Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Leyland. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Leyland. Pokaż wszystkie posty

czwartek, 30 listopada 2023

Leyland National 11,3 – model EFE

 

W Blogu Transportowym co jakiś czas prezentuję modele różnych pojazdów. Ostatnio był to trolejbus Pullman Standard z Valparaíso (tu link do tego materiału). Element kolekcji „Kultowe autobusy PRL-u” wydawnictwa De Agostini. 

W tym wpisie pokażę model autobusu Leyland National 11,3. Jego producentem jest brytyjska firma EFE. Jej nazwa to skrótowiec od Exclusive First Editions. 

Zacznę dość nietypowo, bo od ceny modelu. Przeglądając Internet natrafiłem na kilka ofert sprzedaży. Dotyczyły one rynku brytyjskiego i mieściły się w przedziale 10,99 – 15,95 funtów brytyjskich. Według kursu na dzień 27.11.2023 daje to wartości od 55,09 zł do 79,95 zł. W większości przypadków wysyłka stanowiła dodatkowy koszt i dotyczyła wyłącznie Wielkiej Brytanii. Były to egzemplarze ładne, zadbane, niektóre fabrycznie zapakowane w pudełko. Tu warto podkreślić, że firma EFE przestała istnieć w 2016 roku. Postawiona w stan likwidacji została przejęta przez firmę Bachmann.

Mój egzemplarz trafił do mnie dość przypadkowo. Niedawno pisałem o otwarciu nowego przystanku kolejowego Kraków Grzegórzki (tu link). Tuż obok niego, przy hali targowej, w każdą niedzielę odbywa się targ staroci. Stoisk jest dość sporo, a na nich przeróżne przedmioty. Jeden z handlujących miał duże ilości różnych samochodzików – resoraków. Pośród tych zabawek wyróżniał się pojazd innego przeznaczenia, czyli model – bohater tego wpisu. Leyland był w dobrym stanie, jedynie lekko poobcierany i trochę zabrudzony. Cena śmieszna. Raptem 10 zł, więc szybko stał się moją własnością.

Po wyczyszczeniu (tu wielkie podziękowania dla mojej żony, bo to ona oczyściła Leylanda) model prezentuje się bardzo dobrze, a drobne zarysowania praktycznie nie są widoczne i dodają „efekt eksploatacji”.

Mój egzemplarz posiada jedną z kilku dostępnych wersji malowania. Jest żółty, w oznaczeniu firmy Northern General Transport Company. Numer taborowy 4444. Linia 316 w kierunku N Shields / New York. Ma on sporo wiernie odwzorowanych detali – np. bardzo dobrej jakości (czytelne) napisy, chociażby informacja o siedzibie firmy w miejscowości Gateshead. Model został wydany w roku 1993. Jego skala to 1:76, czyli zbliżona do tej, w której ukazała się seria „Kultowe autobusy PRL-u” (1:72).

Dlaczego niektóre autobusy Northern były żółte wyjaśnia ten artykuł.

W roku 1987 firma Northern General Transport Company została sprywatyzowana. Obecnie, po przekształceniach jest to część Grupy Go-Ahead (Go-Ahead Group). 



Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFELeyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFELeyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFELeyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE
Leyland National 11,3 nr 4444 przewoźnika Northern General Transport Company. Model firmy EFE. 


Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE
Spód modelu z podaną nazwą oraz skalą i logo EFE.

 
Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFELeyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFELeyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFELeyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE
Detale brytyjskiego modelu.


Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE; Jelcz PR-110U, De Agostini

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE; Jelcz PR-110U, De Agostini

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE; Jelcz PR-110U, De AgostiniLeyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE; Jelcz PR-110U, De Agostini

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE; Jelcz PR-110U, De AgostiniLeyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE; Jelcz PR-110U, De Agostini

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE; Jelcz PR-110U, De AgostiniLeyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE; Jelcz PR-110U, De Agostini

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE; Jelcz PR-110U, De AgostiniLeyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE; Jelcz PR-110U, De Agostini

Leyland National 11,3, Northern General Transport Company, 4444, EFE; Jelcz PR-110U, De Agostini
Porównanie modelu Leylanda z przedstawionym wcześniej (tu link) Jelczem PR-110U.


Autobusy Leyland National produkowano w Wielkiej Brytanii w latach 1972 – 1985. Był to wspólny projekt dwóch znacjonalizowanych przedsiębiorstw – National Bus Company i British Leyland. W tym celu powstała nowa fabryka w miejscowości Workington.

