Nowe filmy – kwiecień 2023

 

W kwietniu 2023 kanał filmowy Bloga Transportowego na YouTube (Lukaszwo – Transport Movies) zasiliły dwa nowe materiały. Autobusowy i tramwajowy. Oba z zagranicy.

Pierwszy z nich powstał 15 czerwca 2017 na brytyjskim terytorium zamorskim, a dokładniej na Gibraltarze. Prezentuje on przede wszystkim autobusy obsługujące komunikację miejską. Przeważają hiszpańskie Caetano City Midi na podwoziu MAN przewoźnika Gibraltar Bus Company. To firma działająca na zlecenie Ministerstwa Transportu Gibraltaru. Obsługuje ona 7 linii dziennych (nr 1, 2, 3, 4, 7, 8 i 9) oraz trzy nocne (nr N1, N8E i N8S). 

Zobaczycie także charakterystyczny piętrowy tabor prywatnej firmy Calypso Transport Limited, która pod marką Citibus obsługuje linie nr 5 i 10. W tym kultowy autobus Leyland Olympian o rejestracji G 77960. To pojazd, który był eksploatowany w Iraku, w Bagdadzie. Przewoźnik ten posiadał wówczas także innego piętrusa z Iraku - Leyland Atlantean (nr G 59681), ale w trakcie naszego pobytu stał on w zajezdni.

Na Europa Point (między innymi punkt widokowy na Cieśninę Gibraltarską i Morze Alborańskie) nagrałem niebieską naukę jazdy: Caetano Slimbus na podwoziu Dennis.

Fragment filmu. Przez Winston Churchill Avenue (od strony Hiszpanii) jedzie Leyland Olympian (rejestracja G 77960) z firmy Calypso Transport Limited. Autobus o bardzo ciekawej historii. Powstał on w 1981 roku w Eastern Coach Works (angielski producent nadwozi) jako wersja demonstracyjna dla Bagdadu, po którym wówczas kursowały w dużej ilości Leylandy Atlantean. W stolicy Iraku spędził kilka lat, a od roku 1990 już jako własność Calypso rozpoczął kursowanie po Gibraltarze. Towarzyszył mu inny ex Bagdad, czyli  Leyland Atlantean (nr G 59681). Pandemia COVID-19 spowodowała wycofanie obu ex irackich piętrusów z eksploatacji. Leylandem Olympianem zainteresował się Dave Rogers, znany brytyjski kolekcjoner autobusów. Ten wyjątkowy pojazd powiększył jego zbiory. Jak podawały w 2022 roku brytyjskie media, Leyland Olympian po remoncie pozostanie w barwach Calypso. Obecny los autobusu Leyland Atlantean niestety nie jest mi znany. 15.06.2017.

Fragment filmu. Nowy piętrowy tabor firmy Calypso to pozyskane z Madrytu autobusy UNVI Urbis 2.5 DD. Tu pojazd o rejestracji G 7303 E w trakcie przejazdu jako linia nr 5 przez pas startowy lotniska. 15.06.2017. 

Fragment filmu. Najpopularniejszy na Gibraltarze autobus miejski, czyli Caetano City Midi z firmy Gibraltar Bus Company. Przystanek końcowo-początkowy linii nr 2 na pętli Europa Point. 15.06.2017.

Fragment filmu. Kiedyś ten model autobusu był trzonem gibraltarskiej komunikacji miejskiej - Caetano Slimbus na podwoziu Dennis. Obowiązywało także niebieskie malowanie. Ten egzemplarz spędza emeryturę jako nauka jazdy. Europa Point. 15.06.2017.

Film zaczyna się i kończy na lotnisku. Dokładnie na jego pasie startowym, przez który przechodzi ogólnodostępna droga z Hiszpanii. To stamtąd rozpościera się piękny widok na słynną Skałę Gibraltarską. 

Druga część materiału powstała na pętli linii nr 2 Europa Point. Pojawiają się tam autobusy Caetano City Midi na podwoziu MAN, a jako nauka jazdy służy dawny miejski autobus Caetano Slimbus na podwoziu Dennis. Model ten jest jeszcze eksploatowany przez firmę Calypso i zobaczycie go w dalszej części nagrania.

