TCDD, pociągiem z Çamlıka do Selçuku (1)

 

Niedługo zamieszczę następny wpis poświęcony muzeum parowozów w tureckiej miejscowości Çamlık (tu link do ostatniego materiału). Teraz zajmę się obecnie eksploatowanym przez koleje TCDD taborem, którym miałem okazję podróżować oraz dokumentować na stacji Selçuk.

Ta podróż nie była zbyt długa, ale na pewno bardzo ciekawa. Tym bardziej, że nigdy wcześniej nie jechałem tureckim pociągiem. Był to następny element programu, po wspomnianym zwiedzaniu muzeum parowozów. Cel przejazdu to stacja Selçuk, czyli kolejna za Çamlıkiem. Kursów nie ma zbyt wiele, ale udało nam się wybrać odpowiednią godzinę, dokładnie 11:34. Przyjeżdża wówczas mający minutowy postój pociąg relacji (wypisałem tylko wybrane stacje pośrednie) Denizli (8:30) – Sarayköy (9:02/03) – Pamukören (9:35/36) – Sultanhisar (10:11/13) – Aydın (10:44/46) – Germencik (11:06/07) – Çamlık (11:34/35) – Selçuk (11:47/48) – Tepeköy (12:14/15) – Menderes (12:40/41) - Adnanmenderes Havaalanı (12:45/46) – Gaziemir (12:51/52) - İzmir (Basmane). Stację końcową według rozkładu jazdy powinien osiągnąć o godzinie 13:09. Pociąg ten kursuje codziennie.

Muzeum parowozów znajduje się w odległości około 600 m od stacji Çamlık, więc dość szybko tam dotarliśmy. Ze względu na upał (tego dnia mocno uciążliwy, bo w cieniu temperatura dochodziła do +45 stopni) schroniliśmy się w poczekalni. Małej, ale czystej i przyjemnej. Zamontowany klimatyzator nie był włączony ale i tak panował tam przyjemny chłodek. Na końcu pomieszczenia znajdowało się okienko kasy. Było jednak zamknięte i umieszczono w nim informację o konieczności zakupu biletu u konduktora. 

Charakterystyczny sposób oznaczania tureckich stacji kolejowych. Logo przewoźnika i jego nazwa, a pod spodem miejscowość. 5.08.2021.

 

Budynek stacyjny w Çamlıku. Mieści się w nim poczekalnia z nieczynną kasą biletową oraz pomieszczenie dyżurnego ruchu. Piętro najprawdopodobniej pełni funkcje mieszkalne. 5.08.2021.

Stacja Çamlık. Widok na tory w kierunku Selçuku. Łącznie cztery, a pomiędzy nimi jedyny i dość wąski peron. Dwa razy dziennie odbywa się tu krzyżowanie pociągów pasażerskich. Tuż za stacją zaczyna się tunel. 

Stacja Çamlık. Widok na tory w kierunku miasta Aydın. Za łukiem znajduje się Çamlık Buharlı Lokomotif Müzesi, czyli Muzeum Lokomotyw Parowych w Çamlıku, które ma zachowane połączenie z linią kolejową, będące fragmentem jej dawnego przebiegu, gdy nie było tunelu. 

 

Wnętrze poczekalni, na końcu której umieszczono okienko kasy biletowej. Niestety nie była czynna.

Detale z wnętrza poczekalni pasażerskiej stacji Çamlık. Zegar niemieckiej firmy Junghans wskazujący nieaktualną godzinę (podaje czas zimowy, czyli godzina różnicy - było po 11), rozkład jazdy uwzględniający cztery stacje końcowe (Isparta, Izmir, Aydın i Denizli) oraz plakat dotyczący podróżowania w czasie pandemii koronawirusa. 

Na terenie stacji Çamlık powieszono baner prezentujący elektryczny zespół trakcyjny serii HT65000, czyli tabor kolei dużych prędkości. Jego producent to hiszpański CAF, a prędkość maksymalna wynosi 250 km/h.

Kiedy tak czekaliśmy, do poczekalni przyszedł zawiadowca stacji i zapytał nas dokąd jedziemy, a następnie poinformował, że pociąg wjedzie za 5 minut. Dodał także, że bilety kupimy u konduktora. Potem rozmawiał jeszcze z innymi pasażerami czekającymi na stacji. Taka ciekawa forma informacji pasażerskiej.  

