Setra S250 z firmy Drobisz-Tur

Już dość dawno temu pisałem o autobusie z firmy Drobisz-Tur parkującym przy ul. Stefana Batorego w Oświęcimiu (tu link). Ponownie zapraszam do tej samej lokalizacji. 

Kilka miesięcy później – 15 kwietnia 2017. Stał tam wtedy inny pojazd. Także Setra, lecz młodsza i inny model. Dokładnie S250 z 1996 roku. Zgodnie z umieszczoną za szybą tablicą, autobus ten także jeździ dla firmy Electrical Components International, czyli w skrócie ECI. Siedziba w miejscowości Bielsko-Biała.

Setra S250 z firmy Drobisz-Tur odpoczywa przy ul. Stefana Batorego w Oświęcimiu. 15 kwietnia 2017.

Jak podaje portal Bezpieczny Autobus, Setra S250 o rejestracji SBI 25449 jest obecnie wyrejestrowana. Nie posiada także ważnej polisy ubezpieczeniowej.

Warto jeszcze dodać, że Setra S250 to zmodyfikowany typ S215 HD, który nadal był oferowany jako model podstawowy po wprowadzeniu serii 300.

Za jakiś czas przedstawię kolejny autobus z firmy Drobisz-Tur udokumentowany w Oświęcimiu.

Autobusy na dworcu w Głuchołazach

Zgodnie ze styczniową zapowiedzią (tu link) ponownie zapraszam do Głuchołaz. Tym razem już nie w temacie kolejowym, lecz autobusowym.

Przy ul. Wyszyńskiego, obok stacji Głuchołazy Miasto (na której obecnie pociągi kończą bieg – odcinek do Głuchołaz Zdroju nie jest przejezdny) znajduje się miejscowy dworzec autobusowy. Trafiłem tam w sobotę, 22 kwietnia 2017. Wówczas na placu postojowym stało kilka autobusów. W większości Setry. Wszystkie serii S315. Łącznie cztery egzemplarze. Trzy z PKS Nysa i jedna sztuka z Arrivy, oddział z pobliskiego Prudnika. Przyznam, że bardzo lubię serię S315, dlatego ucieszyło mnie takie jej skupisko.

W rogu placu postojowego zaparkowała Setra z PKS Nysa o rejestracji ONY SF01. Rocznik 1996. Jedyny przedstawiciel modelu S315 NF. Niestety Internet milczy na temat jej wcześniejszego, pewnie niemieckiego właściciela.

Setra S315 NF z PKS Nysa.

W części środkowej placu obok siebie stały trzy pozostałe Setry. Wszystkie to przedstawicielki modelu S315 UL. Od strony stacji Głuchołazy Miasto zaparkował egzemplarz o rejestracji ONY ML92. Rocznik 1995. Własność PKS Nysa, choć na pojeździe nie znalazłem  informacji na ten temat. W Nysie od 2015 roku. Wcześniej była eksploatowana w Finlandii, przez przewoźnika Lehdon Liikenne Oy z miejscowości Turenki. Nadal posiada jego malowanie firmowe oraz logotyp (charakterystyczny znaczek na ścianie przedniej, pod tablicą kierunkową).

Obok stała biała Setra S315 UL o liczbowo kolejnej rejestracji, czyli ONY ML93. Na tym pojeździe naklejono informacje o przewoźniku, czyli PKS Nysa. To także rocznik 1995, ale nie udało mi się znaleźć informacji, jaka firma eksploatowała ją, nim w 2015 roku trafiła do Nysy. Biały kolor niestety nie pomaga w takich poszukiwaniach.

Ostatnia, trzecia Setra S315 UL to własność Arrivy. Pojazd oznaczony rejestracją OPR 8A62 jest eksploatowany przez oddział w Prudniku. To rocznik 1997. Przyznam, że jej malowanie najbardziej przypadło mi do gustu. Niestety już niedługo autobusy Arrivy znikną z dróg tej części Polski. Oddziały w Prudniku i Kędzierzynie-Koźlu zostaną zlikwidowane. Przewoźnik tę decyzję argumentuje niską rentownością kursów, a w zasadzie jej brakiem – te zakłady przynosiły straty. Jak podano w listopadzie 2018, zakończą one działalność 1 lipca 2019 (ostatni dzień przewozów 30 czerwca). Oprócz placówek w Kędzierzynie-Koźlu i Prudniku zamknięte zostaną także bazy w Węgorzewie, Kętrzynie, Bielsku Podlaskim i Sędziszowie Małopolskim. Niestety.