Potem pojawiają się sceny z centrum miasta. Caetano City Midi (nr G 9500 D – rejestracja, taborowych oznaczeń nie wprowadzono) jako linia nr 2 obsługuje ciekawy, zabudowany, chroniący przed słońcem przystanek. Popularne rozwiązanie w tej części Wielkiej Brytanii.

Przez rondo na Europort Avenue i Europort Road jadą kolejne Caetano oraz Ford Transit z GBC, który także obsługiwał numerowaną linię miejską.

Kolejne pojazdy dokumentowałem na prowadzącej do lotniska i granicy z Hiszpanią Winston Churchill Avenue. Np. Caetano Slimbus z Calypso, Caetano City Midi na liniach 4 i 8. Jednak najbardziej zadowolony jestem z nagranego tam słynnego Leylanda Olympiana z Bagdadu (przejazd w obie strony).

Drugi z filmów nagrałem w Wiedniu. To materiały tramwajowe z maja 2016 i sierpnia 2017.

Przedstawiają wagony ULF w różnych wersjach, w kilku lokalizacjach, także w tunelu tramwajowym.

Fragment filmu. SGP ULF B nr 630 jako linia nr 1 opuszcza rejon przystanków „Schwedenplatz U”. 27.05.2016.

Fragment filmu. Siemens ULF B1 nr 716 jako linia nr 2 przejeżdża przez Marienbrücke. 27.05.2016.

Co dokładnie zobaczycie na filmie? 

Pierwsza scena to rejon przystanków „Schwedenplatz U”. Na linii nr 1 jedzie SGP ULF B nr 630 (rocznik 1999). Potem na Marienbrücke (Most Mariacki) jako linia nr 2 wjeżdża Siemens ULF B1 nr 716 z 2010 roku. 27 maja 2016.

Druga scena to podziemny przystanek tramwajowy „Matzleinsdorfer Platz”, przez który jako linia nr 62 przejeżdża Siemens ULF A1 o oznaczeniu 122 (rocznik 2015). Potem na trasie nr 6 jedzie SGP ULF B nr 636 z 2000 roku, a w przeciwną stronę zmierza Siemens ULF B1 nr 747 z 2012 roku. 28 maja 2016.

Trzecia scena to przejazd ULF-a B1 nr 702 (rocznik 2009) na linii 60 – odjazd z przystanku „Hietzing” w rejonie wiedeńskiego zoo i Pałacu Schönbrunn. 13 sierpnia 2017.

Ostatnie nagranie to ponownie rejon przystanków „Schwedenplatz U”. Na linii nr 2 mijają się ULF-y B1 nr 728 (z 2011 roku) i 780 (z 2016 roku). 14 sierpnia 2017.

Autobusy kursujące po Gibraltarze będą głównym tematem oddzielnego materiału.

Do wiedeńskich tramwajów także powrócę. Warto jeszcze dodać, dlaczego część ULF-ów oznaczana jest jako SGP (skrót od Simmering-Graz-Pauker), a pozostałe jako Siemens. Wynika to ze stopniowych przekształceń własnościowych i przejmowania SGP przez Siemensa i finalnie całkowitego wygaszenia marki SGP.

Starszy materiał o wiedeńskich tramwajach.

Wyjątkowa wiedeńska zajezdnia tramwajowa.

Prasowo od Airbusa - Iraqi Airways, STARLUX, Condor i Air Greenland

 

Tym razem zamieszczam trochę prasówki od Airbusa. Starszej i nowszej, z różnych rejonów świata. Zaczynam od Iraku. 

7 stycznia 2022 Airbus ogłosił, że Iraqi Airways, narodowy przewoźnik Iraku, odebrał pierwszy z pięciu samolotów A220-300 z lotniska Mirabel w Kanadzie. Po wprowadzeniu tego modelu do eksploatacji, linie Iraqi Airways stały się jednym z pierwszych przewoźników obsługujących A220 w regionie Bliskiego Wschodu.

Pierwszy A220-300 dla Iraqi Airways (i najprawdopodobniej pozostałe) posiada dwie klasy i jest przeznaczony do przewozu 132 pasażerów (w tym 120 w klasie ekonomicznej i 12 w klasie biznes). Nowe samoloty to integralna część planu odnowy i modernizacji floty Iraqi Airways.

