BYD ponownie w Krakowie

W lipcu 2015 na krakowskie ulice powróciła chińska marka BYD. O testach takiego autobusu pisałem w 2013 roku (tu link). Tym razem do stolicy Małopolski trafiły aż dwa egzemplarze. Dwudrzwiowy i trójdrzwiowy, oba to modele eBus 12, wcześniej występujące pod nazwą K9. Jak wszystkie dotychczasowe elektryczne autobusy jeżdżące po Krakowie, również i te pojazdy są testerami. Tu warto dodać, że na pierwsze własne elektrobusy Krakowowi przyjdzie jeszcze poczekać. Ogłoszony w kwietniu 2015 przetarg na 4 takie pojazdy (+1 jako dodatkowa opcja) został unieważniony 6 lipca 2015. Przewoźnik podał, że „nie złożono żadnej oferty niepodlegającej odrzuceniu”.

BYD-y zostały skierowane do obsługi „elektrycznej” linii 154. Tu artykuł na jej temat. Pojazdy oznaczono kolejnymi numerami taborowymi nadawanymi testowanym elektrobusom, czyli DK609 i DK610. Oprócz chińskich testerów na 154 zobaczymy także obsługujące ją od początku tego „ekologicznego eksperymentu” wozy nr DK601 (AMZ CS10E) i DK604 (Rampini Alé EL) oraz pojazd, o którym nie pisałem w Blogu Transportowym, czyli DK608, Solaris Urbino 12 electric. Zastąpił on niebieskiego Solarisa #DK602, który na początku 2015 roku opuścił Kraków i trafił na testy do innych miast, np. do Zielonej Góry i Polkowic.

Dwudrzwiowy BYD eBus 12 otrzymał numer DK609. Tu na przystanku początkowym pętli Dworzec Główny Zachód.

Wnętrze BYD-a #DK609 i logotyp z nazwą modelu.

BYD #DK609 rozpoczyna kolejny kurs na Prądnik Biały. 26.07.2015.

Drugi, trójdrzwiowy BYD został oznaczony jako DK610. Pętla Dworzec Główny Zachód, oczekiwanie na kolejny kurs. W tle Solaris Urbino 12 #PU960 na linii 304. 26 lipca 2015.

BYD eBus 12 #DK609 i Solaris Urbino 12 #BU888 na linii 130. 26.07.2015.

Jeden z pierwszych kursujących regularnie po Krakowie elektrycznych autobusów, czyli AMZ CS10E #DK601 nadal obsługuje linię 154. Na zdjęciu w trakcie dość nietypowego zadania - eksponat z okazji Dni Ziemi na al. Róż. Autobus od kilku miesięcy jest oklejony logotypami promującymi 140 lat Komunikacji Miejskiej w Krakowie (link). 25.04.2015. 

Solaris Urbino 12 electric #DK608 zastąpił innego „elektrycznego jamnika”, czyli autobus #DK602. Pętla Dworzec Główny Zachód. 25.04.2015.

Diesel i elektryczny obok siebie, czyli Solaris Urbino 12 #PU959 i Solaris Urbino 12 electric #DK608 na ul. Kurniki. 25.07.2015.

Rampini Alé EL #DK604 nadal dzielnie jeździ po Krakowie. Ulica Pawia, 26.07.2015.

Rampini Alé EL #DK604 i BYD eBus 12 #DK610 na ul. Kurniki. Pierwszy za chwilę rozpocznie kolejny kurs, drugi właśnie wrócił z Prądnika Białego. 26.07.2015.

Przystanek „Dworzec Główny Zachód” na ul. Pawiej jest często zajmowany przez busy. Tu dwie generacje Mercedesów Sprinterów (pierwszy do Myślenic, drugi do Bochni z przesiadką na Brzesko), za którymi w zatoce zmieścił się jeszcze Rampini Alé EL. 26.07.2015.

Mimo sprowadzenia do Krakowa dwóch BYD-ów, na linii 154 nadal pojawiają się tradycyjne Diesle. W tym przypadku to Autosan Sancity M09LE #DA112. Ulica Kurniki, 25.07.2015.

