Alanya – komunikacja miejska (2)

Wracam do tematu komunikacji miejskiej w słonecznej i gorącej Alanii. Tu link do części pierwszej. Na początek mała odskocznia od tematyki bloga. Kilka nietransportowych zdjęć, czyli widoki, dla których warto wjechać linią nr 4 na wzgórze zamkowe.

 Widok ze wzgórza zamkowego na północną część miasta i słynną Plażę Kleopatry (Cleopatra Beach), która w roku 2015 zdobyła nagrodę Travellers' Choice, przyznawaną najlepszym atrakcjom turystycznym z całego świata. Równolegle do plaży przebiega trasa miejskich linii nr 1 i 101. W tej części miasta znajduje się dworzec autobusowy (otogar), który będzie bohaterem jednego z kolejnych wpisów poświęconych Turcji.

Plaża Kleopatry w nieco innym ujęciu. Całe wzgórze zamkowe jest otoczone takim murem. Można po nim spacerować i podziwiać niesamowite widoki. Nie ma tam jednak ani odrobiny cienia, a biorąc pod uwagę żar lejący się z nieba (w sierpniu powyżej 35 stopni, a wtedy byliśmy w Alanii), jest to dość spore wyzwanie dla turysty. Niektórzy śmiałkowie w pełnym słońcu pieszo docierali na wzgórze zamkowe. Nie wiem, jak byli w stanie wytrzymać ten upał. Dla nas swoistym wybawieniem była klimatyzacja miejskich autobusów - obecnie wszystkie są w nią wyposażone. Często zdarza się, że klima włączona, a kierowca dogrzewa się jadąc z otwartymi przednimi drzwiami.

 Dla takich widoków warto skorzystać z linii nr 4. W tym rejonie są jaskinie. Dostęp do nich jedynie z morza.

 Widok ze wzgórza zamkowego na drugą stronę miasta. Na pierwszym planie dolny zamek. W przeciwieństwie do górnego jest dobrze zachowany. Niestety nie pamiętam, czy można go zwiedzać.

Widok na drugą stronę Alanii. Niesamowite są te wysokie góry tak blisko morza. Gdzieś tam w dali, po prawej stronie jest pętla Alantur, którą prezentowałem na tym zdjęciu.

Zbliżenie na gęstą zabudowę Alanii. Przy plaży przebiega trasa linii 1 i 101. Na pierwszym planie jeden z wielu meczetów. Ciekawie jest, gdy stoimy gdzieś na dole (np. w porcie) i muezini z poszczególnych świątyń zaczynają wzywać do modlitwy. Robi się ogólny zgiełk, do którego często dołączają się statki wycieczkowe, puszczające bardzo głośno dyskotekowe utwory (najczęściej rosyjskie, bo pasażerów tej narodowości mają najwięcej). O ile głos muezina jest jak najbardziej pożądany (bo lokalny, tworzący niezwykła atmosferę odległego kraju), to tandetne, ryczące przyśpiewki już nie.

 Alanya - panorama miasta widoczna z okolicy pętli linii nr 4, czyli ze wzgórza zamkowego.

Wracam do transportowej treści bloga. W pierwszej części wpisu o miejskich autobusach z Alanii prezentowałem Isuzu Citibus #38 na pętli Kale. Tamten pojazd wwiózł nas na górę. Do centrum podróżowaliśmy innym, starszym autobusem. To Güleryüz Cobra GD 160 o numerze taborowym 6.

Güleryüz Cobra GD 160 #6 na końcowym etapie wspinaczki, czyli tuż przed pętlą Kale. Niezwykłe miejsce, któremu dodatkowego uroku dodaje brukowana nawierzchnia. Aby udokumentować ten przejazd musiałem przez około 2 - 3 minuty czekać w palącym słońcu. Warto było. W tle Morze Egejskie. 24.08.2013. 

Cobra #6 podstawiona na przystanku końcowo-początkowym. Sami turyści, więc wsiadanie i kupowanie biletów trochę trwa (bilet cały wówczas kosztował 2 liry tureckie, bez względu na długość podróży). Miejscowy użyłby karty elektronicznej. Niestety miejsce to nie jest przyjazne pasażerom. Żadnej wiaty, tylko słupek przystankowy, drzew też mało, więc dłuższe oczekiwanie na kolejny kurs (co 30 minut) jest dość ekstremalnym wyzwaniem (temperatury w tak potrzebnym tu cieniu ponad +30 stopni). 

Wnętrze Güleryüz Cobry GD 160 #6. Postój na pętli Kale. Za kierowcą wyłączony monitor. W większości autobusów urządzenia te działały, pokazując np. bieżącą lokalizację pojazdu na mapie Alanyi, filmy promujące miasto, reklamy.

Poniżej film prezentujący oba pojazdy linii nr 4 w ruchu. Pętla Kale. Najpierw odjeżdża z niej Isuzu Citibus #38, potem stromym podjazdem dociera tam Güleryüz Cobra GD 160 #6. W tle słychać bardzo głośne cykady.

W dalszej części autobusowej relacji z Alanii postaram się scharakteryzować obsługujący komunikację miejską tabor. Zacznę od elementu moim zdaniem najbardziej egzotycznego, czyli od autobusu marki Tezeller (fragment takiego pojazdu już pokazałem w pierwszej części artykułu). 

Część nr 3 - Tezeller.