Na stacji metra Volkstheater

 

Temat wiedeńskiego metra w Blogu Transportowym pojawiał się już kilka razy. Ostatni większy wpis dotyczył linii U1, a dokładnie stacji końcowej Oberlaa i pociągów zwanych „srebrnymi strzałami” (tu link do tego materiału). 

Teraz zapraszam na położoną w centrum miasta stację Volkstheater, czyli tłumacząc na język polski Teatr Ludowy. Korzystają z niej dwie linie: U2 i U3. Stacja dla tej pierwszej jest obecnie nieczynna. Trwa modernizacja-przebudowa trasy (projekt nazwany „U2xU5”), która finalnie będzie pierwszą w Wiedniu w pełni zautomatyzowaną, czyli jak np. w Kopenhadze obsługiwaną pociągami bez maszynistów. Nowy, przeznaczony na tę trasę tabor już jest w mieście i przechodzi testy na linii U3 (tu jednak z maszynistą).

Wiener Linien na swojej stronie informuje pasażerów, że linia U2 na stałą trasę powróci już od września 2024. Obecnie jest skrócona do Schottentor. Zmodernizowany odcinek to trasa pomiędzy stacjami Rathaus i końcową Karlsplatz (przez Volkstheater). Co ciekawe, od 2026 roku po tym fragmencie ma także kursować nowa linia U5. Po raz pierwszy w historii wiedeńskiego metra z tego samego torowiska będą korzystać różne linie. Obecnie mimo wspólnych nazw, stacje dla poszczególnych tras są osobne, zlokalizowane w miarę blisko siebie. Tak jest także w przypadku omawianej stacji Volkstheater. Nowa linia U5 ma w pełni funkcjonować od 2028 roku.

Stacja Volkstheater została otwarta w 1980 roku. Początkowo tylko dla linii U2. Jej nowszą część dedykowaną obsłudze linii U3 wybudowano poziom niżej i dla ruchu otwarto w 1991 roku. Wówczas linia U3 obsługiwała relację Erdberg – Volkstheater (to jej pierwsza relacja). Obecna trasa łączy stacje Ottakring (otwarcie w roku 1998) i Simmering (otwarcie w roku 2000).

Stacja Volkstheater dla linii U3 jest dość charakterystyczna. Wyróżniają ją murale o wspólnej nazwie „Das Werden der Natur“ („Pojawianie się natury”) autorstwa Antona Lehmdena. To austriacki malarz, grafik. Współzałożyciel wiedeńskiej szkoły realizmu fantastycznego. Murale te nie są malowidłem. To łącznie cztery miliony kamieni mozaikowych wielkości paznokcia. Łączna powierzchnia muralu wynosi 360 m². Mozaikę układano ponad 2,5 roku.

Stacja ta robi wrażenie i dlatego schodząc na jej jedyny peron postanowiłem ją udokumentować.

Stacja metra Volkstheater dla linii U3. Nad peronem mural „Pojawianie się natury”. 10.10.2023.

Zbliżenia na mural utworzony z milionów kamieni mozaikowych. 10.10.2023.

Najnowszy tabor, dedykowany dla powstającej linii U5 dostarcza firma Siemens. To pociągi nazwane serią X. Ponieważ są one próbnie eksploatowane na linii U3, miałem nadzieję na sfotografowanie jednego z nich, a może i przejażdżkę. Niestety nic nowego nie przyjechało, ale pojawił się inny ciekawy pociąg. Złożony był on z wagonów typu U₂. Jak już wcześniej pisałem, powstały one w wyniku modernizacji pierwszego wiedeńskiego taboru metra, czyli SGP U produkowanego w okresie 1974 – 1982. Modernizacje (przebudowy) wykonywano w latach 2000 – 2010 i dotyczyły wagonów wyprodukowanych w roku 1978 i młodszych. Prace te były realizowane wewnętrznie przez Wiener Linien.

Ponieważ nie spodziewałem się spotkania z przedstawicielami serii U₂, wykonałem tylko ogólną dokumentację fotograficzną, której głównym celem było utrwalenie umieszczonego na wagonach identyfikatora typu (zawsze przy drzwiach do kabiny sterowniczej). Szkoda, ale niestety na więcej czasu nie było. 