Omawiana maszyna otrzymała rejestrację YI-ARE. W trakcie pisania tego tekstu (koniec grudnia 2022) wykonywała regularne loty z Bagdadu. Była to obsługa połączeń krajowych do Irbil oraz zagranicznych do Egiptu (Kair), Turcji (Stambuł), Jordanii (Amman) i Libanu (Bejrut). 

Iraqi Airways to przewoźnik z długą historią. Powstał w roku 1945, będąc jednocześnie pierwszą linią lotniczą z Bliskiego Wschodu. Według portalu Planespotters.net, flota Iraqi Airways liczy 33 samoloty.

Pierwszy Airbus A220-300 dla Iraqi Airways, czyli maszyna o rejestracji YI-ARE. Fot. Airbus.

 

Przeglądając portal Flightradar24.com natrafiłem na maszynę YI-ARE obsługującą lot z tureckiej Antalii do Bagdadu. Tu już na końcowym odcinku, w rejonie miasta Kirkuk. 25.05.2022, godzina 21:48. Źródło: Flightradar24.com.

 

Kolejne zrzuty ekranu, tym razem z końca grudnia 2022. Airbus o oznaczeniu YI-ARE rozpoczyna rejs z Bagdadu do Ammanu w Jordanii. 26.12.2022, godzina 14:44. Źródło: Flightradar24.com.

31 października 2022 swojego pierwszego Airbusa A350 odebrał STARLUX. Przewoźnik lotniczy z Tajwanu. To wersja A350-900.

Maszyna o rejestracji B-58501 jest pierwszą z 18 takich maszyn zamówionych przez STARLUX Airlines. Jej wnętrze podzielono na cztery klasy. Dla pasażerów klasy pierwszej przygotowano cztery wydzielone kabiny. W klasie biznes znajduje się 26 miejsc, w klasie ekonomicznej premium 36. Najwięcej, bo aż 240 siedzeń przeznaczono dla klasy ekonomicznej.

Początkowo dla najnowszego A350 wyznaczono trasy w rejonie Azji i Pacyfiku. W drugiej połowie grudnia 2022 maszyna nr B-58501 latała ze stolicy Tajwanu (Tajpej) do Tajlandii (Bangkok) i Malezji (Kuala Lumpur).

Prezentacja pierwszego Airbusa A350-900 dla linii STARLUX Airlines. Maszyna o oznaczeniu 
B-58501. Fot. Airbus.

Infografika dotycząca A350 dla STARLUX Airlines. Materiały prasowe Airbusa.

20 grudnia 2022 Airbus ogłosił, że niemieckie linie lotnicze Condor Flugdienst GmbH odebrały pierwszy egzemplarz modelu A330-900. Tak rozpoczęto realizację zamówienia opiewającego na 16 samolotów A330neo. Zastąpią one maszyny poprzedniej generacji, aby obniżyć koszty operacyjne Condora, a także zużycie paliwa i emisję CO₂ o 25 procent. 

A330neo dla Condora pomieści 310 pasażerów, w tym 30 na miejscach w klasie biznes, 64 w klasie Premium Economy i aż 216 na miejscach w klasie ekonomicznej.

Jak podał producent, A330neo jest wyposażony w wielokrotnie nagradzaną kabinę Airspace, która zapewnia pasażerom wysoki poziom komfortu. Otrzymują oni większą przestrzeń osobistą, większe schowki nad głową, nowy system oświetlenia oraz możliwość oferowania najnowszych systemów rozrywki pokładowej i pełnej łączności. Podobnie jak wszystkie samoloty Airbusa, A330neo jest również wyposażony w najnowocześniejszy system wentylacji kabiny, który zapewnia czyste i bezpieczne środowisko podczas lotu.

Condor wybrał w lipcu 2022 roku rodzinę A320neo do modernizacji swojej floty wąskokadłubowej. Eksploatując jednocześnie modele A320neo i A330neo, firma Condor skorzysta z korzystnych rozwiązań ekonomicznych oferowanych przez te dwie rodziny samolotów.