Elektryczne autobusy w ruchu. Pierwsza scena to BYD eBus 12 #DK609 odjeżdżający z pętli Dworzec Główny Zachód. Potem zobaczycie Solarisa Urbino 12 electric #DK608 na chwilę przesłoniętego przez obsługującego prywatną linię turystyczną MAN-a SD202 (rocznik 1987). Autobus kończy kolejny kurs z Prądnika Białego, a po wysadzeniu pasażerów na ul. Kurniki zjeżdża na przerwę. Bohaterem końcowej części filmu jest Rampini Alé EL. Jak w przypadku Solarisa, elektrobus kończy kurs i zjeżdża na przerwę do pobliskiej zatoki.

Trolejbusy na 120 let MHD v Ostravě (3)

Wracam do tematu trolejbusów prezentowanych w trakcie obchodów 120-lecia komunikacji miejskiej w Ostrawie. Tu pisałem o Škodzie 9Tr, a tu o zestawie Škoda 8Tr + Karosa B40. Czas zatem na ostatni z pojazdów. Moim zdaniem najciekawszy. To trójosiowa Tatra T400/IIIA, którą także można było podróżować po terenie zakładu. Zainteresowanie przejażdżką było bardzo duże, często brakowało miejsc stojących.

Tatra T400/IIIA to odpowiedź na bardzo duże zapotrzebowanie na nowy tabor trolejbusowy w powojennej Czechosłowacji. Škoda nie była w stanie samodzielnie zaspokoić potrzeb przedsiębiorstw przewozowych. Potrzebny był drugi producent elektrycznego taboru. Pierwsze egzemplarze modelu T400 powstały już w roku 1948, a ostatnie w 1955. Łącznie wyprodukowano 195 takich pojazdów. Największa ich ilość trafiła do Pragi (aż 136 fabrycznie nowych i 8 używanych sprowadzonych później z Mostu), a mniejsze partie do Bratysławy, Mostu i Ostrawy.  Tatry T400/IIIA zasiliły ostrawską komunikację miejską w ilości 20 egzemplarzy, które oznaczono numerami od 7 do 26. Pojazdy oceniane były bardzo pozytywnie, co odnosiło się szczególnie do bezproblemowych przejazdów po pagórkowatym terenie, przy bardzo dużych obciążeniach (frekwencja pasażerów ponad 100%, czyli ile wsiądzie, tyle jedzie). W roku 1967 wprowadzono samoobsługę i konieczność wsiadania przednimi drzwiami. Pierwsze, wąskie wejście w Tatrze T400 było do tego rozwiązania kompletnie nieprzydatne, bo pierwotnie przeznaczone tylko dla kierowcy. Ostatnia trolejbusowa Tatra zjechała z ostrawskich ulic w 1971 roku. Był to pojazd #19, który uniknął kasacji, trafiając do Muzeum Techniki w Brnie.

Egzemplarz prezentowany w trakcie obchodów 120-lecia to rocznik 1954. Swoją karierę komunikacyjną rozpoczął w Pradze, gdzie oznaczono go jako 441, a następnie 9441. W eksploatacji wytrwał do roku 1967. Później stał się działkową altanką, która kilka razy zmieniała właścicieli i lokalizacje. W roku 2003 wrak Tatry trafił do Ostrawy. Na odbudowę musiał jednak trochę poczekać. Renowacja rozpoczęła się dopiero w roku 2007, a zakończyła w 2009. Przeprowadzono ją w ostrawskiej zajezdni trolejbusowej. Przywrócony do eksploatacji pojazd został oznaczony numerem 26, czyli najwyższym przyznanym pierwotnie Tatrom T400. Nadano mu ksywkę „tatrovka”. Trolejbus jest po prostu przepiękny. Warto jeszcze dodać, że trzy osie nie świadczą o jakiejś ponadprzeciętnej jego długości, która wynosi tylko 11,4 metra.

Tak „tatrovka” prezentowała się w trakcie wrześniowych obchodów 120-lecia.

Kolejni pasażerowie za chwilę odbędą podróż historycznym trolejbusem. 13.09.2014.

Tak Tatra T400/IIIA prezentuje się od tyłu. Tu w trakcie krótkiej przerwy w kursowaniu po terenie zakładu Martinov.

