Zbiórka na cysterny dla Ukrainy

 

W związku z wojną na Ukrainie prowadzone są różne zbiórki funduszy. W Blogu Transportowym zachęcam do wsparcia akcji kupna cystern do przewozu wody pitnej. Pojazdy te miałyby trafić do miejscowości Bucza, Irpień, Hostomel i Worzel.

Ze względu na zniszczoną infrastrukturę, ludność może mieć dostęp do wody pitnej tylko przy wykorzystaniu cystern. Miejscowy tabor został całkowicie zniszczony, co można zobaczyć na filmie ilustrującym artykuł w serwisie LoveKraków.pl. (tu link do tego materiału).

Screen z portalu LoveKraków.pl - początek materiału o zbiórce. Na pierwszym planie zniszczona beczka na bazie rosyjskiej ciężarówki  ГАЗ 3307 (GAZ 3307). Pojazd asenizacyjny.

Organizatorem zbiórki są LoveKraków.pl, Krakowski Alarm Smogowy i Fundacja Gentes. Jak podano, jeden taki pojazd kosztuje ponad 100 tysięcy złotych. 

Pieniądze można wpłacać korzystając z portalu Zrzutka.pl pod tym linkiem. 

Pod koniec kwietnia 2022 zebrano kwotę ponad 25 tys. zł, co stanowi jedynie 25% ustalonej na 100 tys. zł wartości końcowej. Zachęcam do wsparcia tej akcji i do informowania o niej jak największej liczby osób.

Czech Raildays 2019 (8) – ciężarówka MOST

 

Po prezentacji czeskiego ezt o nazwie RegioPanter (tu link), pora na obiecaną ciężarówkę. Pojazd dość wyjątkowy i rzadko spotykany.

To produkt niemieckiej firmy MOST Roadshow Experts, która wyspecjalizowała się w pojazdach przeznaczonych do celów marketingowych, które można kupić, wynająć lub leasingować. 

Dokładnie to zestaw ciągnik siodłowy z naczepą, całość pod nazwą MOST Futuria. Po raz pierwszy ciężarówkę zaprezentowano w 2009 roku, a w 2010 roku pokazano dedykowaną do niej specjalistyczną naczepę. Całość w opływowym, futurystycznym kształcie. Po uzyskaniu homologacji, w roku 2012 rozpoczęto małoseryjną produkcję tych zestawów.

Pokazany w Ostrawie MOST Futuria pełnił funkcję stoiska firmy Knorr-Bremse. Naczepa posiada różne wysuwane elementy, które zwiększają jej powierzchnię ekspozycyjną.

Obecnie MOST Futuria oferowana jest w pięciu różnych wersjach. Różnice dotyczą tylko naczepy – jej dodatkowych funkcji i wyposażenia.

MOST Futuria jako mobilne stoisko firmy Knorr-Bremse. Zestaw był ustawiony obok hali magazynowej, która w trakcie targów staje się budynkiem ekspozycyjnym. 11.06.2019.

MOST Futuria - przykładowe pojazdy prezentowane na stronie internetowej producenta. Źródło: www.most-roadshow.com.

W ofercie firmy MOST Roadshow Experts znajdują się także inne pojazdy, np. mniejszy ciągnik siodłowy (bazujący na Mercedesie-Benzie Sprinterze) z naczepą, całość o nazwie MOST Promostar.

W następnej części relacji z Ostrawy wracam do tematyki kolejowej. Pokażę wagon motorowy Lucy Train. Tu link do tego materiału.

Pierwsza część relacji z targów Czech Raildays 2019.

Relacja z targów Czech Raildays 2018.

Nowe filmy – marzec 2022

 

W marcu 2022 na kanale filmowym Bloga Transportowego (Lukaszwo – Transport Movies) opublikowałem dwa nowe nagrania. 

Pierwsze z nich prezentuje tabor obsługujący komunikację miejską w tureckiej, turystycznej miejscowości Kuşadası. To wyłącznie mikrobusy, tam nazywane dolmuszami. Kursują bardzo często, na kilku numerowanych trasach.

Screeny z poniższego filmu, prezentujące różne pojazdy obsługujące komunikację miejską w Kuşadası. Przeważają Karsany (J9 Premier i Jest), ale zobaczyć też można np. Fiata Ducato.