Jak powiedział, tak się stało. Liczyłem na to, że będzie jak w Polsce, czyli od zamknięcia szlabanów na pobliskim przejeździe drogowym minie trochę czasu i dopiero wtedy wjedzie pociąg. Ten jednak przyjechał od razu i nawet nie zdążyłem przygotować aparatu fotograficznego. Zatem prezentowana w dalszej części relacji dokumentacja filmowa jest powiedzmy trochę późno rozpoczęta.

Jednotorowa linia kolejowa przechodząca przez Çamlık nie jest zelektryfikowana. Kursujące po niej pociągi pasażerskie to wyłącznie spalinowe zespoły trakcyjne. Tradycyjnych składów wagonowych brak.

Pociąg, na który czekaliśmy był obsługiwany przez szt serii MT 15400. Jego producent to EUROTEM, czyli wspólne przedsiębiorstwo utworzone w roku 2006 przez Hyundai Rotem z Korei Południowej i TÜVASAŞ z Turcji. Zakład produkcyjny zlokalizowano w miejscowości Adapazarı. Ogólnie rzecz ujmując TÜVASAŞ produkuje licencyjne koreańskie pociągi.

Do tematu spalinowych zespołów trakcyjnych TÜVASAŞ powrócę w dalszej części tego materiału. Teraz pora na opis podróży, którą odbyliśmy na pokładzie jednostki o oznaczeniu MT 15410. Oprócz nas do tego czteroczłonowego pojazdu wsiadły tylko dwie osoby. 

Efekt współpracy firm Hyundai Rotem i TÜVASAŞ, czyli spalinowy zespół trakcyjny o oznaczeniu MT 15410 w trakcie wjazdu na stację Çamlık jako pociąg nr 32706 w relacji Denizli - İzmir (Basmane).

Znaleźliśmy się w przedostatnim członie. Od razu ruszyliśmy w stronę czoła pociągu, zgodnie z zasadą stosowaną w Polsce, że na początku jest konduktor. Okazało się jednak, że niepotrzebnie, bo pracownik TCDD właśnie przyszedł z przeciwnej strony.

Bilety zostały wydrukowane na urządzeniu mobilnym. Płaciliśmy gotówką, ale najprawdopodobniej płatność kartą również była możliwa. Jeden bilet w relacji Çamlık – Selçuk kosztował 5,50 liry tureckiej. To w przeliczeniu około 2,23 zł.

Wnętrza wagonów tworzących szt serii MT 15400 są bezprzedziałowe. Siedzenia ustawiono po połowie zgodnie z kierunkiem jazdy i w przeciwnym. Są one niebieskie i dość wygodne. Jechaliśmy w członie doczepnym, dlatego silnika nie było słychać. Klimatyzacja działała sprawnie, więc wejście do pociągu dało możliwość schłodzenia się po dość długim przebywaniu na ponad 40 stopniowym upale. 

W pociągu nie było tłoku. Wiele siedzeń pozostawało wolnych. Podróż była bardzo przyjemna, ale niestety wyjątkowo krótka, bo rozkładowo trwająca tylko 12 minut. Pojedynczy tor wił się po zboczu górskim, kilka razy prowadził przez tunel.

Umieszczone w pojeździe monitory wyświetlały materiał promujący połączenia dalekobieżne kolei TCDD – tradycyjne składy wagonowe. Jeden z pociągów jechał przez zaśnieżoną scenerię, co dla osoby kojarzącej Turcję tylko z upałami mogło być dość dziwne.

Bilet kolejowy TCDD w relacji Çamlık – Selçuk. Wysoka temperatura nie działa dobrze na papier termiczny - bilet już od początku w kilku miejscach był nieczytelny.

Wnętrze MT 15410. W oknach zamontowano dodatkowe rolety przeciwsłoneczne.

Kilka elementów sfotografowanych we wnętrzu MT 15410. Tabliczka z oznaczeniem pojazdu (cyfra 2, bo to drugi człon), informacja dotycząca biletów oraz element pandemiczny, czyli dozownik płynu do dezynfekcji rąk. 

Przykładowy widok zza okna pociągu TCDD na trasie Çamlık – Selçuk. 

Na stację Selçuk wjechaliśmy planowo, czyli o 11:47. Od razu udałem się na koniec peronu i w palącym słońcu dokumentowałem odjazd MT 15410, a potem inne pojazdy. Pomagała mi w tym żona.