Udokumentowałem wagony nr 2100/3100 (rocznik 1979, modernizacja w roku 2006) oraz nr 3078/2078 (rocznik 1978, modernizacja w roku 2004). 

Sprzęgnięte wagony typu U₂ na stacji Volkstheater. To pojazdy o oznaczeniach 2100/3100 i 3078/2078. Linia U3 w relacji do końcówki Simmering. 10.10.2023.

Zbliżenie na wagony. Przy drzwiach do kabin sterowniczych nazwa typu: U₂. Pojazd nr 2100 ma widoczne uszkodzenie pudła - obicie.

Dla porównania inna „srebrna strzała”. Różnicy nie widać, a to SGP U11. W tym przypadku wagony 3276/2276 z 1993 roku. Linia U1, na której seria U₂ nie występuje. Stacja Karlsplatz. 11.10.2023.

Pociągi serii U₂ są już stopniowo wycofywane z ruchu.

W kolejnym wiedeńskim wpisie dotyczącym metra zaproszę na spotkanie z linią U4 na jej końcowej stacji Heiligenstadt. 

Nowe filmy – styczeń 2024

 

Blog transportowy to oprócz materiałów tekstowych i fotograficznych, także spora ilość filmów. Zamieszczam je w serwisie YouTube, na kanale o nazwie Lukaszwo – Transport Movies.

W styczniu 2024 opublikowałem łącznie 4 nowe filmy. Jeden tradycyjny 4K i trzy krótkie typu „shorts”. Tematyka autobusowa i kolejowa.

Zaczynam od dużego filmu. Jego głównym bohaterem jest jeżdżący dopiero od kilku miesięcy kolejny przedstawiciel eksploatowanej przez SKPL serii SN84. 

Ten sprowadzony z Niemiec spalinowy zespół trakcyjny (ex DB 614 054-5 + 914 019-5 + 614 060-2) to rocznik 1975. W Polsce od 2019 roku, ale wprowadzony do ruchu dopiero pod koniec 2023 roku (po remoncie). Otrzymał on oznaczenie SN84-005 i imię „Jaśko”.

Na nagraniu pojawia się także lokomotywa EP07-412. Miejsce akcji: stacja Kędzierzyn-Koźle.

Fragment filmu. SN84-005 „Jaśko” jako TLK „Sudety” do Krakowa Głównego na stacji Kędzierzyn-Koźle.

Fragment filmu. Lokomotywa EP07-412 z pociągiem IC „Szyndzielnia” do Ustki wjeżdża na stację Kędzierzyn-Koźle.

Nagrywałem 17 grudnia 2023. 

Na filmie zobaczycie wjazd i odjazd SN84-005 jako pociąg TLK „Sudety” z Jeleniej Góry do Krakowa Głównego. 

Ostatnia scena to wjazd lokomotywy EP07-412 z pociągiem IC „Szyndzielnia” w relacji Bielsko-Biała Główna – Ustka. Elektrowóz ten to 1986 rocznik. Pierwotnie jako EU07-412, a od 1997 roku to już EP07.

Pozostałe styczniowe materiały to krótkie filmy typu „shorts”. Wszystkie nagrałem w Austrii, w Wiedniu.

Na początek centrum starego Wiednia. Ulica Brandstätte przy Katedrze św. Szczepana. Przebiega tam trasa trzech krążących po zabytkowych, wąskich uliczkach linii autobusowych: 1A, 2A i 3A. Tylko ta pierwsza jest obsługiwana taborem klasy maxi. Na dwóch pozostałych kursują małe autobusy elektryczne.

Na nagraniu zobaczycie autobus Mercedes-Benz Citaro nr 8175 z Wiener Linien na linii 1A. To rocznik 2016. Odjazd z Brandstätte i wjazd w Rotenturmstraße. Filmowałem w dniu 20 czerwca 2023.

Link do filmu Shorts - Mercedes-Benz Citaro nr 8175 na linii 1A.

 

Ta sama lokalizacja, lecz inny pojazd i linia. Elektryczny autobus Rampini Alé EL nr 8308 z Wiener Linien na trasie 3A. Rocznik 2013. Filmowałem w dniu 20 czerwca 2023.