Setry S315 UL ustawione na placu postojowym przy ul. Wyszyńskiego.

Powyższa Setra S315 UL (lub inna taka sama) na terenie bazy wcześniejszego właściciela, czyli Lehdon Liikenne Oy w miejscowości Turenki. Sierpień 2011. Źródło: Google Street View.

Obok Setr zaparkował także przedstawiciel innej marki. Renault Iliade o rejestracji ONY FV22. Rocznik 2001. Niestety nie posiadał żadnych informacji o przewoźniku.

Renault Iliade zaparkował obok Setr S315 UL.

Ostatni, a jednocześnie najmniejszy z zaparkowanych na dworcu autobusów to Indcar Wing. Produkt hiszpańskiej firmy karosującej podwozia. Rocznik 2001 o rejestracji DST 13959. Właścicielem tego dość egzotycznego pojazdu jest firma Marbus ze Strzelina. Na umieszczonej w przedniej szybie tablicy kierunkowej informacja, że autobus obsługuje przewozy pracownicze w relacji Nysa – Pietrzykowice (miejscowość w rejonie Wrocławia). Głuchołazy nie leżą na tej trasie (są w przeciwną stronę), najprawdopodobniej więc mieszka tu kierowca Indcara.

Indcar Wing ustawiony na końcu placu postojowego.

Wracając z Głuchołaz zatrzymałem się jeszcze w Głogówku, na tamtejszym dworcu autobusowym. Było tam zaparkowanych kilka autobusów Arrivy. Przedstawię je już niedługo. Tu link do tego materiału.

TransExpo 2018 (3) – Setra z Sindbada i nowe logo

Jak już wspomniałem (tu link), na terenie zewnętrznym prezentowano także jeden z autobusów firmy Sindbad, czyli Setrę S517 HDH. Oznaczony numerem taborowym 34 pojazd to rocznik 2018. Egzemplarz wyjątkowy, bo posiadający nowe logo przewoźnika.

Setra S517 HDH z nowym logotypem Sindbada.

Ponieważ Sindbad obchodził 35-lecie swojego istnienia, w trakcie targów TransExpo 2018 zorganizowano poświęconą temu wydarzeniu konferencję prasową. Poniżej porcja udostępnionych przez przewoźnika materiałów. Na początek temat nowego logotypu.

Pierwszy znak firmowy inspirowany był postacią sławnego bohatera cyklu historii o żeglarzu i kupcu z Ksiąg tysiąca i jednej nocy. Logo poza nazwą firmy składało się z wizerunku małego chłopca w turbanie na głowie, charakterystycznej postaci Sindbada z bajki, który trzymał w ręku flagę. Kilka lat później zmianie uległa czcionka napisu Sindbad, na charakterystyczny, stosowany przez wiele kolejnych lat krój Chalk.

Na początku lat dziewięćdziesiątych z logo zniknęła postać Sindbada Żeglarza, który został zastąpiony pięcioma sześciokątami o różnej wielkości i czterech kolorach – granatu, błękitu, turkusu i szarości. Nazwa firmy pozostała w niezmienionej czcionce, ujednolicono jednak jej kolor. Od tej pory Sindbad w kwestii znakowania autokarów i większości materiałów reklamowych, stosował kolor szary, który symbolizuje dobrą organizację i prostotę, a ponadto szarość była na tyle elastycznym kolorem, że dobrze współgrała z różnobarwnymi sześciokątami.

Połączenie sił firm Sindbad i Eurobus w maju 2016 roku pociągnęło za sobą konieczność zmiany systemu identyfikacji wizualnej na autokarach i materiałach promocyjnych. Wspólna oferta nadała byt logo złożonemu z nazw Sindbad i Eurobus w kolorze granatu, z zachowaniem oryginalnego fontu obydwu marek. Natomiast firma Sindbad jako odrębny podmiot, nadal identyfikowała się sześciokątami w towarzystwie szarego logotypu Sindbad.

Chcąc nawiązać do naszego wieloletniego logo, w nowym znaku zachowaliśmy podobną kolorystykę. Nadal dominującymi kolorami są turkus, szarość, granat i błękit. Trzy pasy: turkusowy, szary i granatowy - tworzą sygnet nowego logo, który ma kształt sześciokąta, wykazując silną więź z naszą historią. Jasny odcień niebieskiego z jednego z dotychczasowych sześcianów, zastosowaliśmy w nowym logotypie, nadając całości świeżego wyglądu. Nowoczesność i lekkość logotypu oraz charakterystyczny sygnet firmowy mają stać się elementem nowej identyfikacji wizualnej Sindbada.

