INNOVIA Metro 300

Pierwszy wpis w dziale Metro opublikowałem w czerwcu 2012. Niestety od tamtego czasu na temat tego rodzaju transportu miejskiego niewiele pisałem. Wówczas zacząłem od wagonów dla Nowego Jorku produkowanych przez Bombardiera (link). Teraz wracam do produktów tej firmy.

Pojazdy z rodziny INNOVIA Metro 300 wyróżniają się pośród innych pociągów metra. Ich cechą charakterystyczną jest brak maszynisty – są bezobsługowe. Bombardier jako ich wielką zaletę podkreśla fakt, że mają lekką, aluminiową konstrukcję.  Jednoprzestrzenne pociągi mogą składać się z od dwóch do sześciu wagonów. Możliwa jest także eksploatacja pojedynczych wagonów. INNOVIA Metro 300 może przemieszczać się z maksymalną prędkością 100 km/h.

Tyle tytułem ogólnego przedstawienia pociągów INNOVIA Metro 300. Głównym tematem tego wpisu są ostatnie zamówienia na te pojazdy. Jak podał Bombardier, pod koniec grudnia 2016 zakontraktowano 28 takich składów dla kanadyjskiego miasta Vancouver, do obsługi sieci SkyTrain. Ich produkcja ma rozpocząć się w trzecim kwartale 2017 roku. Koniec dostaw przewidziano na grudzień 2018.

SkyTrain to obecnie najdłuższa na świecie sieć połączeń realizowanych taborem bezobsługowym. Linie przebiegają głównie nad powierzchnią ziemi, choć są także odcinki podziemne.

Wizualizacja pociągu Bombardier INNOVIA Metro 300 dla linii SkyTrain.

Zamówienie na 28 pociągów INNOVIA Metro 300 to opcja do podpisanej w 2012 roku umowy. Wówczas jej przedmiotem było także 28 takich składów, których dostawy rozpoczęły się w 2015 roku, a ich eksploatację liniową inaugurowano w sierpniu 2016. Zatem w 2018 roku po sieci SkyTrain będzie kursowało aż 56 takich jednostek. W Vancouver są one także określane nazwą Mark III, co związane jest z historią bezobsługowego metra. Pierwsza seria kursujących po nim pociągów była nazywana Mark I (lata 80-te). Kolejna Mark II i tak analogicznie INNOVIA Metro 300 to Mark III.

Co jeszcze warto napisać o bezobsługowych INNOVIA Metro 300? W informacji prasowej o nowym zamówieniu do Vancouver, Bombardier podkreśla, że zostały one zaprojektowane z myślą o zrównoważonym rozwoju. Wyposażone w liniowe silniki indukcyjne (Linear Induction Motor - LIM) wykazują się wysoką energooszczędnością, a w związku z tym znacznie obniżają koszty eksploatacyjne taboru metra. Energia dodatkowo jest odzyskiwana w trakcie hamowania. Pociągi są wykonywane z materiałów, które po zakończeniu ich eksploatacji będą mogły być ponownie przetworzone i wykorzystane.

Bombardier INNOVIA Metro 300 w trakcie codziennej eksploatacji na sieci SkyTrain. Jeden z 28 takich pociągów zamówionych w ramach umowy z 2012 roku. Źródło: YouTube.

Przednia część wnętrza (wagon #404). Uwagę zwraca brak osoby prowadzącej pociąg. Źródło: YouTube.

Bombardier INNOVIA Metro 300 w trakcie manewrów na terenie bazy SkyTrain. Źródło: YouTube.