Komunikacja miejska w Kuşadası będzie tematem oddzielnego wpisu. Poniższe nagranie jest zlepkiem różnych krótkich filmów dokumentujących mikrobusy w centrum miasta, głównie na Atatürk Blv. Filmowałem w sierpniu 2021.

Drugie nagranie już pojawiło się w Blogu Transportowym (tu link). Prezentuje metro w Budapeszcie, a dokładnie linię M3 i jej mocno wyeksploatowany tabor. Radziecki Метровагонмаш (Metrowagonmasz). Składy Ev3 i serii 81. Maj 2015.

W kwietniu na kanale Lukaszwo – Transport Movies zamieszczę około 20 minutowy film kolejowy. Będzie to miks prezentujący różne lokomotywy. Parowe, spalinowe i elektryczne, z Polski, Niemiec, Czech i Ukrainy.

Selçuk – otogar

 

Ponownie zapraszam do tureckiej miejscowości o nazwie Selçuk. Ostatnio pisałem o tamtejszych pociągach (tu link). Teraz zajmę się autobusami.

Dworzec autobusowy w Turcji nazywa się otogar. Ten położony w Selçuku przylega do głównej drogi nr D550. Obok rozciąga się zabudowa centrum miasta, a w pobliżu znajduje się historyczny akwedukt i dworzec kolejowy.

Tabor, który przeważa na dworcu to minibusy, czyli pojazdy nazywane dolmuszami (dolmuş). Duże autobusy pojawiają się tam tylko przejazdem i obsługują długie, kilkusetkilometrowe trasy. Ruch lokalny to wyłącznie najmniejsze pojazdy.

Otogar w Selçuku przypominał mi polski dworzec PKS sprzed lat, czyli wypełniony różnymi autobusami plac postojowy (tylko ich rozmiar się nie zgadzał). Co chwilę coś przyjeżdżało i odjeżdżało. Dominowały różne wersje Karsanów, także najstarsze.

Z poszczególnych rejonów dworca odjeżdżają dolmusze do danych lokalizacji. Są tablice informacyjne, a dodatkowo kierowcy (a może jacyś inni pracownicy) sami pytają, dokąd chcemy jechać. Pod tym względem Turcja jest rewelacyjna. Wystarczy podać nazwę miejscowości i zostaniemy wsadzeni do właściwego pojazdu.

Przykładowe trasy obsługiwane z dworca w Selçuku to Doğanbey, Gökçealan, Şirince, Kuşadası. Dolmusze jadące w tej ostatniej relacji przejeżdżają obok słynnego, biblijnego Efezu. 

Z żoną trafiliśmy tam w ogromny upał (ponad +40 stopni Celsjusza). Naszym celem był przejazd do miejscowości Şirince, o której napiszę w jednym z kolejnych wpisów, a potem powrót do Kuşadası. Dość spore zmęczenie (wcześniej zwiedzaliśmy muzeum parowozów) spowodowało, że nie miałem siły dokumentować wszystkich, a przynajmniej większości zgromadzonych na dworcu minibusów. Na szczęście coś sfotografowałem. Dokładniejsze informacje pod poszczególnymi zdjęciami.

W części dworca autobusowego przeznaczonej do obsługi relacji  Selçuk – Şirince odpoczywa Karsan Jest. Na tej trasie kursuje kilka takich pojazdów. Wszystkie pomalowane zgodnie z widocznym na zdjęciu układem kolorów. Na drzewie przyczepiona tablica z nazwą kierunku: Şirince. Pojazd ma nadany numer taborowy 2 (widoczny za wypisaną na masce relacją). 5.08.2021.

Karsan J9 Premier właśnie zakończył kurs z Gökçealan, przejeżdżając obok muzeum parowozów w miejscowości Çamlık. Przy okazji warto zwrócić uwagę na różne elementy ozdobne wprowadzone na dolmuszu. Między innymi na przedniej ścianie logotyp Audi, a na kołach charakterystyczne srebrne kołpaki z dość mocno odstającym elementem środkowym. Raczej nie ułatwia on dojeżdżania do krawężników. Takie dość oryginalne kołpaki widziałem na wielu mikrobusach w rejonie Kuşadası. Malowanie takie samo, jak na pojazdach obsługujących linię do Şirince, więc są to barwy nadawane dolmuszom obsługującym ruch lokalny w rejonie Selçuku. 5.08.2021.

