Na stacji Oświęcim, 2.02.2019

Wracam do tematu dworca kolejowego w Oświęcimiu. Ostatnio pisałem o jego rozbiórce (tu link). Na terenie tamtejszej stacji pojawiłem się ponownie w sobotę 2 lutego 1019. Teren, na którym w grudniu 2018 zalegał gruz był uprzątnięty. Trwało także wznoszenie nowej konstrukcji. Pozostał natomiast ostatni fragment budynku dworca – obok kładki dla pieszych. Tak to wyglądało.

Przebudowa oświęcimskiego dworca. 2.02.2019.

Trwająca przebudowa dworca nie kolidowała z prowadzonym ruchem pociągów. Wszystkie tory pozostawały czynne. Także ten przy peronie pierwszym. W trakcie mojego pobytu na stacji wjechał na niego kończący bieg pociąg regio nr 34406/7 relacji Kraków Główny (11:42) – Trzebinia (12:35) – Chrzanów (12:44/45) – Oświęcim (13:14). Co ciekawe, na wyświetlaczu kierunkowym miał on podany numer wcześniejszego pociągu z Krakowa (34404/5).

Obsługiwało go EN57-1327 Przewozów Regionalnych. Rocznik 1979. Początkowo jednostka ta była związana z Warszawą. W późniejszych latach stacjonowała także w Łukowie, Lublinie i Poznaniu, z epizodem w Katowicach, jako wypożyczenie do Kolei Śląskich. Od 2018 roku jako pojazd Oddziału Małopolskiego z siedzibą w Krakowie.

EN57-1327 przy peronie pierwszym, czyli tuż obok placu budowy. Jednostka właśnie wjechała na stację Oświęcim.

EN57-1327 na tle przebudowywanego dworca. 

Zbliżenie na 40-letnią jednostkę. Jej wnętrze opuścili już wszyscy pasażerowie.

Przy peronie trzecim (ostatni użytkowany peron, za nim jest jeszcze czwarty, ale dostęp do niego został zagrodzony) na rozpoczęcie obsługi pociągu do Krakowa oczekiwało EN57-2039 w obecnych barwach Polregio. Jednostka ta powstała w 2006 roku po przebudowie z EN57-1263, rocznik 1978. Zarówno przed przebudową (wykonał ją nowosądecki NEWAG), jak i po niej ten ezt był związany z Krakowem.

EN57-2039 jest gotowe do obsługi pociągu 43416/7 relacji Oświęcim (13:41) – Chrzanów (14:12/13) – Trzebinia (14:22/28) – Kraków Główny (15:20).

EN57-2039 oczekuje na odjazd do Krakowa przez Trzebinię.

Niecałą godzinę po nim odjedzie pociąg regio nr 43430 w krótszej relacji Oświęcim (14:32) – Chrzanów (15:10/11) – Trzebinia (15:21). Do jego obsługi wyznaczono EN57-2049 w malowaniu Polregio. Pod tym oznaczeniem ezt jest eksploatowany od stycznia 2007, po przebudowie z EN57-1171. Rocznik 1977. Początkowo jednostkę przypisano do lokomotywowni w Sochaczewie, a kilka lat później do Warszawy. Przed przebudową była już w małopolskim oddziale firmy.

Jednostka EN57-2049 obsłuży relację z Oświęcimia do Trzebini. Tu w trakcie postoju przed peronami stacji początkowej.

Przy nieczynnym w ruchu pasażerskim peronie czwartym stacji stał odstawiony niebieski pociąg PKP Cargo - skład talbotów z ET22-1087 w stronę Katowic. Lokomotywa ta jest przypisana do Centralnego Zakładu Spółki w Warszawie. To rocznik 1988. W obecnym malowaniu od roku 2014.

ET22-1087 odpoczywa ze składem talbotów przy niedostępnym dla pasażerów peronie czwartym.

Talboty ze składu prowadzonego przez ET22-1087. Dokładniej to wagony serii Fals, tu typu WAP/Fs.