Najnowsze Bombardiery INNOVIA Metro 300 są dostarczane także do stolicy Malezji - Kuala Lumpur. Pod koniec grudnia ich producent poinformował, że rozpoczęto tam eksploatację pierwszego z 14 zamówionych pociągów tego typu. Stopniowo wprowadzano do ruchu kolejne egzemplarze, wszystkie przeznaczone do obsługi Kelana Jaya Line. To piąta tamtejsza linia metra, pierwsza w pełni zautomatyzowana, czyli wykorzystująca tabor bez maszynistów. Otwarto ją w 1998 roku, a ostatnią rozbudowę przeprowadzono w 2016 roku. Ma długość 46,4 km, posiada odcinki nadziemne i podziemne.

27 marca 2017 Bombardier poinformował o podpisaniu nowej umowy na dostawę kolejnych jednostek INNOVIA Metro 300 dla Kelana Jaya Line. Tym razem aż 27 egzemplarzy.

Montaż końcowy pociągów INNOVIA Metro 300 dla Kuala Lumpur wykonywany jest w Malezji, w zakładzie tamtejszego lokalnego partnera Bombardiera (firma HARTASUMA SDN BHD). Dostawy ostatnich z 27 zamówionych składów mają zakończyć się w 2022 roku.

Bombardier INNOVIA Metro 300 - wizualizacja taboru dla Kelana Jaya Line w Kuala Lumpur.

Bombardier INNOVIA Metro 300 (jeden z pierwszych 14 pociągów) w trakcie codziennej pracy na linii nr 5 w Kuala Lumpur.

Bombardier INNOVIA Metro 300 dla Kuala Lumpur - wnętrze.

Bombardier INNOVIA Metro 300 dla Kuala Lumpur. W trakcie montażu końcowego w firmie HARTASUMA SDN BHD. Źródło: YouTube.

Skład dla Kuala Lumpur na torze testowym. Źródło: YouTube.

Pociągi INNOVIA Metro 300 zostały także zamówione do obsługi metra w mieście Rijad (stolica Arabii Saudyjskiej).

Mercedes LA 911 ze Straduni

Stradunia jest wsią położoną w województwie opolskim, w powiecie krapkowickim. Przebiega przez nią droga krajowa nr 45, w tym rejonie łącząca Racibórz z Opolem. Przy tej głównej trasie zlokalizowano remizę tamtejszej ochotniczej straży pożarnej.

Czasami przejeżdżając koło jej budynku można zobaczyć garażujący tam tabor. W sobotę, 4 marca 2017 stały przed nim dwie ciężarówki marki Mercedes-Benz. Stara i nowa. Pięknie pozowały, więc obowiązkowo musiałem zatrzymać się i udokumentować je fotograficznie.

Głównym powodem tej przerwy w podróży był starszy egzemplarz, jeszcze na  czarnych tablicach rejestracyjnych. To Mercedes-Benz LA 911 oznaczony numerem 449[O]55. Który to rocznik? Niestety strażak pilnujący pojazdów (myjący je) nie wiedział tego. Nie było też czasu na proszenie o sprawdzenie tego w dowodzie rejestracyjnym.

Mercedesy serii L 911 produkowano w latach 1961 – 1984 w różnych konfiguracjach. Pod symbolem LA 911 oznaczono podwozie z napędem na wszystkie koła. Uwzględniając zakończenie produkcji w roku 1984, „w najmłodszym przypadku” Mercedes z OSP Stradunia ma już 33 lata. Czyli osiągnął dość słuszny wiek. Samochód nadal jest czynny, zatem wciąż uczestniczy w akcjach prowadzonych przez straduńskich strażaków.

Mercedes-Benz LA 911.

Obok „staruszka” ustawiono pojazd z zupełnie innej epoki, czyli Mercedesa-Benza Atego 1530. To rocznik 2014, od nowości w Straduni. Oznaczono go jako 449[O]56. Specjalistyczną zabudowę wykonała firma Bocar.

Mercedes-Benz Atego 1530.

Mercedesy pięknie pozują przed remizą.

W Internecie znajdziemy także informacje o Starze 244 z OSP Stradunia. Niestety nie udało mi się ustalić, czy nadal należy do tej jednostki. Wygląda na to, że został zastąpiony Mercedesem Atego.