Nowe logo stało się elementem odświeżonego oklejenia autokarów wchodzących w skład floty platformy Sindbad. Autokary Sindbada zawsze charakteryzowały się prostym, stonowanym, a jednocześnie rozpoznawalnym brandingiem, tak też jest w przypadku nowej wersji oznakowania. Na obu bokach pojazdu znajduje się duże logo w wersji poziomej, składające się z sygnetu i logotypu, dodatkowo uzupełnieniem logo jest błękitna linia biegnąca na wysokości logotypu wzdłuż całego autokaru. Nowe logo umieszczone jest również na przednim pasie autokaru. Na tylnej części pojazdu umieszczony jest jedynie duży sygnet firmowy oraz adres strony internetowej www.sindbad.pl. Ponadto na obu bokach autokaru umieszczone jest mniejsze logo „Partner of Eurolines” mówiące o nawiązaniu współpracy Sindbada z europejską organizacją Eurolines. Zakończenie procesu zmiany brandingu wszystkich autokarów planowane jest do końca grudnia br.

Nowe logo Sindbada. Materiały prasowe.

Materiały prasowe dotyczyły także taboru. Podano w nich np. informację, że Sindbad jest pierwszą firmą w Polsce i jedną z pierwszych w Europie, do której trafi najnowszy produkt koncernu Daimler – dwupokładowa Setra S531 DT (autobus dostarczono przewoźnikowi w listopadzie 2018). To jeden z 16 nowych autokarów turystycznych, jakie przewoźnik ten zakupił w 2018 roku. Pozostałe to Setry modeli S515 HD (4 egzemplarze), S516 HD (1 egz.), S517 HD (5 egz.), S519 HD (1 egz.), S516 HDH (1 egz.), S517 HDH (1 egz.) oraz piętrowe S431 DT (2 egz.).  

Pokazana w Kielcach Setra S517 HDH na zdjęciach dołączonych do materiałów prasowych. Fot. Sindbad.

Sindbad poinformował także o nowym centrum przesiadkowym w Opolu. Treść informacji poniżej:

Nowy Sindbad Port Opole

W listopadzie 2018 roku platforma Sindbad zmienia lokalizację swojego głównego hub-u przesiadkowego na południu Polski z Gliwic na Opole. W związku z optymalizacją tras przejazdu i czasów pracy kierowców najdogodniejszą lokalizacją stało się właśnie Opole. Z uwagi na fakt, że obecny dworzec autobusowy jest za mały, aby pomieścić wszystkie autokary, a ponadto w niedługim czasie będzie całkowicie przebudowywany, firma wybrała inne miejsce w Opolu, oddalone od dworca głównego o około dwa kilometry. Nowy punkt odpraw, nazwany Sindbad Port Opole o powierzchni 1,77 ha położony jest przy ul. Braci Kowalczyków (dawniej Obrońców Stalingradu). Teren ten zostanie rozbudowany o pawilon, w którym powstaną kasy biletowe, poczekalnia, punkt informacji i toalety. Dla podróżnych powstanie również zadaszenie przy stanowiskach przesiadkowych oraz miejsca parkingowe i chodniki. Na terenie nowego hub-u Sindbada powstanie 36 miejsc postojowych dla autokarów oraz 80 dla samochodów osobowych.

Z usług Sindbad Port Opole korzystać będą mogli również inni przewoźnicy międzynarodowi oraz autokary krajowe linii dalekobieżnych.

Aktualnie w skład platformy Sindbad wchodzi 28 przewoźników realizujących własne linie międzynarodowe oraz grupa ponad 30 przewoźników realizujących przewozy jako podwykonawcy Sindbada. Łącznie grupa posiada flotę ponad 300 autokarów. Firma oferuje przejazdy do 28 krajów w Europie, a obsługiwane trasy obejmują ponad 700 przystanków.

Sindbad - schemat połączeń.

Pozostając w temacie konferencji prasowych, w następnym wpisie o targach TransExpo 2018 zajmę się Grupą VDL. Tu link do tego materiału.

