Impreza 33-letnim DAB-em

W sobotę 18 kwietnia 2015 odbył się przejazd specjalny 33-letnim autobusem duńskiej marki DAB. To przedstawiciel serii 6 typ 3 (6-3-TL11/3). Rocznik 1982. Własność MZK Oświęcim. Do przewoźnika tego trafił w roku 1991, otrzymując numer taborowy 18. Mimo dość zaawansowanego wieku pojazd ten nadal jest eksploatowany liniowo. W najbliższym czasie planowane jest jednak wycofanie go ze służby, więc impreza miała charakter pożegnalny. Mam jednak nadzieję, że nie przed kasacją, że weteran ostatecznie trafi do hobbisty-kolekcjonera lub jakiegoś transportowego muzeum.

Trasa kilkugodzinnego przejazdu wiodła po sieci MZK Oświęcim. DAB weteran woził uczestników przede wszystkim po okolicznych miejscowościach, takich jak np. Brzeszcze, Harmęże, Brzezinka, czy Zaborze. Liczne fotostopy dawały możliwość wykonania ciekawych zdjęć, często także innym środkom transportu. Szczegółową relację z tego przejazdu zamieszczę za jakiś czas. Teraz publikuję tylko krótki zwiastun i nakręcony wówczas film.

Jawiszowice, ul. Olszyny. DAB w Oznakowaniu linii 29 zmierza w stronę pętli Kaniówek. Trasa ta jest obsługiwana tylko w dni robocze.

Następny fotostop w Jawiszowicach, ul. Janowiec. W tle jeden z kilku okolicznych stawów. Warto zwrócić uwagę na świecące się charakterystyczne zielone lampki na ścianie przedniej pojazdu. Niestety nie mam pojęcia, jakie było oryginalnie ich przeznaczenie.

Na pętli Harmęże. Kończy tu trasę linia 17. Wprawdzie jest ona całotygodniowa, ale ilość kursów jest niestety dość skromna. Co ciekawe, jeszcze po roku 2000 obsługiwały ją także przegubowce.

Brzezinka. Krótki fotostop przy bramie byłego obozu koncentracyjnego. Prostopadle do drogi, na której stoi autobus przebiega trasa linii 17.

Pętla Zaborze. Korzysta z niej linia nr 20.

Krótki film prezentujący DAB-a #18 w trakcie tego specjalnego przejazdu:

Berlińskie bilety

W Blogu Transportowym temat biletów nie pojawia się zbyt często. Wprawdzie funkcjonuje stosowny tag, ale wpisów pod nim nie ma zbyt wiele. Stopniowo będę to zmieniał, chociażby tym tekstem. Kontynuuję publikację materiałów związanych z Berlinem. Tym razem zajmę się właśnie biletami. W stolicy Niemiec funkcjonują trzy strefy biletowe: A, B i C. Dla zwykłego turysty najważniejsza i wystarczająca jest strefa A, czyli obejmująca centrum miasta i główne dworce, także autobusowy ZOB. Wyznacza ją Ring, czyli kolejowa obwodnica miasta. Objeżdżają ją w całości dwie linie okrężne S-Bahnu, czyli S41 i S42. Strefę B kończy granica administracyjna miasta, a strefa C to tereny podmiejskie.

Najwygodniejszym rozwiązaniem jest zakup biletu dziennego. Jego najtańsza wersja kosztuje obecnie (od 1.01.2015) 6,90 euro (bilet cały, ale ulgi także obowiązują). Jest to bilet na strefy A i B, wiec możemy także wyjechać poza Ring. Dla porównania bilet jednorazowy na strefę A i B kosztuje 2,70 euro. Bilet dzienny (Tageskarte) daje nam możliwość nieograniczonej liczby podróży wszystkimi dostępnymi środkami berlińskiej komunikacji miejskiej: autobusy, tramwaje, metro (U-Bahn) i szybka kolej miejska (S-Bahn). Należy jednak pamiętać, że nie jest to bilet 24-godzinny. Jest ważny tylko w dniu skasowania i w nocy, ale tylko do godziny 3 rano. Osoby decydujące się na bilety jednorazowe powinny pamiętać, że zakup w automacie jest równoważny ze skasowaniem biletu, więc niestety nie można zrobić sobie zapasu na kolejne przejazdy.