Link do filmu Shorts - Rampini Alé EL nr 8308 na linii 3A.

Ostatni styczniowy film to tematyka kolejowa. Dworzec Wien Hauptbahnhof. Wjazd pociągu IC 730 z Villach. Prowadzi go lokomotywa Siemens EuroSprinter kolei ÖBB nr 1116 176. 20 czerwca 2023.

Link do filmu shorts - stacja Wien Hauptbahnhof. Siemens EuroSprinter nr 1116 176 jako pociąg IC 730 z Villach.

Dworzec Główny w Wiedniu był już tematem oddzielnego wpisu w Blogu Transportowym. Tu link. Na pewno za jakiś czas pojawi się nowy materiał z tej ciekawej stacji.

Na lotnisku w Izmirze

 

Po krótkim reportażu dotyczącym lotniska w Pyrzowicach - Międzynarodowy Port Lotniczy Katowice im. Wojciecha Korfantego (tu link do tego materiału), zgodnie z obietnicą, zapraszam do Izmiru.

İzmir Adnan Menderes Airport to jedno z większych lotnisk w Turcji. Mieści się ono w miejscowości Menderes, w odległości około 24 kilometrów od centrum Izmiru. Korzystają z niego głównie tureccy przewoźnicy: Turkish Airlines, Pegasus i SunExpress. Regularnie pojawiają się tam także maszyny zagranicznych linii, jak np. Iran Aseman Airlines w obsłudze rejsu z i do Teheranu, czy Azerbejdżan Airlines w relacji z i do Baku. W sezonie turystycznym ruch znacznie wzrasta i lądują czarterowe maszyny. 

My dotarliśmy tam na pokładzie Boeinga 737-800 linii Ryanair (a w zasadzie w tym przypadku jako Buzz) o rejestracji SP-RKD. Czarter z Katowic. 3 sierpnia 2021.

Podobnie, jak na lotnisku w Pyrzowicach, starałem się udokumentować pracę tego portu. Poniżej kilka wykonanych wówczas zdjęć. Najciekawszą maszyną był bez wątpienia rosyjski Iljuszyn IŁ-76MD. Niestety ustawiony dość daleko. Inny rarytas to samolot z Białorusi. Na kraj Łukaszenki już wówczas nałożono unijne sankcje ograniczające ruch lotniczy (na podstawie rozporządzenia Rady UE (WE) NR 765/2006 wprowadzającego zakaz przelotów przez przestrzeń powietrzną Unii Europejskiej i zakaz lądowania na lotniskach w UE dla wszystkich białoruskich przewoźników lotniczych), więc zobaczenie na żywo maszyny linii Belavia nie było zbyt łatwe. 

Na dużym zoomie i przez zabrudzone okno samolotu. Maszyna, którą nie jest łatwo sfotografować. Wojskowy, transportowy Ił-76MD z 224. Jednostki Lotniczej rosyjskiej armii. To samolot o rejestracji RA-78818. Za nim stoi drugi egzemplarz o nieustalonej rejestracji. Wówczas agresja kraju Putina na Ukrainę nie osiągnęła jeszcze obecnych rozmiarów i rosyjskie samoloty wojskowe pojawiały się w krajach NATO. W tym przypadku ma to związek z pożarami lasów, które w wakacje 2021 pustoszyły Turcję. Rosja również pomagała w ich gaszeniu, a transportowce dowoziły niezbędny sprzęt. 3.08.2021.

Znowu duży zoom przez samolotowe okno. Zgrupowany tabor do obsługi naziemnej samolotów. To sprzęt firmy Havaş. Na pierwszym planie kilka zielonych autobusów Contrac Cobus 3000. W trakcie naszego pobytu na lotnisku nie były one wykorzystywane. Przewoźników, którzy nie korzystali z rękawów swoimi Cobusami obsługiwała firma TGS (Turkish Ground Services). 3.08.2021.

Nim do naszego samolotu podstawiono schody, obok ustawiła się taka amerykańska ciężarówka. Cysterna International serii S. Niestety nie udało się jej sfotografować w całości. Ta rodzina pojazdów była produkowana w latach 1977 - 2001. W dali widoczny Ił-76MD, a po lewej stronie zielone autobusy z firmy Havaş. 3.08.2021. 