Seledynowe malowanie pojawiło się również na najstarszym taborze. Tu oznaczony numerem 7 Karsan J9, który obsługuje linię do nadmorskiej miejscowości Pamucak. To krótka trasa, która zahacza także o słynny Efez (wykonuje wjazd kieszeniowy pod ruiny miasta Efez, dłuższa linia do Kuşadası tam nie wjeżdża - przejazd główną drogą nr D515). Częstotliwość kursowania co około 20 minut. 5.08.2021.

Strona otogaru przeznaczona między innymi do obsługi relacji do górskiego miasteczka Şirince. Stanowiska postojowe, na których również wsiada się do wskazanego przez obsługę pojazdu. Tu na pasażerów do Şirince czeka już z otwartymi drzwiami Mercedes-Benz Sprinter. Obok niego dwa Karsany Jest, ktore w późniejszym czasie także odjadą do tej miejscowości. Dalej stoi weteran tureckich szos, szyli Karsan J9 do Zeytinköy, a za nim kolejny Karsan Jest, ale bez wskazanej relacji docelowej. To dość dziwny przypadek, bo dolmusze zazwyczaj mają na stałe wypisane, gdzie kursują. Ten ma tylko ogólny napis Şehiriçi, który oznacza miejski. Może to zatem jakiś pojazd rezerwowy. Przedostatni dolmusz to Karsan J9 Premier przypisany do linii z Gökçealan i na końcu Volkswagen LT. Niestety nie wiem, jaką trasę obsługuje.

Inny rejon placu postojowego. Na pierwszym planie oznaczony numerem taborowym „1” Karsan J9 Premier. Dolmusz ten obsługuje relację do nadmorskiej miejscowości Doğanbey przez Özdere,
o którym pisałem np. tutaj. Na Karsanie wypisano jego rok produkcji: 2008. Kiedyś takie podawanie roczników pojazdów było w Turcji dość powszechne. Jednak po latach chwalenie się coraz starszym taborem nie było zbyt marketingowe, więc zwyczaju tego zaniechano. Dotyczyło to różnych marek. Obok Karsana zaparkował Mercedes-Benz Sprinter kursujący do Kuşadası. W dali, nad pojazdami widoczne logotypy dużych tureckich przewoźników autokarowych: Pamukkale i Kâmil Koç Otobüsleri. 5.08.2021.

Uliczka w bezpośrednim sąsiedztwie otogaru. Zatrzymał się tu inny dolmusz obsługujący relację Selçuk - Doğanbey. Dość rzadki gość pośród wszechobecnych Karsanów: Renault Master. Pojazd dodatkowo upiększony, np. przez kołpaki, czy długi chlapacz z cytatem Damada Mehmeda Ferida (turecki dyplomata i polityk). Prawdziwe cudo jest jednak z przodu - wewnątrz, pod szybą. Biały udający pierze materiał. Widok skutecznie przysłaniają także tabliczki z nazwami miejscowości (które nie leżą na obsługiwanej trasie) i numerem telefonu przewoźnika - to dość oryginalna forma reklamy, zachęcająca do wynajęcia dolmusza. 5.08.2021.

Dolmusze na stanowiskach postojowych zlokalizowanych od strony drogi D550. Od lewej stoją: w dali, ustawiony tyłem Karsan J9 Premier (linia do miejscowości Tire), Mercedes-Benz Sprinter (linia Selçuk - Izmir), Volkswagen LT (linia do Kuşadası), Mercedes-Benz Sprinter (także linia do Kuşadası), Karsan J9 Premier (linia do Doğanbey), Karsan J10 (kolejna obsługa linii do Kuşadası) i Mercedes-Benz Sprinter (również do Kuşadası). 5.08.2021.

Kolejna zbiorówka zaparkowanych na otogarze dolmuszy. Od prawej stoją: Karsan J9 Premier (linia do miejscowości Zeytinköy), Karsan J9 Premier (linia do Kuşadası), Karsan J10 (charakterystyczne seledynowe malowanie, a główna relacja zaklejona napisem Şehiriçi - w przeciwieństwie do pojazdu opisanego kilka zdjęć wcześniej, tu widać że jest to naklejka, spod której wystają fragmenty nazwy Gökçealan, a w oknie są wypisane miejscowości pośrednie charakterystyczne dla tej trasy), Karsan J9 Premier (do Tire), Karsan J9 Premier (do Doğanbey) i na końcu przedstawiciel innej marki, czyli Fiat Ducato (do Kuşadası). 5.08.2021.

