Sprawdź autobus

Pod koniec czerwca 2014 polskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych uruchomiło bezpłatną usługę o nazwie Bezpieczny Autobus. Dzięki niej można sprawdzić, czy dany pojazd ma aktualne badania techniczne, jest ubezpieczony i czy z jakiś powodów nie został wycofany z ruchu (np. decyzją policji). Wystarczy wejść na stronę internetową (tu link) i wpisać numer rejestracyjny autobusu. Wówczas wyświetli się raport podający markę i model pojazdu, jego rok produkcji oraz dane dotyczące ubezpieczenia oraz ważności przeglądu technicznego. Podane są także podstawowe informacje o sprawdzanym autobusie: ilość miejsc, masa. W niektórych przypadkach wyświetli się także ostatni zarejestrowany stan licznika.

Bezpieczny Autobus powstał z myślą o rodzicach wysyłających swoje dzieci na wakacyjne wyjazdy. Nakręcono nawet specjalny animowany film, który zachęca do korzystania z tej nowej usługi. Można go oglądać w serwisie YouTube (tu link). Opinie o tym obrazie są jednak bardzo negatywne, a dzieci po obejrzeniu materiału niejednokrotnie reagowały przerażeniem, płaczem. Nie dziwię się. W końcu główny bohater filmu, stary, zniszczony autobus ginie, a scena śmierci to nie jest element humorystyczny.

Uruchamiając usługę Bezpieczny Autobus ministerstwo zrobiło ogromny prezent wszystkim miłośnikom autobusów. Otwarto ogromną bazę danych, obejmującą także pojazdy dawno wycofane z eksploatacji. Nie ma już teraz żadnego problemu z dokładnym określeniem, z którego roku jest dany autobus, czy kiedy go wyrejestrowano, przeznaczając do demontażu. Nieco gorzej jest z dokładnym ustaleniem typu. Dane zapisane w dowodach rejestracyjnych (i zgromadzone w bazie danych, z której korzysta usługa) nie zawsze pokrywają się ze stanem faktycznym. Np. zamiast hiszpańskiej marki Castrosua zobaczymy informację, że to Scania, bo takie autobus ma podwozie.

Poniżej kilka przykładowych autobusów i to, co na ich temat podaje opisywana strona ministerstwa.

Ciekawy hiszpański autobus. Przedstawicieli tego modelu trochę jeździ po Polsce, co nie zmienia  faktu, że to bardzo oryginalny pojazd: ze względu na markę oraz wygląd. To Sunsundegui Sideral 2000. Własność PKS-u Chełm. Okolica ówczesnego Regionalnego Dworca Autobusowego w Krakowie, oczekiwanie na kurs pospieszny Kraków – Chełm przez Sandomierz i Lublin. 30.01.2010. Strona ministerstwa podaje, że to autobus turystyczny Volvo B12, czyli podwozie, na którym powstał ten pojazd. O marce Sunsundegui nie ma żadnej wzmianki. Na pasażera istotniejsza jest informacja o aktualnym badaniu technicznym (obecnie ważnym do 30.09.2015) i ważnej polisie OC. Rok produkcji 2002. Za opisywanym pojazdem Autosan Solina z PKS Myślenice (wówczas już PKS Grupa). Obecnie przewoźnik nie istnieje, a Soliny trafiły do różnych firm, np. do Małopolanina, który przejął trasy po słynnym CB (linie np. do Koszyc i Nowego Brzeska). Screen raportu.

 
To zdjęcie miało być tylko moją prywatną dokumentacją istnienia takiego autobusu. Wykonane pospiesznie, w ostatniej chwili wyjętym aparatem. Teraz ma już wielką wartość historyczną. Ta Scania CN113CLB należała do wspomnianej powyżej firmy CB z miejscowości Dobiesławice. Przewoźnik  obsługiwał kilka podmiejskich linii z Krakowa (np. do Chobotu przez Niepołomice), a w jego taborze przeważały starsze Scanie sprowadzone jako używane ze Skandynawii. To rocznik 1988. Autobus odjeżdża z przystanku „Plac Centralny” w Krakowie, realizując poranny kurs Czyżyny Dworzec – Gawłówek przez ul. Igołomską, Nowe Brzesko i Groblę. 26.08.2008. Od dobrych kilku lat autobus nie istnieje. CB swoje Scanie złomowało na terenie krakowskiej bazy przy ul. Łowińskiego. Najwidoczniej nie dopełniono wszystkich formalności, bo Bezpieczny Autobus podaje, że pojazd nadal jest zarejestrowany. Nie ma jednak ważnego badania oraz polisy OC. Dowód rejestracyjny wydano 20.12.2007. Screen raportu.