Tą maszyną przylecieliśmy z Katowic: Boeing 737-800 o rejestracji SP-RKD linii Buzz (malowanie Ryanair). Rocznik 2016. Pasażerowie wysiadają na płytę lotniska, aby przesiąść się do podstawionych tuż obok autobusów firmy TGS. Idealna okazja do robienia kolejnych zdjęć. Celem tego jest pokazanie małego pojazdu (z TGS), który był wówczas podpinany do samolotu. To przyczepka produkcji firmy TLD. Jej funkcja to zasilacz naziemny. 3.08.2021.

Contrac Cobus 3000 nr 53 z firmy TGS (Turkish Ground Services) oczekuje na pasażerów lotu nr FR5217 z Katowic do Izmiru. Po lewej stronie fragment identycznego autobusu oznaczonego numerem taborowym 69. 3.08.2021.

Contrac Cobus 3000 nr 69 z firmy TGS wiezie pierwszą turę pasażerów lotu z Katowic. 3.08.2021.

Dokumentacja przez przyciemniane szyby Cobusa nr 53, a dodatkowo o tej porze dzień już się kończył. Po lewej stronie pasażerów z Katowic do budynku terminala wiezie Cobus nr 69. Za bliżej nieokreślonym zestawem cysterną pochodzącej z Azerbejdżanu paliwowej firmy Socar, stoi Airbus A319-100 ACJ z Global Jet Luxembourg. Rocznik 2009. Jego rejestracja to M-RBUS. Wówczas maszyna miała dłuższy postój w Izmirze. 

Jeszcze raz widok na cysternę firmy Socar i odpoczywającego Airbusa nr M-RBUS. Jak podaje portal AzerNews, firma Socar paliwo na tureckie lotniska dostarcza już od roku 2013, początkowo tylko dla linii Pegasus. Baza w Izmirze działa od stycznia 2021. 

Do jednego z wielu rękawów izmirskiego lotniska stoi podstawiony Boeing 737-800 o rejestracji
TC-SPE tureckiego przewoźnika SunExpress. To rocznik 2008. Niestety nie wiem, jaką relację maszyna ta wówczas obsługiwała. Obecnie (przełom stycznia i lutego 2024) jej stałym zadaniem jest latanie do Niemiec, głównie do Düsseldorfu (był też Lipsk i Berlin), z kierunków tureckich Antalya, Gaziantep i Samsun. Obok stoi autobus Contrac Cobus 3000 nr 88 z firmy TGS. 3.08.2021.

Contrac Cobus 3000 nr 88 ustawiony obok niewidocznego na tym zdjęciu Boeinga TC-SPE linii SunExpress. W tle Airbus M-RBUS. 3.08.2021.

Ta maszyna nad krajami Unii Europejskiej wówczas latać nie mogła. Boeing 737-86Q(WL) o rejestracji EW-438PA białoruskich linii Belavia. Czarter z i do Mińska. To rocznik 2003. Pierwotnie samolot użytkowany przez Air Berlin. Obecnie pod rejestracją 9H-GEF lata dla włoskich linii Aeroitalia. Na przełomie stycznia i lutego 2024 maszyna obsługiwała głównie krajowe loty z rzymskiego lotniska imienia Leonardo da Vinci w miejscowości Fiumicino (około 20 km od centrum Rzymu, główny włoski port lotniczy). Jej najczęstszym celem było sycylijskie Palermo. Latała też do Mediolanu i Alghero (Sardynia). Jedyny międzynarodowy wyjątek to rejs do Bacău w Rumunii. 3.08.2021.

Zestaw cysterna paliwowa i ciągnik Mercedes-Benz 2034. Niestety nie ustaliłem tego dostawcy paliwa. Obok odstawione wózki z bagażami. 3.08.2021.

Oprócz popularnych na wielu lotniskach Cobusów, po płycie izmirskiego portu jeżdżą także takie małe, tureckie autobusy. To Isuzu Novo Apron z firmy TGS. Pojazd otrzymał nr 41. 3.08.2021.

Wracaliśmy do Polski tydzień później, 10 sierpnia 2021. Wówczas także fotografowałem na lotnisku. Będzie to temat drugiego wpisu z İzmir Adnan Menderes Airport.