Widok na powyższy rząd zaparkowanych dolmuszy z rozszerzeniem o trzy pojazdy. Dwa Karsany J9 Premier i Mercedes-Benz Sprinter. 

Strefa odjazdów do Kuşadası. Na kolejny kurs oczekują Karsan J9 Premier i Volkswagen LT. 

Centralnie na zdjęciu zaparkowane trzy Karsany J9 Premier obsługujące relację Selçuk - Doğanbey (ich numer taborowe to: 22, 17 i 1 - patrząc od lewej strony). Tyłem ustawił się oznaczony jako nr 3 Karsan kursujący do Kuşadası, a po prawej widać fragment seledynowego przedstawiciela modelu Jest, który jeździ do Şirince. 5.08.2021.

 

Po drugiej stronie drogi D550, do której przylega otogar, znajdują się atrakcje turystyczne miejscowości, czyli pozostałości po zamku i kościele św. Jana oraz jeden z najstarszych meczetów w Turcji - İsa Bey, który powstawał w latach 1374 – 1375. Trochę dalej natrafimy na ruiny świątyni Artemidy w Efezie i finalnie na pozostałości miasta Efez, do których warto podjechać dolmuszem, bo to już około 3 km od dworca, a na miejscu jest poro zwiedzania, więc i dużo chodzenia.

Biblijny Efez, do którego dojedziemy dolmuszem w relacji Selçuk - Pamucak. 6.08.2009.

Meczet İsa Bey i widoczny za nim zamek są osiągalne pieszo z otogaru w Selçuku. Na pierwszym planie ruiny świątyni Artemidy w Efezie, do których też można się przejść. Natomiast do ruin miasta Efez polecam dojazd, bo ich zwiedzanie to dość sporo chodzenia. 6.08.2009.

Na otogar w Selçuku zaproszę ponownie już za jakiś czas. Będzie to związane z opisem przejazdu do Şirince.

Budapeszt – metro M3

 

Metro to dział, który w Blogu Transportowym rozwija się najsłabiej. Łącznie zamieściłem tylko 9 wpisów o tej tematyce. Czas zatem na zwiększenie ilości materiałów. Realizując to zamierzenie zapraszam do Budapesztu. W ostatnim wpisie dotyczącym tego miasta prezentowałem Ikarusa i Neoplana na dworcu autobusowym Népliget (tu link). 

Obok wspomnianego dworca przebiega linia metra M3, która jest bohaterką tego materiału. Łącznie stolica Węgier posiada cztery linie metra. Najstarsza to M1 (otwarcie w roku 1896), a najmłodsza M4 (otwarcie w 2014 roku). 

Linia M3, nazywana także linią niebieską, powstawała w latach 1970 – 1990. Ma długość 17,3 km (najdłuższa linia metra w Budapeszcie, następne w kolejności są M2, M4 i M1). Zlokalizowano na niej 20 stacji. Krańcowe to Újpest-központ i Kőbánya-Kispest. 

Obecnie linia M3 jest modernizowana. Infrastruktura i tabor. To działania, które były konieczne do podjęcia, ale niestety dość regularnie odkładane na lata późniejsze. Dlatego, gdy w maju 2015 wielokrotnie jeździłem M3, jej stan był po prostu tragiczny. 

To była taka podróż w czasie do lat 80-tych ubiegłego wieku. Z tą różnicą, że 30 lat wcześniej wszystko było nowe (szczególnie na właśnie otwieranych odcinkach), a w roku 2015 podjeżdżające na stację wagony nie zachęcały do podróży. W zasadzie sam wjazd takiego składu był już dość widowiskowy, bo wydawał on szereg różnych niepokojących dźwięków (jakieś trzaski, skrzypienie). Wewnątrz też ruina. Wówczas tabor linii M3 odbierałem bardzo negatywnie, a podobne odczucia miało wiele osób. Wystarczyło zajrzeć do Internetu. Pojawiały się tam artykuły o wymownych tytułach, np.: „Niebezpieczna trzecia linia metra”. Przez jakiś czas funkcjonowała nawet strona z licznikiem odmierzającym czas pomiędzy kolejnymi pożarami taboru lub infrastruktury.