Jeszcze jeden autobus słynnej firmy CB. Tym razem przegubowiec. Linia Czyżyny Dworzec – Koszyce miała takie obłożenie, że konieczne było wykorzystywanie taboru mega. Kurs do Krakowa przed godziną 7:00 obsługiwały dwa jadące razem przegubowce. Tu Scania CN113ALB w wersji lokalnej (drzwi w układzie: 1-1-1-0), rocznik 1992. Na zdjęciu przystanek początkowy. Był wówczas wielki upał, a autobus nie miał otwieralnych okien. Nawiewy działały, ale i tak jazda nim była dość ekstremalnym przeżyciem (wysiadłem na krótko przed zrobieniem zdjęcia). 29.06.2009. Według bazy ministerstwa, pojazd nadal jest zarejestrowany, ale bez ważnego przeglądu i polisy OC. W rzeczywistości autobus złomowano w bazie przy ul. Łowińskiego. Screen raportu.

Irizar Century z roku 1997. Własność PKS Zielona Góra. Autobus podstawiony na górnej płycie ówczesnego RDA w Krakowie, jako kurs pospieszny z Zakopanego do Zielonej Góry. 18.01.2009. Baza ministerstwa podaje, że 15 lipca 2014 (wówczas wykonałem screen) nie miał on już ważnej polisy OC, a badania techniczne kończyły mu się 23 lipca 2014. Screen raportu. Pojazd nadal jest eksploatowany. Nowe badania techniczne wykonano 12 sierpnia i obowiązują do 12 lutego 2015.

 

DAB serii 6 z roku 1981 (PKS Namysłów), a obok Autosan A1010T, rocznik 2003 (PKS Nysa). Jak podają źródła internetowe, ten piękny duński klasyk przestał istnieć już w roku 2010. Strona Bezpieczny Autobus twierdzi, że jest on nadal zarejestrowany, ale nie ma ważnego badania technicznego i ubezpieczenia. Autosan nadal istnieje, ma OC i przegląd (ważny do 18.06.2015), a na liczniku ponad 103 tys. pokonanych kilometrów, czyli dość mało jak na 2003 rocznik. Zdjęcie powstało na dworcu autobusowym w Opolu, 22.01.2009. Screen raportu (raport z lipca 2014). Warto jeszcze dodać, że raport podaje dość ciekawą masę własną DAB-a: 0 kg.

 

W bazie znajdują się także autobusy skasowane dawno temu. Przykładem jest Ikarus 260.04 #201 z MZK Kędzierzyn-Koźle. Rocznik 1983, u przewoźnika od roku 1992 (odkupiony od Lubelskich Zakładów Naprawy Samochodów, gdzie przeszedł remont kapitalny). Na stronie Bezpieczny Autobus podano informację, że Ikarusa wyrejestrowano 3.04.1997 i zezłomowano. Nie jest to jednak data fizycznej likwidacji. Pojazd jeszcze jakiś czas stał na stanowisku kasacyjnym. Powyższe zdjęcie pochodzi z tygodnika ukazującego się w Kędzierzynie-Koźlu w połowie lat 90-tych („Jest Nasza Gazeta”). Wówczas kierowcy MZK protestowali, stąd dodatkowa tablica za przednią szybą. Kurs linii nr 5 w stronę pętli Pogorzelec, wtedy najprawdopodobniej zlokalizowanej jeszcze na ul. Żwirki i Wigury. Przystanek przy dworcu PKP w Kędzierzynie. Screen raportu.

