Pod koniec lipca prezentowałem nieistniejącą już stację kolejową Wien Südbahnhof (Ostbahn) – tu link do tego materiału. Teraz zapraszam na najnowszy wiedeński dworzec, czyli Wien Hauptbahnhof.
Stacja ta została oficjalnie otwarta pod koniec 2014 roku (pełna funkcjonalność od 2015 roku). To obecnie największy dworzec w stolicy Austrii i pierwszy w jej historii dworzec główny.
Praktycznie co chwilę coś się na nim dzieje. Oprócz bardzo dużego ruchu pasażerskiego (przewaga pociągów narodowego austriackiego przewoźnika ÖBB) przez dworzec przejeżdżają także składy towarowe. Dominuje trakcja elektryczna, ale wciąż pojawiają się tam także pojazdy spalinowe, obsługujące linię do przygranicznej miejscowości Marchegg i dalej na Słowację. Obecnie jest ona elektyfikowana, więc to już raczej koniec kolejowego Diesla w stolicy Austrii.
To właśnie trakcja spalinowa była celem moich ostatnich wizyt na stacji Wien Hauptbahnhof. Pierwsza bardzo wczesna, druga dość późna.
W poniedziałek, 18 lipca 2022 na dworcu głównym pojawiłem się już przed godziną 6:00. Na torze piątym stał wówczas podstawiony pociąg linii R81 relacji Wien Hauptbahnhof (5:51) – Marchegg (6:48). Tę trasę zazwyczaj obsługują wagony motorowe serii 5047 w różnych zestawieniach (jeden, dwa, a nawet trzy pojazdy). Są jednak planowe wyjątki, gdy jedzie lokomotywa z wagonami. Tak było właśnie w przypadku tego pociągu.
Na jego początku znajdował się wagon sterowniczy serii Bmpz-s (nr 50 81 80-73 031-1), a za nim trzy wagony doczepne serii Bmpz-l. Na końcu pociągu jego napęd, czyli lokomotywa spalinowa Hercules. Dokładnie Siemens Eurorunner o oznaczeniu 2016 017. Rocznik 2002.
Co ciekawe, na torze obok, przy sąsiednim peronie stał inny spalinowy pociąg. Była to linia REX8 w relacji Wien Hauptbahnhof (6:16) – Marchegg (7:00/03) - Bratislava hl. st. (7:23). Jego obsługę zapewniały aż dwa Herkulesy. Był to wyjątkowy przypadek spowodowany brakiem wagonu sterowniczego, dlatego lokomotywa spalinowa była na początku i końcu składu. Oczywiście w Bratysławie mógł być wykonany oblot pociągu, ale jak widać chciano uniknąć takich manewrów. Zatem obok siebie stały jednocześnie trzy lokomotywy spalinowe. Wszystkie miały włączone silniki i wydawały wyjątkowo przyjemny dla uszu miłośnika spalinówek dźwięk.
Pociąg do głównego dworca w Bratysławie był zestawiony z lokomotywy 2016 025 (rocznik 2002), do której doczepiono dwa wagony kolei ÖBB serii Bmpz-l i dwa wagony kolei słowackich ZSSK serii Bdteer (bezprzedziałowe, przystosowane do przewozu rowerów). Na końcu popychająca lokomotywa 2016 021 (rocznik 2002).
Siemens Eurorunner nr 2016 017 austriackich kolei ÖBB na stacji Wien Hauptbahnhof jako napęd pociągu linii R81 do Marchegg. 18.07.2022.
Detale lokomotywy Siemens Eurorunner nr 2016 017. Duże logo przewoźnika i mała nazwa lokomotywy: Hercules. 18.07.2022.
Początek pociągu do Marchegg. Wagon sterowniczy serii Bmpz-s nr 80-73 031-1.
Fragment jednego z trzech wagonów doczepnych serii Bmpz-l w pociągu linii R81 do Marchegg. Przed nim wagon sterowniczy. 18.07.2022.
Pociąg linii R81 do Marchegg na minutę przed odjazdem. Warto zwrócić uwagę na widoczny szczególnie na pierwszym zdjęciu fragment architektury dworca - charakterystyczna bryła dachu nad peronami. Obok stoi Siemens Eurorunner nr 2016 025 z pociągiem linii REX8 do Bratysławy. 18.07.2022.