Autobusy i rozbiórka dworca w Oświęcimiu

Jak już pisałem, w Oświęcimiu trwa rozbiórka budynku dworca kolejowego (link). Dokumentując postęp prac w dniu 27 grudnia 2018 (czwartek), fotografowałem także przejeżdżające w pobliżu autobusy. Było to przed godziną 10:00. Ruch panował wówczas dość spory. Niestety pogoda nie zachęcała do dłuższego spacerowania z aparatem.

Pod dworcem pojawiały się wówczas przede wszystkim pojazdy MZK Oświęcim. Głównie najnowsze, w obecnej wersji malowania miejskiego.

Widok na rozbierany budynek dworca od strony przystanków autobusowych.  

Solaris Urbino 10,5 #37 wjeżdża na pętlę Dworzec PKP. To rocznik 2018. W tle budowa parkingu w systemie „park and ride” (w miejscu dawnego hotelu Glob). Co ciekawe, pojazd ten przed dostarczeniem do MZK był elementem ekspozycji Solarisa na targach  IBE - International Bus Expo we włoskim Rimini. Numer taborowy 37 autobus odziedziczył po Jelczu 120M eksploatowanym przez tego przewoźnika w latach 1998 - 2011. Można go zobaczyć na filmie dostępnym pod tym linkiem. Na nagraniu udokumentowałem również budynek dworca.

Solaris Urbino 12 Hybrid #40 z 2018 roku (do MZK dostarczony w październiku) pozuje na tle pozostałości po budynku dworca, podstawiony na przystanku początkowym linii 1. 

Hybryda #40 odjeżdża w stronę Lodowiska - teraz tam kończą trasę autobusy, które wcześniej jeździł do Zakładów Chemicznych (miały pętlę przy budynku dawnego dworca PKS). Warto także zwrócić uwagę na wyjątkowo wąski chodnik pomiędzy autobusem, a płotem. Przy większej ilości pasażerów nie jest to zbyt bezpieczne rozwiązanie. Jako drugi pojazd Solaris #37.

Bohater jednego z powyższych zdjęć, czyli Solaris Urbino 10,5 #37 podstawiony jako rozpoczynająca kurs linia 2 w wersji skróconej do pętli Lodowisko. Odjazd o 9:45. 

Na linii nr 1 pojawia się także najmniejszy tabor MZK: Solaris Urbino 8,9 LE. Autobus #79 z 2011 roku obsługujący kurs wariantowy do końcówki Leszczyńskiej Pętla, czyli dawne Społem. Postój na przystanku i odjazd spod dworca. 

Obok wyburzanego dworca kolejowego przejeżdżały także pojazdy prywatnych przewoźników. Tu dwa Mercedesy Sprintery. Pierwszy to rocznik 2002 z firmy Konkret-Bus. Linia Oświęcim - Bielsko-Biała.

Drugi ze Sprinterów. Młodszy, bo z 2006 roku. Ten właśnie skończył kurs z miejscowości Piotrowice. Własność firmy Gołba Bus.

Kiedy Mercedesy odjechały, przy dworcu pojawiły się kolejne pojazdy MZK. Na pierwszym planie Solaris Urbino 10,5 #36. Rocznik 2018. Autobus obsługuje linię 28 w relacji Oświęcim Lodowisko - Brzeszcze - Jawiszowice - Zasole Pętla. Za nim inna nowość z 2018 roku, czyli Solaris Urbino 8,9 LE #27. Pojazd właśnie zakończył obsługę linii 42 kursującej z Dworca Fabrycznego.

Solaris Urbino 8,9 LE #27 w całej okazałości na przystanku dla wysiadających. W tle tymczasowa kontenerowa zabudowa dworca.

Po chwili do małego Urbino dojechał inny Solaris. Urbino 10,5 #35. Również rocznik 2018. Kończył on kurs linii 16 z miejscowości Łazy. 

Urbino #35 na tle burzonego dworca.

Solaris Urbino 8,9 LE #27 gotowy do rozpoczęcia kolejnego kursu. Jednak nie jako linia 42, lecz 18 do pętli Poręba Granica. Odjazd o 9:55.

Na pętlę właśnie wjeżdża kolejny Solaris Urbino 10,5. Tym razem #33 dostarczony do przewoźnika w maju 2018. Kończy on kurs linii nr 3.