Pojazdy te były dostępne w pięciu wersjach długości: 10,3 m, 10,6 m, 10,9 m, 11,3 m (pierwowzór dla prezentowanego modelu) i 11,6 m. Autobusy mogły mieć jedno, dwa lub trzy otwierane przez kierowcę wejścia (+ dodatkowe klamkowe drzwi awaryjne po przeciwnej stronie).

Łącznie powstało ponad 7000 tych pojazdów. Głównie na rynek Wielkiej Brytanii, a w mniejszej ilości na eksport. Autobusy Leyland National trafiły np. do Caracas w Wenezueli (aż 450 egzemplarzy – największe zamówienie eksportowe). Ponad 100 pojazdów popłynęło do miasta Kingston na Jamajce, a 40 trafiło do państwa Trynidad i Tobago. Leylandy National były także eksploatowane w Australii, Francji i Holandii oraz w Singapurze. 

Obecnie autobusy Leyland National są częścią różnych kolekcji pojazdów zabytkowych. Przykładowo taki pojazd zobaczymy w Manchester Museum of Transport. 

Prezentowany model autobusu nr 4444 był także dostępny w wersji z naklejoną na obu bokach czerwoną reklamą piwa „Vaux” i w oznakowaniu linii 310 w relacji do Sunderland. Ta wersja ukazała się w listopadzie 1993 (mój model bez reklamy trafił do sprzedaży w marcu 1993). Dodatkowo posiada ona numer rejestracyjny: MCN 843L. Tylko kilka detali więcej, a cena większa. Przeglądając Internet znalazłem nawet egzemplarz za 43,05 funtów (w oryginalnym opakowaniu).



Blog Transportowy na Facebooku


środa, 31 maja 2023

Nowe filmy – kwiecień 2023

 

W kwietniu 2023 kanał filmowy Bloga Transportowego na YouTube (Lukaszwo – Transport Movies) zasiliły dwa nowe materiały. Autobusowy i tramwajowy. Oba z zagranicy.

Pierwszy z nich powstał 15 czerwca 2017 na brytyjskim terytorium zamorskim, a dokładniej na Gibraltarze. Prezentuje on przede wszystkim autobusy obsługujące komunikację miejską. Przeważają hiszpańskie Caetano City Midi na podwoziu MAN przewoźnika Gibraltar Bus Company. To firma działająca na zlecenie Ministerstwa Transportu Gibraltaru. Obsługuje ona 7 linii dziennych (nr 1, 2, 3, 4, 7, 8 i 9) oraz trzy nocne (nr N1, N8E i N8S). 

Zobaczycie także charakterystyczny piętrowy tabor prywatnej firmy Calypso Transport Limited, która pod marką Citibus obsługuje linie nr 5 i 10. W tym kultowy autobus Leyland Olympian o rejestracji G 77960. To pojazd, który był eksploatowany w Iraku, w Bagdadzie. Przewoźnik ten posiadał wówczas także innego piętrusa z Iraku - Leyland Atlantean (nr G 59681), ale w trakcie naszego pobytu stał on w zajezdni.

Na Europa Point (między innymi punkt widokowy na Cieśninę Gibraltarską i Morze Alborańskie) nagrałem niebieską naukę jazdy: Caetano Slimbus na podwoziu Dennis.



Leyland Olympian, Gibraltar, Calypso Transport Limited
Fragment filmu. Przez Winston Churchill Avenue (od strony Hiszpanii) jedzie Leyland Olympian (rejestracja G 77960) z firmy Calypso Transport Limited. Autobus o bardzo ciekawej historii. Powstał on w 1981 roku w Eastern Coach Works (angielski producent nadwozi) jako wersja demonstracyjna dla Bagdadu, po którym wówczas kursowały w dużej ilości Leylandy Atlantean. W stolicy Iraku spędził kilka lat, a od roku 1990 już jako własność Calypso rozpoczął kursowanie po Gibraltarze. Towarzyszył mu inny ex Bagdad, czyli  Leyland Atlantean (nr G 59681). Pandemia COVID-19 spowodowała wycofanie obu ex irackich piętrusów z eksploatacji. Leylandem Olympianem zainteresował się Dave Rogers, znany brytyjski kolekcjoner autobusów. Ten wyjątkowy pojazd powiększył jego zbiory. Jak podawały w 2022 roku brytyjskie media, Leyland Olympian po remoncie pozostanie w barwach Calypso. Obecny los autobusu Leyland Atlantean niestety nie jest mi znany. 15.06.2017.


UNVI Urbis 2.5 DD, Gibraltar, Calypso Transport Limited
Fragment filmu. Nowy piętrowy tabor firmy Calypso to pozyskane z Madrytu autobusy UNVI Urbis 2.5 DD. Tu pojazd o rejestracji G 7303 E w trakcie przejazdu jako linia nr 5 przez pas startowy lotniska. 15.06.2017. 