Pociąg linii R81 do Marchegg odjeżdża ze stacji początkowej Wien Hauptbahnhof. Fragmenty filmu. 18.07.2022.
Hercules o oznaczeniu 2016 025 podstawiony na torze 4 z pociągiem linii REX8 do stacji Bratislava hl. st., do której powinien dotrzeć po godzinie i 7 minutach jazdy. W standardowym zestawieniu składu, w miejscu lokomotywy powinien być wagon sterowniczy serii Bmpz-s. Napęd składu zapewniałby wówczas tylko jeden, doczepiony na końcu, za słowackimi wagonami Hercules. 18.07.2022.
Na końcu składu REX8, do austriackich wagonów ÖBB serii Bmpz-l doczepiono dwa „pudła” słowackich kolei ZSSK serii Bdteer. 18.07.2022.
Hercules kończący pociąg REX8 na godzinę 6:16, czyli maszyna o oznaczeniu 2016 021.
W trakcie mojej porannej wizyty na dworcu głównym, przy sąsiednim peronie zatrzymały się dwa pociągi ÖBB Railjet. Niestety nie udokumentowałem ich zbyt dokładnie.
„Pracujesz, pijesz kawę, cieszysz się widokiem lub relaksujesz? Railjet (RJ), najnowocześniejszy pociąg dużych prędkości we flocie ÖBB, łączy to, co dla Ciebie ważne. Darmowe Wi-Fi, rozrywka na pokładzie, restauracja na pokładzie oraz ciche i rodzinne strefy zapewniają najwyższy komfort podróży.”
„Z maksymalną prędkością 230 kilometrów na godzinę Railjet łączy całą Austrię, a także zabierze Cię bezpośrednio do Niemiec, Włoch, Węgier, Czech, Słowacji lub Szwajcarii. Dzięki bezpośrednim połączeniom z lotniskiem w Wiedniu Railjet łączy Cię również z całym światem.”
„Czy to rodzinne wakacje, wypoczynek czy podróż służbowa - po prostu zrelaksuj się i ciesz się podróżą! Ponieważ każdy ma swoje potrzeby, w pociągu dostępne są trzy klasy komfortu: klasa ekonomiczna, klasa pierwsza i klasa biznes.”
Powyższe cytaty pochodzą ze strony internetowej ÖBB. Reklama i opis połączeń Railjet.
Pociąg Railjet to skład zespolony typu push-pull. Ma łącznie siedem członów, w tym jeden sterowniczy powstały w oparciu o lokomotywę Siemens EuroSprinter. Wykorzystywane do obsługi Railjetów elektrowozy to Siemensy EuroSprinter.
Siemens EuroSprinter o oznaczeniu 1116 152-0 kolei ÖBB z pociągiem Railjet nr RJ540 relacji Wien Hbf (5:45) - Sankt Pölten Hbf (6:18/20) - Linz Hbf (7:29/31) - Vöcklabruck (8:04/06) - Salzburg Hbf (8:48). Jako pierwszy wagon klasy ekonomicznej serii Bmpvz. 18.07.2022.
Przy tym samym peronie co pociąg do Salzburga stał inny Railjet. Prowadzony elektrowozem 1116 155-3 skład nr RJ825 relacji Wels Hbf (3:44) - Linz Hbf (3:58/4:00) - Sankt Pölten Hbf (5:00/02) - Wien Hbf (5:39/42) - Flughafen Wien (5:57).
Następnego dnia, we wtorek 19 lipca 2022 również trafiłem na wiedeński dworzec główny. Tym razem znacznie później, bo po godzinie 23:00. Moim celem był pociąg linii REX8 w relacji Wien Hauptbahnhof (23:16) – Marchegg (0:00). Obsługiwał go autobus szynowy. Dokładnie wagon motorowy o oznaczeniu 5047 096-2. Produkt austriackiej firmy Jenbacher Werke, która ten egzemplarz wyprodukowała już pod nazwą Jenbacher Transport (podział na różne zakłady nastąpił w 1991 roku).