Inny historyczny już pojazd MZK Kędzierzyn-Koźle. Ikarus 280.26 #309 z 1985 roku. Pojazd obsługując linię nr 2 jedzie ul. Szymanowskiego w stronę pętli Rogi Stocznia. Około roku 1996. Widoczna na przyczepie reklama Opla była wówczas przyklejona na wielu autobusach kędzierzyńskiego przewoźnika. Opisywana baza podaje, iż przegubowiec został wyrejestrowany 24.05.2000 i złomowany. Screen raportu.

Bezpieczny Autobus to także źródło wiedzy o najmniejszym taborze. Tu dość nietypowy pojazd w polskim transporcie pasażerskim, czyli Renault Messenger z 1993 roku. Własność prywatnego przewoźnika kursującego po Zakopanem. Końcowy przystanek na Gubałówce. 2.03.2009. Screen raportu. 

 

Mercedes Citaro G w Kędzierzynie i remont 312

Jak już wspomniałem w ostatnim autobusowym wpisie, miejski przewoźnik z Kędzierzyna-Koźla zakupił pierwszy od ponad 20 lat autobus przegubowy. To trójdrzwiowy Mercedes Citaro G z 2009 roku. Autobus był eksploatowany wcześniej w Holandii. Jego obecny numer taborowy to 300. Jest to już szesnasty autobus przegubowy należący do MZK. Wcześniejsza piętnastka to Ikarusy 280, które były oznaczone w przedziale #301 – 315. Obecnie w Kędzierzynie pozostał tylko jeden z nich, czyli #312. Autobus nie jest eksploatowany liniowo. Trwa jego remont.

Mercedes #300 w swój pierwszy kurs wyruszył w czwartek, 18 czerwca 2014. Na stronie MZK znajdziemy informację, że „nowy” przegubowiec o godzinie 3:20 rozpoczął obsługę linii nr 1. Docelowo opisywany autobus będzie pojawiał się w godzinach szczytu dni roboczych na najbardziej obłożonych kursach linii 1, 5 lub 13. Warto jeszcze dodać, że to pierwszy Mercedes we flocie MZK Kędzierzyn-Koźle. Dla osób chcących ustalić jego wcześniejsze, holenderskie pochodzenie podaję VIN: WEB 62828313119071.

Najnowszy przegubowiec na terenie bazy kędzierzyńskiego MZK. Na tych miejscach postojowych zawsze parkowały autobusy klasy mega. Kiedyś stało tu 15 Ikarusów 280. Obok Mercedesa Ikarus 415 #204 i Solaris Urbino 12 #166 (to już druga obsada tego numeru, wcześniej miał go Jelcz PR-110).

Wnętrze kędzierzyńskiego Mercedesa #300.

Ikarus 280 #312 jest obecnie w trakcie remontu kapitalnego. Wykonują go pracownicy MZK. Udało mi się zobaczyć, jak autobus teraz wygląda i przyznam, że jestem bardzo pozytywnie zdziwiony. Przegubowiec jest stylizowany na autobus z lat 80-tych, o czym świadczy charakterystyczne dla tego okresu malowanie. Biało-czerwone. Realia historyczne nie będą jednak zachowane. Pojawią się różne unowocześnienia, np. światła dzienne, czy diodowe oświetlenie wnętrza. Najważniejsze jednak jest to, że w Kędzierzynie pozostanie choć jeden przegubowy Ikarus. Wszystko wskazuje na to, że nie będzie on zwykłym pojazdem liniowym, a „zabytkiem” wykorzystywanym na różne okazje. Bardzo dobrze. Jestem za.

 

Ikarus 280 #312 w trakcie remontu. Koniec prac coraz bliżej.

Warto jeszcze dodać, że w Kędzierzynie-Koźlu nadal jest eksploatowany Ikarus 260.73A. To #208 z 1995 roku. Na szczęście nic nie wskazuje na to, by miał być wycofany. Niestety pożegnamy się z większością Ikarusów 415. Z czterech istniejących pozostanie tylko jeden, #204, którego silnik właśnie jest naprawiany.

 Kędzierzyński rodzynek jeszcze trochę pojeździ. Ikarus 260.73A #208.

Jeszcze są 4 egzemplarze, ale po dostawach nowych Solarisów pozostanie tylko ten Ikarus 415. Teraz jest niesprawny - trwa remont silnika.