Poniżej przykładowe bilety dzienne. Wcześniejsza cena, czyli 6,70 euro.

Bilet dzienny (Tageskarte) kupiony w kiosku na stacji metra Wittenberg-platz. To wydruk z automatu, który posiadał kioskarz. Ciekawe rozwiązanie. Dodatkowo na stacji znajdowały się także ogólnodostępne automaty.

Bilet dzienny z automatu kupiony na stacji S-Bahn Messe Nord/ICC i tam skasowany. Na wydruku wyraźna informacja o jego ważności do godziny 3 dnia następnego. S-Bahn obsługują niemieckie koleje DB, stąd nazwa przewoźnika na bilecie. 

Setny Renault dla belgijskiej Coca-Coli i model CNG

Pod koniec marca 2015 belgijski oddział Coca-Coli wprowadził do eksploatacji swój setny pojazd Renault Trucks. Jednocześnie to już dziesiąty egzemplarz modelu T we flocie firmy. Jest on wykorzystywany w regionalnym transporcie dystrybucyjnym.

Jak podał producent, Renault Trucks T to pojazd  opracowany nie tylko z myślą o transporcie długodystansowym. Konfiguracja 6x2 z „kabiną dzienną” doskonale sprawdza się także w transporcie dystrybucyjnym, wymagającym pojazdu o dużej ładowności. Wybierając Renault Trucks T 380, Coca-Cola Enterprises Belgium po raz kolejny zademonstrowała swoje zaufanie do tej francuskiej marki. Jubileuszowy, setny pojazd otrzymał specjalną tablicę rejestracyjną „Coca-Cola” w firmowym czerwonym kolorze.

Coca-Cola Enterprises jest jednym z największych dystrybutorów produktów Coca-Cola Company. Od 2008 r. dostarczane są one pojazdami dystrybucyjnymi Renault Trucks – przede wszystkim do supermarketów, szkół i szpitali. Początkowo używano taboru z typoszeregu Premium. Teraz do tego grona dołączyły także Renaulty serii T o DMC 26 ton, wyposażone w zautomatyzowaną skrzynię biegów Optidriver  i silnik DTI11 380 KM Euro-6.

Wśród wielu ciekawych informacji rozsyłanych ostatnio przez Renault Trucks znalazła się także treść poświęcona wprowadzeniu na rynek pojazdów napędzanych silnikami gazowymi Euro-6. Dokładnie chodzi o model Renault Trucks D Wide CNG, wyposażony w nowy 9-litrowy silnik gazowy o mocy 320 KM. Jest on dostępny w dwóch konfiguracjach: 19 t 4x2 i 26 t 6x2. Pojazd może być zasilany zarówno gazem ziemnym, jak i biogazem (biometanem).

Biogaz jest paliwem odnawialnym, pozyskiwanym z materiałów organicznych, którego spalaniu towarzyszy znacznie mniejsza emisja CO₂ w porównaniu z olejem napędowym. Dlatego pojazdy zasilane biogazem są szczególnie predysponowane do użytkowania na obszarach miejskich i podmiejskich. Są chętnie wybierane np. do prac komunalnych (utrzymanie czystości ulic, wywóz śmieci). Inne zastosowanie to transport dystrybucyjny.

Z nowym gazowym silnikiem współpracuje w pełni automatyczna skrzynia biegów Allison serii 3200, dostosowana do specyfiki transportu komunalnego. Podobnie jak w przypadku wersji wysokoprężnej, skrzynia biegów D Wide CNG posiada funkcję automatycznego przechodzenia z położenia neutralnego w tryb jazdy i na odwrót. Dzięki temu kierowca może np. aktywować układ wywrotu bez konieczności manualnego przełączania skrzyni biegów w położenie neutralne.

Zależnie od potrzeb, Renault Trucks D Wide CNG można wyposażyć w jeden z dwóch zestawów zbiorników gazu sprężonego pod ciśnieniem 200 bar. Sześć butli o łącznej pojemności 600 l (90 kg) lub osiem butli o łącznej pojemność 800 l (120 kg). W celu dostosowania pojazdu do standardów stosowanych przez europejskich dostawców gazu, Renault D Wide CNG może być wyposażony w przyłącze tankowania typu NGV1 lub NGV2. Stalowe butle wytrzymują ciśnienie 500 bar, czyli 2,5-krotnie większe od ciśnienia nominalnego, a ich trwałość użytkowa przekracza 20 lat.

