Nowe Urbino 12 już w Krakowie

Na początku stycznia 2016 zamieściłem wpis o kolejnych nowych Solarisach (link). Znalazła się w nim także informacja, że aż 60 egzemplarzy nowych Urbino 12 pojawi się w Krakowie. W lipcu stało się to faktem.

W środę, 20 lipca 2016 oficjalnie zaprezentowano dostarczone do stolicy Małopolski autobusy.

Najnowsze Solarisy Urbino 12 prezentowane na terenie zajezdni autobusowej Płaszów. Pierwszy z prawej to #DU306, czyli pojazd przypisany do zajezdni Wola Duchacka. 20.07.2016.

Jak podaje producent, najnowsze krakowskie Urbino 12 są napędzane ekologicznymi silnikami firmy DAF, spełniającymi restrykcyjne normy emisji spalin Euro-6. Dodatkową nowością jest system rekuperacji energii. Odzyskiwana w procesie hamowania energia kinetyczna po przekształceniu na elektryczną jest gromadzona w specjalnych superkondensatorach. Można ją wykorzystać do zasilania instalacji elektrycznej autobusu, czyli np. do oświetlenia czy do eksploatacji automatu biletowego, co wpłynie na zmniejszenie zużycia paliwa.

Oto, co na temat najnowszego taboru powiedział Rafał Świerczyński, prezes zarządu MPK SA w Krakowie: „Wielokrotnie podkreślałem, że zamawiając autobusy chcemy poprawić komfort i bezpieczeństwo naszych pasażerów, mieszkańców Krakowa i turystów. Jednocześnie jednak chcemy mieć tabor przyjazny dla środowiska. Dostawa 60 nowych autobusów zbliża nas do celu jakim jest kierowanie do obsługi linii w centrum miasta, w rejonie II Obwodnicy, wyłącznie takich pojazdów, które są wyposażone w silniki spełniające normę powyżej Euro-5”.

Wnętrze jednego z najnowszych krakowskich Solarisów Urbino 12.

Z ciekawszych elementów wyposażenia wszystkich nowych Solarisów warto wymienić zamontowane w drzwiach specjalne bramki liczące wsiadających i wysiadających pasażerów, uwzględniając lokalizację przystanków na trasie. Dane te zostaną później wykorzystywane w aktywnym zarządzaniu komunikacją, np. potwierdzając potrzebę zwiększenia częstotliwości kursowania danej linii. Na pokładzie każdego z autobusów zamontowane zostały także po trzy porty/ładowarki USB, dzięki którym będzie można uzupełnić baterie smartfonów lub tabletów.

Port/ładowarka USB w jednym z 60 krakowskich Solarisów najnowszej generacji.

Po prezentacji nowe pojazdy wyruszyły w Kraków. Osobiście widziałem jednego z nich (z zajezdni Płaszów) w trakcie obsługi linii 123 łączącej pętle Mistrzejowice i Mały Płaszów. Równolegle do najnowszego taboru, po mieście nadal kursują najstarsze autobusy. Przykładowo tego dnia na linii 162 (Osiedle Podwawelskie – Podgórki Tynieckie) jeździła pierwsza Scania CN113CLL, czyli #PS001 z 1994 roku.

W dniu, w którym najnowsze Solarisy wyruszyły na linie, po sieci krakowskiej komunikacji miejskiej kursowały także najstarsze autobusy. Tu pierwsza Scania CN113CLL #PS001 na pętli linii 162 Podgórki Tynieckie. 20.07.2016.

Nowe pojazdy to oczywiście pożegnanie ze starymi. Po Światowych Dniach Młodzieży należy spodziewać się ich zmasowanych kasacji.

EU8N – więcej nie będzie

15 lipca 2016 krakowskie MPK ogłosiło, że został zakończony jeden z największych projektów modernizacji taboru tramwajowego w historii przedsiębiorstwa. Dokładnie chodzi o przerabianie wiedeńskich wagonów typu E6 na EU8N, których w latach 2010 – 2016 powstało łącznie 40 egzemplarzy. Na ich temat pisałem np. w październiku 2010 (link). 

Pierwotnie dwuczłonowe i dwukierunkowe, po przeprowadzanych pracach stawały się dłuższe o część środkową – niskopodłogową, fabrycznie nową (łącznie cały pojazd o długości ponad 26 metrów) – oraz jednokierunkowe. W każdym wagonie montowano także klimatyzację.