Caetano City Midi, Gibraltar, Gibraltar Bus Company, Europa Point
Fragment filmu. Najpopularniejszy na Gibraltarze autobus miejski, czyli Caetano City Midi z firmy Gibraltar Bus Company. Przystanek końcowo-początkowy linii nr 2 na pętli Europa Point. 15.06.2017.


Caetano Slimbus, Gibraltar, Europa Point
Fragment filmu. Kiedyś ten model autobusu był trzonem gibraltarskiej komunikacji miejskiej - Caetano Slimbus na podwoziu Dennis. Obowiązywało także niebieskie malowanie. Ten egzemplarz spędza emeryturę jako nauka jazdy. Europa Point. 15.06.2017.


Film zaczyna się i kończy na lotnisku. Dokładnie na jego pasie startowym, przez który przechodzi ogólnodostępna droga z Hiszpanii. To stamtąd rozpościera się piękny widok na słynną Skałę Gibraltarską. 

Druga część materiału powstała na pętli linii nr 2 Europa Point. Pojawiają się tam autobusy Caetano City Midi na podwoziu MAN, a jako nauka jazdy służy dawny miejski autobus Caetano Slimbus na podwoziu Dennis. Model ten jest jeszcze eksploatowany przez firmę Calypso i zobaczycie go w dalszej części nagrania.

Potem pojawiają się sceny z centrum miasta. Caetano City Midi (nr G 9500 D – rejestracja, taborowych oznaczeń nie wprowadzono) jako linia nr 2 obsługuje ciekawy, zabudowany, chroniący przed słońcem przystanek. Popularne rozwiązanie w tej części Wielkiej Brytanii.

Przez rondo na Europort Avenue i Europort Road jadą kolejne Caetano oraz Ford Transit z GBC, który także obsługiwał numerowaną linię miejską.

Kolejne pojazdy dokumentowałem na prowadzącej do lotniska i granicy z Hiszpanią Winston Churchill Avenue. Np. Caetano Slimbus z Calypso, Caetano City Midi na liniach 4 i 8. Jednak najbardziej zadowolony jestem z nagranego tam słynnego Leylanda Olympiana z Bagdadu (przejazd w obie strony).





Drugi z filmów nagrałem w Wiedniu. To materiały tramwajowe z maja 2016 i sierpnia 2017.

Przedstawiają wagony ULF w różnych wersjach, w kilku lokalizacjach, także w tunelu tramwajowym.



Wiener Linien, ULF B
Fragment filmu. SGP ULF B nr 630 jako linia nr 1 opuszcza rejon przystanków „Schwedenplatz U”. 27.05.2016.


Wiener Linien, Siemens ULF B1
Fragment filmu. Siemens ULF B1 nr 716 jako linia nr 2 przejeżdża przez Marienbrücke. 27.05.2016.


Co dokładnie zobaczycie na filmie? 

Pierwsza scena to rejon przystanków „Schwedenplatz U”. Na linii nr 1 jedzie SGP ULF B nr 630 (rocznik 1999). Potem na Marienbrücke (Most Mariacki) jako linia nr 2 wjeżdża Siemens ULF B1 nr 716 z 2010 roku. 27 maja 2016.

Druga scena to podziemny przystanek tramwajowy „Matzleinsdorfer Platz”, przez który jako linia nr 62 przejeżdża Siemens ULF A1 o oznaczeniu 122 (rocznik 2015). Potem na trasie nr 6 jedzie SGP ULF B nr 636 z 2000 roku, a w przeciwną stronę zmierza Siemens ULF B1 nr 747 z 2012 roku. 28 maja 2016.

Trzecia scena to przejazd ULF-a B1 nr 702 (rocznik 2009) na linii 60 – odjazd z przystanku „Hietzing” w rejonie wiedeńskiego zoo i Pałacu Schönbrunn. 13 sierpnia 2017.

Ostatnie nagranie to ponownie rejon przystanków „Schwedenplatz U”. Na linii nr 2 mijają się ULF-y B1 nr 728 (z 2011 roku) i 780 (z 2016 roku). 14 sierpnia 2017.





Autobusy kursujące po Gibraltarze będą głównym tematem oddzielnego materiału.

Do wiedeńskich tramwajów także powrócę. Warto jeszcze dodać, dlaczego część ULF-ów oznaczana jest jako SGP (skrót od Simmering-Graz-Pauker), a pozostałe jako Siemens. Wynika to ze stopniowych przekształceń własnościowych i przejmowania SGP przez Siemensa i finalnie całkowitego wygaszenia marki SGP.