Ayats – polski przedstawiciel

W Blogu Transportowym już dwa razy pisałem o ofercie firmy GSP Polska z Krapkowic. Były to materiały o autobusach Rába (tu link) i Sanos (tu link). Tym razem zajmę się najnowszym jej elementem, czyli hiszpańską marką Ayats. Dość egzotyczną, ale już występującą na polskich drogach.

Historia autobusów Ayats rozpoczęła się w 1905 roku. Wówczas w miejscowości Arbúcies (w Katalonii) powstał pierwszy egzemplarz, którego cechą charakterystyczną było drewniane nadwozie. Obecnie Ayats to nowoczesny tabor turystyczny, lokalny i miejski. Marka ta jest także dobrze znana w obu Amerykach, szczególnie w Południowej, gdzie powstał zamorski oddział Ayatsa (w Meksyku). Główna fabryka i siedziba firmy nadal mieści się w katalońskim Arbúcies.

Obecnie w ofercie GSP Polska znajdują się cztery modele autobusów Ayats. To Eclipse, Spirit, Kronos i Bravo. Ten ostatni również w wersji kabrio, czyli z otwieranym dachem górnego pokładu. To model popularny w wielu turystycznych miastach, wykorzystywany np. do obsługi specjalnych linii kursujących pomiędzy największymi atrakcjami danego rejonu. Przykładowo przez kilka lat starsze wersje Ayatsa Bravo City kursowały po Krakowie.

Ayats Spirit.

Ayats Kronos w wersji trójosiowej.

Ayats Kronos w wersji dwuosiowej.

Ayats Eclipse. Następca modelu Bravo.

Ayats Bravo I R Open Top. Pojazd obsługujący linie turystyczne w wielu znanych miastach. Od góry: w Paryżu i w Weronie.

Do tematu autobusów marki Ayats już niedługo powrócę. W lipcu 2016 dość sporo ich przedstawicieli przyjechało do Polski, a dokładniej do Krakowa. Przywiozły pielgrzymów na Światowe Dni Młodzieży.

Setny Impuls

Impuls to rodzina elektrycznych zespołów trakcyjnych oferowanych przez firmę NEWAG z Nowego Sącza. Jak podaje na swojej stronie internetowej producent, są one „pojazdami niskopodłogowymi z jednoprzestrzennym wnętrzem, wyposażonym m.in. w pełny monitoring wnętrza, klimatyzację, nowoczesny system informacji pasażerskiej, opcjonalnie w automaty do sprzedaży biletów oraz kasowniki biletowe. Wnętrze zostało dostosowane do przewozu osób o ograniczonej możliwości poruszania się - przewidziano podjazdy (pochylnie), wysuwane stopnie, windy, szerokie przejazdy oraz miejsce do przewozu wózków  i rowerów. W pojeździe zastosowane zostały  klasyczne wózki napędowe oraz  wózki toczne Jacobsa (wspólne dla dwóch członów). Wózki te posiadają nowoczesny układ biegowy i dwustopniowe usprężynowanie z drugim stopniem pneumatycznym, które skutecznie tłumi drgania i zapewnia wysoki komfort podróżowania”.

Impulsy są oferowane w czterech wersjach. Najdłuższa, sześcioczłonowa została oznaczona jako typ 35WE. To właśnie od tego modelu wszystko się zaczęło. Był to pierwszy Impuls, który powstał w firmie NEWAG. Dokładnie w 2012 roku.

Krótszy, pięcioczłonowy Impuls to typ 45WE. Było o nim głośno w sierpniu 2015, gdy egzemplarz wyprodukowany dla Kolei Mazowieckich osiągnął prędkość 226 km/h, stając się rekordzistą wśród wyprodukowanych w Polsce pojazdów szynowych.

