Nova Makhala (2) – ciężarówki GAZ i ZiŁ

W maju 2020 zaprosiłem Was na wirtualny spacer po małej bułgarskiej miejscowości Nova Makhala (tu link). Jej atrakcją są ustawione w dość małych odległościach ciężarówki. Już dość wiekowe pojazdy, które w Polsce były charakterystyczne dla okresu PRL-u. Pora zatem na dalszą część materiału.

Na prywatnej posesji, pośród traw odpoczywa GAZ 53. Za nim ustawiono przyczepę. Być może pojazdy te tworzą zestaw.

GAZ 53. Czerwiec 2012.  Źródło: Google Street View.

Innego GAZ-a 53 Google sfotografowało na ulicy. Ten egzemplarz jest dość zadbany (chyba nawet niedawno odmalowany). Ma też metalową skrzynię ładunkową, czym wyróżnia się pośród innych tamtejszych ciężarówek, które przeważnie mają zabudowę drewnianą.

Stojące obok kultowej ciężarówki miejscowe panie wyraźnie zainteresowały się samochodem Google.

Kolejny GAZ 53. Tym razem na pewno czynny. Czerwiec 2012.  Źródło: Google Street View.

Tu już miejscowa klasyka, czyli zabudowa drewniana. Kolejny GAZ 53 do kolekcji.

Trzeci w tym wpisie GAZ 53 z miejscowości Nova Makhala. Czerwiec 2012. Źródło: Google Street View.

W tej bułgarskiej miejscowości było jeszcze kilka innych GAZ-ów 53. Pokażę je później, a teraz aby nie przynudzać tym samym, pora na pojazd, który w Blogu Transportowym ma swoją premierę. 

To kolejna radziecka ciężarówka. ZiŁ 157. Skonstruowana jako wielozadaniowy wojskowy samochód ciężarowy, który był produkowany w latach 1958 – 1987 (niektóre źródła podają, że produkcja zakończyła się w roku 1992, a inne, że dopiero w 1994 – tu jako montaż z dostępnych elementów po przerwaniu produkcji seryjnej). 

Pojazdy te wytwarzano również w Chinach, pod nazwą Jiefang CA-30 (w latach 1958 – 1986). Od radzieckiego pierwowzoru można je odróżnić porównując nadkola – w wersji z ZSRR są okrągłe, a z Chin kanciaste.

Dość zużyty ZiŁ 157 stał przysłonięty przez betonowy słup, w towarzystwie dostawczego Mercedesa-Benza i terenowej osobówki. Niestety nie widać go zbyt dobrze.

ZiŁ 157 ukryty za słupem. Z tych trzech pojazdów w najlepszym stanie chyba jest Mercedes-Benz. Czerwiec 2012. Źródło: Google Street View.

Inny ZiŁ 157 został bardzo dobrze udokumentowany przez Google. Przy okazji to egzemplarz dość zadbany. 

Czynny ZiŁ 157 pozował do zdjęć przy głównej drodze. Udokumentowany został także przejeżdżający obok inny kultowy pojazd, czyli UAZ 469 (lub 31512 bo z zewnątrz brak różnic). Czerwiec 2012. Źródło: Google Street View.

W następnej części materiału Street View z Bułgarii ponownie pojawi się marka GAZ. Tu link.

Powrót składów 3x105Na w Krakowie

Potrójne składy Konstal 105Na w Krakowie odeszły do historii. Jedynie w okresie Wszystkich Świętych kilka takich tramwajów pojawiało się w stolicy Małopolski. Ostatni raz w 2019 roku, o czym pisałem tutaj. To miał być już oficjalny koniec „potrójniaków”.

Koronawirus SARS-CoV-2 – stan zagrożenia nim oraz sytuacja ekonomiczna miasta wynikająca z pandemii – sprawił, że wystąpiło zwiększone zapotrzebowanie na najbardziej pojemne pociągi tramwajowe. Ponieważ wagony 105Na są idealne na spadki i wzrosty ilości przewożonych pasażerów (można je złączać i rozłączać), a w Krakowie wciąż jest ich sporo, zapadła decyzja o przywróceniu składów trójwagonowych.