W maju 2015 obsługę linii M3 zapewniały wyłącznie radzieckie pociągi produkcji firmy Метровагонмаш (Metrowagonmasz). Były to pojazdy starej serii Ev3 (z lat 1976 – 1979) oraz nowszej 81 z lat 1980 – 1989. Zestawiano je w sześciowagonowe składy.

Poniżej kilka zdjęć, które wykonałem w maju 2015. 

Obsługujący linię metra M3 skład wagonów serii Ev3 w trakcie wjazdu na stację Deák Ferenc tér. 2.05.2015.

Fragment powyższego pociągu linii M3 udokumentowany na stacji Nyugati pályaudvar. Widok na wagon #244 z 1976 roku. Za nim przód wagonu #293 z 1979 roku, z widocznym wejściem do kabiny maszynisty. 2.05.2015.

Zużyte, zniszczone i zaniedbane wnętrze wagonu serii Ev3 #293. Widok na nieużywaną kabinę maszynisty (ze względu na lokalizację wagonu wewnątrz składu).

Widok na część pasażerską wagonu Ev3 #293.

Stacja Deák Ferenc tér. 2.05.2015.

Pociąg serii 81 na stacji Deák Ferenc tér. Na pierwszym planie wagon doczepny 81-714.2 #3040 z roku 1981. 

Stacja Nyugati pályaudvar. Schody ruchome prowadzące z peronu linii M3. 2.05.2015.

Tabor budapesztańskiej linii M3 udokumentowałem także filmowo. Poniżej nagranie z 1 maja 2015, które powstało na stacji Népliget. Niestety ze względu na złe naświetlenie jakość jest trochę gorsza. Pierwszy pociąg to reprezentant serii 81 z wagonem nr 357 na początku (rocznik 1989, początkowo eksploatowany na linii M2). Drugi to przedstawiciel najstarszego taboru, czyli Ev3. Udało mi się odczytać oznaczenie tylko przedostatniego wagonu. To 244 z 1976 roku.

Drugi film powstał w różnych miejscach. Zacząłem nagrywać na stacji Deák Ferenc tér. Wjeżdża na nią prezentowany już powyżej pociąg serii Ev3. Drugi wagon to #244 z 1976 roku. Natomiast trzeci to #293 z 1979 roku. Oznaczeń pozostałych niestety nie ustaliłem. 

Następna scena to odjazd powyższego składu Ev3 ze stacji Nyugati pályaudvar przy dworcu kolejowym Budapeszt Nyugati. 

Potem znów stacja Deák Ferenc tér, z której właśnie rusza przedstawiciel serii 81. Trzeci wagon ma oznaczenie 3040. To rocznik 1981. Niestety numerów pozostałych nie ustaliłem. 

Końcowa scena to fragment pierwszego filmu, czyli odjazd składu serii 81 z wagonem nr 357 na początku. Stacja Népliget. 

Obecnie linia M3 jest remontowana. Na wyłączonych z ruchu odcinkach wprowadza się autobusową komunikację zastępczą. Tam, gdzie pociągi już kursują, obsługę zapewniają zmodernizowane w latach 2016 – 2018 składy serii 81. Ze względu na nowe, biało-czarne malowanie zyskały one ksywkę „panda”. Ich oznaczenia serii to 81-717.2K (dla wagonów sterowniczych) i 81-714.2K (dla wagonów doczepnych). Element wyróżniający egzemplarz zmodernizowany w dotychczasowym symbolu modelu to dodane na końcu „K” (pierwotnie 81-717.2 i 81-714.2). 

Modernizacji „na pandę” poddano łącznie 222 wagony. Wykonał ją producent, czyli rosyjski Metrowagonmasz.

Obecnie tak wygląda obsługa linii M3: Metrowagonmasz (Метровагонмаш) 81-717.2K i 81-714.2K. Źródło YouTube, kanał Central City - World Public Transport Videos. Tu link do całego filmu.

Do tematu budapesztańskiego metra powrócę już za jakiś czas.