Stacja Selçuk. TÜVASAŞ MT 15410 w ponad 40 stopniowym upale oczekuje na odjazd w kierunku Izmiru. Pierwszy człon oznaczono jako MT 15410-DM, a drugi to MT 15410-T. 5.08.2021.

Na jednostce naniesiono dużą nazwę producenta (TÜVASAŞ, o przedsiębiorstwie EUROTEM nie ma żadnej wzmianki). Anadolu to nazwa handlowa tych szt.

Spalinowy zespół trakcyjny MT 15410 jako pociąg nr 32706 w relacji Denizli - İzmir (Basmane) pozuje do zdjęć na stacji Selçuk. 5.08.2021.

MT 15410 jako pociąg nr 32706 w relacji Denizli - İzmir (Basmane) odjeżdża ze stacji Selçuk. Screeny z materiału filmowego. Jednostka wjeżdża na tory, z których korzysta także kończąca się w Selçuku kolej podmiejska miasta Izmir i jego obszaru metropolitalnego - İZBAN.

Druga część tego materiału już niedługo. Zajmę się w nim stacją Selçuk. Tu link.

Nowe filmy – marzec 2021

 

Marzec 2021 na kanale YouTube Lukaszwo – Transport Movies przyniósł trzy nowości filmowe. Zaczynam od tematu kolejowego i jednocześnie zimowego.

Materiał ten powstał w dniach 31 marca i 1 kwietnia 2013 na stacji Oświęcim. Nastąpił wówczas dość spektakularny powrót zimy. Konkretnie sypnęło śniegiem. Piękna aura stanowiła idealne tło do dokumentowania wyjątkowych pociągów Kolei Śląskich.

Dlaczego wyjątkowych? Bo obsługiwanych bardzo nietypowym taborem. To pozyskane z Holandii wagony motorowe oznaczone jako seria SN82 i spalinowe zespoły trakcyjne oznaczone jako seria SN83. Obsługiwały one pociągi w relacji Katowice – Imielin - Oświęcim – Czechowice-Dziedzice i powrotne.

Obecnie SN82 i SN83 nie kursują już w barwach Kolei Śląskich. Ich zimowe przejazdy przez Oświęcim będą dokładniej przedstawione w oddzielnym wpisie.

Drugi z filmów powstał w Krakowie. Pętla autobusowa Szpital Rydygiera ostatnio dość często staje się tematem artykułów różnych portali informacyjnych. To za sprawą samochodów osobowych blokujących przejazd komunikacji miejskiej.

Korzysta z niej linia 125 kursująca do osiedla Złocień. W okresie pandemii COVID-19 do jej obsługi zamiast taboru 12-metrowego wyznaczono przegubowce. To właśnie pojazdy klasy mega skłoniły mnie do nagrywania w tamtym miejscu. Autobusy zawracają na fragmencie podjazdu do szpitala. Mamy więc ostre skręcanie przy małej powierzchni jezdni i z porozstawianymi w różnych miejscach osobówkami. 

Na filmie zobaczycie autobusy Volvo 7900A Hybrid i Solaris Urbino 18. Nagrywałem w styczniu 2021.

Ostatnie z marcowych nagrań powstało również w Krakowie, w dniu 8 lutego 2021. Rejon pomiędzy ulicami Kluczborską i Fieldorfa-Nila, czyli przy pętli tramwajowo-autobusowej Krowodrza Górka. Przejazd kilku wagonów. W sąsiedztwie trwały prace związane z budową linii tramwajowej do Górki Narodowej.

Przeważa najnowszy tabor tramwajowy, szczególnie dostarczane właśnie do Krakowa wagony Stadler Tango Lajkonik. Zobaczycie także Bombardiery NGT8 i PESY 2014N.

Do materiału tramwajowego z Krowodrzy Górki powrócę jeszcze w oddzielnym wpisie.

SN84 w Krakowie

 

Na temat kolejowego rozkładu jazdy, który wszedł w życie 13 grudnia 2020 pisałem już omawiając wyczekiwany powrót dalekobieżnych pociągów pasażerskich na niezelektryfikowaną Magistralę Podsudecką. Tu link. Ponieważ TLK „Sudety” na całej trasie jest prowadzony lokomotywą spalinową, było to także transportowe wydarzenie dla zdominowanego przez tabor elektryczny Krakowa. 

