Selçuk – otogar

 

Ponownie zapraszam do tureckiej miejscowości o nazwie Selçuk. Ostatnio pisałem o tamtejszych pociągach (tu link). Teraz zajmę się autobusami.

Dworzec autobusowy w Turcji nazywa się otogar. Ten położony w Selçuku przylega do głównej drogi nr D550. Obok rozciąga się zabudowa centrum miasta, a w pobliżu znajduje się historyczny akwedukt i dworzec kolejowy.

Tabor, który przeważa na dworcu to minibusy, czyli pojazdy nazywane dolmuszami (dolmuş). Duże autobusy pojawiają się tam tylko przejazdem i obsługują długie, kilkusetkilometrowe trasy. Ruch lokalny to wyłącznie najmniejsze pojazdy.

Otogar w Selçuku przypominał mi polski dworzec PKS sprzed lat, czyli wypełniony różnymi autobusami plac postojowy (tylko ich rozmiar się nie zgadzał). Co chwilę coś przyjeżdżało i odjeżdżało. Dominowały różne wersje Karsanów, także najstarsze.

Z poszczególnych rejonów dworca odjeżdżają dolmusze do danych lokalizacji. Są tablice informacyjne, a dodatkowo kierowcy (a może jacyś inni pracownicy) sami pytają, dokąd chcemy jechać. Pod tym względem Turcja jest rewelacyjna. Wystarczy podać nazwę miejscowości i zostaniemy wsadzeni do właściwego pojazdu.

Przykładowe trasy obsługiwane z dworca w Selçuku to Doğanbey, Gökçealan, Şirince, Kuşadası. Dolmusze jadące w tej ostatniej relacji przejeżdżają obok słynnego, biblijnego Efezu. 

Z żoną trafiliśmy tam w ogromny upał (ponad +40 stopni Celsjusza). Naszym celem był przejazd do miejscowości Şirince, o której napiszę w jednym z kolejnych wpisów, a potem powrót do Kuşadası. Dość spore zmęczenie (wcześniej zwiedzaliśmy muzeum parowozów) spowodowało, że nie miałem siły dokumentować wszystkich, a przynajmniej większości zgromadzonych na dworcu minibusów. Na szczęście coś sfotografowałem. Dokładniejsze informacje pod poszczególnymi zdjęciami.

W części dworca autobusowego przeznaczonej do obsługi relacji  Selçuk – Şirince odpoczywa Karsan Jest. Na tej trasie kursuje kilka takich pojazdów. Wszystkie pomalowane zgodnie z widocznym na zdjęciu układem kolorów. Na drzewie przyczepiona tablica z nazwą kierunku: Şirince. Pojazd ma nadany numer taborowy 2 (widoczny za wypisaną na masce relacją). 5.08.2021.

Karsan J9 Premier właśnie zakończył kurs z Gökçealan, przejeżdżając obok muzeum parowozów w miejscowości Çamlık. Przy okazji warto zwrócić uwagę na różne elementy ozdobne wprowadzone na dolmuszu. Między innymi na przedniej ścianie logotyp Audi, a na kołach charakterystyczne srebrne kołpaki z dość mocno odstającym elementem środkowym. Raczej nie ułatwia on dojeżdżania do krawężników. Takie dość oryginalne kołpaki widziałem na wielu mikrobusach w rejonie Kuşadası. Malowanie takie samo, jak na pojazdach obsługujących linię do Şirince, więc są to barwy nadawane dolmuszom obsługującym ruch lokalny w rejonie Selçuku. 5.08.2021.

Seledynowe malowanie pojawiło się również na najstarszym taborze. Tu oznaczony numerem 7 Karsan J9, który obsługuje linię do nadmorskiej miejscowości Pamucak. To krótka trasa, która zahacza także o słynny Efez (wykonuje wjazd kieszeniowy pod ruiny miasta Efez, dłuższa linia do Kuşadası tam nie wjeżdża - przejazd główną drogą nr D515). Częstotliwość kursowania co około 20 minut. 5.08.2021.

Strona otogaru przeznaczona między innymi do obsługi relacji do górskiego miasteczka Şirince. Stanowiska postojowe, na których również wsiada się do wskazanego przez obsługę pojazdu. Tu na pasażerów do Şirince czeka już z otwartymi drzwiami Mercedes-Benz Sprinter. Obok niego dwa Karsany Jest, ktore w późniejszym czasie także odjadą do tej miejscowości. Dalej stoi weteran tureckich szos, szyli Karsan J9 do Zeytinköy, a za nim kolejny Karsan Jest, ale bez wskazanej relacji docelowej. To dość dziwny przypadek, bo dolmusze zazwyczaj mają na stałe wypisane, gdzie kursują. Ten ma tylko ogólny napis Şehiriçi, który oznacza miejski. Może to zatem jakiś pojazd rezerwowy. Przedostatni dolmusz to Karsan J9 Premier przypisany do linii z Gökçealan i na końcu Volkswagen LT. Niestety nie wiem, jaką trasę obsługuje.