Wszystkie EU8N zgromadzono w zajezdni Nowa Huta, oznaczając je jako #30XX, a po wprowadzonej w czerwcu 2015 nowej numeracji jako #HL4XX. Obecnie kursują praktycznie po całym Krakowie, np. na takich liniach jak 1 (Wzgórza Krzesławickie – Salwator, tylko w soboty, niedziele i święta), 2 (Cmentarz Rakowicki – Salwator), 5 (Wzgórza Krzesławickie – Krowodrza Górka), czy 20 (Mały Płaszów – Cichy Kącik).

Poniżej kilka zdjęć prezentujących przykładowe wagony EU8N.

EU8N #HL417 jako linia nr 6 w stronę pętli Salwator przejeżdża przez ul. Franciszkańską, zbliżając się do przystanku „Filharmonia”. Po lewej stronie budynek kurii krakowskiej ze słynnym, tzw. „oknem papieskim”.  31.01.2016.

Pierwszy wagon EU8N, czyli #HL401, ex #3012 powstały z dawnego E6 #4926 z 1981 roku. Linia nr 1 w stronę Wzgórz Krzesławickich. Postój na przystanku „Filharmonia” przy ul. Zwierzynieckiej oraz w trakcie przejazdu przez ul. Franciszkańską. 31.01.2016.

EU8N #3025 (po zmianie oznaczeń #HL414) jako linia 24 w stronę Bronowic odjeżdża z przystanku „Basztowa LOT” przy ul. Basztowej. Obecnie zmieniono jego nazwę na „Stary Kleparz”. 10.05.2014.

Wagon #3009, czyli obecny #HL429. Rocznik 1984. Do Krakowa nie trafił bezpośrednio z Wiednia. W latach 2008 - 2013 kursował po holenderskim mieście Utrecht. Na EU8N przerobiono go dopiero w 2014 roku. Na zdjęciu jako linia nr 1 do Wzgórz Krzesławickich opuszcza pl. Wszystkich Świętych. 15.06.2014.

Dawny #3035, a obecny #HL424 powstał na bazie E6 #4903 z 1979 roku. Przebudowano go w 2011 roku. Na zdjęciu w trakcie obsługi linii 20 w stronę Małego Płaszowa. Ulica Basztowa. 14.12.2013.

Wagon #3011 to obecny #HL427. Rocznik 1979, także z kilkuletnim epizodem w Holandii. Na EU8N przebudowany w roku 2012. Ulica św. Wawrzyńca, przystanek końcowo-początkowy „Dajwór” dla czasowej linii 79 do pętli Dworzec Towarowy. 13.08.2014.

Na wagonach EU8N pojawiają się już reklamy. Zaczęło się od prezentowanego na zdjęciu #HL432, który promował 140-lecie istnienia komunikacji miejskiej w Krakowie oraz 50-lecie zajezdni tramwajowej Nowa Huta. Przejazd z ul. Zwierzynieckiej w Franciszkańską. 31.01.2016.

Pętla Cmentarz Rakowicki i EU8N #3028 (obecny #HL417). Linia nr 5 docierała tu tylko czasowo. 14.12.2013.

Pochmurny i bardzo nieprzyjemny dzień. Od strony ronda Grzegórzeckiego na rondo Mogilskie wjeżdżają EU8N #3015 (linia 20) i #3018 (czasowa linia 75). 1.02.2014.

Warto jeszcze dodać, że pierwszy sprowadzony z Wiednia do Krakowa wagon E6 zanim został przerobiony na EU8N kursował liniowo po stolicy Małopolski, w wersji oryginalnej. Film przedstawiający go w trakcie obsługi czasowej linii 72 dostępny pod tym linkiem.

Sanos S715

Niedawno pisałem o autobusie Rába S91, którego polska premiera odbyła się w 2015 roku w Sosnowcu (link). Ten ciekawy pojazd znajduje się w ofercie firmy GSP Polska z Krapkowic. Znajdziemy w niej także inne warte uwagi autobusy.

Są to pojazdy marek, które przed laty były odzwierciedleniem nowoczesności i wygody. To ex. jugosłowiańskie autobusy TAM i Sanos. W tym wpisie zajmę się drugim z wymienionych.

