Dwie lokomotywy WL80 na stacji Lwów Podzamcze

W Blogu Transportowym już od jakiegoś czasu dodaję wpisy poświęcone Ukrainie, a dokładniej pojazdom z miasta Lwów. Było już coś o tamtejszych autobusach i trolejbusach, czas zatem na kolej. Zapraszam na stację Lwów Podzamcze. Przyznam, że mój plan pobytu we Lwowie nie zakładał odwiedzenia tego miejsca. Nie mogłem jednak tam się nie pojawić – z żoną przez krótki czas byliśmy w pobliżu przechodzących przez stację torów, a ponieważ praktycznie co chwilę jechał po nich pociąg, oboje stwierdziliśmy, że wizyta na tym dworcu jest obowiązkowa. Była to bardzo słuszna decyzja, która zaowocowała nakręceniem wielu filmów i wykonaniem ciekawych kolejowych zdjęć.

Stacja Lwów Podzamcze robi bardzo dobre wrażenie – zadbany, odrestaurowany budynek. Czynna poczekalnia, kasa i bardzo dużo podróżnych. To tylko mała stacyjka, na której nie zatrzymują się dalekobieżne pociągi, a wszystko tu normalnie funkcjonuje. Pod tym względem ukraińska kolej zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. W dodatku ruch pociągów jest tam bardzo duży. Pasażerskie i towarowe, trakcja elektryczna i spalinowa. Miałem tylko pewne wątpliwości, czy na pewno na Ukrainie wolno fotografować kolej. Nikt jednak się do nas nie przyczepił (żona także korzystała tam z aparatu), jedynie niektórzy maszyniści coś tam wołali i gestykulowali, co obawiam się, że nie było gestem przyjaźni. Milicja nie miała żadnych uwag do naszej działalności. Wprawdzie przez chwilę zostałem „zmierzony wzrokiem” przez jednego ze stojących przy pociągu funkcjonariuszy, ale tylko na tym się skończyło. Dodam, że wszystkie zdjęcia były robione z pełną premedytacją, czyli bez jakiejkolwiek formy kamuflażu.

Bohaterem tego wpisu jest pociąg towarowy. Tylko jeden, ale bardzo konkretny. Prowadzony dwiema lokomotywami serii ВЛ80, czyli WL80. To dwuczłonowe elektrowozy produkowane w ZSRR, a następnie w Rosji (miejscowość Nowoczerkask) w latach 1961 – 1995. Łącznie powstało ponad 4900 takich lokomotyw, które są obecnie eksploatowane przez koleje w Rosji, Białorusi, Ukrainie, Kazachstanie i Uzbekistanie.

Kiedy dotarliśmy na stację, do 69 różnych wagonów była podpięta lokomotywa  ВЛ80К-136, a ВЛ80Т-1460 jeszcze manewrowała, dojeżdżając na początek składu. Po około 30 minutach ciężki skład WL80Т-1460 + WL80K-136 + 69 wagonów ruszył w stronę dworca głównego. Poniżej kilka zdjęć i film z odjazdu.

 Lokomotywy gotowe do odjazdu z długim mieszanym składem. Na Ukrainie nie ma obowiązku włączania świateł w dzień, dlatego można mieć wątpliwości, czy pociąg ruszy, czy może stoi odstawiony - szczególnie gdy jest się daleko od niego i nie widać maszynisty w kabinie.

 Odjazd przedłużał się. Opisywany pociąg przepuszczał pasażerskie i towarowe składy jadące w stronę stacji Lwów. Prowadziły je głównie inne lokomotywy serii WL80. Tu ВЛ80Т-1489 z niezidentyfikowanym, a jednocześnie bardzo długim pociągiem pasażerskim. Więcej o nim w kolejnych ukraińskich wpisach działu Kolej.

 W końcu długi skład ruszył. Elektrowozy pięknie hałasowały - ciekawe przeżycie doświadczyć czegoś takiego na żywo.

 Drugi elektrowóz, czyli WL80K-136 (ВЛ80К-136). Ukraińskie koleje UZ malują swoje pojazdy w różnoraki sposób. Niebieskie, zielone.