Inny rejon placu postojowego. Na pierwszym planie oznaczony numerem taborowym „1” Karsan J9 Premier. Dolmusz ten obsługuje relację do nadmorskiej miejscowości Doğanbey przez Özdere,
o którym pisałem np. tutaj. Na Karsanie wypisano jego rok produkcji: 2008. Kiedyś takie podawanie roczników pojazdów było w Turcji dość powszechne. Jednak po latach chwalenie się coraz starszym taborem nie było zbyt marketingowe, więc zwyczaju tego zaniechano. Dotyczyło to różnych marek. Obok Karsana zaparkował Mercedes-Benz Sprinter kursujący do Kuşadası. W dali, nad pojazdami widoczne logotypy dużych tureckich przewoźników autokarowych: Pamukkale i Kâmil Koç Otobüsleri. 5.08.2021.

Uliczka w bezpośrednim sąsiedztwie otogaru. Zatrzymał się tu inny dolmusz obsługujący relację Selçuk - Doğanbey. Dość rzadki gość pośród wszechobecnych Karsanów: Renault Master. Pojazd dodatkowo upiększony, np. przez kołpaki, czy długi chlapacz z cytatem Damada Mehmeda Ferida (turecki dyplomata i polityk). Prawdziwe cudo jest jednak z przodu - wewnątrz, pod szybą. Biały udający pierze materiał. Widok skutecznie przysłaniają także tabliczki z nazwami miejscowości (które nie leżą na obsługiwanej trasie) i numerem telefonu przewoźnika - to dość oryginalna forma reklamy, zachęcająca do wynajęcia dolmusza. 5.08.2021.

Dolmusze na stanowiskach postojowych zlokalizowanych od strony drogi D550. Od lewej stoją: w dali, ustawiony tyłem Karsan J9 Premier (linia do miejscowości Tire), Mercedes-Benz Sprinter (linia Selçuk - Izmir), Volkswagen LT (linia do Kuşadası), Mercedes-Benz Sprinter (także linia do Kuşadası), Karsan J9 Premier (linia do Doğanbey), Karsan J10 (kolejna obsługa linii do Kuşadası) i Mercedes-Benz Sprinter (również do Kuşadası). 5.08.2021.

Kolejna zbiorówka zaparkowanych na otogarze dolmuszy. Od prawej stoją: Karsan J9 Premier (linia do miejscowości Zeytinköy), Karsan J9 Premier (linia do Kuşadası), Karsan J10 (charakterystyczne seledynowe malowanie, a główna relacja zaklejona napisem Şehiriçi - w przeciwieństwie do pojazdu opisanego kilka zdjęć wcześniej, tu widać że jest to naklejka, spod której wystają fragmenty nazwy Gökçealan, a w oknie są wypisane miejscowości pośrednie charakterystyczne dla tej trasy), Karsan J9 Premier (do Tire), Karsan J9 Premier (do Doğanbey) i na końcu przedstawiciel innej marki, czyli Fiat Ducato (do Kuşadası). 5.08.2021.

Widok na powyższy rząd zaparkowanych dolmuszy z rozszerzeniem o trzy pojazdy. Dwa Karsany J9 Premier i Mercedes-Benz Sprinter. 

Strefa odjazdów do Kuşadası. Na kolejny kurs oczekują Karsan J9 Premier i Volkswagen LT. 

Centralnie na zdjęciu zaparkowane trzy Karsany J9 Premier obsługujące relację Selçuk - Doğanbey (ich numer taborowe to: 22, 17 i 1 - patrząc od lewej strony). Tyłem ustawił się oznaczony jako nr 3 Karsan kursujący do Kuşadası, a po prawej widać fragment seledynowego przedstawiciela modelu Jest, który jeździ do Şirince. 5.08.2021.

 

Po drugiej stronie drogi D550, do której przylega otogar, znajdują się atrakcje turystyczne miejscowości, czyli pozostałości po zamku i kościele św. Jana oraz jeden z najstarszych meczetów w Turcji - İsa Bey, który powstawał w latach 1374 – 1375. Trochę dalej natrafimy na ruiny świątyni Artemidy w Efezie i finalnie na pozostałości miasta Efez, do których warto podjechać dolmuszem, bo to już około 3 km od dworca, a na miejscu jest poro zwiedzania, więc i dużo chodzenia.