Po rozpadzie Jugosławii miejscowość Skopje, w której wytwarzano autobusy Sanos znalazła się na terenie nowego państwa. Jego obecna nazwa nigdy nie została zaakceptowana przez sąsiednią Grecję, która uważa, że Macedonia (bo to o tym kraju mowa) jest wyłącznie grecka. Nazwa Macedonia to dla Greków prawdziwa świętość. Są wszakże potomkami historycznych Macedończyków. Dlatego kiedy po rozpadzie byłej Jugosławii utworzono nowe państwo Macedonia w Grecji wręcz zawrzało. Ta nazwa jest oficjalnie zakazana. Na mapach wydanych w Grecji nigdzie nie znajdziecie państwa Macedonia. Nazwę tę zastąpiono słowem Skopje (lub FYROM, angielskim skrótem od Była Jugosłowiańska Republika Macedonii), bo Macedonia jest jedna – grecka. Tu link do przykładowej greckiej mapy z państwem Skopje.

W nowym kraju marka Sanos wciąż istniała. Było tak aż do roku 2001. Wówczas ze względu na bardzo trudną sytuację zakładu produkcję wstrzymano. Przywrócono ją trzy lata później, po przejęciu fabryki przez firmę Unitires. Dzięki GSP Polska ta kultowa marka w 2016 roku oficjalnie powróciła do Polski. Pierwsza prezentacja dwóch egzemplarzy miała miejsce w trakcie marcowych targów Warsaw Bus 2016 w Nadarzynie. Był to miejski model S213 i turystyczny S415. Kształty dobrze znane miłośnikom marki Mercedes-Benz, bo to licencyjne rozwinięcia modeli O405 i O350 Tourismo.

Oficjalnie nie był jeszcze w Polsce prezentowany Sanos S715. Najnowsze dziecko producenta ze Skopje, który określa go mianem „pojazdu luksusowego”. To także Mercedes-Benz 0350 Tourismo w odpowiednio zmodyfikowanej macedońskiej wersji, ale model wyższy, czyli SHD (Sanos S415 powstał na bazie O350 RHD).

Sanos S715 oferowany jest w dwóch wersjach: S715 Roadstar i S715 Roadstar MAN. W obu przypadkach długość autobusu wynosi 11,98 m, szerokość 2,5 m, a wysokość 3,83 m. Konstrukcja wykonana ze stalowych profili spawanych, ocynkowanych z aktywną (anodową) ochroną antykorozyjną. Standardowa ilość miejsc siedzących to 49 (możliwe różne konfiguracje).

Model S715 Roadstar napędzany jest silnikiem Mercedes-Benz OM 457 LA (Euro-5 lub Euro-6) o mocy 315 kW (428 KM, 1100 obr./min.) i pojemności 11,97 litra. Mechaniczna skrzynia biegów 6+1 Mercedes-Benz GO 210-6.

Model S715 Roadstar MAN napędzany jest silnikiem MAN 2066 LOH 35 (Euro-4, Euro-5 lub Euro-6) o mocy 294 kW (400 KM, 1900 obr./min.) i pojemności 10,518 litra. Mechaniczna skrzynia biegów 6+1 ZF IT 6S 1901 BO.

Sanos S715 Roadstar.

Sanos S715 Roadstar MAN.

Najnowsze Sanosy już wzbudziły zainteresowanie wśród polskich przewoźników. Pojawiły się zamówienia. Pierwsze na model S415 z silnikiem MAN Euro-5 i manualną skrzynią 6-biegową ZF. Skórzane siedzenia produkcji Sanosa, system audio-video (2 monitory LCD), bez WC (na życzenie klienta). Lakier niebieski metalik.

Więcej informacji na temat oferty firmy GSP Polska na jej oficjalnej stronie – link.

DAB z Żywca w Oświęcimiu

Powracam do tematu autobusów marki DAB kursujących po Oświęcimiu (przykładowy wcześniejszy tekst o tych duńskich autobusach). Pojazdy te mają się tam całkiem dobrze, a co ciekawe, wciąż ich przybywa.

Przekonałem się o tym osobiście 9 lipca 2016, spacerując ulicą Stanisławy Leszczyńskiej, przy której mieści się zajezdnia MZK Oświęcim. W bocznej uliczce wewnętrznej stał odstawiony przybysz z Żywca. Dokładniej DAB 1200B. Rocznik 1993. Jako fabrycznie nowy został zakupiony przez MZK Żywiec i oznaczony numerem taborowym 325.

Przez ponad 20 lat kursował po Żywcu, a w czerwcu 2016 został sprzedany do Oświęcimia. Jak podają źródła internetowe, jego nowy numer taborowy to 21.