A330neo to nowa generacja popularnego samolotu szerokokadłubowego A330. Wyposażony w silniki Rolls-Royce Trent 7000 najnowszej generacji, nowe skrzydła i szereg innowacji aerodynamicznych, samolot oferuje 25-procentową redukcję zużycia paliwa i emisji CO₂. A330-900 jest w stanie przelecieć 7 200 mil morskich / 13 334 km bez międzylądowania.

Pod koniec listopada 2022 zarejestrowano łącznie ponad 1700 wiążących zamówień na maszyny z rodziny A330, z czego 275 to A330neo (zamówienia od 24 klientów).

Omawiany samolot otrzymał rejestrację D-ANRA. W trakcie pisania tego tekstu nie był jeszcze eksploatowany. Radar lotniczy wskazywał tylko jeden lot, z francuskiej Tuluzy (zakład Airbusa) do Frankfurtu nad Menem. 

Bardzo charakterystyczne malowanie. Airbus A330 o rejestracji D-ANRA linii Condor w trakcie pierwszego lotu. 28.11.2022. Tuluza - Francja. Na zdjęciach jeszcze z oznaczeniem F-WWCX.  Fot. Airbus.

Nieco wcześniej, na początku grudnia 2022 do grona użytkowników Airbusa A330neo dołączyły linie Air Greenland. Przewoźnik ten zakupił model A330-800, który otrzymał rejestrację OY-GKN. Nadano mu także imię „Tuukkaq”. 

Maszyna ta jest już eksploatowana. Obsługuje loty wyłącznie w jednej relacji. Z Kangerlussuaq na Grenlandii (terytorium autonomiczne Danii) do Kopenhagi i powrót. W planach jest także trasa do Ameryki Północnej.

Air Greenland to przewoźnik założony w 1960 roku, z siedzibą w Kangerlussuaq. Według portalu Planespotters.net obecnie ma on 9 samolotów. Oprócz omawianej maszyny są to ponad 20-letni Airbus A330-200 oraz dziewięć egzemplarzy De Havilland Canada DHC-8-200. 

Wnętrze OY-GKN jest przeznaczone do przewozu 305 pasażerów. W klasie Premium mogą podróżować 42 osoby, a w ekonomicznej aż 263. 

Prezentacja Airbusa A330-800 linii Air Greenland. Fot. Airbus.

Airbus A330-800 (OY-GKN) linii Air Greenland - fotoreportaż z pierwszego lotu. 25.10.2022. Fot. Airbus.

Airbus A330-800 (OY-GKN) linii Air Greenland. Nocna prezentacja w Tuluzie. Fot. Airbus.

Detale A330 dla Air Greenland. Fot. Airbus. 

Jak podał producent, linie Air Greenland zawarły również umowę z Airbusem dotyczącą usług godzin lotu (FHS), obejmującą dostawę komponentów i usługi serwisowe. W oparciu o model gospodarki o obiegu zamkniętym i redukcję śladu węglowego, Airbus FHS zapewnia bardziej zrównoważony rozwój przez cały cykl życia samolotu. W ramach Airbus FHS zakontraktowano obecnie ponad 1200 samolotów na całym świecie. 

Toyota z Iraku i kolorowe domki w Kuşadası

 

Jest pewna grupa krajów, do których większa część społeczeństwa raczej nie chciałaby jechać na wakacje. Przynajmniej nie w ciągu najbliższych kilku lat. Tu na pewno prym wiedzie Afganistan. Miejsce niedawnych działań zbrojnych to też np. Irak. Czasami pojazdy z tego państwa można zobaczyć w sąsiedniej Turcji.

Kiedyś pisałem o spotkanym tam Peugeocie z Iranu (tu link). Sfotografowałem go ze względu na rejestrację. Stosowałem zasadę dokumentowania wszystkiego, co egzotyczne. W Iranie raczej nigdy nie będę, ale mam pojazd stamtąd. Dopiero później okazało się, że to niezwykły „rodzynek” motoryzacyjny.

Dokładnie tak samo było z Toyotą z Iraku. W tym przypadku nie chodziło jednak o jakiś niezwykły model. Po prostu Corolla Sedan.