Do tematu Ikarusa #312 powrócę za jakiś czas. Wcześniej opiszę innego kędzierzyńskiego przegubowca, czyli #313, którego eksploatacja zakończyła się 1 kwietnia 2014.

Komunikacyjne zmiany w Kędzierzynie-Koźlu

Po długim okresie stagnacji, komunikacja miejska w Kędzierzynie-Koźlu zmienia się. Szczególnie w ostatnich latach widać, że coś się dzieje. Np. powstają nowe linie, dzięki którym obsługę komunikacyjną zyskują  nieobjęte nią do tej pory rejony miasta. Poniższy tekst to taka krótka forma podsumowania tego, co przez ostatnie 20-lecie w kędzierzyńsko-kozielskim transporcie publicznym zmieniało się. Zwiększony „powiew nowości” obserwujemy od roku 2011, kiedy to nowe osoby objęły władzę w Miejskim Zakładzie Komunikacyjnym. Ruszyła odmieniona strona internetowa, wprowadzono system dynamicznej informacji pasażerskiej, rozkłady jazdy dostosowano do bieżącej sytuacji, np. wyraźnie rozdzielając soboty od świąt. Najnowszym godnym odnotowania sukcesem kędzierzyńskiego MZK jest zakup autobusu przegubowego. Pierwszego od ponad 20 lat. To Mercedes Citaro G #300, do tematu którego powrócę jeszcze na łamach Bloga Transportowego. Teraz cofnijmy się trochę w czasie, do początku lat 90-tych ubiegłego wieku.

Wówczas komunikacja miejska zawitała na osiedle Żabieniec (rok 1992 lub 1993 – dokładnie nie pamiętam). Skierowano tam wtedy linię nr 14 i nową nr 4 (ten numer był wolny, niestety nie wiem, gdzie wcześniej, czyli w latach 80-tych, może 70-tych „czwórka” jeździła – czy ktoś z czytelników pamięta?). Przed uruchomieniem nowych połączeń docierały tam jedynie autobusy PKS Kędzierzyn-Koźle. Nie wiem, czy były jakieś regularne, ogólnodostępne kursy Koźle – Żabieniec. Na pewno do uruchomienia linii nr 4 na Żabieniec jeździły autobusy szkolne obsługiwane przez PKS, które rano dowoziły dzieci do podstawówki nr 15 przy ul. Szymanowskiego i zabierały je około 13:30.

 Autosan H9-21 z PKS Kędzierzyn-Koźle. Pętla autobusowa w Polskiej Cerekwi. Autobus właśnie zakończył kurs z Kędzierzyna-Koźla przez Landzmierz, Cisek, Sukowice i Zakrzów. Odległość 18 km, które pokonał w 30 minut. 1.09.1999. Na początku lat 90-tych tak pomalowana była większość Autosanów z PKS Kędzierzyn-Koźle. Identyczne pojazdy obsługiwały szkolne kursy na Żabieniec.

Przez kolejne lata nowych połączeń nie uruchamiano. W lokalnych mediach głośno było jedynie o planach puszczenia autobusów przez Lenartowice, ale wciąż coś stało na przeszkodzie. To brak pętli, wąskie drogi, problemy z mostem. W końcu w 2004 roku Lenartowice zyskały połączenie z resztą miasta. Utworzono wówczas dwie nowe linie, co było zresztą związane z zakupem dwóch małych pojazdów, czyli Kapen Thesi City. Dokładnie 18 października rozpoczęły one kursowanie na trasie nr 12 (Pogorzelec – Lenartowice) i 15 (Koźle Dworzec PKS – Kozielska – Lenartowice). Obie miały także wariantowe wydłużenie do pętli Elektrownia w Blachowni. Linia 12 jeszcze w latach 90-tych kursowała po zupełnie innej trasie, będąc skróconym wariantem linii 2, czyli w relacji Osiedle Piastów – Koźle Dworzec PKP. Natomiast „piętnastka” na pewno pojawiła się w latach 80-tych lub na samym początku 90-tych. Był to jednak tylko jakiś epizod. Nie pamiętam, gdzie kończyła, ale na 100% przejeżdżała przez Pogorzelec ulicą Piotra Skargi, a następnie przez Wyspiańskiego, Kłodnicką i Szymanowskiego. Dalej pewnie jechała na kozielski dworzec autobusowy.