Diesel obsługujący pociąg TLK „Sudety” to nie jedyny przedstawiciel trakcji spalinowej w ruchu pasażerskim docierającej w obecnym rozkładzie do stolicy Małopolski. Dwa razy dziennie pojawia się tam spalinowy zespół trakcyjny serii SN84. 

Ten dość egzotyczne na polskich torach pojazdy obsługują pociągi TLK „Wetlina” i TLK „Bieszczady” z i do Zagórza. Kursują one w sposób następujący. 

Organizowany przez PKP Intercity pociąg TLK 33110 „Wetlina” z Zagórza rusza o godzinie 5:06. Następnie przejeżdża między innymi przez Sanok (5:15/16), Krosno (6:07/08), Jasło (6:35/36), Biecz (7:01/02), Gorlice Zagórzany (7:12/13), Tarnów (8:25/28) i Kraków Płaszów (9:22/23). Do stacji końcowej dociera na 9:30.

Obsługujący połączenie SN84 po planowym 11 minutowym postoju na stacji Kraków Główny, o godzinie 9:41 wyrusza w podróż powrotną do Zagórza. Jedzie wówczas jako pociąg TLK 30112 „Bieszczady”. Ze względu na prace torowe pomiędzy Krakowem Głównym, a Krakowem Płaszowem, szt kieruje się trasą objazdową wokół Nowej Huty, czyli przez: Kraków Batowice, Kraków Lubocza i Kraków Nowa Huta. Pierwszy postój następuje dopiero w Tarnowie: 10:50/51. Potem TLK „Bieszczady” przejeżdża między innymi przez Gorlice Zagórzany (12:03/04), Biecz (12:14/15), Jasło (12:41/42), Krosno (13:09/10) i Sanok (14:01/02). Koniec podróży w Zagórzu planowany jest na godzinę 14:11.

O godzinie 14:42 z Zagórza do Krakowa Głównego odjeżdża TLK 33112 „Bieszczady”. Nie wiem, czy to ten sam pojazd, który pół godziny wcześniej przyjechał z Krakowa, czy może inny. Generalnie jedzie on w następującym planie: Sanok (14:51/52), Krosno (15:44/45), Jasło (16:13/14), Biecz (16:40/41), Gorlice Zagórzany (16:51/52), Tarnów (18:04/05), Kraków Płaszów (18:53/54) i Kraków Główny o 19:01.

Po 21 minutach planowej przerwy (o godz. 19:22) SN84 wraca do Zagórza. Tym razem jako pociąg TLK 30111 „Wetlina”. Już bez objazdu wokół Nowej Huty, zgodnie z następującym rozkładem dla wybranych stacji: Kraków Płaszów (19:28/37), Tarnów (20:27/28), Gorlice Zagórzany (21:40/41), Biecz (21:50/51), Jasło (22:17/18), Krosno (22:45/46) i Sanok (23:37/38). Koniec biegu o godzinie 23:47 w Zagórzu.

Pociągi te wprawdzie są organizowane przez PKP Intercity, ale ich obsługę powierzono innemu przewoźnikowi. To Stowarzyszenie Kolejowych Przewozów Lokalnych (SKPL). Oficjalna nazwa funkcjonująca na stronie internetowej: SKPL Cargo Sp. z o.o.

SKPL do obsługi pociągów TLK „Bieszczady” i TLK „Wetlina” wykorzystuje spalinowe zespoły trakcyjne serii SN84. Łącznie w eksploatacji są cztery takie pojazdy o numeracji od 001 do 004. 

Poniżej kilka zdjęć przedstawiających SN84 w trakcie obsługi pociągów TLK „Bieszczady” i TLK „Wetlina”. Głównie trafiałem na ten sam pojazd, czyli SN84-003. To rocznik 1976.

SN84-003 „Żuczek” na stacji Kraków Płaszów jako pociąg TLK 33110 „Wetlina” z Zagórza do Krakowa Głównego. 3.01.2021.

SN84-003 odjeżdża z peronu pierwszego stacji Kraków Płaszów. Obok widoczny remontowany peron drugi i budowany nowy, czwarty. Screeny z materiału filmowego. 3.01.2021.

Spalinowe zespoły trakcyjne obsługujące TLK „Bieszczady” i TLK „Wetlina” są dość często fotografowane. Nie jest to jednak taka skala, jak w przypadku dalekobieżnych pociągów pasażerskich na Magistrali Podsudeckiej, o których nowe materiały pojawiają się w Internecie praktycznie codziennie. 3.01.2021.