Pojazdy Renault Trucks D Wide CNG są produkowane w miejscowości Blainville-sur-Orne, w departamencie Calvados we Francji. Obsługę serwisową zapewnia europejska sieć serwisowa Renault Trucks. Szansą na dalszy rozwój CNG (a jednocześnie zwiększenie sprzedaży opisywanego modelu) są decyzje Unii Europejskiej, która we wrześniu 2014 r. uchwaliła przepisy mające na celu zapewnienie odpowiedniej liczby stacji paliwowych oferujących gaz na obszarze całej Europy.

Charakterystyka techniczna Renault Trucks D Wide CNG:

-       Zasięg roboczy do 400 km w warunkach miejskich

-       Podwozia samochodu ciężarowego 4x2 (DMC 19 t) i 6x2 (DMC 26 t)

-       Silnik gazowy NGT9 Euro-6 o zapłonie iskrowym

-      320 KM / 1356 Nm

-       Automatyczna skrzynia biegów Allison serii 3200

-       Kabina dzienna

-       Rozstawy osi: 3500 do 4750 mm

-       Zbiorniki sprężonego gazu o pojemności do 800 l = 160 m³ = 120 kg

Błękitny Ikarus

Niedawno pisałem o historycznym Ikarusie 280.57 z Kędzierzyna-Koźla. Tu link. Teraz zapraszam do Krakowa, na spotkanie z tamtejszym węgierskim przegubowcem. Nie jest to jednak prezentowany już wiele razy w Blogu Transportowym autobus #DK260 (przykładowe linki: pierwszy, drugi), ale zupełnie inny pojazd.

To Ikarus 280.26 sprowadzony z Siedlec. Rocznik 1988. Jak podaje portal Phototrans.eu, autobus początkowo był eksploatowany przez PKS Siedlce. W roku 1992 trafił do MPK Siedlce, gdzie otrzymał numer taborowy 015. U tego przewoźnika pracował prawie do końca 2012 roku. Wówczas niebieski autobus został odkupiony przez MPK Kraków. W Internecie znajdziemy informacje, że miał on być przeznaczony na części do wspomnianego #DK260. Później czekała go kasacja. Na szczęście tak się nie stało. Stan techniczny niebieskiego przegubowca był na tyle dobry, że pozostawiono go. Został rezerwowym Ikarusem. Pomalowany na śliczny błękitny kolor (bardzo podoba mi się takie malowanie) i oznaczony numerem ZV280 (niewidocznym na pojeździe) po raz pierwszy liniowo woził mieszkańców Krakowa 18 maja 2014, w trakcie Nocy Muzeów. Później pojawiał się razem z innymi historycznymi pojazdami jako obsługa Krakowskiej Linii Muzealnej.

Błękitny Ikarus kursował po Krakowie np. 15 sierpnia 2014. Wówczas wraz z dwoma innymi autobusami obsługiwał dodatkową linię C w relacji Nowy Bieżanów Południe – Rynek Główny. Był to jedyny dzień, w którym udało mi się „upolować” to piękne auto. Za najlepsze miejsce do wykonywania zdjęć uznałem Rynek Główny. Pod względem zabudowy i historyczności był to wybór jak najbardziej słuszny. Wątpliwości budziły jednak czynniki przeszkadzające – ludzie. Prawdziwe morze ludzi. To przecież najbardziej zatłoczone miejsce w mieście. Zrobienie zdjęcia stojącego na płycie rynku pojazdu bez kogoś w kadrze graniczyło z cudem. Przy okazji mogłem więc przetestować swoją cierpliwość. W końcu udało się.

Morze ludzi na Rynku Głównym i Ikarus niczym wyspa. Obok pojazdu historyczny słupek przystankowy.

Wykonanie zdjęcia bez ludzi zasłaniających autobus niemal graniczyło z cudem.

Przystanek końcowo-początkowy Rynek Główny usytuowano obok kościoła Mariackiego.