Wielki powrót „ufoków” (tak potocznie określa się potrójne 105Na) nastąpił w poniedziałek, 31 sierpnia 2020. Trafiły one na linię 52, która z częstotliwością co 10 minut (w dni robocze) łączy pętle Osiedle Piastów i Czerwone Maki P+R. Zastąpiły ex wiedeńskie składy E1+C3.

Powrót ten nie oznaczał jednak jakiejś dużej liczby składów. Na linię wyjechały dwa takie tramwaje. Oba z zajezdni Podgórze. Były to wagony RZ234+RZ233+RZ206 i RZ226+RZ228+RZ229. Ich lokalizację można było śledzić dzięki stronie pokazującej krakowskie tramwaje online. Tu link.

Potrójny Konstal 105Na o numerach RZ226+RZ228+RZ229 na linii 52 zbliża się do przystanku „Poczta Główna” przy ul. Starowiślnej. To drugi dzień powrotu „ufoków” na krakowskie torowiska, czyli 1.09.2020. Niestety tego dnia był to jedyny potrójniak. Za drugiego kursował skład E1+C3.

„Ufok” zatrzymał się na przystanku „Poczta Główna” przy ul. Starowiślnej. Pierwszy wagon jest z roku 1985, a dwa pozostałe to rocznik 1988.

Skład #RZ226+RZ228+RZ229 rusza, skręcając z ul. Starowiślnej w ul. Westerplatte. W budynku z napisem ABB znajduje się siedziba Zarządu Transportu Publicznego, czyli jednostki miejskiej, w której zapadła decyzja o powrocie potrójnych Konstali.

Ten sam skład już na ul. Westerplatte. To zdjęcie powstało dzień później, 2.09.2020.

Ponieważ do Krakowa docierają kolejne nowe wagony Stadler Tango Lajkonik, starszy tabor jest sukcesywnie wycofywany. Na razie wagony 105Na mają się jeszcze całkiem dobrze. Dobrym miejscem do ich oglądania i fotografowania jest rejon przystanku „Poczta Główna”. Tam oprócz wspomnianych trójwagonowych tramwajów linii 52 przejeżdżają również łączone w dwa wagony składy linii 1 (Wzgórza Krzesławickie – Salwator) i 24 (Kurdwanów P+R - Bronowice Małe).

Na stacji Oświęcim, 23.03.2019 (3)

Ponownie zapraszam na stację Oświęcim. Dalsza część materiału, który powstał w dniu 23 marca 2019 - sobota (tu link do wcześniejszego wpisu na ten temat).

Jak już wspomniałem ruch pociągów towarowych był wówczas bardzo duży. Praktycznie jechał jeden za drugim. Pojawiały się także lokomotywy luzem.

W stronę Czechowic-Dziedzic przejechała np. samotna TEM2-224. Rocznik 1983. „Tamara” była wówczas użytkowana (wynajmowana) przez PKP Cargo Service. Kto był wówczas jej właścicielem? W materiałach internetowych pojawia się trochę rozbieżności. Na pewno teraz jest to firma Tabor Dębica (od września 2019), a wcześniej najprawdopodobniej DB Schenker Rail Polska. Pierwszym właścicielem tej spalinówki ponoć były Elektrociepłownie Warszawskie.

TEM2-224 luzem przejeżdża przez stację Oświęcim. Pod szybą kabiny dość spory napis informujący, że lokomotywę użytkuje PKP Cargo Service. 23.03.2019.

W tym samym kierunku zmierzały także sprzęgnięte TEM2-122 i M62-1331. Te lokomotywy zaliczyły jednak krótki postój przy peronie trzecim. Obie maszyny należą do firmy Grupa Azoty Koltar z Tarnowa.

„Tamara” to rocznik 1979. Od nowości pracuje w tarnowskich zakładach azotowych, miała też epizody (wynajmy) u różnych innych przewoźników, np. CTL i Pol-Miedź Trans.

„Gagarin” został wyprodukowany w roku 1971 i rozpoczął wówczas pracę dla kolei ZSRR. Pierwotnie pod oznaczeniem M62-1214. Po rozpadzie „sojuza” stał się własnością ukraińskich kolei UZ. Do Polski trafił w roku 2008, do Przedsiębiorstw Wielobranżowego „Kris-Max” z Łodzi. Tam też otrzymał nowe, obecne oznaczenie M62-1331. Od roku 2011 lokomotywa jest eksploatowana przez tarnowski Koltar. Obecne barwy zyskała w roku 2017 po naprawie P5 w firmie PESA Bydgoszcz.