 

Jelcz PR-110M #171 w otablicowaniu linii 12. Tu w relacji do pętli Osiedle Piastów. Linia 12 kursowała na przemian z trasą nr 2. W godzinach szczytu obsługujące ją autobusy przechodziły na „dwójkę”. Styczeń 1996. Autobus #171 pośród ówczesnego taboru MZK wyróżniał się charakterystycznymi brązowymi siedzeniami. Takie same miał też #172 i Jelcz M-11 #404. Pozostałe pojazdy posiadały czerwone siedzenia.

Krótkim epizodem w kędzierzyńskiej komunikacji była linia nr 16 (najwyższy numer w historii tamtejszych autobusów miejskich). Dzięki niej autobusy MZK dotarły do mieszkańców ulicy Kłodnickiej – część za Kanałem Kłodnickim. Trasa ta funkcjonowała od 14 czerwca 2011 i po kilku miesiącach została zastąpiona wariantowymi kursami linii nr 4. Łączyła pętle Koźle Dworzec PKS i Kędzierzyn Dworzec PKP, przejeżdżając przez ulice Portową, Szymanowskiego, Kłodnicką (do jej końca, zawracanie za mostem nad Kanałem Gliwickim i powrót tą samą trasą do mostu nad Kanałem Kłodnickim), Wyspiańskiego i Kozielską. Kursowała wyłącznie w dni robocze, wykonując trzy pary kursów, dwie do południa i jedną po południu.

Kapena Thesi City #2 jako linia nr 16 w stronę Koźla. Do obsługi tej trasy był wyznaczony najmniejszy tabor. Ulica Szymanowskiego, 30.12.2011.

Ważnym faktem w historii kędzierzyńskiej komunikacji miejskiej ostatnich lat było także wydłużenie linii poza granice miasta. Od lat 90-tych opuszczała je tylko sezonowa trasa nr 10, która kursowała na kąpielisko w miejscowości Dębowa. Pojazdy MZK zaczęły dojeżdżać do Reńskiej Wsi (linia 14), Większyc (linia 1), Ujazdu (linia 5) i do miejscowości Brzeźce (linie 5 i 8). Były to jednak tylko wybrane kursy nie stanowiące atrakcyjnej oferty komunikacyjnej. Obecnie pozostały już tylko dwa pozamiejskie wydłużenia – Brzeźce i Ujazd.

Kurs linii 8 wydłużony do miejscowości Brzeźce. Obsługuje go Jelcz M-11 #426. Przystanek przy dworcu kolejowym w Kędzierzynie. 11.04.2008. Autobus ten miał swój historyczny udział w tworzeniu opisanej powyżej linii 4 przez Żabieniec - kursował na niej pierwszego dnia jej istnienia.

Dębowa, kąpielisko w rejonie Kędzierzyna-Koźla (obok pobliskiej miejscowości Reńska Wieś). Przez lata kończyła tam trasę sezonowa, wakacyjna linia nr 10 z pętli Blachownia Biurowiec Zakładów Chemicznych. Była to zmieniona wersja linii H, która zamiast jechać do końcówki Koźle Dworzec PKP opuszczała miasto, dowożąc jego mieszkańców na popularne kąpielisko Dębowa. Zainteresowanie było na tyle duże, że czasami dany kurs obsługiwały dwa autobusy lub przegubowiec. Pętla Dębowa (dokładnie Dębowa Hula-Gula, bo tak nazywał się zlokalizowany przy słupku przystankowym bar) nie miała żadnej infrastruktury drogowej. Autobusy z głównej, asfaltowej ulicy zjeżdżały na polne drogi. Było ich kilka, więc zawracać można było w różnych miejscach. Dzięki temu potencjalny fotograf zyskiwał całą masę off-roadowych plenerów. Powyższe zdjęcie wykonałem w czerwcu 1997, czyli przed słynną wielką powodzią. W roku 1998 #423 został wycofany z eksploatacji. Malowanie fabryczne. Tak wyglądały początkowo wszystkie kędzierzyńskie Jelcze M-11. Na środku charakterystyczne logo przewoźnika.