SN84-004 „Przepiór” jako TLK 33110 „Wetlina” z Zagórza do Krakowa Głównego pokonuje wiadukt nad ul. Powstańców Wielkopolskich. To także rocznik 1976.

Screen z materiału filmowego. 31.12.2020.

SN84-003 „Żuczek” jako pociąg TLK 33110 „Wetlina” wjeżdża na peron piąty stacji końcowej Kraków Główny. Screeny z materiału filmowego. 22.12.2020.

SN84-003 przy peronie piątym stacji Kraków Główny. Jednostka właśnie skończyła bieg jako TLK 33110 „Wetlina” i po krótkim postoju wyruszy w drogę powrotną do Zagórza jako TLK 30112 „Bieszczady”. Trwa wymiana pasażerów - zainteresowanie tym pociągiem jest dość duże, co potwierdzają np. materiały publikowane przez Rynek Kolejowy. 22.12.2020.

Kilka ujęć SN84-003 na stacji Kraków Główny. Spalinowy zespół trakcyjny oczekuje na odjazd do Zagórza jako TLK 30112 „Bieszczady”. Zdjęcia wykonane w dniach 17 i 22.12.2020.

Kilka detali SN84-003 stojącego na stacji Kraków Główny. Np. na bokach pojazdu, wzorem informacji zamieszczanych na wagonach pasażerskich, w białej ramce nazwa stacji macierzystej: Zagórz. Na drzwiach element przypominający o trwającej pandemii, czyli informacja o obowiązku zakrywania ust i nosa. Zdjęcia wykonane w dniach 17 i 22.12.2020.

SN84-003 jako TLK 30112 „Bieszczady” opuszcza stację początkową Kraków Główny, kierując się w stronę Krakowa Batowic. Stałym elementem trasy tego pociągu jest wydłużony odcinek wokół Nowej Huty. To jedyny taki przypadek. Pozostałe w ciągu dnia trzy przejazdy SN84 realizowane są przez Kraków Płaszów. Screeny z materiału filmowego. 22.12.2020.

SN84-003 jako TLK 30112 „Bieszczady” przejeżdża bez zatrzymania przez przystanek Kraków Lubocza. Screeny z materiału filmowego. Mglisty dzień 19.12.2020.

Tak SN84-003 „Żuczek” prezentuje się w ruchu. Poszczególne sceny nagrywane w następujących miejscach: Kraków Płaszów, wiadukt nad ul. Powstańców Wielkopolskich (tu SN84-004 „Przepiór”), Kraków Główny i Kraków Lubocza. Grudzień 2020 i styczeń 2021.

Warto jeszcze zapoznać się z ogólnym rysem historycznym pojazdów serii SN84. Ich producent to firma MAN. W roku 1971 powstał prototyp, a w latach 1973 – 1975 trwała produkcja seryjna. Wyprodukowano łącznie 42 takie trójczłonowe spalinowe zespoły trakcyjne. Ich odbiorcą były koleje Republiki Federalnej Niemiec, czyli Deutsche Bundesbahn (DB). Oznaczono je jako seria 614. Środkowe człony doczepne otrzymały numerację 914. Pojazdy te stacjonowały w dwóch miejscowościach: Norymberga i Brunszwik. Ich eksploatacja przez DB (wówczas już jako Deutsche Bahn) została zakończona w 2010 roku (źródła internetowe podają, że wtedy pojazdy te pełniły już tylko funkcję rezerwy). Jeden egzemplarz trafił do muzeum w Norymberdze. Oprócz Polski, te spalinowe zespoły trakcyjne po wycofaniu w Niemczech znalazły zatrudnienie także w Rumunii.

Ze względu na prace torowe, w okresie od 6 kwietnia do 12 czerwca 2021 pociągi TLK „Bieszczady” i TLK „Wetlina” pojadą zmienioną trasą przez Rzeszów i stamtąd będą kierowane na Jasło. Co ciekawe, te spalinowe zespoły trakcyjne przemieszczają się głównie „pod drutem”. Odcinek bez sieci trakcyjnej jest tylko pomiędzy Jasłem i Zagórzem. W przypadku planowanej trasy objazdowej to fragment dłuższy, bo zaczynający się już w Rzeszowie.