W trakcie fotografowania autobusu szynowego, obok przejechał pociąg towarowy – do zobaczenia na poniższym filmie.
Jenbacher Werke (Jenbacher Transport) 5047 096-2 jako pociąg linii REX8 na godzinę 23:16 do Marchegg podstawiony na torze czwartym. Po lewej stronie widoczne fragmenty stojącego przy sąsiednim peronie, na torze szóstym, ezt Bombardier TALENT w nieznanej relacji. 19.07.2022.
Jenbacher Werke 5047 096-2 w trakcie odjazdu do Marchegg. 19.07.2022.
Tabliczka znamionowa Jenbacher Transport umieszczona na autobusie szynowym 5047 096-2.
Trochę historii w nowym budynku dworca głównego. Skrzydlaty lew z 1873 roku. Pierwotnie było takich osiem. Symbolizowały połączenie kolejowe z Wenecją. Sześć z nich zostało zniszczonych w trakcie drugiej wojny światowej. Ten był eksponowany w hali zlikwidowanego dworca Wien Südbahnhof (Wiedeń Południowy). Druga z ocalałych rzeźb znajduje się w parku zamku Laxenburg. 19.07.2022.
W trakcie tych dwudniowych wizyt na stacji Wien Hauptbahnhof nagrałem krótki materiał filmowy. Zobaczycie na nim odjazd popychanego przez Herkulesa nr 017 pociągu linii R81 do Marchegg. Postój przy włączonym silniku spalinówki 2016 025 z pociągiem REX8 do Bratysławy Głównej (niestety na odjazd nie mogłem czekać), a następnie już w nocnej scenerii przejazd składu towarowego prowadzonego przez dwie lokomotywy Siemens EuroSprinter o nieustalonych oznaczeniach.
Końcowa scena to odjazd wagonu motorowego 5047 096-2 jako pociąg linii REX8 do Marchegg. Niestety jest ona zepsuta przez „peronowych spacerowiczów”. Nim autobus szynowy ruszył nikogo nie było w pobliżu. Kiedy tylko wybiła godzina odjazdu, pojawili się bohaterowie drugiego, a właściwie pierwszego planu. Niestety. Peron szeroki, ja byłem doskonale widoczny, no ale po co schodzić na bok.
Temat głównego wiedeńskiego dworca kolejowego w Blogu Transportowym na pewno jeszcze się pojawi. Więcej materiałów dotyczących Austrii pod tym linkiem.
W Blogu Transportowym zamieściłem już kilka wpisów dotyczących tureckiej miejscowości Kuşadası i jej okolicy (np. o tamtejszym otogarze – tu link). Teraz zapraszam na krótki reportaż z lotniska, z którego wyruszałem do tego turystycznego kraju.
Międzynarodowy Port Lotniczy Katowice im. Wojciecha Korfantego w Pyrzowicach – tak brzmi jego oficjalna nazwa. Krótsza i częściej promowana w Internecie wersja to Katowice Airport. W okresie wakacyjnym to właśnie stamtąd odlatuje większość samolotów czarterowych wiozących mieszkańców województwa śląskiego i sąsiednich na upragniony urlop.
W trakcie oczekiwania na lot do Izmiru wykonałem kilka poniższych zdjęć prezentujących różne środki transportu. Naszym przewoźnikiem był Ryanair, a w zasadzie Buzz, w którego przeobraził się czarterowy Ryanair Sun.
Specjalistyczny ciągnik siodłowy Mercedes-Benz Econic (nr taborowy 355) z naczepą cysterną do przewozu paliwa lotniczego, własność z Orlen Aviation. Obok niego widoczny fragment samolotu Airbus A320-200 linii Wizz Air. Maszyna z roku 2009, wówczas latająca pod oznaczeniem HA-LPU (do listopada 2021). Obecnie ma rejestrację LY-MLJ i jest eksploatowana przez tureckiego przewoźnika SunExpress. 3.08.2021.