Jelcz M-11 #428 jako linia 1 BIS na pętli Kobylice. To centrum małej miejscowości przyległej do Kędzierzyna-Koźla. Oprócz trasy nr 10 granice administracyjne miasta opuszczała także i ta linia. Uruchamiano ją wyłącznie w okresie 1 listopada, a jej podstawowym zadaniem była obsługa kozielskiego cmentarza. Kursowała w relacji: Kożle Dworzec PKP - Piastowska - Koźle Dw. PKS - 24 Kwietnia - Raciborska - Kobylice. Oznaczenie 1 BIS widniało tylko na rozkładach jazdy. Tablice kierunkowe zawierały wyłącznie nazwy końcówek. Obecnie 1 BIS nie istnieje. Linia kursująca po tej samej trasie w okresie 1 listopada ma oznaczenie literowe „D”. Zdjęcie wykonałem 31.10.1998. 

Ikarus 415 #207 jako ostatni tego dnia kurs linii 14. Zjazd do zajezdni, ale z wydłużonej relacji, czyli z Reńskiej Wsi (dojeżdżał tam tylko ten jeden kurs). Obecnie linia nr 14 już nie istnieje. Do Reńskiej Wsi nie docierają także autobusy MZK.

Innym wartym odnotowania wydarzeniem było wprowadzenie linii okrężnych 5/9 i 9/5. Najprawdopodobniej były to pierwsze w mieście regularne linie okrężne (wcześniej funkcjonowała np. czasowa okrężna linia 0 objeżdżająca Pogorzelec). Utworzono je z połączenia dwóch tras, czyli nr 5 i 9, które miały tę samą pętlę Pogorzelec przy ul. Orzeszkowej. Linia nr 5/9 zaczynała jako „piątka” i ze Sławięcic wracała po trasie „dziewiątki”. W przypadku linii 9/5 sytuacja odwrotna. Linie te funkcjonowały tylko w rozkładzie zimowym 2006/2007. Takie łączone oznakowanie tras jest bardzo rzadko stosowane, w Kędzierzynie najprawdopodobniej miało to miejsce po raz pierwszy. Linie „łamane” są natomiast powszechne w Oświęcimiu, gdzie np. możemy podróżować linią 1/28.

Okrężną linię 9/5 obsługiwały również przegubowce. Tu Ikarus 280 #314 na przystanku przy ul. Wojska Polskiego. Autobus w oryginalnym lakierze z roku 1991. Jako ostatni posiadał charakterystyczne logo MZK Kędzierzyn-Koźle. Na przednim filmie trasa nr 5, a na bocznym nr 9. Prezentowany kurs był wydłużony o wjazd kieszeniowy na przystanek Kuźniczka Cmentarz. 9.02.2007.

Łamane oznaczenia linii są standardem w Oświęcimiu. Tu Ikarus 280.26 #6 jako linia 3/23 na pętli Dwory II. Nie jest to jednak kurs liniowy, a jeden z fotostopów specjalnego, pożegnalnego przejazdu tym przegubowcem. 29.09.2007.

Kolejne zmiany w układzie komunikacyjnym nadal są wprowadzane. Po likwidacji linii nr 14 (więcej na temat tej trasy w jednym z kolejnych wpisów z tagiem MZK Kędzierzyn-Koźle) obsługę komunikacyjną straciły ul. Krokusów i al. Partyzantów. Po krótkiej przerwie sytuacja znacznie się polepszyła, bo tamtejsi mieszkańcy otrzymali aż trzy linie: 5 (ze Sławięcic), 8 (z Elektrowni) i 9 (także ze Sławięcic), które wcześniej kończyły na pętli Pogorzelec przy ul. Orzeszkowej. Teraz trasy te zostały wydłużone przez ul. Gliwicką, Krokusów i al. Partyzantów do nowej końcówki Partyzantów. W roku 2013 (od 1 czerwca) skorygowano trasę linii nr 9, która omija już ul. Krokusów, jadąc przez ul. Bema, Piotra Skargi, Gliwicką i Kozielską, wracając na wcześniejszą marszrutę. Później dokonano kolejnej korekty, kierując linię nr 9 bezpośrednio pod galerię handlową Odrzańskie Ogrody (tylko wybrane kursy).