Długi skład rozpoczynały węglarki. Jak widać ich powierzchnia ładunkowa nie była wystarczająca, więc powiększono ją deskami.

 Dalej jechały zwykłe węglarki - o niższych i wyższych burtach. Takie wagony można zobaczyć także w Polsce, na LHS. Po tym szerokotorowym szlaku kursują składy złożone z wagonów ukraińskich kolei UZ.

W składzie znalazły się także wypełnione drewnem węglarki białoruskich kolei BC. Wyglądały jak fabrycznie nowe lub po remoncie. 

 Za białoruskimi jechały wagony z Rosji. Różnej wielkości cysterny były oznaczone tablicami ADR: 23 (gaz palny) / 1965 (mieszaniny węglowodorów [gazy skroplone], mieszaniny A, AO, Al, B i C).

 

Jeden z potężniejszych wagonów w składzie. Także kolei rosyjskich. Przeznaczony do przewozu materiałów sypkich (może zboże, nawozy).

Dość zniszczona węglarka rosyjskich kolei RŻD. Za nią dwa inne zielone wagony - także z Rosji, ale już w znacznie lepszym stanie technicznym i z oznaczeniami ВTБ ЛИЗИНГ, czyli WTB Leasing.

Skład kończą ukraińskie wagony do przewozu cementu (informacja o rodzaju przewożonego ładunku jest wypisana na burtach).

Zapraszam zatem do obejrzenia przejazdu tego ciekawego, międzynarodowego pociągu:

Na stację Lwów Podzamcze zaproszę już wkrótce. Tym razem będzie spalinowo.

 

Ogórkowy ślub

Sobota to dzień ślubów. Urzędy stanu cywilnego, kościoły – wszędzie tam zobaczymy pary młode i wiozące je pojazdy. Niekiedy młodzi jadą bardzo ciekawymi samochodami, np. opisywaną w blogu Czajką.

Na śluby przybywa czasem całkiem spora ilość gości. Często młodzi małżonkowie zapewniają im transport, niekiedy bardzo oryginalny. Tak zrobili Magda i Karol, którzy pobierali się 7 września 2013 na warszawskim Krakowskim Przedmieściu, tuż przy Pałacu Prezydenckim (więc pewnie ceremonia miała miejsce w kościele seminaryjnym). Swoich gości postanowili przewieźć historycznymi autobusami. Wybrali dwa Jelcze 043. Pojazdy należą do różnych właścicieli.

Niebieski „ogórek” o rejestracji WJ 61Y został podstawiony przez warszawski Klub Miłośników Komunikacji Miejskiej. To rocznik 1974. Początkowo był on własnością MZK Warszawa, wykorzystywany do przewozów socjalnych. Po przekształceniach w strukturach stołecznego przewoźnika (rok 1994) należał do Miejskich Zakładów Autobusowych (MZA), a od 1996 r. do Związku Zawodowego Pracowników Komunikacji Miejskiej w Warszawie. W styczniu 1999 został odkupiony przez klub i następnie odrestaurowany.

Drugi z pojazdów to prywatna własność pana Tomasza Skrzelińskiego, pasjonata dawnej motoryzacji. „Ogórek” został wyprodukowany w roku 1985 (tak podaje galeria TWB) i teraz udaje autobus Orbisu.

Jelcze 043 budziły ogromne zainteresowanie wśród licznych w tej części Warszawy przechodniów, turystów. Co chwilę ktoś zatrzymywał się i je fotografował. Była także okazja do obejrzenia autobusów w ruchu. Ta dynamiczna prezentacja nie należała do najkrótszych, bo pojazdy teren przy kościele opuszczały dość wolno - wycofywały w główną część ul. Krakowskie Przedmieście. Tak to wyglądało. Niestety kończyło mi się miejsce na karcie, więc musiałem maksymalnie skrócić czas nagrania:

 W trakcie tych manewrów zrobiłem także kilka zdjęć:

 

 

Warto jeszcze dodać, że niebieski „ogórek” tworzy zestaw z przyczepą P01 z 1976 roku. Czasami jeździ z nią po Polsce. Przykładowo w czerwcu 2008 roku pojazdy uczestniczyły w 15. Trakerskim Spotkaniu w Krakowie, czyli w wielkim zlocie ciężarówek, w którym biorą udział także historyczne autobusy.