Samochód ten stał zaparkowany w tureckiej miejscowości Kuşadası, pośród gęstej zabudowy przyległej do góry nazwanej Sevda Tepesi (tłumacząc: Wzgórze Miłości). Postawiono na niej pomnik najsłynniejszego Turka, czyli Mustafy Kemala Atatürka. Wykonałem tylko jedno zdjęcie, na którym widać, że Toyota ta ma dwie tablice rejestracyjne – pod spodem z alfabetem arabskim. 

Początkowo założyłem, że jak w przypadku samochodów z Iranu, również pojazdy wyjeżdżające z Iraku otrzymują tak zwane dodatkowe tablice rejestracyjne (nazywane także tablicami turystycznymi), nakładane na zwykłe irackie „blachy”. Później uznałem, że być może tablica ta jest nowym wzorem tamtejszych rejestracji, a pod spodem po prostu znajduje się stara. Co ciekawe, ogólnodostępne źródła podają, że niebieski kolor tła pod nazwą państwa oznacza pojazd rządowy. 

Finalnie, po lekturze irackich mediów (Internet nie zawiera zbyt wielu materiałów na ten temat) okazało się, że to faktycznie nowy wzór tablic rejestracyjnych, który ma ujednolicić dotychczasowe „blachy” i sprawić, że nie będą się one kojarzyły z reżimem Saddama Husajna. W tym przypadku niebieskie tło nie oznacza pojazdu rządowego. Być może litery „SUL” oznaczają miasto As-Sulajmanijja położone w północno-wschodnim Iraku, w Kurdyjskim Okręgu Autonomicznym. 

Toyota Corolla Sedan z irackimi tablicami rejestracyjnymi. Kuşadası, 8.08.2021.

Tyle w temacie irackich tablic rejestracyjnych. Zajmę się jeszcze miejscem, w którym udokumentowałem Toyotę. Jak już wspomniałem, zaparkowała ona pośród gęstej zabudowy przyległej do góry nazwanej Sevda Tepesi. Rejon ten jest doskonale widoczny z centrum Kuşadası, a wyróżniają go położone w górnej części kolorowe domy. Wiedzie tamtędy pieszy szlak do pomnika Atatürka. Nie jest on oznakowany. Po prostu trzeba wędrować do góry. Niestety przy kolorowych budynkach można się nieprzyjemnie zdziwić, bo z daleka ładne, a na miejscu rejon ten robi wrażenie slumsów. Od razu widać, że mieszka tam uboższa część społeczeństwa. Mam wrażenie, że budynki (oraz ich otoczenie, np. schody, przejścia między budynkami) celowo pomalowano tam na różne kolory, aby uatrakcyjnić, upiększyć ten rejon (zmniejszyć nieprzyjemny odbiór), przez który przemieszcza się sporo turystów. Iracka osobówka stała jeszcze przy „zwykłych” budynkach, poniżej rejonu tych pokolorowanych.

Na górę warto wejść, bo roztacza się z niej przepiękny widok na centrum Kuşadası. Także na port, do którego przypływają wycieczkowce. Czasami dwa lub więcej jednocześnie. Niestety w trakcie naszego pobytu obowiązywały ograniczenia dotyczące COVID-19 i wycieczkowce nie mogły przypływać do Turcji.

Tak prezentuje się Wzgórze Miłości w Kuşadası. 7.08.2021.

Zbliżenie na charakterystyczne kolorowe zabudowania. Toyota z Iraku zaparkowała poniżej, przy zwykłych budynkach.

W pobliżu kolorowych zabudowań znajduje się pozłacany pomnik Mustafy Kemala Atatürka, który spogląda na Kuşadası. Poniżej duża nazwa miejscowości, która nawiązuje do słynnego napisu Hollywood.

Wędrówkę na Wzgórze Miłości rozpoczyna się po takich kolorowych schodach. Prowadzą one z centrum Kuşadası. Często wypoczywają na nich koty. 8.08.2021.

W Blogu Transportowym pisałem już o tureckim Kuşadası. Tu link do artykułu o tamtejszym dworcu autobusowym i targowisku.

Dużo cargo na niebie (4) – Antonov An-124

 

Kończąc materiał o największym samolocie świata, który 14 kwietnia 2020 wylądował w Warszawie (Antonov An-225, o którym pisałem tutaj) obiecałem wpis o nieco mniejszej maszynie, ale również piastującej tytuł lotniczego kolosa.