Historyczna Tatra pośród innych zabytków. Po prawej stronie fragment trolejbusu Škoda 8Tr, a po lewej wagonu doczepnego „brňák”.

Tak prezentuje się przednia część wnętrza Tatry. Niestety nie udało mi się zrobić zdjęcia bez ludzi. 

Detal wnętrza, czyli informacja o producencie pojazdu.

Tatra w trakcie jednego z wielu kursów po terenie zakładu Martinov. Trasa przejazdu wiodła pośród różnych ciekawych pojazdów. Na zdjęciach widać także, w jaki sposób sieć tramwajowa krzyżuje się z trolejbusową.

Przerwa w kursowaniu, bądź jak kto woli - dłuższy fotostop.

Tak piękna Tatra T400/IIIA prezentowała się od strony drzwi.

Trójosiowa Tatra w ruchu:

Już niedługo na terenie zakładu Martinov kolejna transportowa impreza. 10 października 2015 odbędą się obchody 85-lecia komunikacji autobusowej w Ostrawie.

Dalszy ciąg relacji z obchodów 120-lecia, tym razem o tematyce tramwajowej, pod tym linkiem.

Maluch cały w monetach

Fiatów 126p, czyli potocznie „maluchów” jest już na polskich drogach coraz mniej. Czasami  zdarza się, że pełnią one funkcje reklamowe. Stoją odstawione na parkingach i odpowiednio obwieszone lub  obklejone zapraszają np. do jakiegoś sklepu. Bohater tego wpisu to także „reklamowóz”. Jednak znacznie różniący się od innych.

Pojazd jest na stałe zaparkowany przy ul. Św. Wawrzyńca w Krakowie. Tablice rejestracyjne informują, że przyjechał z Katowic. Nic jednak nie wskazuje na to, aby w najbliższym czasie miał powrócić na Górny Śląsk. Na jego dachu umieszczono wielkie tablice zapraszające do otwartego w maju 2015 klubu Old Timers Garage.

Te sporych rozmiarów reklamy nie są powodem, dla którego „maluch” znalazł się w Blogu Transportowym. Początkowo myślałem, że jest on pomalowany jakąś dziwną farbą. Dopiero po podejściu bliżej okazało się, że to monety o nominale 1 grosza. Jak głosiła kartka za szybą było to około 58400 monet. Pracochłonnie przyklejone jedna obok drugiej na całej karoserii. Powstało coś doprawdy niezwykłego. Niestety niektóre monety były już poodrywane, bo nie wydaje mi się, aby same odpadły.

Tak wygląda to „groszowe cudo”:

Powyższe zdjęcia wykonałem 4 i 12 lipca 2015.

Alanya – komunikacja miejska (3), Tezeller

Kontynuując opowieść o komunikacji miejskiej w tureckim mieście-kurorcie Alanya, przechodzę do tematu taboru. Autobusów Alanya Belediyesi Şehir Otobüsü posiada kilkadziesiąt, wszystkie wyprodukowane w Turcji. Pomalowane na biało, klimatyzowane i oznaczone numerami taborowymi (jedno i dwucyfrowymi). W wielu pojazdach działa system głosowej zapowiedzi przystanków, są też wewnętrzne wyświetlacze, które oprócz prezentacji reklam podają następne przystanki, a czasami wyświetlają mapę z aktualnym położeniem autobusu. Blisko 100% taboru to pojazdu klasy midi (czyli o długości 7 – 10 metrów), wśród których wyróżniają się dwa „rodzynki” klasy maxi. To 12-metrowe, niskopodłogowe pojazdy marki Tezeller. Otrzymały one numery taborowe 18 i 65. Dokładnie to Tezeller LF1200. Przyznam, że byłem doprawdy w wielkim szoku, gdy po raz pierwszy zobaczyłem jeden z tych autobusów. Wcześniej nie wiedziałem o istnieniu takiej marki. Tezellery wyróżniają się dość oryginalnymi kształtami, które z perspektywy czasu trochę kojarzą mi się z nowym Solarisem Urbino (np. nadkola). Natomiast wnętrze, a dokładniej jego dość spora część dla pasażerów stojących przypomina mi kultowego już i historycznego Jelcza PR-110M. Na tureckich stronach podających jakieś informacje o marce Tezeller znajdziemy np. zapisy o tym, że pojazdy te są sprzedawane do... Polski. Bujną miał ktoś fantazję, a reszta pewnie kopiowała. W zależności od aranżacji wnętrza, Tezeller LF1200 może mieć od 27 do 31 miejsc siedzących i 74 – 80 stojących. Silnik MAN, skrzynia biegów ZF. Autobusy te są wyznaczone wyłącznie do obsługi linii 101.

