Pociągiem z Bergamo do Mediolanu

 

Bergamo to popularne miasto turystyczne we Włoszech. Przyciąga piękną architekturą i górskimi widokami. Ze względu na port lotniczy Bergamo-Orio al Serio (zwany także Mediolan-Bergamo, bo do Mediolanu jest stamtąd tylko około 50 km), dojazd z Polski jest szybki i w wielu przypadkach tani, ponieważ operują tam niskokosztowi przewoźnicy. Bergamo bardzo mi się spodobało i dlatego polecam zwiedzenie tego miasta. Dosłownie od dołu do góry.

Bergamo nie zawsze jest głównym celem przyjazdu w ten rejon Włoch. Jeżeli po zwiedzeniu wybieramy się dalej, do Mediolanu, warto na środek transportu wybrać kolej. Pociągi w relacji Bergamo – Milano Centrale kursują co godzinę, a rozkładowy czas przejazdu zajmuje 53 minuty.

Jeżeli pociąg nam ucieknie (odjazdy 2 minuty po pełnej godzinie), a nie chcemy czekać godziny na następny, można wybrać opcję z przesiadką. Około 18 minut po pełnej godzinie odjeżdża pociąg w relacji Bergamo – Treviglio. Należy dojechać nim do stacji końcowej. Stamtąd po 17 minutach odjeżdża pociąg Brescia – Milano Centrale. Cały czas podróży to godzina i 17 minut (po 30 rozkładowych minut na każdy pociąg). Połączenie bezpośrednie, jak i to z przesiadką mają tę samą cenę. Jest to 6 euro za bilet drugiej klasy (około 26 zł) i 9 euro za pierwszą klasę (około 39 zł).

Bilety na pociąg i komunikację miejską w całej Lombardii są takie same. W punktach sprzedaży lub w automatach dostajemy charakterystyczny biało-zielony kartonik Io Viaggio. Przód wygląda identycznie dla wszystkich przewoźników, natomiast na rewersie biletu znajdziemy różne dodatkowe informacje, np. związane z wiozącą nas firmą. Na bilecie brak jakiejkolwiek informacji o jego cenie, ważności, czy w przypadku kolei o trasie, na której jest ważny. Te dane zapisywane są elektronicznie i odczytamy je np. w kasowniku. Warto jeszcze dodać, że pod nazwą Io Viaggio kryje się także bilet na wszystkie środki lokalnego transportu w całej Lombardii. Jest on dostępny w kilku wariantach dotyczących okresu jego ważności, od jednego do 7 dni. Warto wybrać tę opcję, jeżeli planujemy większą liczbę przejazdów. Co ciekawe, bilety (kartoniki) Io Viaggio są wielokrotnego użytku. Można je doładowywać aż do upływu daty podanej na stronie przedniej. 

Połączenia Bergamo – Mediolan obsługuje miejscowy przewoźnik regionalny. Dla regionu Lombardia jest to Trenord. Spółka założona przez Trenitalia i Ferrovie Nord Milano. Jaki tabor? Ogólnie rzecz ujmując starszy. My w bezpośredniej relacji z Bergamo do stacji Milano Centrale jechaliśmy składem piętrowym, z wagonem sterowniczym na początku i z jednokabinowym elektrowozem serii E464 na końcu. Frekwencja była bardzo duża, szczególnie na początkowym odcinku trasy.

Niestety podziwianie ciekawych widoków, także transportowych, było mocno utrudnione przez brudne okna.

Stacja Bergamo. Część tylna pociągu RE 2234 w relacji Bergamo - Milano Centrale. Jako źródło napędu jednokabinowy elektrowóz E464.486 z 2009 roku. Na początku składu piętrowy wagon sterowniczy. Niestety wiele pojazdów Trenord jest oszpeconych różnego rodzaju bohomazami.
Biało-czerwony wzór pod bazgrołami pseudo twórcy to logo Trenord. 18.03.2024.

Tabliczka znamionowa umieszczona na boku lokomotywy E464.486. 

W trakcie naszego pobytu w Bergamo, ze względu na prace modernizacyjne, część torów była wyłączona z eksploatacji. Nie miało to wpływu na obsługę połączeń do Mediolanu. 18.03.2024.

Wnętrze górnego pokładu jednego z wagonów piętrowych tworzących pociąg RE 2234 w relacji Bergamo - Milano Centrale. Na początkowym odcinku wszystkie miejsca siedzące były zajęte. 18.03.2024.