To również dzieło radzieckich inżynierów. Antonov An-124 zwany także Rusłan. Prototypowy egzemplarz w swój pierwszy lot wzbił się 26 grudnia 1982. Potem oblatywano jeszcze dwa egzemplarze przedseryjne. W czerwcu 1985 maszynę oficjalnie zaprezentowano na salonie lotniczym i kosmicznym w Paryżu. 

Po paryskiej prezentacji rozpoczęto produkcję seryjną tego wówczas największego samolotu transportowego świata. Pierwotnym odbiorcą była armia ZSRR. Po upadku tego mocarstwa rozpoczęła się także trwająca do dziś eksploatacja cywilna. Ostatni nowy An-124 powstał w roku 2003. Łącznie wyprodukowano 56 takich gigantycznych maszyn (w ich ilości jest pewna rozbieżność, ale o tym poniżej).

Co ciekawe, za czasów ZSRR samoloty Antonov An-124 Rusłan powstawały w dwóch miejscowościach, obecnie na terenie Ukrainy (Kijów) i Rosji (Uljanowsk). Po upadku ZSRR maszyny te wytwarzano niezależnie w obu zakładach. Na stronie internetowej rosyjskiej firmy Aviastar nadal znajdziemy ofertę samolotu An-124 Rusłan. Nie dotyczy ona jednak fabrycznie nowych maszyn (te zakończono produkować w 2003 roku), ale ich modernizacji. Jak podano: „W 2003 r. produkcja An-124 Rusłan została wstrzymana, jednak jego głęboka modernizacja i wsparcie zdatności do lotu floty w służbie Ministerstwa Obrony oraz komercyjne wykorzystanie są nadal w toku. W sumie przez cały okres istnienia Ulyanovsk Aviation Industrial Complex wyprodukowano 36 samolotów An-124” (tłumaczenie Google). 

Na stronie ukraińskiego Antonova również znajduje się informacja o ofercie modernizacji An-124. Podano także, że seryjnie w Kijowie w latach 1984 – 2003 powstało 18 takich maszyn. Przytoczono tam również wypisaną powyżej wartość 36 Rusłanów zbudowanych w Uljanowsku. Suma 18 + 36 daje 54 egzemplarze. Skąd zatem krążąca po Internecie wartość 56 sztuk?  Najprawdopodobniej Aviastar sumuje wszystkie wytworzone przez siebie An-124, czyli 36 wliczając egzemplarz przedseryjny. Natomiast Antonov przy wartości 18 sztuk pisze o produkcji seryjnej, nie licząc prototypu z 1982 roku i egzemplarza przedseryjnego. Wtedy wyjdzie 56. Jeżeli się mylę, proszę o komentarz.

Samolot Antonov An-124 ma długość 69,10 m i wysokość 21,08 m. Rozpiętość skrzydeł wynosi 73,30 m. Jak podaje ukraiński producent, jego prędkość przelotowa znajduje się w przedziale 800 – 850 km/h. Zasięg operacyjny to 15700 km, a pułap operacyjny to 11600 m.

Dobrym źródłem informacji o obecnie eksploatowanych An-124 jest portal Planespotters.net, który podaje, że nadal jest teraz użytkowanych 29 egzemplarzy tych podniebnych kolosów. Dwa główne kraje ich stacjonowania to Rosja i Ukraina. Siły Powietrzno-Kosmiczne Federacji Rosyjskiej eksploatują 7 takich maszyn, a kilka innych egzemplarzy czeka na remont. Jak podał Rynek-lotniczy.pl, w dniu 15 stycznia 2021 miał miejsce wyjątkowy, jednoczesny przelot aż sześciu Rusłanów. Był to pierwszy na świecie lot w szyku tak wielu maszyn tego typu. Pokonały one dystans 600 km w niesprzyjających warunkach pogodowych (śnieg, niskie chmury, silny wiatr). Tu link do materiału telewizji rosyjskiej o tym niezwykłym wydarzeniu.

Rynek-lotniczy.pl pisze także, że obecnie armia rosyjska ma „26 takich maszyn, z czego 12 jest po gruntownym remoncie. Kolejne przejdą remonty w najbliższych latach.” Odbiega to dość od danych z Planespotters.net, ale w tym przypadku bez wątpienia najświeższe i pozyskane od źródła informacje ma polski portal.