Solaris Urbino 12 #168 jako linia nr 5 do Sławięcic. Autobus właśnie podstawia się na przystanek początkowy nowej końcówki Partyzantów. Niestety układ drogowy nie daje możliwości płynnego zawracania. Trzeba cofać. Wcześniejsza pętla Orzeszkowej również wymagała od kierowców różnych manewrów. 26.06.2011.

 

Solaris Urbino 12 #155 także jako linia nr 5, ale w przeciwną stronę. Pętla Partyzantów. Autobus mija bez zatrzymania przystanek końcowy - na tym odcinku frekwencja jest dość niska. Warto zwrócić uwagę na wyświetlacz, na którym jest informacja o ulicy Partyzantów. Mapy Google i dostępne plany miasta podają, że jest to aleja. 6.04.2013.

SOR BN8,5 #7 jako linia 9 dojeżdża do pętli Partyzantów. Wówczas autobus jechał pierwszą wersją zmienionej trasy, czyli z ul. Piotra Skargi nie do pętli Orzeszkowej, tylko przez ul. Gliwicką, Krokusów i al. Partyzantów. Obecnie linia 9 kursuje przez (kierunek Sławięcice) ul. Bema, Piotra Skargi, Gliwicką i Kozielską, także wjeżdżając w rejon galerii handlowej Odrzańskie Ogrody. 6.04.2013.

Nowe linie 12 i 15, które utworzono dla obsługi Lenartowic obecnie nie istnieją. Na osiedle to skierowano trasę nr 8 (Elektrownia – Partyzantów) i nr 3 z Blachowni do Kuźniczki, ale tylko ich kursy wariantowe. Linia nr 8 to już niestety tylko cień z dawnej świetności tej trasy. Wprawdzie zawsze (a przynajmniej od początku lat 90-tych) kursowała ona wyłącznie w godzinach szczytu dni roboczych, ale miała dobre napełnienie, dużą częstotliwość i obsługiwały ją przegubowce. Teraz jest już tylko kilka kursów dziennie, wykonywanych najmniejszym taborem. Linia nr 3 także zmieniła się. Wprawdzie odjazdów jest tu znacznie więcej niż w przypadku opisywanej „ósemki” i jest całodzienna, ale skrócono jej podstawową trasę. Zawsze docierała do pętli Elektrownia, a teraz kończy już na końcówce Biurowiec Zakładów Chemicznych (jedynie kilka kursów wariantowych dojeżdża do Elektrowni, a inne do nowej pętli Berger przy ul. Przyjaźni).

 Kapena Thesi City #3 jako linia 12 na pętli Lenartowice. 11.04.2008. Autobus w trakcie 20 minutowego postoju. Nie jest to jednak zwykła przerwa pomiędzy kursami, a… rozkładowy postój w trakcie przejazdu w wydłużonej relacji Elektrownia – Pogorzelec. To taka „niespodzianka” przygotowana dla pasażerów. Na początku roku 2008 wprowadzono zmianę w obowiązującym od kilku lat rozkładzie jazdy linii nr 12. Z pętli Elektrownia autobus odjeżdżał o godzinie 14:40 (czyli o 17 minut wcześniej niż przed zmianą), do Lenartowic docierając około 14:50. Tam kierowca gasił silnik, czekając na planową godzinę odjazdu 15:10. Na rozkładzie jazdy nie widniała żadna informacja o takiej przerwie, przez którą pasażerowie utykali na małej pętli znacznie oddalonej od głównego szlaku komunikacyjnego. Nie było to miłe, szczególnie gdy np. ktoś spieszył się. W ciepły i pogodny dzień negatywne emocje łagodził kontakt z otaczającą pętlę przyrodą – strumyk, pola i drzewa, czyli ironicznie rzecz ujmując to taka „przyjazna komunikacja”. Tak niespotykane podejście do pasażera związane było z likwidowaniem podwójnych przejazdów, czyli wspólnej jazdy autobusów po tej samej trasie o jednej porze. Szkoda tylko, że skorygowano jedynie godziny odjazdów na początkowym odcinku, pozostałe pozostawiając bez zmian. Co ciekawe, autobus na wyświetlaczu miał podaną relację Lenartowice, co oczywiście przeczyło danym z rozkładu jazdy, ale mogło wzbudzać podejrzenia dociekliwego pasażera.