Tablica kierunkowa linii C w bocznej szybie Ikarusa. Uważny obserwator dostrzeże wcześniejsze napisy, czyli oznakowanie linii 502, którą historyczny przegubowiec obsługiwał 29 czerwca 2014. Za oknem fragment Sukiennic.

Innym ciekawym krakowskim miejscem, w którym autobusy nie goszczą regularnie jest ul. Dominikańska. Bruk, historyczna zabudowa. Plener idealny. To właśnie tamtędy pojazdy linii C przemieszczały się do i z Rynku Głównego. Tam urządziłem sobie dłuższą sesję fotograficzno-filmową. Oprócz Ikarusa dokumentowałem także dwa pozostałe autobusy obsługujące tego dnia muzealną trasę: Jelcz 021 i San H01B. Niestety mocne słońce połączone z licznymi cieniami nie ułatwiało fotografowania.

Błękitny Ikarus na bruku ul. Dominikańskiej. Kierunek Nowy Bieżanów Południe.

San H01B, czyli najmniejszy autobus obsługujący linię C.

Linię C obsługiwał także Jelcz 021. Tu w trakcie przejazdu w stronę pętli Rynek Główny.

Tak autobusy prezentowały się w ruchu. Ulica Dominikańska:

W roku 2014 linia muzealna gościła na Rynku Głównym także we wrześniu. Wówczas była to jednak trasa obsługiwana najmniejszym taborem. Do tego tematu powrócę w jednym z kolejnych wpisów.

Tu link.

Zawieszenie linii do Balic

1 lutego 2014 przestały kursować pociągi w relacji Kraków Główny – Kraków Balice, czyli na linii dowożącej do podkrakowskiego lotniska w Balicach. Ostatni bastion pasażerskiej trakcji spalinowej w województwie małopolskim. Powód wstrzymania ruchu to jednak nie jak zazwyczaj kwestie finansowe związane z brakiem funduszy na utrzymanie linii, a jej modernizacja.

Pierwsze pociągi pasażerskie ruszyły do nowego przystanku Kraków Balice dnia 26 maja 2006 (dzień wcześniej odbył się specjalny przejazd inauguracyjny). Uruchomienie tego połączenia nie wiązało się z budową od podstaw infrastruktury kolejowej. Wykorzystano prowadzącą na teren lotniska bocznicę kolejową. Jednotorową, niezelektryfikowaną. Odbywał się po niej ruch towarowy do jednostki wojskowej (lotnisko wojskowe) oraz do zlokalizowanego nieco wcześniej, w Olszanicy, magazynu paliw firmy Orlen (tu ruch zdecydowanie większy). Standardowy tabor towarowy kursujący po bocznicy to wagony cysterny prowadzone różnymi lokomotywami wielu przewoźników, np. SM42, TEM2, T448p. Na całej trasie zlokalizowano tylko jeden przystanek, Kraków Balice. Utworzono go poprzez wybudowanie peronu obok toru, tuż za przejazdem przez drogę nr 774. Ponieważ z tamtego miejsca do budynku lotniska jest jeszcze pewna odległość, uruchomiono linię autobusową łączącą terminale lotnicze (T1 i T2) z pociągiem.

SA133-004 jako pociąg osobowy nr 4412 relacji Kraków Główny - Kraków Balice dojeżdża do przystanku końcowego. 3.03.2007.

SA133-004 wjeżdża na przystanek końcowy Kraków Balice. W tym miejscu tor przekracza drogę wojewódzką nr 774. 3.03.2007.

 Na przystanku Kraków Balice. Teraz SA133-004 to pociąg osobowy nr 4913 relacji Kraków Balice - Kraków Główny, odjazd o 13:25. Na górnym zdjęciu widać fragment autobusu (Solbus z PKS Kraków), który bezpłatnie przewoził podróżnych w relacji Terminal Międzynarodowy - Przystanek Kolejowy. Oprócz niego w miejsce to wówczas docierała także Scania OmniCity #PS149 z MPK Kraków, która obsługiwała drugą bezpłatną linię: Terminal Krajowy - Terminal Międzynarodowy - Przystanek Kolejowy. 3.03.2007.