Obok prezentowanych powyżej cysterny i Airbusa zatrzymała się lotniskowa straż pożarna Rosenbauer Panther o numerze 4. Model Panther obecnie jest dostępny w ofercie firmy Rosenbauer w czterech wersjach. Na zdjęciu model 6x6. 3.08.2021.
Przez płytę postojową katowickiego lotniska przemieszcza się Trepel Challenger 150 z firmy LS Airport Services zajmującej się obsługą naziemną samolotów. Pojazd oznaczono numerem 2285. Jest to ciągnik lotniczy przeznaczony do wypychania, repozycjonowania i holowania samolotów. Model Challenger 150 jest dedykowany do obsługi maszyn rzędu wielkości Airbusa A320 i Boeinga 737, ale przy pełnym balastowaniu może być także wykorzystywany do prac przy większych samolotach, np. Boeing 767. Trepel jest marką niemiecką, pod którą oferowane są także inne rodzaje specjalistycznych pojazdów lotniskowych. 3.08.2021.
W oddali zaparkował Learjet 40. Kanadyjski samolot biznesowy produkcji Bombardiera. Maszyna o rejestracji C-FEMC, która jest eksploatowana przez Fox Flight Air Ambulans z siedzibą w Toronto. Wnętrze samolotu jest odpowiednio skonfigurowane do lotniczego transportu medycznego. Jak podano na stronie internetowej firmy, „od 1996 roku Fox Flight Air Ambulance pomaga chorym i rannym podróżnym szybko i bezpiecznie wrócić do domu z dowolnego miejsca na świecie”. 3.08.2021.
Learjet 40 z Fox Flight i przejeżdżający w pobliżu Trepel Challenger 150 z LS Airport Services.
Na odlot do Niemiec oczekiwał Bombardier CRJ-900LR o rejestracji D-ACNI linii Lufthansa CityLine. Rocznik 2009. W trakcie pisania tego tekstu (w sierpniu 2022) głównie obsługiwał lotnisko w Monachium. 3.08.2021.
Ponownie Trepel Challenger 150 nr 2285. Tym razem przy Airbusie A321-231(WL) nr HA-LTG linii Wizz Air. Rocznik 2019, który w sierpniu 2022 obsługiwał relacje z rumuńskiego miasta Jassy. Dokąd zmierzał gdy został udokumentowany na zdjęciu - niestety nie wiem. W tle autobus Mercedes-Benz Citaro G (nr 204) obsługujący samoloty linii Ryanair. Jeden z kilku takich pojazdów krążących wówczas po terenie lotniska. 3.08.2021.
Airbus A321-231(WL) nr HA-LTG w całej okazałości. Oprócz ciągnika lotniczego stoi obok niego także inny ciekawy pojazd - schody samojezdne.
Schody samojezdne eksploatowane przez firmę LS Airport Services. Niestety nie mam na ich temat żadnych dodatkowych informacji. 3.08.2021.
Lotniskowy ciągnik holowniczy produkcji niemieckiej firmy MULAG. Tu egzemplarz z firmy LS Airport Services, która oznaczyła go numerem 161. Obecnie MULAG oferuje różne rodzaje takich ciągników pod wspólną nazwą Comet (czyli po polsku Kometa). Głównym parametrem klasyfikującym poszczególne pojazdy jest uciąg dyszla. 3.08.2021.
Kolejny mały pojazd lotniskowy. Ciągnik do holowania bagażu TLD TMX30 z LS Airport Services. Numer taborowy: 1140. Firma TLD oferuje szeroką gamę sprzętu do naziemnej obsługi ruchu lotniczego, np. schody samojezdne (może prezentowany powyżej egzemplarz jest właśnie z TLD), czy ładowarki taśmowe. 3.08.2021.
Mercedes-Benz Citaro G o pszczyńskiej rejestracji SPS 64841 i oznaczony numerem 209. Jeden z kilku takich autobusów (łącznie najprawdopodobniej 4 - 5 egzemplarzy) przewożących pasażerów linii Ryanair pomiędzy terminalem i samolotami. Po prawej fragment Boeinga 737-800 linii Enter Air (SP-ESD). Natomiast po lewej stronie na pasażerów Mercedesa oczekuje niewidoczna na zdjęciu maszyna tego samego typu linii Ryanair, a właściwie Buzz (SP-RKD). 3.08.2021.