Brudne okna niestety znacznie utrudniały oglądanie mijanych rejonów. Tym bardziej nie dawały możliwości fotografowania. Czasami jednak robiłem wyjątek. Tu końcowy odcinek podróży, tory postojowe przed stacją Milano Centrale. Odstawione piętrowe ezt z Trenord w obecnym schemacie malowania obowiązującym dla taboru lokalnego w Lombardii. To Hitachi Caravaggio. Pojazdy te powstały we Włoszech, w dawnych zakładach AnsaldoBreda, sprzedanych w 2015 roku japońskiej firmie Hitachi. 18.03.2024.

Mimo brudnych okien nie mogłem odmówić sobie przyjemności sfotografowania tej niezwykłej nastawni bramowej stojącej przed peronami dworca Milano Centrale. To Cabina A. 18.03.2024.

 

Wszystkie perony dworca Milano Centrale są zadaszone - znajdują się w imponującej hali peronowej, do której właśnie wjeżdża piętrowy pociąg RE 2234 z Bergamo. 18.03.2024.

Mediolan, dworzec Milano Centrale. Po prawej stronie skład pociągu RE 2234 z Bergamo, który od razu przechodzi w relację powrotną. Jako pierwszy piętrowy wagon sterowniczy. Na torze obok podstawiony inny przykład starszego taboru Trenord. Tym razem wagony nie są piętrowe. Jako źródło napędu jednokabinowy elektrowóz Bombardier E464.395. To pociąg RE 2834 do Sondrio (na godzinę 17:20). Do celu podróży planowo dojedzie o 19:21. 18.03.2024. 

Przykładowy bilet Io Viaggio na pociąg Trenord z Bergamo do Mediolanu. Brak na nim informacji o opłaconej relacji. Kartonik jest wielokrotnego użytku. Można zapisywać na nim różne bilety do upływu nadrukowanej daty. W tym przypadku to 31.10.2026.

Pociągi z Bergamo kończą bieg na majestatycznym dworcu Milano Centrale (Mediolan Centralny). Poświęcę mu oddzielny wpis w Blogu Transportowym.

Niedługo także przygotuję oddzielny materiał o autobusowym dojeździe z lotniska Bergamo-Orio al Serio.

Trolejbusy we Lwowie (8) – LAZ (ЛАЗ) E183

 

Po prezentacji starego modelu trolejbusu LAZ (tu link), pora na coś nowszego. W sumie wówczas, czyli w roku 2013 najnowszego. 

To produkt ukraiński i miejscowy, bo ze Lwowa. Niskopodłogowy LAZ E183. Lwowskie Zakłady Autobusowe wytwarzały takie trolejbusy seryjnie w latach 2006 – 2013. Łącznie powstało blisko 300 egzemplarzy. Trafiły one w większości do przewoźników ukraińskich (najwięcej do Doniecka, aż 70 sztuk). Natomiast 14 pojazdów sprzedano do Bułgarii (Stara Zagora i Pazardżik). 

Przedsiębiorstwo LvivElectroTrans (Львівелектротранс) w latach 2006 – 2008 stało się użytkownikiem 11 trolejbusów LAZ E183, które oznaczono w przedziale 100 – 110. W roku 2012 przewoźnik wzbogacił się o jeszcze jeden taki pojazd. Otrzymał on nr 113. To rocznik 2007, dawny egzemplarz testowy, który sporo czasu spędził w rosyjskim Petersburgu. 

W trakcie naszego wyjazdu do Lwowa, w roku 2013 udało mi się udokumentować jedynie jednego przedstawiciela modelu E183. Jego stan wizualny był bardzo zły. Odrapane nadwozie reklamujące Euro 2012 i od razu zwracający uwagę brak elementu ściany przedniej.

To pierwszy lwowski LAZ E183. Otrzymał on numer taborowy 100. Poniższe zdjęcia przedstawiają go w trakcie postoju na pętli Uniwersytet. Obsługiwał wówczas linię nr 10.

Trolejbus LAZ E183 nr 100 na pętli Uniwersytet. Przed nim autobus MAN NL202 o rejestracji 
ВС 8916 СВ, który obsługuje linię 2A. To rocznik 1995, w latach 2006 - 2010 eksploatowany przez MPK Kielce pod oznaczeniem 343. 29.04.2013.

Zbliżenie na przód LAZ-a nr 100. 

Z dostępnych w Internecie informacji wynika (na podstawie Transphoto.org), że w 2019 roku LAZ E183 nr 100 został wycofany z eksploatacji, stając się między innymi źródłem części dla trolejbusu nr 105. Na początku roku 2024 został skasowany.

To samo źródło podaje, że obecnie we Lwowie jest jeszcze eksploatowanych sześć LAZ-ów E183 (nr 104, 105, 107, 109, 110 i 113). Dodatkowo na stanie przewoźnika pozostają dwa niesprawne egzemplarze (nr 103 i 108).