Materiał z innego tureckiego lotniska (w miejscowości Antalya) pod tym linkiem.

Kopenhaga – statki Bjørnsholm i Langø

 

Stolica Danii, Kopenhaga to miasto liczące ponad 650 tysięcy mieszkańców. Wraz z otaczającymi je sąsiednimi miejscowościami tworzy tak zwaną „Wielką Kopenhagę”, którą zamieszkuje ponad milion trzysta tysięcy osób. Ze względu na liczne zabytki i niesamowitą architekturę (również współczesną), miasto przyciąga spore ilości turystów. Także z Polski.

Jednym z najpiękniejszych miejsc w Kopenhadze, będącym obowiązkowym punktem wizyty każdego turysty jest Nyhavn, czyli tłumacząc Nowy Port. To ślepo zakończony żeglowny kanał, otoczony jezdniami i kolorowymi kamienicami. Miejsce niezwykłe, które warto zobaczyć choć przez chwilę. Śmiem twierdzić, że Nyhavn to obecnie główny symbol stolicy Danii. Jest on pokazywany praktycznie przy wszystkich artykułach, materiałach dotyczących tego miasta, detronizując Małą Syrenkę (oficjalny symbol miasta).

Nyhavn. Słynny kopenhaski kanał portowy z kolorowymi kamienicami. Przybywają tam tłumy turystów. W miesiącach zimowych w miejscu tym jest znacznie spokojniej. 19.01.2024.

Link do filmu shorts - widok na Nyhavn. 19.01.2024.

Wzdłuż ulicy i kanału Nyhavn cumują różne jednostki pływające. W większości są one trwałą ozdobą tego miejsca i w żaden rejs się już nie wybierają. Przy ujściu kanału stałe miejsce postoju mają dwa statki. Bjørnsholm i Langø. Są one czynne, a ich bieżącą lokalizację można śledzić poprzez portal Marinetraffic.com. 

Statek Bjørnsholm ma już 108 lat. Powstał w roku 1916, w jednej z holenderskich stoczni. Pierwotnie był to tak zwany „logger”, czyli masowiec przystosowany przede wszystkim do transportu produktów leśnych, takich jak np. kłody, zrębki. Dopiero w 1974 roku został przebudowany na statek pasażerski. Trafił do Niemiec, gdzie pływał do 1984 roku.

Następnie statek miał kilkuletnią przerwę w pracy, w trakcie której przeszedł remont oraz zmienił właściciela i lokalizację. W latach 1987 – 1990 pływał po Limfjorden (wąska cieśnina w Danii oddzielająca Półwysep Jutlandzki od wyspy Nørrejyske). 

Pod koniec roku 1990 statek ponownie zmienił właściciela, trafiając do firmy Spar Shipping, która użytkuje go obecnie. Bjørnsholm może pomieścić nawet do 170 pasażerów. Liczba ta ulega zmniejszeniu do 140 osób, jeżeli w trakcie rejsu przewidziany jest posiłek. W razie potrzeby, na głównym pokładzie można urządzić parkiet taneczny. W okresie od października do kwietnia oferowane są rejsy dla wędkarzy (maksymalnie 60 osób).

Podsumowując, statek Bjørnsholm wykonuje rejsy pasażerskie na zamówienie.

Pod adresem Nyhavn 71, za statkiem Bjørnsholm cumuje inna własność firmy Spar Shipping. To mniejsza i młodsza jednostka o nazwie Langø (pisownia bez duńskiej litery to Langoe). Zwodowana w 1950 roku w Norwegii jako prom pasażerski (+ jeden samochód). Do 1965 roku kursował on pomiędzy Wyspami Owczymi, a zachodnim wybrzeżem Norwegii. Od roku 1983 już jako statek pasażerski każdego lata pływa z Kopenhagi na pobliską wyspę Flakfort (w zasadzie jest to nazwa fortu utworzonego na sztucznej wyspie Saltholmrev, kurs w jedną stronę trwa około 40 minut). Już od kilku lat rejs jest oferowany także w wersji wydłużonej do Middelgrundsfort (to również nazwa fortu na sztucznej wyspie, znanej jako Ungdomsøen - Wyspa Młodzieży).