Biblijny Efez, do którego dojedziemy dolmuszem w relacji Selçuk - Pamucak. 6.08.2009.

Meczet İsa Bey i widoczny za nim zamek są osiągalne pieszo z otogaru w Selçuku. Na pierwszym planie ruiny świątyni Artemidy w Efezie, do których też można się przejść. Natomiast do ruin miasta Efez polecam dojazd, bo ich zwiedzanie to dość sporo chodzenia. 6.08.2009.

Na otogar w Selçuku zaproszę ponownie już za jakiś czas. Będzie to związane z opisem przejazdu do Şirince.

Otogar w Kuşadası i kilka słów o targowisku

 

Temat otogaru, czyli dworca autobusowego w tureckiej miejscowości Kuşadası pojawił się już we wpisie opisującym dojazd do muzeum kolei (tu link). Była to jednak tylko wzmianka o tym miejscu. Teraz poświęcę mu więcej miejsca.

Przyznam, że zbyt wiele materiałów nie mam. Otogar w Kuşadası nie był naszym głównym celem. Po prostu obok niego wsiadaliśmy do obsługującego komunikację miejską dolmusza, wracając z położonego w pobliżu targowiska. Kiedy czekaliśmy, zrobiłem kilka poniższych zdjęć.

Dworzec autobusowy znajduje się przy głównej drodze D515. Jest on podzielony na dwie części. Z jednej korzystają pojazdy komunikacji lokalnej, czyli dolmusze, a z drugiej dalekobieżne autobusy, w tym dużych przewoźników takich jak Pamukkale, czy Kamil Koç. Niestety nie udało mi się wówczas sfotografować żadnego dalekobieżnego pojazdu.

Otogar w Kuşadası. Część przeznaczona dla komunikacji lokalnej. Obsługuje ją wyłącznie najmniejszy tabor, czyli dolmusze. Na pierwszym planie rozpoczynający kurs do Aydin Mercedes-Benz Sprinter. 6.08.2021.

Dolmusze na dworcu autobusowym w Kusadasi mają dość oryginalne stanowiska odjazdowe. Zadaszone, pokryte roślinnością. Takie źródło cienia jest jak najbardziej wskazane, bo letnie temperatury potrafią przekraczać +40 stopni. Po kilka stanowisk przeznaczonych jest na daną relację. Od lewej strony kierunek Seferihisar, a obok Aydin. Do tej pierwszej miejscowości odjadą dwa Karsany J9 Premier i stojący pomiędzy nimi Mercedes-Benz Sprinter. Za stanowiskami widać także fragment Karsana J10. Natomiast do stolicy prowincji, Aydin, odjedzie Volkswagen Crafter i Mercedes-Benz Sprinter. 6.08.2021.

Za dolmuszami widać wyżłobioną skałę. Najprawdopodobniej nie jest to lokalny kamieniołom, lecz efekt działań dewelopera. W tym miejscu powstaną budynki. Kusadasi położone jest na mocno pofałdowanym terenie, więc wyrównanie góry to jedyny sposób na wybudowanie budynku. 6.08.2021.

Kolejne ujęcie stanowisk dolmuszy na otogarze w Kusadasi. Po prawej widać miejsce odjazdu pojazdów do miejscowości Güzelçamlı, ale na wjeździe na nie stoi Karsan J10 do Selçuku. Natomiast pod napisem Davutlar ustawił się Mercedes-Benz Sprinter do Söke. Ta miejscowość to druga po Çamlıku możliwość dotarcia koleją bezpośrednio w rejon Kusadasi. Do Söke pociągów jeździ jednak znacznie mniej, a w czasie pandemii i ta skromna ilość została ograniczona.

Na pierwszym planie Mercedes-Benz Sprinter do Aydin, a po lewej fragmenty dwóch Volkswagenów Crafterów w tej samej relacji. Trasa ta jest najprawdopodobniej obsługiwana wyłącznie przez pojazdy tych marek. W innych relacjach zdecydowanie dominują Karsany różnych typów.