Dużą ilość Rusłanów posiada rosyjski przewoźnik Volga-Dnepr Airlines z Uljanowska. Jak podaje Planespotters.net, jest ich aż 12, w tym 9 czynnych. Natomiast pięcioma maszynami dysponuje inna rosyjska firma: 224th Flight Unit.

Siedem egzemplarzy eksploatują ukraińskie linie Antonov Airlines (Antonov Design Bureau), o których pisałem w temacie Antonova An-225. 

Jeden An-124 trafił do Maximus Air Cargo ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich. To maszyna o rejestracji UR-ZYD, którą dostarczono w lutym 2004. Być może to ostatni z wyprodukowanych w 2003 samolotów tego typu. Jest cały czas eksploatowany.

Dwa Rusłany były w posiadaniu Libyan Air Cargo z siedzibą w Trypolisie. Z informacji, które można znaleźć w Internecie, w związku z sytuacją w Libii wynika, że obecnie są one wycofane.

An-124 o rejestracji UR-82073 linii Antonov Airlines (Antonov Design Bureau) na lotnisku Alicante-Elche w Hiszpanii. 8.10.2016. To rocznik 1994. Źrodło: YouTube, kanał Javier Rullan Ruano. Tu link do filmu.

Porównanie wielkości An-124 (powyższy UR-82073) i kołującego obok ATR 72 hiszpańskich linii Swiftair (nr rej. EC-MKE). Źrodło: YouTube, kanał Javier Rullan Ruano. 

An-124 linii Volga-Dnepr o rejestracji RA-82078. Rocznik 1996. Maszyna kołuje i startuje z lotniska Split w Chorwacji. Źrodło: YouTube, kanał EdoStuff Aviation. Tu link do filmu.

Samolot Antonov An-124 wielokrotnie trafiał do Księgi rekordów Guinnessa. Np. we wrześniu 1993 za sprawą przewożonego generatora elektrycznego firmy Siemens, który ważył 135,2 tony. Był on transportowany z Dusseldorfu (Niemcy) do Delhi (Indie).

Tyle o historii tej niesamowitej maszyny. Wracam do głównego tematu serii wpisów, czyli „Dużo cargo na niebie”. Jak już pisałem, kiedy w związku z pandemią COVID-19 pasażerski ruch lotniczy w Polsce zamarł, a w innych rejonach świata mocno się zmniejszył, na niebie można było zaobserwować coraz więcej samolotów cargo. Wynikało to chociażby ze zwiększonego zapotrzebowania na środki do walki z koronawirusem SARS-CoV-2. Szczególnie przydatne były wówczas maszyny o największej ładowności, czyli właśnie An-124. Przeglądając radar lotniczy (Flightradar24.com) bez trudu można było natrafić na te samoloty. Poniżej prezentuję kilka screenów.

Na początek An-124 o rejestracji RA-82046 z Volga-Dnepr Airlines. Rocznik 1993. Maszyna wykonuje lot z miejscowości Ułan Ude (Rosja, Syberia) do nieznanej destynacji. To było 29 marca 2020. Obecnie RA-82046 nadal jest regularnie w ruchu. Przykładowo w dniu 21 marca 2021 samolot ten wykonał ponad 11 godzinny lot z Alaski (Anchorage) do Tajpej (Tajwan). Wcześniej latał trochę nad USA (Anchorage – Austin – Anchorage), gdzie dotarł 16.03.2021 z Szanghaju (Chiny) po 10 godzinnym przelocie.

Samolot RA-82046 jest dość pechowy. Uczestniczył on w dwóch zdarzeniach. W roku 1998 na kanadyjskim lotnisku Gander (na wyspie Nowa Fundlandia) zjechał z końcówki pasa startowego. Potem, w roku 2001, na bazowym lotnisku w Uljanowsku w trakcie przygotowań do malowania zapaliły mu się skrzydła.

An-124 o rejestracji RA-82046 z Volga-Dnepr Airlines nad Rosją. 29.03.2020. Źródło: Flightradar24.com.