W sezonie zimowym rejsy do Flakfort i Middelgrundsfort również się odbywają, ale w ograniczonym zakresie. Wówczas Langø jest oferowany pod wynajem, głównie dla wędkarzy.

Obecnie wnętrze statku Langø może maksymalnie pomieścić 136 pasażerów. Przykładowy koszt wynajmu to 7000 DKK za godzinę (około 4100 zł), przy założeniu, że minimalny czas rejsu to 3 godziny.

Statki Bjørnsholm i Langø zacumowane w rejonie posesji Nyhavn 71. Tuż przy ujściu kanału. W tle, za Langø, widoczna współczesna, nowoczesna zabudowa Kopenhagi. Dokładnie to Papirøen - zespół mieszkaniowy położony na dawnym terenie wojskowo-przemysłowym. 19.01.2024.

Według informacji podanej na stronie internetowej armatora, Spar Shipping działa od początku lat 90-tych ubiegłego wieku.

Nyhavn ponownie pojawi się w Blogu transportowym już niedługo. Będą także inne materiały z Danii.

Równe – trolejbusy (2), Škoda 14Tr na pętli Mototrek

 

Ponownie zapraszam na spotkanie z trolejbusami kursującymi po ukraińskim mieście Równe. Ostatnio zaprezentowałem Jelcza nr 163 (tu link do tego materiału). Teraz obiecany pojazd rodem z Czechosłowacji. 

To Škoda 14Tr nr 107. Rocznik 1989. Od nowości w КП Рівнеелектроавтотранс (KP Rivneelektroavtotrans). Z informacji dostępnych w Internecie wynika, że trolejbus ten nadal jest eksploatowany.

Firma Google ów pojazd udokumentowała na pętli Mototrek (Tor Motocyklowy) w maju 2015.

Na poniższych zdjęciach w tle zobaczycie także dwie inne Škody 14Tr (nr 108 i 161) oraz Škodę 9Tr nr 089 i Jelcza PR-110E nr 163.

Główna bohaterka tego materiału, czyli Škoda nr 107 obsługuje linię 3, która łączy pętlę Mototrek z dworcem kolejowym. КП Рівнеелектроавтотранс na swojej stronie internetowej podaje, że w dni robocze jeździ na niej 11 trolejbusów, które kursują co około 3 - 6 minut. Soboty, niedziele i święta to 8 trolejbusów na linii. Wszystko to oczywiście dane dotyczące okresu bez rosyjskich nalotów. Rzeczywista ilość trolejbusów w ruchu jest obecnie uzależniona od możliwości miejskiego systemu energetycznego, który jest jednym z celów „putinowskiej” armii.

Škoda nr 107 to jedna z 15 przedstawicielek tego modelu dostarczonych przewoźnikowi w 1989 roku. Wcześniej kupowano tylko wersję 9Tr. Wygląda na to, że wszystkie egzemplarze wciąż są czynne. Obecnie remont kapitalny przechodzi pojazd nr 108 (wiadomość na Facebooku).

Škoda 14Tr nr 107 wraz z innymi trolejbusami odpoczywa na pętli Mototrek. Przed nią czerwony Jelcz PR-110E nr 163, a obok Škoda 9Tr nr 089. Maj 2015. Źródło: Google Street View.

Inne ujęcia Škody 14Tr nr 107 na pętli Mototrek. Maj 2015. Źródło: Google Street View.

Jak już pisałem we wcześniejszym artykule, ruch trolejbusów w mieście Równe można śledzić na bieżąco. Tu przykład linii 3 w dniu 23.01.2024. Wersja przetłumaczona przez Google. Po lewej stronie widoczny pojazd nr 171. Jest to ostatni z eksploatowanych tam Jelczy PR-110. Na samym dole trolejbus nr 113, czyli Škoda 14Tr z tej samej dostawy, co prezentowany pojazd nr 107. Źródło: www.city.dozor.tech/ua/rivne/city.

W trzeciej części tej wirtualnej podróży po sieci trolejbusowej miasta Równe ponownie zaproszę Was na pętlę Mototrek. Będzie to spotkanie ze Škodą 9Tr.