Na lotnisku w tureckim Izmirze również wykonałem kilka zdjęć, które zaprezentuję już niedługo.
W roku 2019 pisałem o autobusach PKM Świerklaniec kursujących po płycie katowickiego lotniska. Tu link.
Ponownie zapraszam do Wrocławia. Po prezentacji lokomotywy SU4220-002 na tamtejszym głównym dworcu kolejowym (tu link) teraz zajmę się wodnymi środkami transportu. W stolicy Dolnego Śląska jest ich całkiem sporo.
Te najstarsze zgromadzono przy wybrzeżu Stanisława Wyspiańskiego. Funkcjonuje tam Muzeum Odry – Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Kolekcja liczy już kilka pojazdów pływających, które można bez przeszkód oglądać spacerując brzegiem Starej Odry.
Znajduje się wśród nich dźwig pływający zbudowany w latach 1938-1939 w stoczni A. Riedel w Fürstenbergu nad Odrą (obecnie dzielnica miasta Eisenhüttenstadt). W trakcie II wojny światowej zatopiony. Wydobyto go po zakończeniu działań zbrojnych. Spoczywał na dnie Odry, przy stopniu wodnym „Wróblin”, od którego przyjął obecną nazwę. Jak na swojej stronie podaje FOMT, „wraz z innym statkami technicznymi – pogłębiarkami, szalandami, pontonami itp. przekazany został Rejonowi Dróg Wodnych we Wrocławiu, który później przekształcono w Zarząd Odrzańskiej Drogi Wodnej, a następnie Okręgową Dyrekcję Gospodarki Wodnej i Przedsiębiorstwo Budownictwa Hydrotechnicznego „Odra-2”. Przez wiele lat eksploatowano go przy remontach odrzańskich stopni wodnych i mostów. Bezpośrednio po wojnie z wód Starej Odry dobywał zatopione jednostki”.
Wróblin pracował aż do roku 2001, a następnie (w roku 2002) został kupiony przez FOMT. Jednostka ta nie ma własnego napędu. W przemieszczaniu się pomaga jej pchacz. Wróblin posiada natomiast zasilany olejem napędowym silnik spalinowy – zasilający agregat wytwarzający energię elektryczną niezbędną do pracy dźwigu.
Szczegóły dotyczące historii Wróblina oraz jego dane techniczne dostępne są na stronie Fundacji – tu link.
Dodam jeszcze, że jest to jedyny żuraw tego typu w Polsce (na wodach śródlądowych).
Żuraw pływający Wróblin z wrocławskiego Muzeum Odry. Jednostka w stałym miejscu cumowania przy wybrzeżu Stanisława Wyspiańskiego. 13.06.2022.
Żuraw pływający Wróblin - zbliżenia na poszczególne fragmenty jednostki.
Za dźwigiem Wróblin zacumowano tak zwanego „małego Holendra”. Holownik parowy o nazwie Nadbór z roku 1949. Jeden z 13 takich statków zamówionych dla Polski w 1946 roku w Holandii.
Jego zadaniem było holowanie barek pomiędzy Gliwicami i Wrocławiem przez Koźle (oczywiście także w skróconych wariantach tras). Tak do około połowy lat 60-tych ubiegłego wieku, gdy parowce zaczęły być wypierane przez tabor spalinowy (w roku 1968 ostateczny koniec eksploatacji holowników parowych). Jak podaje FOMT, Nadbór pełnił później funkcję pływającej kotłowni na Odrze, a w latach 70-tych trafił do Czechosłowacji, stając się nośnikiem agregatu prądotwórczego. Po powrocie do Polski holownik miał epizod jako lodołamacz, ale w tej roli nie sprawdził się. W roku 1983 został odstawiony, ale na szczęście nie zapadły decyzje kasacyjne. Wręcz przeciwnie, postanowiono, że zostanie zabytkiem. W roku 1992 statek trafił „pod skrzydła” Fundacji Otwartego Muzeum Techniki. Szczegóły historii holownika Nadbór oraz dane techniczne na stronie FOMT – tu link.