W trakcie mojego około godzinnego pobytu na oświęcimskim dworcu przejechało przez niego kilka pociągów towarowych. Niestety najciekawszego, prowadzonego słowacką lokomotywą Škoda 58E (seria 131) nie udało mi się sfotografować.

Jako pierwszy od strony Trzebini nadjechał ET22-740 z PKP Cargo. Rocznik 1982, obecnie z Południowego Zakładu Spółki w Katowicach. Lokomotywa prowadziła skład słowackich (ZSSK Cargo) wagonów krytych z rozsuwanymi ścianami.

ET22-740 ze składem słowackich wagonów.

Dwa przykładowe wagony składu prowadzonego przez ET22-740. Każdy serii Habbillns kolei ZSSK Cargo.

Później od Czechowic-Dziedzic nadjechał inny pociąg PKP Cargo. ET41-101 ze składem węglarek. Lokomotywa ta powstała w roku 1980 i co ciekawe, jako fabrycznie nowa została przypisana do lokomotywowni w Oświęcimiu. Obecnie znajduje się na stanie Południowego Zakładu Spółki w Katowicach.

ET41-101, która swój pierwszy przydział miała właśnie w Oświęcimiu.

W tym samym kierunku i również z węglarkami jechała lokomotywa ET41-021. To maszyna z roku 1978, wówczas zaczynająca swą pracę w gliwickiej lokomotywowni. Obecnie znajduje się na stanie Południowego Zakładu Spółki w Katowicach.

Pociąg na krótko zatrzymał się. Wówczas obfotografowałem jedną z węglarek. Co ciekawe, okazało się, że powstała ona w Rumunii w 1986 roku. Dokładnie w tamtejszym zakładzie Astra Vagoane Arad. To wielki producent wagonów, obecnie będący częścią amerykańskiego koncernu Greenbrier, trzeciego największego producenta wagonów towarowych na świecie, do którego należy także polska firma Wagony Świdnica.

ET41-021 wjeżdża w perony oświęcimskiego dworca.

Jedna z węglarek prowadzonych przez ET41-021. Wagon nr 31 51 5499 496-8 serii Eaos typ CFR/E. Producent Astra Vagoane Arad.

Tabliczka znamionowa powyższego rumuńskiego wagonu.

Ciąg dalszy materiału w następnym wpisie. Tu link.

Czech Raildays 2018 (9) – metro

Ostatnio pisałem o pojeździe dwudrogowym Zephir (tu link), teraz jak zapowiedziałem pora na metro. Dokładnie jeden wagon produkcji radzieckiej Метровагонмаш 81. To część dwuwagonowego składu tworzącego tak zwane Vítkovické metro, o którym pisałem tutaj. Własność Vítkovice Machinery Group.

Vítkovické metro zestawiane jest z dwóch wagonów, nr 2395 i 2501. Ten drugi pokazano w trakcie targów. Dokładnie to Метровагонмаш (Mietrowagonmasz) 81-714 z roku 1990. Pojazd można było oglądać również wewnątrz, choć często było to utrudnione, bo odbywały się w nim spotkania biznesowe.

Metro w Ostrawie, czyli Метровагонмаш (Mietrowagonmasz) 81-714 nr 2501. Vítkovické metro.

Wnętrze prezentowanego wagonu metra.

Detale części przedniej wagonu #2501.

W dalszej części targowej relacji dwa historyczne wagony, w tym jeden wyjątkowy – salonka pierwszego prezydenta Czechosłowacji (Tomáš Masaryk). Tu link.

Autobusy na dworcu w Głuchołazach

Zgodnie ze styczniową zapowiedzią (tu link) ponownie zapraszam do Głuchołaz. Tym razem już nie w temacie kolejowym, lecz autobusowym.

Przy ul. Wyszyńskiego, obok stacji Głuchołazy Miasto (na której obecnie pociągi kończą bieg – odcinek do Głuchołaz Zdroju nie jest przejezdny) znajduje się miejscowy dworzec autobusowy. Trafiłem tam w sobotę, 22 kwietnia 2017. Wówczas na placu postojowym stało kilka autobusów. W większości Setry. Wszystkie serii S315. Łącznie cztery egzemplarze. Trzy z PKS Nysa i jedna sztuka z Arrivy, oddział z pobliskiego Prudnika. Przyznam, że bardzo lubię serię S315, dlatego ucieszyło mnie takie jej skupisko.