Czteroczłonowy Impuls to typ 31WE. O nim też było głośno. W lutym 2013 osiągnął on prędkość 211,6 km/h, stając się ówczesnym najszybszym polskim pojazdem szynowym.

Impuls 36WE to jednostka trójczłonowa, a 37WE dwuczłonowa, jednocześnie najkrótszy przedstawiciel tej rodziny pojazdów.

Impulsy stopniowo trafiają do nowych przewoźników, także do zagranicznych, np. do Ferrovie del Sud Est z Włoch. W ostatnich miesiącach nowe Impulsy zostały wyprodukowane także dla Kolei Małopolskich. W wersjach 45WE (pięć ezt oznaczonych jako seria EN79) i 31WE (osiem ezt oznaczonych jako seria EN78). Wśród nich znalazł się egzemplarz wyjątkowy. To setny Impuls. Dokładnie pojazd nr EN79-005.

Jego uroczysta prezentacja odbyła się na dworcu Kraków Główny w piątek, 24 lutego 2017. Niestety nie miałem okazji w niej uczestniczyć, ale jubileuszowego Impulsa oglądałem już następnego dnia. W sobotę, 25 lutego 2017 ten ezt był pokazywany na stacji Kraków Płaszów. Nie była to jednak ogólnodostępna ekspozycja. Po prostu jednostka oczekiwała za peronami na przydział pracy. W sumie na jednym torze stały cztery Impulsy, co wyglądało bardzo ciekawie. Były sprzęgnięte po dwa. Setnego EN79-005 połączono z EN79-002.

Impuls #100, czyli EN79-005 za peronami stacji Kraków Płaszów. 25.02.2017.

Setny Impuls został dodatkowo oklejony okolicznościowymi grafikami. 25.02.2017.

EN79-005 sprzęgnięto z innym Impulsem: EN79-002. 25.02.2017.

Powyższe zdjęcia powstały przed 13:00. Na stację Kraków Płaszów wróciłem za około dwie godziny. Setny Impuls nadal tam stał, ale już w innym miejscu i tylko z EN79-002.

EN79-005+EN79-002 już w innym miejscu, bez pozostałych dwóch Impulsów. 25.02.2017.

W trakcie mojego pobytu na stacji Kraków Płaszów Impulsy prezentowały się także w wersji dynamicznej. Jeden z nich manewrował, a dwa sprzęgnięte obsługiwały pociąg z Tarnowa.

EN78-004 wraz z innym Impulsem 31WE na początku w trakcie postoju na stacji Kraków Płaszów. Jednostki obsługują pociąg Kolei Małopolskich relacji Tarnów - Kraków Główny. 25.02.2017.

Jeszcze raz powyższe Impulsy z Tarnowa do Krakowa Głównego. Tym razem widok z estakady tramwajowej. Obok EN78 właśnie zatrzymał się IC 6304 „Mehoffer” z Jeleniej Góry do Przemyśla Głównego (przez Wałbrzych Główny, Wrocław Główny, Opole Główne, Częstochowę Stradom, Tarnów). Skład prowadzi lokomotywa EP07-1043. Po lewej opóźniony pociąg TLK 31190 „Nosal” z Zakopanego do Warszawy Wschodniej. 25.02.2017.

 EN78-005 opuszcza perony stacji Kraków Płaszów. 25.02.2017.

Przyznam, że Impulsy w nowych barwach Kolei Małopolskich bardzo podobają mi się.

Kilka tramwajów na liniach dodatkowych

Niedawno pisałem o krakowskich wagonach NGT8, które w 2015 roku debiutowały na torowiskach prowadzących w stronę pętli Wzgórza Krzesławickie. Tu link do wpisu. Wówczas, czyli w okresie 1 listopada, utrwaliłem fotograficznie i filmowo także inne tramwaje przemieszczające się w tamtym rejonie.