Jak podaje Fundacja, Nadbór jest jedynym holownikiem parowym w Polsce z zachowaną oryginalną maszyną parową i kotłownią.
Holownik parowy Nadbór. 13.06.2022.
W drugim rzędzie, obok holownika parowego Nadbór zacumowała barka Ż-2107 „Irena”. Rocznik 1936. Zbudował ja Saturnin Marzątka – bydgoski szypr, który zasłynął z tego, że nie zlecił prac stoczni, lecz sam wybudował barkę na łące, przy pomocy dwóch pracowników. W roku 1955 barka przeszła na własność państwa polskiego (bez prawa do odszkodowania), zyskując obecne oznaczenie Ż-2107.
Irena w połowie lat 80-tych została wycofana z eksploatacji, pełniąc później różne funkcje: pływający warsztat, magazyn. Od 2003 roku jest własnością FOMT. Więcej informacji na stronie Fundacji – tu link.
Barka Irena zacumowana obok holownika parowego Nadbór. 13.06.2022.
Najgorzej widocznym od strony wybrzeża Stanisława Wyspiańskiego zabytkiem jest pchacz „Krab”. Rocznik 1968 odkupiony od niemieckiej firmy Lidmann i Megger w roku 2018. Pracował w Niemczech jako pchacz portowy i rzeczny. Więcej informacji o Krabie tutaj.
Pchacz Krab ustawiony obok żurawia Wróblin, który go niestety dość mocno zasłania. 13.06.2022.
Według informacji podanej na Facebooku Muzeum Odry, jest ono otwarte od poniedziałku do czwartku. Niestety w dniu naszej wizyty (poniedziałek, 13.06.2022) furtka prowadząca do tych pięknych zabytków była zamknięta.
Już od dłuższego czasu miesięcznie publikuję po dwa nowe filmy transportowe. Tak było również w lipcu 2022. Zamieściłem wówczas materiał tramwajowy i prezentujący tabor metra.
Tramwaje nagrywałem 15 czerwca 2022 w Łodzi. Przede wszystkim dokumentowałem je na dworcu tramwajowym „Piotrkowska Centrum” na al. Mickiewicza. Miejsce to nazywane jest również „Stajnią Jednorożców”. Obok ustawiono nawet pomnik tego stworzenia.
Jedynie ostatni fragment filmu powstał na ul. Zachodniej. Warto jeszcze dodać, że łódzkie tramwaje są wąskotorowe. Rozstaw szyn, po których się przemieszczają wynosi 1000 mm.
Fragment filmu. Zmodernizowany skład Konstal 805Na #1612+1613 na linii 18 do pętli Retkinia. Rocznik 1986.
Fragment filmu. PESA Swing (122NaL) #1891 na linii 14. Rocznik 2018.
Fragment filmu. Konstal 805Na #2372+2373 na linii 6. Rocznik 1980.
Na nagraniu zobaczycie różne modele kursujących po Łodzi tramwajów, np. Konstal 805Na, Duewag MGT6D, czy PESA Swing. Poszczególne pojazdy dokładniej omówię w oddzielnym materiale.
Drugi lipcowy film prezentuje tabor Metra Warszawskiego. Dokładnie kilka pociągów linii M1 i M2. Na tej pierwszej udokumentowałem rosyjskie wagony serii 81, a na drugiej Siemensy Inspiro.
Fragment filmu. Ze stacji Rondo Daszyńskiego w kierunku Trockiej odjeżdża Siemens Inspiro jako pociąg nr 47 linii M2. Oznaczenie pociągu: 6007/5007/4007/4507/5507/6507. Rocznik 2013.
Pociągi Siemens Inspiro nagrywałem na stacjach Rondo Daszyńskiego i Świętokrzyska, a rosyjskie na stacji końcowej Młociny. Całość powstała 1 kwietnia 2022.
Do tematu warszawskiego metra powrócę już niedługo w oddzielnym wpisie. 1 kwietnia 2022 było to jedyne miejsce w stolicy, w którym dało się bez przeszkód fotografować tabor komunikacji miejskiej – na powierzchni panowały fatalne warunki pogodowe, czyli intensywny opad śniegu.