Dawny żywiecki DAB 1200B #325 na terenie zajezdni MZK Oświęcim. Za nim ostatni dwudrzwiowy Autosan H6-20, czyli #40. Jeden z trzech takich. 9.07.2016.

DAB #325 nie jest jedynym pojazdem tej marki odkupionym z Żywca przez oświęcimskiego przewoźnika. W czerwcu 2016 do zajezdni przy ul. Leszczyńskiej dotarł także DAB 1200B #359. Rocznik 1994, ale w Polsce dopiero od 2005 roku. Wcześniej obsługiwał komunikację miejską w Kopenhadze. Jego nowy numer taborowy to 20.

Do Oświęcimia trafiły także używane DAB-y z PKM Gliwice. W roku 2015 tabor MZK wzbogacił się o cztery egzemplarze, to obecne numery 15, 16, 17 i 19.

Niestety ex gliwickich DAB-ów w Oświęcimiu nie udało mi się sfotografować. W trakcie spaceru przez ul. Leszczyńskiej utrwaliłem tylko inne, „miejscowe” autobusy tej marki.

Tuż przy bramie wyjazdowej z zajezdni, obok myjni stoją najciekawsze oświęcimskie DAB-y, czyli dwa przegubowce typu 1800B. To #58 (rocznik 1990, w Oświęcimiu od 2006 roku) i #66 (rocznik 1993, w Oświęcimiu od 2007). Obok nich Autosan H7-20 #54 (rocznik 2003, od nowości w MZK). 9.07.2016.

Przedstawiciel najmłodszego taboru MZK Oświęcim, czyli Solaris Urbino 8,9 LE #82 (rocznik 2011) w towarzystwie większego i starszego kolegi: DAB 1200B #74 (rocznik 1997, w Oświęcimiu od 2009 roku).

DAB-y 1200B odstawione na terenie zajezdni. Na końcu weteran, czyli model 6-3-TL11/3 #18 z 1982 roku. Nadal czynny.

Zatem ogólnie rzecz ujmując, Oświęcim to prawdziwe DAB-owe eldorado.

Uwaga czołg?

Znakom drogowym już kilka razy poświęcałem miejsce w Blogu Transportowym. Przykładowo ostatnio pisałem o słowackim przejściu dla pieszych (link). Teraz zapraszam do Włoch. Na dość ciekawy znak, a właściwie dowieszoną do niego tabliczkę natrafiłem w miejscowości Rimini.

To odpowiednik polskiego znaku A-30, czyli „inne niebezpieczeństwo” , a po włosku F.R 190 035 „altri pericoli” (tłumacząc: „inne zagrożenia”). Dowieszona do niego tabliczka była dość niezwykła, przedstawiająca pojazd gąsienicowy. Od razu skojarzył mi się on z czołgiem :)

Uwaga czołg?

Ta dość oryginalna tabliczka to F.R 912 178 „mezzi di lavoro in azione”. Google Translator tłumaczy ten tekst jako „oznacza pracę w akcji”, co łącząc z symbolem „czołgu” daje informację, że tym innym niebezpieczeństwem jest pracujący w pasie drogowym sprzęt budowlany. 

Ciekawe i jednocześnie bardzo egzotyczne, bo w Polsce nie stosuje się dodawanych do znaków A-30 tabliczek informujących o pojazdach pracujących w pasie drogowym. Taka informacja jest już zawarta w powszechnie używanym A-14 „roboty drogowe”, który stosuje się „w celu ostrzeżenia o zbliżaniu się do miejsc, w których kierujący pojazdem może spotkać osoby pracujące na drodze lub przeszkody, takie jak np. maszyny lub materiały znajdujące się na drodze i utrudniające ruch”.

Polski znak A-14.

Omawiany znak stał  na głównej drodze prowadzącej z dworca kolejowego do starego miasta. Była to tzw. „sztuka dla sztuki”, bo żadnych robót tam nie prowadzono. To akurat dobrze znamy z Polski :)

Volánbusz Budapeszt – Ikarus na dworcu

Autobusów Ikarus na polskich ulicach jest już coraz mniej. Kiedyś bardzo liczne praktycznie w każdej części kraju, obecnie kursujące liniowo jedynie w kilku rejonach. W tym wpisie zapraszam do ojczyzny Ikarusa, czyli na Węgry. Tam też ich systematycznie ubywa (choć na szczęście ostatnio także i przybywa, bo pojazdy tej marki znów są produkowane), ale nadal jest ich dość sporo. W Budapeszcie obsługują komunikację miejską oraz linie podmiejskie. Te drugie w ramach przewozów realizowanych przez odpowiednik polskiego PKS-u, czyli przewoźnika o nazwie Volánbusz Budapeszt.

