewania zajezdniowego. W przedniej części autobusu umiejscowione jest podłączenie do wymiennika ciepłej wody, który ogrzewa płyn układu chłodzenia silnika i tym samym silnik oraz układ ogrzewania wnętrza pojazdu. Dzięki temu kierowcy i podróżujący rozpoczynają dzień komfortowo i w cieple. W Norwegii bardziej popularne są montowane przy silniku grzałki elektryczne, podnoszące w pojeździe temperaturę płynu chłodniczego i oleju. Oczywiście każdy autobus posiada także tradycyjny system ogrzewania, ale w krajach nordyckich ma ono nieco zwiększoną moc grzewczą.

Srogi, mroźny klimat nie jest przeszkodą także dla bateryjnych Urbino electric, których 15 przemierza drogi Krajów Skandynawskich. Wyposażone są w podobne rozwiązania, jak Solarisy spalinowe i są tak samo niezawodne. Elektrobusy w Tampere w Finlandii pokonują w dużej mierze brukowane trasy w ścisłym centrum miasta, a bliskość jeziora i rzeki powoduje, że powietrze mocno nasycone jest wilgocią. Właśnie z powodu wilgotności, która w mroźne dni mocno daje się we znaki mieszkańcom miasta, ale może i przysporzyć problemów podczas ładowania baterii autobusów, pantografy Urbino electric są ogrzewane. Pojawienie się lodu w miejscach styków elektrycznych mogłoby doprowadzić do uszkodzenia pantografu, dlatego też podgrzewane są ruchome elementy urządzenia i przyłącza elektryczne, a także szyna, po której porusza się głowica urządzenia. Aby jeszcze bardziej ograniczyć wpływ zimowej aury na operacyjność e-busów, miasto zdecydowało się również na ogrzewanie podłoża pod stacją pantografową.

Ładowanie baterii Solarisa Urbino 12 electric podgrzewanym pantografem w miejscowości Tampere, Finlandia.

Ciekawe i niestandardowe rozwiązanie w zakresie gospodarki cieplnej autobusu zastosowano również w Urbino 12 electric kursującym wahadłowo w szwedzkim porcie Ystad. W pojeździe zaprogramowano stałą temperaturę, która ma panować we wnętrzu Urbino, kiedy rozpoczyna on swoje kursy wczesnym rankiem. Podczas nocnego ładowania baterii, codziennie o godzinie 5:00 rano automatycznie włącza się ogrzewanie lub chłodzenie postojowe autobusu, które umożliwia osiągnięcie pożądanej temperatury. Dzięki temu nie jest konieczne zużywanie cennej energii w bateriach na ewentualne ogrzewanie lub chłodzenie autobusu i przygotowanie go do codziennej pracy.

Solaris Urbino 12 przewoźnika Ötztaler z Sölden w Austrii. Autobus pozuje w zimowej, alpejskiej scenerii miejscowości Vent.

Solarisy walczą z niełatwą zimową pogodą także znacznie wyżej – na serpentynach tyrolskich zboczy czy w wąskich uliczkach miasteczek pod ośnieżonymi szczytami Alp w Austrii. Jednak najbardziej spektakularna widokowo trasa, na której można przejechać się Urbino znajduje się w niezwykle malowniczym regionie Sölden. Linia autobusowa wiedzie do najwyżej położonego przystanku w Europie – aż do podnóża lodowca Rettenbach na wysokości 2675 m n.p.m. Nieprzekonanym warto wspomnieć, że imponujące górskie krajobrazy tyrolskich Alp posłużyły za scenerię dla kaskaderskich umiejętności Jamesa Bonda w ostatnim blockbusterze z jego udziałem – filmie „Spectre”. Alpejskie widoki z okien można podziwiać z Solarisów w barwach rozmaitych przewoźników w Tyrolu. W sezonie zimowym pojazdy z Bolechowa często służą jako ski busy, wożąc wielbicieli białego szaleństwa na najpopularniejsze na świecie stoki narciarskie w okolicach Schwaz czy Kufstein. Ośnieżone drogi obficie sypie się w tym regionie solą, dlatego też autobusy austriackie lakierowanie są 3 warstwami dla lepszego zabezpieczenia przed jej szkodliwym działaniem, a zawory EBS w podwoziu są dodatkowo konserwowane. Wszystkie koła pojazdów dostosowane są także do wykorzystania łańcuchów śniegowych. U podnóża Alp można spotkać niemal każdy z modeli Urbino, a także InterUrbino. Wszystkie doskonale radzą sobie w niełatwym górskim klimacie i terenie.