Starszy materiał o wiedeńskich tramwajach.

Wyjątkowa wiedeńska zajezdnia tramwajowa.



Blog Transportowy na YouTube, kanał Lukaszwo - Transport Movies


sobota, 22 czerwca 2019

Kultowe autobusy PRL


18 kwietnia 2018 w Polsce rozpoczęła się sprzedaż nowej serii modelarskiej firmy De Agostini. Jej nazwa to „Kultowe Autobusy PRL-u”. Pierwszy egzemplarz zawierał model Autosana H9-03. Kolejne wydania ukazywały się w cyklu co dwa tygodnie. 

Ich zawartość była różna. Także dotycząca pojazdów spoza PRL-u, a nawet spoza bloku krajów socjalistycznych. Nie brakowało także innych pojazdów z Polski, np. kolejnych Autosanów. 

Modele autobusów okazały się bardzo popularne i seria ukazuje się nadal. Było już 29 numerów, a De Agostini zapowiada kolejne. Generalnie nie ma problemu z kupieniem „Kultowych Autobusów PRL-u”, jednak dotyczy to zagranicznych marek lub tych mało znanych w Polsce. Kiedy w numerze 22 pojawił się Autosan H10-11 musiałem poświęcić dość sporo czasu i obejść znaczną część Krakowa, aby w końcu go zdobyć. Dosłownie spod lady. Podobnie było z Autosanem H9-35 i Ikarusem 260 w najnowszym wydaniu.

Przyznam, że kilka modeli nabyłem i za jakiś czas będę je prezentował. Zacznę jednak od Jelcza PR-110U ze starszej serii „Kultowe Auta PRL-u” poświęconej głównie osobówkom. Tu link do tego materiału.


Kultowe Autobusy PRL-u, Autosan H9-35

Kultowe Autobusy PRL-u, Autosan H9-35
Przykładowe modele z kolekcji „Kultowe Autobusy PRL-u”. Autosany H9-35 i H10-11, a za nimi pojazd nie mający nic wspólnego z PRL-em, czyli Leyland-Verheul Holland Coach. Tak zapakowany jest każdy model.



Kultowe Autobusy PRL-u, Autosan H9-35
Zbliżenie na Autosana H9-35. Każdy z tych modeli będzie bohaterem oddzielnego wpisu w Blogu Transportowym. Wówczas już bez opakowania :)



Kultowe Autobusy PRL-u, Autosan H10-11
Zbliżenie na Autosana H10-11, a za nim Leyland-Verheul Holland Coach.



Kultowe Autobusy PRL-u, Scania-Vabis CF76 DII

Kultowe Autobusy PRL-u, Scania-Vabis CF76 DII

Kultowe Autobusy PRL-u, Scania-Vabis CF76 DII
Scania-Vabis CF76 DII. Ten model nie cieszył się zbyt dużym powodzeniem.


Osoby, które jeszcze nie wiedziały o tej serii De Agostini zapraszam do kiosków. Warto kupić choć jeden egzemplarz. Niedługo na przykład pojawią się kolejne polskie pojazdy: Jelcz Oławka, czy Mielec WR002. Ostatni zapowiedziany numer 34 ma ukazać się 21 sierpnia 2019 i będzie zawierać pojazd bliski mieszkańcom Warszawy. To Chausson APH 520. Mam jednak nadzieję, że na nim kolekcja się nie skończy.

Co ciekawe, seria modeli autobusów jest także dostępna w Czechach. Wystartowała na początku 2019 roku pod nazwą „Kultovní autobusy minulé éry”. Łącznie ma być 80 numerów, więc w Polsce najprawdopodobniej także tyle się ukaże.


Zestawienie imprez transportowych

wtorek, 31 października 2017

Leyland Titan PD3 w Krakowie


Po Krakowie codziennie kursuje kilka piętrowych autobusów. Obsługują one regularne linie turystyczne. Ich już dość słuszny wiek jest wielką atrakcją dla miłośników starszego taboru, a jednocześnie powodem niezadowolenia wielu osób, które w stolicy Małopolski widziałyby tylko najnowszy, ekologiczny tabor. Tymi pojazdami zajmę się jednak dopiero za jakiś czas (np. MAN SD202). Teraz pora na znacznie starszego piętrusa.