Według źródeł internetowych wciąż czynny jest LAZ E183 nr 110 z 2008 roku. Tu w trakcie obsługi linii 13 na ul. Zernowa. Październik 2011. Źródło: Google Street View.

Trolejbusy LAZ (ЛАЗ) E183 zostały sprzedane również do Bułgarii. Na zdjęciach jeden z ośmiu egzemplarzy, które trafiły do miasta Pazardżik. Pojazd nr 27 (rocznik 2013) w trakcie postoju na pętli przy dworcu kolejowym. Kwiecień 2023. Źródło: Google Street View.

Tak kończę serię wpisów o lwowskich trolejbusach. Być może za jakiś czas jeszcze do nich powrócę, ale będą to już tylko materiały udostępnione przez Google w ramach usługi Street View.  

Nasz wyjazd do Lwowa w 2013 roku zaowocował wykonaniem dość sporej ilości zdjęć także innym środkom transportu. Dlatego już niedługo rozpocznę serię poświęconą tamtejszym autobusom.

Link do pierwszego wpisu o lwowskich trolejbusach.

TransExpo 2022 (9) – Autosan H9-35

 

W ostatniej części relacji z kieleckich targów TransExpo 2022 prezentowałem wodorowy autobus NesoBus. Tu link do tego materiału. Tym razem nie przedstawię żadnej nowości. Będzie trochę historii, która już od lat jest stałym elementem tej imprezy targowej.

Tabor zabytkowy zgromadzono w jednej lokalizacji. Niestety był on dość ciasno ustawiony, co utrudniało podziwianie tych niesamowitych pojazdów. Autobusowych oldtimerów pokazano w Kielcach aż sześć, w tym jednego z przyczepą. Było zatem co oglądać.

Zaczynam od kultowego autobusu obsługującego komunikację miejską w małych miastach, choć wykorzystywanego również przez PKS-y na trasach międzymiastowych. To Autosan H9-35.  

Egzemplarz zaprezentowany w trakcie TransExpo 2022 przyjechał z Nowego Sącza. To własność tamtejszego Galicyjskiego Stowarzyszenia Miłośników Komunikacji. Rocznik 1988, ex nr 179 w MKS Krosno. Zakupiony w 2011 roku i następnie odrestaurowany i przebudowany na przedstawiciela wcześniejszej, drugiej serii produkcyjnej. Jak na swojej stronie internetowej podaje GSMK, wzorowano się na Autosanie nr 94, eksploatowanym w Nowym Sączu w latach 1978 – 1984. Detale do przebudowy pozyskano z wraków innych autobusów. 

Prace zakończyły się w 2018 roku. Autobus otrzymał wówczas na stałe numer 94 nawiązujący do historycznego poprzednika. Od tamtego czasu można go podziwiać na ulicach Nowego Sącza oraz innych polskich miast, bo co jakiś czas bierze on udział w różnych wydarzeniach komunikacyjnych (np. w Rzeszowie, Kędzierzynie-Koźlu, Warszawie, Legnicy).

W Kielcach sądeckiego Autosana H9-35 ustawiono obok warszawskiego Jelcza PR-110U.

Autosan H9-35 z Nowego Sącza pozuje do zdjęć ciasno wciśnięty pomiędzy warszawskiego Jelcza
PR-110U i słup. Za słupem fragment prezentowanego już w Blogu Transportowym krakowskiego pogotowia autobusowego, które powstało na bazie miejskiego „ogórka”, czyli Jelcza 272 MEX. Link. 12.10.2022.

Ściana tylna pięknie odrestaurowanego Autosana H9-35. Po prawej krakowska przyczepa osobowa Gottfried Lindner, która tworzy zestaw z pogotowiem autobusowym na bazie miejskiego „ogórka”. 

Stanowisko pracy kierowcy. Na fotelu charakterystyczna „panterka”.

Wnętrze „miejskiej dziewiątki”, często nazywanej też „psiukaczem”.

Kilka detali Autosana H9-35. Tabliczka z nazwą modelu, a pod nią fragment przycisku awaryjnego otwierania. Charakterystyczne harmonijkowe drzwi oraz kasownik dziurkacz. 

W kolejnej części relacji z targów TransExpo 2022 zaprezentuję gościa z Warszawy ustawionego obok Autosana H9-35, czyli Jelcza PR-110U nr 5299.

Część nr 10 - Jelcz PR-110U.

Relacja z TransExpo 2018.

Relacja z TransExpo 2016.

Relacja z TransExpo 2010.

Początek relacji z TransExpo 2022.