Inna maszyna z Volga-Dnepr Airlines. Tym razem o rejestracji RA-82042. Obecnie ponad 30-lat od daty produkcji (1991 rocznik, powstał jeszcze za czasów ZSRR). Natrafiłem na nią 4 kwietnia 2020, kiedy opuszczała terytorium Polski, wlatując do Niemiec. Był to lot z Krasnojarska (Rosja) do Lipska.

W połowie marca 2021 Rusłan nr RA-82042 nie wykonywał żadnych lotów. Wygląda na to, że nie został przywrócony do eksploatacji po zdarzeniu na lotnisku w Nowosybirsku. 13 listopada 2020 lądował tam awaryjnie (problem z jednym z silników) i wypadł z pasa startowego.

Wyprodukowany jeszcze w ZSRR Antonov An-124 nr RA-82042 leci z Krasnojarska do Lipska. 4.04.2020. Źródło: Flightradar24.com.

Najstarszy z „upolowanych” przeze mnie An-124. Maszyna nr UR-82007 z 1986 roku. Własność linii Antonov Airlines (Antonov Design Bureau). Było to również 4 kwietnia 2020. Podniebny kolos przelatywał wówczas nad Rumunią, obsługując relację Kazachstan (Ałmaty) – Węgry (Budapeszt). 

W połowie marca 2021 ten ponad 35-letni samolot nie wykonywał żadnych lotów.

Made in CCCP. An-124 nr UR-82007 w relacji Ałmaty – Budapeszt. 4.04.2020. Źródło: Flightradar24.com.

Kolejna maszyna z Antonov Airlines (Antonov Design Bureau). Tym razem nr UR-82072. Rocznik 1993. Rusłan opuszcza przestrzeń powietrzną Turkmenistanu realizując rejs z Mazar-i Szarif w Afganistanie do Niemiec (Lipsk). To był 11 kwietnia 2020.

W połowie marca 2021 samolot ten pracował dość intensywnie. Przez kilka dni wykonywał rejsy do i ze stolicy Bangladeszu (Dhaka) w relacjach do (lub z): Tajpej (Tajwan), Osaka (Japonia) i Doha (Katar). Potem z tego ostatniego miasta poleciał do Werony (Włochy), stamtąd do Niamey – stolica Nigru. Tego samego dnia wrócił do Włoch, ale do Bolonii. Po dwudniowym postoju obsłużył około czterogodzinny lot do Iraku (Bagdad). Stamtąd pokonał bardzo krótką, bo tylko 40 minutową relację do miasta Irbil (stolica irackiego Kurdystanu). Nie został tam jednak na długo, tego samego dnia wracając do Bolonii, gdzie pozostał gdy pisałem ten tekst.

Lot z Afganistanu do Niemiec. Antonov nr UR-82072 z Antonov Airlines (Antonov Design Bureau). 11.04.2020. Źródło: Flightradar24.com.

Jeszcze raz Antonov nr UR-82072. Znowu nad Turkmenistanem, ale kilka dni później (15.04.2020). Tym razem w relacji z Afganistanu (Bagram) do Azerbejdżanu (Baku). Źródło: Flightradar24.com.

Samoloty Antonov An-124 co jakiś czas przylatują także do Polski. Przykładowo w dniu 16 kwietnia 2020 maszyna nr UR-82008 linii Antonov Airlines (Antonov Design Bureau) wylądowała we Wrocławiu, kończąc lot z Baku. To rocznik 1986 (o kilka miesięcy młodszy od prezentowanego powyżej UR-82007).

Jak podał portal Tuwroclaw.com, samolot przywiózł „kolejną partię sprzętu medycznego i środków ochrony osobistej potrzebnych do walki z epidemią koronawirusa. Łączna masa ładunku umieszczonego na 522 paletach to 70 ton”. Były to przede wszystkim ochronne maseczki i osłony na obuwie. Sprowadziła je Agencja Rozwoju Przemysłu na rzecz Ministerstwa Zdrowia.

Antonov An-124 nr UR-82008 przelatując nad Rumunią wykonuje rejs z Azerbejdżanu (Baku) do Wrocławia. 16.04.2020. Źródło: Flightradar24.com.

W następnej części serii „Dużo cargo na niebie” zajmę się samolotem Ił.

Tu link do pierwszej części.