Firma ta eksploatuje dość sporo Ikarusów. Pomalowanych w żółte barwy zakładowe. W trakcie mojego pobytu w Budapeszcie (maj 2015) sfotografowanie ich nie było żadnym problemem. Stały zaparkowane na dworcach podmiejskich (np. na Autóbuszállomás Budapest Árpád híd). Niestety nie miałem czasu na zajęcie się nimi. Ikarusową pamiątkę od Volánbusz Budapeszt udało mi się jednak zdobyć. Na dworcu autobusowym Népliget utrwaliłem pięknego przegubowca.

To model nieznany w Polsce, ale bardzo podobny do serii 280. Nic dziwnego, bo to jej modernizacja, objawiająca się głównie liftingiem ścian czołowych. Nazwano go C80. Pojazdy te produkowano w latach 1998 – 2003, w kilku podtypach.

Omawiany Ikarus C80.30M to pojazd o rejestracji FLR-779. Stał on odstawiony w świąteczne, pierwszomajowe popołudnie przy jednym ze stanowisk dworca Népliget, na który dotarłem autobusem z Krakowa (link do opisu tego przejazdu). Pięknie pozował do zdjęć, ale niestety od strony bez drzwi, które miały ciekawy układ 2-0-2-2.

Ikarus C80.30M z Volánbusz Budapeszt. 1.05.2015.

Za Ikarusem C80 stał inny ciekawy pojazd. Neoplan N4020, także z Volánbusz Budapeszt. Autobus miał wstawioną tablicę kierunkową linii 635 do miejscowości Ocsa. Pokonanie całej trasy Budapeszt, Népliget aut. pu. - Ócsa, Akácos u. zajmie mu 47 minut, w trakcie których przejedzie 30 kilometrów. Pojazd ten jest w całości klimatyzowany.

Ikarus C80.30M i Neoplan N4020 z Volánbusz Budapeszt. 1.05.2015.

Neoplan N4020 jako kurs do miejscowości Ócsa. 1.05.2015.

Moje drugie spotkanie z Ikarusem C80 nastąpiło w dniu (a w zasadzie w nocy) powrotu do Polski. Stał w tym samym miejscu na dworcu  Népliget i jak się później okazało był to ten sam egzemplarz, czyli o rejestracji FLR-779. Tym razem na klapkowej tablicy kierunkowej miał podaną relację. Linia nr 631 do Alsónémedi, ócsai elág. Czas przejazdu całej trasy to 42 minuty, odległość 23 km.

Ikarus C80.30M w oznakowaniu linii 631 do Alsónémedi. Przegubowiec w trasę wyruszy dopiero następnego dnia. 3.05.2015.

Volánbusz Budapeszt podaje na swojej stronie internetowej, że posiada następujące modele Ikarusów (niestety bez wyszczególnienia, ile egzemplarzy): C56.42 V2, C56.42 H6, C56.22 V4, 260.32, 260.39, 280.02, 280.03, 280.10, 280.17, 280.30M, 280.54, 280.54A, C80.30A, C80.30M, 350.04, 350.08, 386, E94.60, E94F, E94G, 395.12, 395.16, E95.04, E95.04M, 395.50 RÁBA, 396.27, E97 Scania, E98.01, E99.00 RÁBA, 415.26, 415.27B, 415.27H, 415.29, 435.10, 435.14A, 435.14B i 438. Bez wątpienia jest ich dość sporo. Pośród tej typologii znajdziemy także pojazdy dalekobieżne, czyli Ikarusy wyruszają również w dłuższe, międzymiastowe trasy.

Śmieciarki w Rimini

Położone nad Adriatykiem włoskie miasto Rimini liczy ponad 140 tysięcy mieszkańców. Oprócz nich w sezonie turystycznym przebywają tam tysiące wczasowiczów. Dużo ludzi to niestety także wiele śmieci.

Tam gdzie pojawiają się śmieci są również śmieciarki. W Rimini dość specyficzne – małe. To rozwiązanie bardzo dobre ze względu na szerokość tamtejszych ulic. Są one bardzo wąskie i jednocześnie pozastawiane zaparkowanymi pojazdami. Tradycyjna śmieciarka zabudowana na bazie dużej ciężarówki po prostu nie zmieści się. Natomiast doskonale radzą tam sobie mniejsze pojazdy. W przypadku Rimini podstawę takiej floty stanowią Isuzu. Po mieście jeździ ich dość sporo. Są własnością różnych firm.