 Tezeller LF1200 #65 w trakcie wjazdu i postoju na jednym z przystanków przy bulwarze Ataturka. Przystanek ma wydzieloną zatokę, przy której stoi wiata. Nie da się nie zauważyć, że to miejsce przeznaczone dla transportu publicznego. Mimo tego zatokę pomalowano pomarańczową farbą i napisano otobüs, czyli autobus. Kierowcom osobówek nie przeszkadza to jednak w parkowaniu. Niekiedy centralnie na środku przystanku. Pomarańczowy kolor działa natomiast odstraszająco na prowadzących autobusy - robią wszystko, aby nie najechać na tak pięknie ozdobioną nawierzchnię. 24.08.2013.

Tak Tezeller prezentuje się od tyłu. To także #65. Przystanek na bulwarze Ataturka w stronę otogaru. 24.08.2013.

Drugi Tezeller z Alanyi, czyli #18. Pętla Alantur. Po prawej inny pojazd linii 101, Isuzu Citibus #53, a po lewej fragment Otoyola prywatnego przewoźnika. 25.08.2013.

Ponownie Tezeller #65, tym razem na pętli Alantur. Obok autobusu logotyp OMV Petrol Ofisi A.Ş., czyli właściciela około 2200 stacji paliw w Turcji. Alantur to ciche, spokojne miejsce. Nie ma tam hoteli (przynajmniej w okolicy pętli), jedynie domy lub apartamentowce (także zagranicznych właścicieli), a na plaży pusto. W pobliżu jest też spora plantacja bananów. 25.08.2013.

Autobus #65 i zbliżenie na charakterystyczną ścianę tylną. W tle pierwszego zdjęcia budowa dość sporego budynku, przypuszczalnie hotelu. Alanya dość szybko rozbudowuje się i cicha, spokojna okolica pętli Alantur niedługo zmieni się. Wracając do Tezellera, z napisów dowiemy się, że posiada on skrzynię biegów ZF Ecomat, a napędza go spełniający normę Euro-5 silnik firmy MAN. Na samym dole, w linii świateł element obowiązkowy w każdym tureckim pojeździe, czyli „oko proroka”. Te symbole są także naklejone z przodu i jak przypuszczam ozdobiły autobus już w fabryce.

Tezeller LF1200 - wnętrze. To autobus #65. Na uwagę zasługuje bardzo duża ilość miejsc stojących. 

Tezeller #65 jako linia 101 w stronę pętli Yatlimani. Bulwar Ataturka. Tu kończą się dwie jezdnie tej reprezentacyjnej ulicy (dalej tylko jedna, jednokierunkowa). Autobus za chwilę dojedzie do otogaru (międzymiastowy dworzec autobusowy), za którym skończy trasę (przy głównej drodze D400). Niestety liczne osobówki nie pozwoliły mi na utrwalenie wyłącznie Tezellera. 24.08.2013.

Tezeller #18 na początkowym odcinku trasy. Kierunek Alantur. To zdjęcie zrobiłem z jadącego autobusu. Dlatego budynki w tle są takie krzywe. Niestety prostowanie nie wchodzi w grę, bo pojazd nie zmieści się w kadrze. Wyświetlacze Tezellerów bardzo szybko odświeżają się, więc ciężko jest utrwalić ich treść. Tu widać fragmenty napisu „Kleopatra”, czyli nazwę plaży zlokalizowanej na trasie przejazdu. Za autobusem reklama bardzo popularnego w Turcji piwa Efes. Zielona roślinność przy przystanku to fikusy. 28.08.2013.

Bohaterem następnego odcinka autobusowej relacji z Alanii będzie Isuzu Citibus. Link.

Link do wcześniejszego wpisu o komunikacji miejskiej w Alanii.