To Leyland Titan PD3 o żółtej rejestracji KR 45H. Rocznik 1962. Przez wiele miesięcy można było oglądać go przy ul. św. Wawrzyńca. Pełnił tam funkcję zdecydowanie odmienną od transportowej. Był restauracją o nazwie Big Red Bustaurant. To niestety oznaczało dość znaczną ingerencję w jego wnętrze. Na zewnątrz na szczęście w większym stopniu pozostał oryginalny. Nawet zachował się dawny numer taborowy 893, którym Leyland był oznaczony u brytyjskiego przewoźnika o nazwie Yorkshire Woollen.

Na stronie flickr.com znalazłem zdjęcie prezentujące ten ciekawy autobus jeszcze w Wielkiej Brytanii. Wykonane w 2013 roku w miejscowości Kingston upon Hull. Było to zaproszenie na ostatnią przejażdżkę tym pojazdem po tamtejszej okolicy. Takie pożegnanie przed rejsem do Niemiec (do Cuxhaven), a potem jazdą do Polski, gdzie stał się wspomnianą restauracją.


Leyland Titan PD3
Leyland Titan PD3 #893. Jeszcze w Wielkiej Brytanii. Screen strony www.flickr.com/photos/48950471@N02/9019026876.


W Krakowie omawianego piętrusa fotografowałem cztery razy. Pierwszy, jednocześnie będący moim odkryciem tego autobusu miał miejsce 22 lutego 2015. Restauracja Big Red działała wówczas pełną parą. Zajęte były miejsca w autobusie (kuchnia na dole, a stoliki na górze) oraz dodatkowe ustawione obok niego.


Leyland Titan PD3

Leyland Titan PD3
Big Red Bustaurant na placu przy ul. św. Wawrzyńca. Klientów nie brakowało. 22.02.2015.


Leyland Titan PD3

Leyland Titan PD3Leyland Titan PD3

Leyland Titan PD3
Kilka detali pięknego Leylanda.


Druga sesja fotograficzna miała miejsce 20 marca 2015. Wówczas udokumentowałem prace przy silniku piętrowego oldtimera.


Leyland Titan PD3

Leyland Titan PD3
Prace przy silniku restauracyjnego Leylanda. 20.03.2015.


Leyland Titan PD3
Zbliżenie na silnik Leylanda #893.


Po raz trzeci Leylanda Titana PD3 dokumentowałem 12 lipca 2015. Wówczas restauracja Big Red Bustaurant była ustawiona inaczej. Bliżej ulicy i przodem w przeciwną stronę niż wcześniej. Zmieniono także napisy na filmach kierunkowych.


Leyland Titan PD3

Leyland Titan PD3
Piętrus ustawiony bliżej ul. św. Wawrzyńca i przodem w kierunku ul. Starowiślnej. 12.07.2015.


Ostatnie fotki wykonałem 3 lutego 2016, około 10:30. O tej porze klientów jeszcze nie było.



Leyland Titan PD3

Leyland Titan PD3
Ustawiony jak ostatnio. 3.02.2016.


Obecnie Leyland Titan PD3 przy ul. św. Wawrzyńca w Krakowie to już historia. Na oficjalnym facebookowym profilu restauracji zamieszczono informację, że Big Red Bustaurant już nie działa.

Niedziela 27 listopada 2016 była ostatnim dniem funkcjonowania tej oryginalnej restauracji. Piętrus odjechał, a jego miejsce zajęły inne „jedzeniowe pojazdy”.

Dokąd Leyland trafił? Niestety nie ustaliłem tego.


--------------------------------------------


Uzupełnienie:

Kilka dni po opublikowaniu powyższego materiału, odezwał się jeden z czytelników bloga, podając obecną lokalizację piętrowego Leylanda. Nadal jest on restauracją. Jednak nie w Polsce. Nawet nie w Europie. Piętrus #893 trafił do USA, do miejscowości Marshall (stan Wirginia, w rejonie Waszyngtonu).

W Internecie jest dostępnych kilka zdjęć tego autobusu zrobionych już na terenie USA. Leylandem zainteresowała się nawet lokalna gazeta Fauquier Times (screen fragmentu artykułu poniżej).


Leyland Titan PD3
Screen strony Fauquier Times - artykuł o Leylandzie sprowadzonym z Polski. Pojawiają się w nim pewne nieścisłości, np. informacja, że był pomarańczowy, a dopiero teraz staje się czerwony. W dalszej części tekstu napisano, że malowanie to efekt uboczny rejsu do USA - uszkodzenia spowodowane wodą morską. Artykuł jednak wyraźnie podaje, że to dawny Big Red Bustaurant z Krakowa.


Aktualne zdjęcia Leylanda można zobaczyć na Facebooku - Johnny Monarch's.



Blog Transportowy na Facebooku