 

Po drugiej stronie drogi D515 znajduje się sklep Carrefour, a obok niego wspomniane powyżej targowisko. Jest ono czynne trzy razy w tygodniu, we wtorki, środy i piątki. Według informacji podawanych przez Google, handel odbywa się w godzinach 6:00 – 17:00. Na dwóch kondygnacjach sprzedawane są przede wszystkim warzywa i owoce. Cechą charakterystyczną stoisk jest bardzo ładna ekspozycja towaru. Płody rolne są ułożone w taki sposób, że przyciągają wzrok potencjalnych klientów. Tworzone są z nich różne konstrukcje, np. kopczyki. Nawet zwykłe ziemniaki przy odpowiednim rozłożeniu uatrakcyjniają stoisko. Ciekawa jest także część targowiska przeznaczona na ryby i owoce morza. Warto to zobaczyć, a przede wszystkim coś kupić. Osobiście polecam świeże owoce, np. figi i granaty. 

Bezpośrednio przy targowisku sfotografowałem takiego Karsana J9. Rocznik 2000, o którym informuje napis na boku pojazdu. Kiedyś w Turcji bardzo popularne było wypisywanie roku produkcji na autobusach i ciężarówkach. Obecnie już się tego nie praktykuje. Prezentowany pojazd przed laty woził pasażerów, teraz emeryturę spędza jako dostawczak. 6.08.2021.

 

Przykładowe stragany na targowisku w Kuşadası. Arbuzy, melony, brzoskwinie i winogrona. Wszystko pięknie ułożone. Pyszne, słodkie, a w dodatku bardzo tanie, bo obecny kurs liry tureckiej dla polskiego turysty jest wyjątkowo korzystny. 6.08.2021.

Nawet stoisko z ziemniakami potrafi swoim wyglądem zachęcać do kupna. Oprócz charakterystycznego ułożenia, warzywa imponują swoim rozmiarem.

Egzotyczne owoce i sporych rozmiarów strączkowce. 

Do otogaru (i targowiska) transportem publicznym dojedziemy bez problemu z każdej części Kuşadası. Z moich obserwacji wynika, że docierają tam wszystkie z miejskich numerowanych linii dolmuszowych. Pojazdy są wyraźnie opisane – słowo „otogar” pojawia się na tablicach kierunkowych lub jest naklejone np. na masce mikrobusu. 

Przykładowy dolmusz obsługujący komunikację miejską w  Kuşadası. Karsan Jest na linii nr 1, której trasa przebiega obok targowiska i otogaru. Przejeżdża on również przy  Dolmuş Durağı. Udokumentowałem go na Atatürk Blv. - główna droga przebiegająca wzdłuż morskiego brzegu. Ta część miasta nazywa się Marina. 8.08.2021.

Zbliżenie na detale powyższego Karsana. Informacja, że jedzie przez otogar jest umieszczona na tablicy kierunkowej. Napis ten na stałe przyklejono również na ścianach przedniej i tylnej pojazdu. Ponieważ poszczególne dolmusze w Kuşadası obsługują różne linie, stąd wniosek, że wszystkie trasy przebiegają obok dworca autobusowego. 

Do otogaru w Kuşadası dojeżdżają również linie autobusowe nr 272 i 403 miejskiego przewoźnika z miasta Aydin, czyli ze stolicy prowincji (charakterystyczne żółte pojazdy).

Volkswagen Crafter i DAB 1200B w Oświęcimiu

Wracam do wpisów przedstawiających pojazdy firmy Drobisz-Tur. Ostatnio pisałem o Setrze S250 (tu link), teraz pora na mniejszy tabor.

Tym razem autobusu tego przewoźnika nie fotografowałem przy ulicy Stefana Batorego w Oswięcimiu. Powód – już nigdy nie widziałem, aby tam parkowały jego pojazdy. Miejscem sesji była pętla autobusowa Stare Stawy przy ul. 11 Listopada. Odwiedziłem ją w świąteczny dzień, 25 grudnia 2017.

Stał tam wówczas Volkswagen Crafter o rejestracji SBI 44430. To rocznik 2008. Z informacji znalezionych w Internecie wynika, że do firmy Drobisz-Tur trafił on w 2014 roku, a wcześniej był eksploatowany przez innego polskiego przewoźnika. 

W tle wykonanych wówczas zdjęć pojawia się także żuraw Coles, o którym pisałem tutaj.

Volkswagen Crafter z firmy Drobisz-Tur na pętli autobusowej Stare Stawy w Oświęcimiu. 25.12.2017.

Obok Volkswagena zatrzymał się autobus MZK Oświęcim. DAB 1200B #71, który obsługiwał linię nr 9 (Stare Stawy – Dwory). To rocznik 1997, w Oświęcimiu od 2009 roku. Z informacji krążących po Internecie wynika, że jeszcze nie padł on ofiarą dostaw nowych Solarisów i nadal pozostaje na stanie MZK.

DAB 1200B #71 z MZK Oświęcim na dość błotnistej pętli autobusowej Stare Stawy. Autobus za kilka minut rozpocznie kurs linii nr 9.