Obecnie jest to materiał mocno historyczny, ponieważ przedstawione w nim składy 3x105Na już nie kursują po Krakowie (ostatni raz pojawiły się na liniach dodatkowych w okresie 1 listopada 2016), a „wiedeńczyki” E1+C3 nie docierają do Wzgórz Krzesławickich.

Poniżej kilka zdjęć i film.

Potrójny Konstal 105Na na linii 86 z Mistrzejowic dojeżdża do przystanku „Wiadukty”. To wagony #HZ718+HZ719+HZ720. 31.10.2015.

Skład E1+C3 #HW148+HB548 na linii 1. Wówczas taki tabor był podstawową obsługą tej trasy. Obecnie kursują na niej dwuwagonowe Konstale 105Na i Bombardiery NGT6, a w soboty i święta także EU8N. 31.10.2015.

Trójwagonowe składy Konstali 105Na na przystanku „Wiadukty”. Na linii 87 do Osiedla Piastów stoją #278+HZ279+HZ280, a na 86 do Wzgórz Krzesławickich #HZ718+HZ719+HZ720. 31.10.2015.

Skład #278+HZ279+HZ280 na linii dodatkowej 87 odjeżdża z przystanku „Wiadukty”. 31.10.2015.

Skład E1+C3 #HW148 +HB548 na linii 1 w trakcie postoju na przystanku „Wiadukty” w stronę Wzgórz Krzesławickich. 31.10.2015.

Przystanek „Wiadukty”. Spotkanie dwóch składów E1+C3. Po lewej #HW165+HB565 na linii 4 jako przykład wcześniejszego malowania tego typu taboru. Wagon silnikowy to rocznik 1969, w Krakowie od 2008 roku, pierwotnie jako #152. Pod koniec roku 2015 został wycofany z eksploatacji. Doczepka to rocznik 1961, w Krakowie od 2007 roku, również wycofana z eksploatacji pod koniec 2015 roku. Natomiast po prawej #HW148 +HB548 na linii 1, po przeprowadzonej modernizacji i w obecnie obowiązującym malowaniu dla tego typu taboru. Wagon silnikowy to rocznik 1966, w Krakowie od 2008 roku (pierwotnie jako #148), natomiast doczepka jest z roku 1960, w Krakowie od roku 2006 (pierwotnie jako #591, później jako #548). 31.10.2015.

Przystanek „Wiadukty”. Trójwagonowy skład 105Na #HZ252+HZ253+HZ254, obok Bombardier NGT8 #RY817. Na zwolnienie toru oczekuje zmodernizowany skład E1+C3. 31.10.2015.

Spotkanie dwóch Bombardierów NGT8 obsługujących linię dodatkową 85 na przystanku „Wiadukty”. Ze splotu torowego zjeżdża wagon #RY817. Niestety oznaczenia pojazdu jadącego w stronę Wzgórz Krzesławickich nie jestem w stanie ustalić. 31.10.2015.

Nowe i stare na pętli Wzgórza Krzesławickie. Bombardier NGT8 #RY802 z 2012 roku, a obok skład E1+C3 #HW160+HB560. Wagon silnikowy z 1970 roku (w Krakowie od 2009 roku, pierwotnie jako #161), a doczepny z 1960 roku (w Krakowie od 2008 roku, pierwotnie jako #560). Skład wycofano z eksploatacji w 2016 roku. Co ciekawe, doczepka została sprzedana w czerwcu 2016 do miejscowości Kłaj za Niepołomicami, stając się lokalną atrakcją turystyczną. 31.10.2016.

Jeszcze raz nowe i stare na pętli Wzgórza Krzesławickie. Tym razem NGT8 #RY801 i zmodernizowane E1+C3 #HW144+HB544. Wagon silnikowy to rocznik 1969 (w Krakowie od 2008 roku, pierwotnie jako #144),a doczepny z 1961 roku (w Krakowie od 2005 roku, pierwotnie jako #581, a później jako #544). 31.10.2015.