W niektórych włoskich miastach (np. Florencja) praktykowane jest przesypywanie ładunku małych śmieciarek do dużych pojazdów, które wywożą śmieci na wysypisko. Czy tak jest także w Rimini? Niestety nie wiem. Faktem jest, że w czasie tygodniowego pobytu w tej miejscowości nie widziałem żadnej dużej śmieciarki.

Poniżej kilka śmieciarkowych zdjęć z Rimini.

Śmieciarka Isuzu L35 o numerze taborowym 101 odpoczywa na Via IV Novembre. To rejon historycznego centrum Rimini. Zabudowę wykonała firma Rossi Oleodinamica z pobliskiej miejscowości Riccione. Ten model śmieciarki nazywa się Qube. 22.08.2015.

Trochę większa śmieciarka, czyli Isuzu P75. Pojazd w trakcie postoju na Via Michele Rosa, przed halą targową i dużym targowiskiem zewnętrznym. Jest on oznaczony numerem taborowym 103. To także produkt firmy Rossi Oleodinamica, model R200. 22.08.2015.

Kolejny przykład Isuzu L35 z zabudową Qube. Mała śmieciarka w trakcie pracy na Piazzale Cesare Battisti, czyli przed głównym dworcem kolejowym. Obok autobusy Start Romagna. Po lewej Autodromo Alè (tak, to jeszcze nie Rampini, które licencję od Autodromo kupiło w 2004 roku, to rocznik 2002), a po prawej Autodromo BusOtto. 24.08.2015.

Po Rimini jeżdżą także śmieciarki innych marek. Tu Nissan Cabstar w trakcie przejazdu przez Piazza Malatesta. Niestety nie udało mi się go utrwalić z boku. Ma on prezentowaną powyżej zabudowę Qube. 25.08.2015.

Isuzu L35 #101 przejeżdża przez Via Bastioni Occidentali na starym mieście. Po prawej stronie samochód z niebieskimi tablicami rejestracyjnymi - przyjechał z pobliskiego małego kraju - San Marino. 25.08.2015.

Nissan Trade 100, czyli jeden z najstarszych przedstawicieli taboru komunalnego w Rimini. To wprawdzie nie jest zabudowa śmieciarki, ale podwyższone burty powodują, że doskonale nadaje się do przewozu odpadów stałych (w tym przypadku gruzu). Pojazd oznaczono numerem taborowym 31. O jego dość zaawansowanym wieku świadczą stare tablice rejestracyjne. Nissany Trade produkowano w Hiszpanii. W latach 1987 - 2001 były oferowane na rynek europejski, a aż do roku 2004 na rynek hiszpański. Pojazd stoi na Via IV Novembre, obok Tempio Malatestiano, czyli kościoła, którego początki sięgają IX wieku. 25.08.2015.

Tempio Malatestiano. Obok tej datowanej na IX wiek, później przebudowanej (rozbudowa nigdy nie została dokończona) katolickiej świątyni stał powyższy Nissan Trade. Niestety nie było możliwe ujęcie pojazdu z tym zabytkiem w tle. 25.08.2015.

Przez Viale Regina Elena jedzie Isuzu NQR. Pojazd ma numer taborowy 101, czyli identyczny, jak prezentowana powyżej śmieciarka. To dlatego, że należy on do innej firmy, stąd ta zbieżność oznaczeń. Zabudowę komunalną wykonało przedsiębiorstwo Officine Porcelli z miejscowości Pegognaga w regionie Lombardia. 25.08.2015.

Isuzu NQR z firmy Ecoservizi L'olmo w trakcie pracy na jednej z bocznych uliczek w rejonie wybrzeża, a dokładniej na Viale Giacomo Leopardi. 24.08.2015.

Śmieciarki w Blogu Transportowym pojawiały się już we wcześniejszych wpisach. Tu zobaczycie Volvo przy bramie Floriańskiej w Krakowie, a tu Jelcza 422 z Brzeszcz. Pisałem także o takiej zabudowie na bazie Renault Trucks D Wide CNG (link). Była także śmieciarka Mack LE  i Mack Granite CV713 (link), elektryczny MAN Metropolis (link) oraz DAF FAN CF75.310 (link).