Minęło kilka minut i przy wyburzanym dworcu pojawiły się kolejne autobusy. W tym wyczekiwany przeze mnie przedstawiciel starszego i kultowego taboru, czyli DAB. Na pierwszym planie Solaris Urbino 8,9 LE #29 (rocznik 2018) jako linia 10 do końcówki Ośrodek Zdrowia Zasole. Za nim dwa pojazdy linii 1. Trasę właśnie skończył DAB 1200B #56 (rocznik 1994, w MZK od 2005 roku), a do pętli Lodowisko wybiera się Solaris Urbino 10,5 #31 (rocznik 2018).

Stare i nowe, czyli obsługa linii 1 idealnie pokazująca zmianę taborową. Oświęcim słynął z DAB-ów, teraz będzie zdominowany przez Solarisy.

Solaris Urbino 10,5 #31. Co ciekawe, przez ten krótki czas spędzony przy wyburzanym dworcu kolejowym udało mi się sfotografować większość z siedmiu pojazdów tego typu eksploatowanych przez MZK Oświęcim: #31, 33, 35, 36 i 37.

Zbliżenie na DAB-a 1200B #56.

Te elementy dworca najprawdopodobniej nie zostaną zniszczone. Inna opcja to konieczność powiększenia wygrodzenia, aby bezpiecznie wyburzyć obiekt, a do tego niezbędne jest wyłączenie ruchu na pętli, zatem odłożono to na termin późniejszy.

Obok wyburzanego dworca przejeżdżały także autobusy Spółki Lajkonik. Tu Setra S315 UL-GT z 2004 roku jako kurs z Krakowa przez Chrzanów i Libiąż.

Pokazany powyżej Urbino 10,5 #35 po zakończeniu kursu na linii 16 zjechał do pobliskiej zajezdni. Następny kurs (na 10:05) wykonał mniejszy i starszy pojazd. Solaris Urbino 8,9 LE #77 z 2011 roku.

DAB #56 z linii 1 zmienił się w 20 i właśnie rozpoczyna kurs do przyległej do Oświęcimia miejscowości Zaborze.

Później przemieszczałem się jeszcze wzdłuż ul. Leszczyńskiej, czyli obok zajezdni MZK. Z chodnika wykonałem poniższe zdjęcia.

Na terenie zajezdni stoi Solaris Urbino 10,5 #33, którego wcześniej fotografowałem przy wyburzanym dworcu. Obok DAB 1200B #74. Rocznik 1997, w Oświęcimiu od 2009.

Na pierwszym planie kolejny Solaris Urbino 8,9 LE. Jednak egzemplarz #84 wyróżnia się pośród innych pojazdów tego typu. Kupiono go jako używkę z Norwegii w 2016 roku. To rocznik 2008. W tle DAB 1200B #19. Rocznik 1992. W Oświęcimiu od 2015 roku, a wcześniej własność PKM Gliwice (pod numerem 114, a początkowo 2714).

Obok myjni ustawiono trzy pojazdy. Po lewej Solaris Urbino 12 #24. Dwudrzwiowy, rocznik 2003. Pierwotnie eksploatowany w Niemczech przez VBR Unterschleißheim, następnie trafił do PKM Jastrzębie-Zdrój (w roku 2011), a od 2017 jest w Oświęcimiu. Obok niego Solaris Urbino 12 #23. Jego historia jest identyczna jak w przypadku autobusu #23. Warto także dodać, że oba pojazdy miały krótki epizod w PKM Gliwice, gdzie były wypożyczone. Trzeci autobus to jedyny przegubowiec w MZK, czyli DAB 1800B #66 (rocznik 1993, w Oświęcimiu od 2007). Jeszcze niedawno towarzyszył mu inny 1800B, #58. Niestety w styczniu 2018 zapalił się jego silnik.

Na zakończenie tej pochmurnej sesji utrwaliłem kolejnego DAB-a 1200B. Pojazd oznaczony jako 22, rocznik 1993. Od nowości w MZK Żywiec (pod numerem 326), a od czerwca 2016 w Oświęcimiu. Przystanek MZK na ul. Leszczyńskiej. DAB obsługuje linię 29 w relacji Kaniówek Pętla - Oświęcim Miasto. O DAB-ach z Żywca w Oświęcimiu pisałem tutaj.

Warto jeszcze dodać, że wówczas MZK Oświęcim testowało autobus elektryczny SOR EBN11, który w dni świąteczne kursował na linii 1. Niestety nie udało mi się go sfotografować. Wcześniej pojazd był testowany w Krakowie, na trasach obsługiwanych przez firmę Mobilis.