Teraz blisko cztery minuty materiału filmowego. Rejon przystanków „Wiadukty”. Jako pierwszy przejeżdża skład E1+C3 #HW151+HB551 na linii 87 do pętli Osiedle Piastów. Potem w kierunku zajezdni Nowa Huta awaryjnie zjeżdża potrójny Konstal #HZ284+HZ285+HZ286. Następnie zobaczycie kolejnego potrójniaka, tym razem na linii. To #HZ258+HZ259+HZ260 jako 86 do Mistrzejowic. Przy okazji warto zwrócić uwagę na fakt, że od 2015 roku zmodyfikowano trasę „cmentarnych” linii 86 i 87 – zamieniono ich przebieg pomiędzy „Wiaduktami”, a „Rondem Kocmyrzowskim”. Ta pierwsza została skierowana w całości wzdłuż ul. Kocmyrzowskiej, a drugą wydłużono przez „Kombinat”. Wcześniej kursowały odwrotnie, czyli 86 przez „Kombinat”, a 87 wzdłuż Kocmyrzowskiej.

Kolejny kadr to #HZ718+HZ719+HZ720 na 86 w stronę Wzgórz Krzesławickich, w towarzystwie dwóch Bombardierów NGT8 na linii 85. Potem pojawia się następny trójskład, czyli #HZ278+HZ279+HZ280 na 87, po przejeździe którego rusza E1+C3 #HW148+HB548 na linii 1. W kierunku Bronowic Małych jedzie inny „wiedeńczyk”, jeszcze w starym układzie barw i przed modernizacją. To #HW165+HB565 na linii 4. Ostatni utrwalony tramwaj to 3x105Na #HZ252+HZ253+HZ254 na 86. Całe nagranie powstało 31 października 2015.

Kolejny film powstał w rejonie zajezdni Nowa Huta. To już jednak temat na inny wpis.

Solaris do nauki jazdy

Jak podał Solaris, pod koniec 2016 roku do Lipska, do tamtejszego przewoźnika Leipziger Verkehrsbetriebe (LVB) GmbH trafiło 12 egzemplarzy modelu Urbino 18. W wersji najnowszej, czyli czwartej generacji.

Wyposażono je między innymi w system monitoringu, klimatyzację, oświetlenie wnętrza pojazdu wykonane w technologii LED oraz rozbudowany system informacji pasażerskiej z dużymi 18,5” monitorami.

Udogodnienia dla prowadzących najnowsze lipskie Solarisy to np. podgrzewany i wentylowany fotel czy szafka na rzeczy osobiste.

Dodatkowo LVB zakupiło dwa kolejne Solarisy Urbino 18, które zostały dostarczone do Lipska na początku lutego 2017. To wyjątkowe pojazdy, bo przeznaczone do szkolenia przyszłych kierowców autobusów. Jak pisze producent, są to Urbino bliźniacze pod względem konfiguracji do 12 Solarisów opisanych powyżej. Ich cechą charakterystyczną jest demontowany podest z fotelem przeznaczonym dla instruktora, którego miejsce montażu znajduje się w obszarze pierwszych drzwi. Urbino mogą być zatem wykorzystywane także w codziennym ruchu pasażerskim, będąc uzupełnieniem dla pozostałej części floty LVB.

Solaris podaje jeszcze, że: „Komfort pracy instruktora również w chłodne dni gwarantują dodatkowe dysze nawiewowe ogrzewania zabudowane w części pionowej parapetu. Dbając o bezpieczeństwo kursanta oraz innych uczestników ruchu, instruktor będzie miał do swojej dyspozycji pedały przyspieszenia i hamulca oraz kontrolki działania kierunkowskazów. Pomocnicze lusterka zewnętrzne natomiast zapewniają widok taki sam, jaki za kierownicą pojazdu ma uczeń. Całość uzupełniona jest przez system monitoringu składający się z kamer zewnętrznych w narożniku dachowym oraz dwóch monitorów 7” pokazujących obie strony pojazdu”.