Warszawski Jelcz 043 z przyczepą P01. Wizyta w Krakowie, 14 czerwca 2008.

Ślub Magdy i Karola okazał się także atrakcją dla fanów mniejszej motoryzacji. Pojazdem nowożeńców był Mikrus, którego zdjęcia przedstawię w dziale Osobówki.

Muszka w Balicach

Ostatnio w dziale Lotnictwo rozpisywałem się o dość wiekowym Boeingu linii Jet2.com. Pół godziny po nim z lotniska w podkrakowskich Balicach odlatywał inny ciekawy samolot. W tym wypadku nie chodzi mi jednak o wiek, lecz o oryginalne, charakterystyczne malowanie. To Embraer ERJ-190LR (ERJ-190-100 LR) linii Air Berlin o rejestracji D-ARJF, rocznik 2011. Maszyna jest srebrna, z namalowaną z przodu muchą. To malowanie firmowe austriackiego przewoźnika Niki, którego własnością samolot był przez dwa lata. Maszyna w marcu 2013 trafiła do Air Berlin, gdzie malowania nie zmieniono (wprowadzono jedynie nową rejestrację, wcześniejsza to OE-IHF). Niki jest firmą zależną niemieckiego Air Berlin, więc może dlatego zrezygnowano z dodatkowych kosztów przemalowywania.

Flota Air Berlin liczy obecnie 124 samoloty. Przeważają Boeingi 737, których jest aż 50 egzemplarzy. Opisywana „muszka” to jedyny przedstawiciel Embraera w taborze przewoźnika. Sfotografowałem ją 31 lipca 2013. Obsługiwała wówczas rejs AB8901 Kraków – Berlin Tegel. Poniżej zdjęcia i film z kołowania i startu.

Na krakowskim lotnisku panuje dość duży ruch, na który wpływ maja także nie latające zgodnie z rozkładem jazdy samoloty. Kiedy czekałem na „muszkę” lądowały np. dwie małe maszyny wojskowe, czyli „Bryzy”. Polskie PZL M28B. Jako pierwszy przyleciał samolot nr 0224:

 Drugi to nr 0219:

Lądowania „Bryz” na chwilę zatrzymały kołującego Boeinga 737-8AS(WL) nr EI-EBM linii Ryanair. To rocznik 2009, od nowości u tego przewoźnika. Maszyna leciała do Dortmundu. Tak wyglądało kołowanie i start. 31 lipca 2013:

Nowy Jork – Lexington Avenue (2)

Po Lexington Avenue jeżdżą także autobusy. Jest ich nawet dość sporo i w dodatku występują w mojej ulubionej odmianie - przegubowej. Poniżej „Nowy Latacz”, czyli kanadyjski New Flyer D60HF Galaxy, własność MTA Bus Company, nowojorskiego przewoźnika autobusowego, który w mieście obsługuje 46 linii zwykłych oraz 35 ekspresowych. Zaprezentowany przegubowiec ma nr 5511 (według fotogalerii TWB to rocznik 2002). Obsługuje linię M101 w relacji Washington Heights – East Village przez Lexington Avenue:

 

Na stronie MTA można śledzić rzeczywiste położenie pojazdów danej linii. Rozwiązanie stosowane także w Polsce, ale tu dodatkowo zobaczymy również numer taborowy autobusu wykonującego dany kurs. W trakcie pisania tego tekstu linię M101 obsługiwały wozy: 5260, 5566, 5613, 5627, 5706, 5707,  5711, 5716, 5825, 5827, 5869, 5882 i 5893. Siedem z nich (czyli od 5566 do 5716) to właśnie New Flyery D60HF Galaxy, a pozostałe to nowsze przegubowce Nova LFS Artic, które zastępują utrwalone przez Google pojazdy. Model DH60HF Galaxy był produkowany do 2004 roku.