Do pętli Elektrownia docierała też wariantowa wersja linii 15 z Koźla. Tu Kapena Thesi City #2 obok jednego z Jelczy M-11. Jesień 2007. 

Kiedy brakowało najmniejszego taboru (czyli dwóch Kapen Thesi City i rezerwowego Autosana H6-06), na linie 12 i 15 wysyłano autobusy standardowe. Tu przykład takiej sytuacji, Ikarus 415 #205 jako linia 15, wariantowe wydłużenie do pętli Elektrownia. Styczeń 2008. 

Linia nr 15 została udokumentowana również przez firmę Google. Na Street View zobaczymy obsługującego ją SOR-a BN8,5 #9. Autobus jadąc w stronę Lenartowic wjeżdża na przystanek przy ul. Wyspiańskiego (za skrzyżowaniem z ul. Dunikowskiego). Czerwiec 2012. 

 

W końcowym okresie swojego istnienia linia nr 15 była przedłużona do pętli Tesco przy ul. Głubczyckiej. Wcześniej kończyła przy kozielskim dworcu autobusowym. Tu SOR BN8,5 #5. 30.12.2011.

Jeżdżąca obecnie przez Lenartowice linia nr 8 to tylko marny cień jej wcześniejszej świetności. Obsługuje ją najmniejszy tabor, a dawniej przegubowce. Tu Ikarus 280.57 #313 na pętli Elektrownia. 18.09.2006.

Jeden z kursów linii 15 uwieczniłem na filmie. W stronę Koźla jedzie Kapena Thesi City #2. Przystanek przy dworcu kolejowym w Kędzierzynie. 26.09.2008. Na filmie zobaczycie także Ikarusa 415 #204 i Solarisa Urbino 12 #158:

 Dalszy ciąg wpisu o komunikacyjnych zmianach w kędzierzyńskiej komunikacji tutaj. 

Ciekawa promocja komunikacji miejskiej

Różne są sposoby promocji komunikacji miejskiej. Tańsze bilety, zwiększanie częstotliwości kursów, interaktywne rozkłady jazdy itp. Opcji jest bardzo wiele, a niektóre dość oryginalne. Na taką ciekawą i niepowszechną formę promocji transportu publicznego zdecydował się miejski przewoźnik z Kędzierzyna-Koźla. Tamtejsze MZK wybrało komiks.

„Autobusy mają same plusy!” – taki tytuł ma seria promujących miejską komunikację rysunków. Historyjki pojawiają się regularnie na stronie internetowej MZK. Mogą je także zobaczyć główni adresaci tej kampanii, czyli osoby korzystające z prywatnych samochodów. Komiks jest bowiem także naklejany na autobusy, na ich ściany tylne.

Komiks wozi na sobie np. Solaris Urbino 12 #160 (rocznik 2008). Na zdjęciu w trakcie opuszczania przystanku „Koźle Dworzec Autobusowy”  (na niektórych rozkładach wciąż widnieje dawna nazwa, czyli „Koźle Dworzec PKS”), jako linia H do pętli Blachownia Biurowiec.

Ciekawa reklama

Generalnie jestem przeciwnikiem zaklejania reklamami okien w autobusach, czy innych publicznych środkach transportu. Z perspektywy pasażera jest to bardzo uciążliwy proceder. Jednak biorąc pod uwagę wizualną stronę, czasami efekt takiego oklejania jest bardzo ciekawy.

Przykładem takiej pomysłowej reklamy jest Solaris Urbino 12 #159 z MZK Kędzierzyn-Koźle. Autobus utrwaliłem w kwietniu 2013, z wiaduktu przy dworcu kolejowym. Ciekawiej prezentowałby się na zdjęciu wykonanym bardziej z boku, ale i w takim układzie  widać pomysłową reklamę wykorzystującą koła autobusu.