TEM2-122 i M62-1331 z Grupy Azoty Koltar stoją przy peronie trzecim stacji Oświęcim. „Gagarin” był wygaszony.

Detale M62-1331, w tym radziecka tabliczka znamionowa. 

TEM2-122 i M62-1331 ruszają w stronę Czechowic-Dziedzic.

Kiedy lokomotywy z Grupy Azoty Koltar odjechały, ich miejsce przy peronie trzecim zajął skład cystern prowadzony przez elektrowóz E483 256 z niemieckiej firmy Railpool GmbH. To Bombardier TRAXX F140 DC. Rocznik 2011. 

Lokomotywa ta jest obecnie wynajmowana przez ORLEN KolTrans i ma naniesione na pudle oznaczenia tego przewoźnika. Kiedy dokumentowałem ją w Oświęcimiu, posiadała tylko informacje o właścicielu, czyli Railpool. 

Po krótkim postoju skład wyruszył w stronę Czechowic-Dziedzic. Cysterny należały do różnych firm wynajmujących tabor, np. Ermewa, czy Ryko z czeskiej miejscowości Decin.

Elektrowóz E483 256 z firmy Railpool wjeżdża na peron trzeci stacji Oświęcim.

E483 256 w trakcie postoju przy peronie trzecim. Kilka pierwszych cystern to własność czeskiej firmy Ryko, której jednym z elementów działalności jest wynajem wagonów. Widoczna na boku tablica ADR oznacza, że wagon przewozi paliwo do silników diesla albo olej gazowy lub olej opałowy lekki.

Po jakimś czasie, gdy już zamierzałem opuścić teren oświęcimskiej stacji, od Czechowic-Dziedzic nadjechał niebieski pociąg PKP Cargo, czyli ET42-026 ze składem węglarek.

Rocznik 1980. W niebieskim malowaniu od 2015.

ET42-026 z PKP Cargo ze składem węglarek przejeżdża przez peron drugi stacji Oświęcim.

Powyzsze pojazdy mam także udokumentowane na filmie. Zobaczycie na nim kolejno: TEM2-224, TEM2-122 i M62-1331, E483 256 i ET42-026.

Tak kończę tę trylogię oświęcimskiego dworca z dnia 23 marca 2019. Zapraszam też do przejrzenia materiału z dnia 2 lutego 2019 – tu link.

Ponieważ w miejscu tym pojawiam się dość często, już niedługo kolejny kolejowy wpis z Oświęcimia.

TransExpo 2018 (7) – autobusy Volvo

Zakończyłem już prezentację wystawionych w Kielcach Solarisów (tu link). W dalszej części relacji pozostaniemy w tej samej hali, w której ustawiono również autobusy Volvo. Dokładnie dwa pojazdy.

Na początek Volvo 7900 Hybrid 10,6. Ówczesna nówka dla MKS Krosno. Przewoźnik oznaczył ten pojazd numerem taborowym 241. 

Wewnątrz aż osiem miejsc siedzących dostępnych bezpośrednio z poziomu niskiej podłogi.

Prezentowany egzemplarz to jeden z 11 takich autobusów dostarczonych w roku 2018 do MKS Krosno.

Volvo 7900 Hybrid 10,6 dla MKS Krosno, czyli 50% ekspozycji Volvo na TransExpo 2018. Niestety przód małej hybrydy był dość mocno przystawiony do ściany.

Volvo 7900 Hybrid 10,6 - wnętrze. Na siedzeniach charakterystyczny nadruk: „Krosno – miasto szkła”. 

Drugi przedstawiciel tej szwedzkiej marki to Volvo 7900 Electric Hybrid. Rocznik 2018 przeznaczony dla MPK Inowrocław. Przewoźnik ten oznaczył go numerem taborowym 815.

Więcej informacji o autobusie Volvo 7900 Electric Hybrid pod tym linkiem.

MPK Inowrocław posiada łącznie osiem takich autobusów. Wszystkie z roku 2018.

Volvo 7900 Electric Hybrid dla MPK Inowrocław. 

W dalszej części relacji z TransExpo 2018 zaprezentuję autobusy hiszpańskiej marki Irizar. Tu link.


Pierwszy materiał z TransExpo 2018.