Przez Lexington Avenue przebiega również trasa linii M102 łączącej Harlem z East Village. Jest ona także obsługiwana taborem przegubowym. Google utrwaliło kursującego w tej relacji New Flyera D60HF Galaxy o numerze 5408. Rocznik 2000. Po prawej stronie pierwszego zdjęcia charakterystyczne dla USA schody pożarowe zdobiące (szpecące) budynek:

 

New Flyer D60HF Galaxy #5534 (także rocznik 2002) obsługuje linię M103 w relacji East Harlem – City Hall. Warto jeszcze dodać, że nowojorskie New Flyery D60HF Galaxy mają tylko dwa wejścia (w układzie 2-0-2-0): 

Kolejny New Flyer D60HF Galaxy na linii M103. Tym razem to pojazd nr 5390 z roku 2000, czyli na zdjęciu już jako 11-letnia maszyna:

New Flyer D60HF Galaxy nr 5529 (rocznik 2002) jako linia M101 w wersji przyspieszonej. Można powiedzieć, że to wersja „limitowana”, bo na tablicy kierunkowej widnieje napis „Limited”. Oznacza to, że autobus nie zatrzymuje się na wszystkich przystankach.  Takie przyspieszenia odbywają się tylko w popołudniowo-wieczornym szczycie dni roboczych, a nieobsługiwane wówczas przez M101 LIMITED STOP przystanki są nadal stałym miejscem zatrzymania dla linii M102 i M103:

Więcej przegubowców na wirtualnej Lexington Avenue nie znajdziemy. Nie brakuje jednak innych autobusów, także obsługujących komunikację miejską,. To trójosiowe MCI D4500. Marka ta jest skrótem nazwy Motor Coach Industries, pod którą występuje producent autobusów z miejscowości Schaumburg w stanie Illinois. Oznaczony numerem 3103 pojazd obsługuje linię BxM1. Dość zagmatwana numeracja, ale mająca swój sens. Początek, czyli „BxM” to informacja, że linia łączy Manhattan z Bronxem.  Potem następuje zwykła numeracja. Linia BxM1 kursuje w relacji East Midtown – Riverdale. Na screenach widać, że Lexington Avenue nie jest w 100% płaska – autobus pokonuje małe wzniesienie:

Trochę dalej samochód Google utrwalił innego MCI D4500. To numer 3074, także na linii BxM1:

MCI D4500 sfotografowane przez Google na Lexington Avenue pokazane są głównie od strony bez drzwi lub od przodu. Nie widać dokładnie charakterystycznego drugiego boku. Jego zdjęcia poniżej (źródło YouTube), na przykładzie wozu nr 3235:

MCI D4500 to dość specyficzne jak na warunki komunikacji miejskiej pojazdy. Wysoka podłoga i tylko jedne, wąskie drzwi. W Europie nie do pomyślenia, a w Nowym Jorku standard występujący w bardzo dużej ilości. Uważny obserwator dostrzeże w środkowej części specjalne drzwi – windę na wózek inwalidzki.  Korzystanie z niej na pewno nie trwa tak szybko, jak wjechanie wózkiem do autobusu niskopodłogowego. Nie wiem, co kieruje nowojorskimi decydentami, którzy aprobują tego typu pojazdy, może chodzi o ilość miejsc siedzących?  To element przydatny na dłuższych, przyspieszonych liniach, a na takie MCI D4500 są wysyłane. Te mające 13,84 m długości pojazdy posiadają aż 57 miejsc siedzących. Co ciekawe, model ten nadal znajduje się w ofercie producenta (wraz z krótszą o około metr wersją D4000) i wciąż zasila flotę MTA Bus Company. Dostępna jest nawet wersja hybrydowa. Nowe MCI łatwo odróżnić – mają zmienioną ścianę przednią. Poniżej film pokazujący, jak powszechnym środkiem nowojorskiej komunikacji miejskiej są te pojazdy. Autor w ciągu dwóch minut utrwalił aż sześć takich autobusów (nr 3235, 3000, 2090, 2781, 2201 i 2229):

W dalszej części mojej wirtualnej podróży po Lexington Avenue przedstawię kolejne autobusy. Tym razem „dziwne twory” wykonujące przewozy zamknięte oraz charakterystyczne dla USA żółte autobusy szkolne.

Pierwsza część fotograficznej relacji z Lexington Avenue – o ciężarówkach – pod tym linkiem.

Wpisy z tej serii: część I, część III, część IV.