Jeden z dwóch najnowszych Solarisów Urbino 18 dla Lipska, czyli Fahrschule (nauka jazdy). Autobus oznaczono numerem taborowym 14173. Obok niego dostarczony do Leipziger Verkehrsbetriebe w 2016 roku „zwykły” Urbino 18 o numerze 14163.

Stanowisko pracy kierowcy i instruktora jazdy w jednym z dwóch dostarczonych w lutym 2017 do LVB Solarisów Urbino 18.

Wszystkie 14 najnowszych lipskich Solarisów Urbino 18 napędzanych jest spełniającym normę emisji spalin Euro-6 silnikiem DAF/Paccar MX-11 240 H1 o mocy 240 kW. Jest on wyposażony w tak zwaną funkcję „zimnego startu” ułatwiającą rozruch nawet przy bardzo niskich temperaturach zewnętrznych. Skrzynia biegów Voith DIWA.6, a osie produkcji firmy ZF.

Współpraca Solarisa z LVB trwa od 2004 roku. Od jej rozpoczęcia do Lipska trafiły już łącznie 123 autobusy w różnych wersjach, od najmniejszych Urbino 8,6, po przegubowe Urbino Hybrid. W grudniu 2016 dostarczono pierwszy tramwaj Tramino – jako realizację umowy ramowej zawartej w marcu 2015, obejmującej dostawę nawet do 41 wagonów.

Bilety w Rimini

Po kilku tekstach na temat trolejbusów w Rimini (przykładowy link) pora na informacje dotyczące tamtejszej taryfy biletowej. Ta nie zmieniła się od 2014 roku.

W sieci połączeń autobusowych i trolejbusowych Grupy Start Romagna funkcjonuje łącznie 7 stref (zon) biletowych. Całe Rimini jest objęte jedną, pierwszą strefą oznaczoną jako „900”. Koszt obowiązującego w niej biletu to 1,30 euro. Co ciekawe, jest to bilet czasowy, ważny przez 60-minut od skasowania, z możliwością przesiadek.

Bilety bez problemu kupimy w licznych kioskach, w różnych sklepach. Czasami na wystawach można zobaczyć logo Start Romagna informujące o prowadzonej sprzedaży biletów.

Bilet na pierwszą strefę, czyli ważny na terenie całego Rimini. Po skasowaniu kartonik jest nadrukowywany w części tylnej. Ostatnie cztery cyfry to numer pojazdu - w tym przypadku 6505, czyli trolejbus Van Hool NewAG300T #36505. Liczba 900 to oznaczenie strefy. Pierwsze 10 cyfr to data (27 sierpnia 2015) i godzina (22:10).

Bilet na jedną strefę za 1,30 euro kupimy wyłącznie w punktach sprzedaży. W autobusie (trolejbusie) zarówno u kierowcy, jak i w automacie biletowym jest on droższy. Kosztuje 2 euro.

Przykładowy automat biletowy w jednym z pojazdów Start Romagna. Najtańszy bilet kosztuje 2 euro. Płatność wyłącznie monetami.

Opisywana w dziale Trolejbusy linia 11 łącząca pętle Rimini Centro i Riccione Terme przebiega przez dwie strefy biletowe. Zatem przejazd całą trasą wymaga zakupu biletu za 2,10 euro (lub 3 euro w pojeździe). Jest on ważny przez 75 minut.

Dostępne są także karnety 10-przejazdowe. Przykładowo na jedną zonę w cenie 12 euro, a na dwie za 18 euro.

Co ciekawe, w ofercie Start Romagna brak informacji o biletach ulgowych. Czy w ogóle ich nie ma, czy może są dostępne wyłącznie dla wtajemniczonych wybrańców? Tego nie ustaliłem.