 Przystanek Kraków Balice widoczny z góry. Stoi na nim SA133 nr 004 lub 005. Tor nie kończy się w tym miejscu - można nim dojechać do lotniska wojskowego. Fot. Google Maps.

Przystanek Kraków Balice jest zlokalizowany na dawnym zamkniętym terenie wojskowym. Dalej tor skręca w prawo (teren jednostki), przechodzi obok stojącego bardzo blisko samolotu-pomnika i rozgałęzia się na dwa. Ten odbijający w prawo, w stronę pasa startowego kończy się po kilkudziesięciu metrach kozłem oporowym. Drugi tor też nie jest zbyt długi. Na końcu  rozgałęzia się na dwa, zakończone kozłami oporowymi. Na Google Maps zobaczymy stojące tam dwie cysterny, stąd wniosek, że to miejsce, w którym następuje rozładunek przywożonego do jednostki paliwa. Na zdjęciach lotniczych nie widać żadnego innego taboru kolejowego ani budynku, w którym mogłaby być przechowywana lokomotywa manewrowa. Zatem jednostka nie posiada swoich pojazdów szynowych – wszystko przyjeżdża z zewnątrz.

Na terenie jednostki wojskowej tor przebiega obok samolotu-pomnika. Fot. Google Maps.

Google na terenie jednostki nie utrwaliło żadnej lokomotywy. Tabor kolejowy reprezentują dwa wagony cysterny. Fot. Google Maps.

Układ torowy w rejonie magazynu paliw w Olszanicy. Na nowszej mapie (z 2015 roku) w tym miejscu widać lokomotywę SM42. Linia do Krakowa Balic to tor widoczny najwyżej. Fot. Google Maps.

Tak wygląda układ torowy na terenie magazynu paliw w Olszanicy. Dzięki firmie Google wszystko możemy dokładnie obejrzeć. Na nowszej wersji zdjęć zobaczymy wagony cysterny i lokomotywę manewrową. Fot. Google Maps.

Relację Kraków Główny – Kraków Balice obsługiwały wyłącznie autobusy szynowe. Specjalnie do tego celu zakupiono dwa „słonie”, czyli SA133-004 i SA133-005. Pojawiły się one jednak dopiero w 2007 roku. Wcześniej na linii kursowały małopolskie SA109-002 i SA109-009 wspomagane przez starsze konstrukcje, czyli SA101/SA121-001 i SA102/SA111-001. Długość całej trasy to 12 km, które pociągi pokonywały w około 20 minut. Połączenie było traktowane jako ekspresowe, więc bez postojów pośrednich (jedyny możliwy na stacji Kraków Łobzów – innej infrastruktury nie było, a ze stacji Kraków Mydlniki linia do Balic odchodzi jeszcze przed peronami). Połączenie było obsługiwane co 30 minut, więc wystarczały dwa pojazdy (nie licząc rezerwy).

Połączenie do Krakowa Balic było obsługiwane także przez SA101/SA121-001. Tu na stacji Kraków Główny. 16.02.2008.

SA109-009 na przystanku Kraków Balice. Autobus szynowy przyjechał tu jako pociąg osobowy nr 438 relacji Kraków Główny - Kraków Balice, a odjedzie jako nr 4038 Kraków Balice - Kraków Główny. 16.06.2006, czyli niespełna miesiąc od uruchomienia tego połączenia.

Drugi małopolski SA109, czyli #002 przejeżdża bez zatrzymania przez przystanek Kraków Łobzów jako pociąg relacji Kraków Balice - Kraków Główny. 16.03.2013.

Oprócz fotografowania, czasami też filmowałem pociągi obsługujące krakowskie lotnisko. Oto pierwsze nagranie. Zobaczycie na nim SA109-002 w trakcie przejazdu przez przystanek Kraków Łobzów, czyli wersję dynamiczną dwóch powyższych zdjęć. 16.03.2013:

Ciąg dalszy artykułu w kolejnym wpisie działu Kolej. Tu link.

Pociąg na krakowskie lotnisko zobaczymy także na zdjęciach Google Street View. Tu SA133-004. Spalinowy zespół trakcyjny utrwalony w październiku 2009 w rejonie przejazdu przez ul. Podkamyk.