W rogu placu postojowego zaparkowała Setra z PKS Nysa o rejestracji ONY SF01. Rocznik 1996. Jedyny przedstawiciel modelu S315 NF. Niestety Internet milczy na temat jej wcześniejszego, pewnie niemieckiego właściciela.

Setra S315 NF z PKS Nysa.

W części środkowej placu obok siebie stały trzy pozostałe Setry. Wszystkie to przedstawicielki modelu S315 UL. Od strony stacji Głuchołazy Miasto zaparkował egzemplarz o rejestracji ONY ML92. Rocznik 1995. Własność PKS Nysa, choć na pojeździe nie znalazłem  informacji na ten temat. W Nysie od 2015 roku. Wcześniej była eksploatowana w Finlandii, przez przewoźnika Lehdon Liikenne Oy z miejscowości Turenki. Nadal posiada jego malowanie firmowe oraz logotyp (charakterystyczny znaczek na ścianie przedniej, pod tablicą kierunkową).

Obok stała biała Setra S315 UL o liczbowo kolejnej rejestracji, czyli ONY ML93. Na tym pojeździe naklejono informacje o przewoźniku, czyli PKS Nysa. To także rocznik 1995, ale nie udało mi się znaleźć informacji, jaka firma eksploatowała ją, nim w 2015 roku trafiła do Nysy. Biały kolor niestety nie pomaga w takich poszukiwaniach.

Ostatnia, trzecia Setra S315 UL to własność Arrivy. Pojazd oznaczony rejestracją OPR 8A62 jest eksploatowany przez oddział w Prudniku. To rocznik 1997. Przyznam, że jej malowanie najbardziej przypadło mi do gustu. Niestety już niedługo autobusy Arrivy znikną z dróg tej części Polski. Oddziały w Prudniku i Kędzierzynie-Koźlu zostaną zlikwidowane. Przewoźnik tę decyzję argumentuje niską rentownością kursów, a w zasadzie jej brakiem – te zakłady przynosiły straty. Jak podano w listopadzie 2018, zakończą one działalność 1 lipca 2019 (ostatni dzień przewozów 30 czerwca). Oprócz placówek w Kędzierzynie-Koźlu i Prudniku zamknięte zostaną także bazy w Węgorzewie, Kętrzynie, Bielsku Podlaskim i Sędziszowie Małopolskim. Niestety.

Setry S315 UL ustawione na placu postojowym przy ul. Wyszyńskiego.

Powyższa Setra S315 UL (lub inna taka sama) na terenie bazy wcześniejszego właściciela, czyli Lehdon Liikenne Oy w miejscowości Turenki. Sierpień 2011. Źródło: Google Street View.

Obok Setr zaparkował także przedstawiciel innej marki. Renault Iliade o rejestracji ONY FV22. Rocznik 2001. Niestety nie posiadał żadnych informacji o przewoźniku.

Renault Iliade zaparkował obok Setr S315 UL.

Ostatni, a jednocześnie najmniejszy z zaparkowanych na dworcu autobusów to Indcar Wing. Produkt hiszpańskiej firmy karosującej podwozia. Rocznik 2001 o rejestracji DST 13959. Właścicielem tego dość egzotycznego pojazdu jest firma Marbus ze Strzelina. Na umieszczonej w przedniej szybie tablicy kierunkowej informacja, że autobus obsługuje przewozy pracownicze w relacji Nysa – Pietrzykowice (miejscowość w rejonie Wrocławia). Głuchołazy nie leżą na tej trasie (są w przeciwną stronę), najprawdopodobniej więc mieszka tu kierowca Indcara.

Indcar Wing ustawiony na końcu placu postojowego.

Wracając z Głuchołaz zatrzymałem się jeszcze w Głogówku, na tamtejszym dworcu autobusowym. Było tam zaparkowanych kilka autobusów Arrivy. Przedstawię je już niedługo. Tu link do tego materiału.