Kolejne autobusy z firmy Drobisz-Tur przedstawię w późniejszym czasie.

Autobusem przez zamek

Hofburg. Zimowa siedziba władców Austrii, czyli rodu Habsburgów. Przepiękny, ogromny obiekt łączący różne style. Dominują barok i klasycyzm, choć zobaczymy także np. elementy renesansowe. Hofburg jest przede wszystkim kojarzony z najsłynniejszą parą władców Austrii, czyli cesarzem Franciszkiem Józefem I i cesarzową Elżbietą, znaną także jako Sisi.

Wiedeński Hofburg jeszcze do niedawna miał bardzo oryginalną, nietypową atrakcję turystyczną. Przez główny dziedziniec, czyli przez wnętrze zamku przebiegała regularna, codzienna linia autobusowa nr 2A. To trasa stricte turystyczna, łącząca końcówki Schwarzenbergplatz i Kirchengasse. Odjazdy co 10 minut. Czas przejazdu całej trasy około 15 minut. Niestety użyłem określenia „do niedawna”. Od 1 lipca 2013 autobusy miejskie już nie przejeżdżają przez Hofburg, a jedynie obok niego. Nie kończą trasy na Kirchengasse, a na Schwedenplatz. Bez zmian pozostała jedynie końcówka Schwarzenbergplatz i przebieg linii w jej rejonie.

Zmienił się także tabor obsługujący linię 2A. W trakcie mojej wizyty w Wiedniu w 2012 roku kursowały na niej wyłącznie należące do Wiener Linien dość charakterystyczne i oryginalne autobusy Kutsenits City. Teraz obsługują ją również oryginalne pojazdy, bo z napędem elektrycznym. To Rampini Alé EL, dla których na końcówkach wybudowano specjalną infrastrukturę – krótki odcinek sieci trakcyjnej. Rampini kończąc trasę podnosi pantograf i doładowuje baterie.

Poniżej kilka zdjęć autobusów Kutsenits City na starej trasie linii 2A, czyli przed 1 lipca 2013.

Podstawowa obsługa wiedeńskiej linii 2A w roku 2012, czyli zabudowany na podwoziu Volkswagena austriacki autobus Kutsenits City IV. Tu pojazd #8355. Kilka minut temu odjechał on z pętli Kirchengasse, a teraz skręcił z Burgringu i dojeżdża do przystanku „Heldenplatz”. Tuż za nim przejedzie przez Äußeres Burgtor (brama zewnętrzna zamku Hofburg, otwarta w roku 1824) i mijając pomnik arcyksięcia Karola wjedzie pod kolejną bramę (arkady), a potem do zamku. 30.04.2012.

Äußeres Burgtor od strony Burgringu. Niezwykły element ówczesnej trasy linii 2A. Przez tę piękną bramę przejeżdżają także dorożki i taksówki oraz kończące i zaczynające kursy na Heldenplatz autobusy turystyczne. 30.04.2012.

Äußeres Burgtor od środka. 30.04.2012.

Przez bramę zewnętrzną właśnie przejechał Kutsenits City IV #8362. To Heldenplatz, czyli plac Bohaterów. Tu zawracają autobusy turystyczne. Fragment jednego z nich po prawej stronie - prezentowany w Blogu Transportowym Steyr 380 Cabriolet. 30.04.2012.

Zbliżenie na drugi bok trójosiowego Kutsenitsa. To pojazd #8362, który jako linia 2A opuszcza Heldenplatz i wjeżdżając pod Äußeres Burgtor zmierza w stronę pętli Kirchengasse. 30.04.2012.

Hildenplatz. Kutsenits City IV #8362 w stronę pętli Schwarzenbergplatz przejeżdża obok turystycznych Steyrów i Temsy. 30.04.2012.

Na Hildenplatz oprócz autobusów turystycznych na pasażerów oczekują także dorożki. Szkoda, że obecnie już nie towarzyszą im przejeżdżające co 10 minut pojazdy linii 2A. W tle wiedeński ratusz. 30.04.2012.

Kutsenits #8362 przejeżdża obok oczekującego na turystów Steyra 380 Cabrio. Hildenplatz, kierunek Kirchengasse. 30.04.2012.

Powyższy #8362 na Hildenplatz, a w tle pomnik arcyksięcia Karola. 30.04.2012.

Po przejechaniu przez Hildenplatz linia 2A dojeżdżała do kolejnej architektonicznej atrakcji. Arkady pod zabudową zamkową. Dalej zaczyna się In der Burg Strasse, czyli ulica W Zamku.

Kutsenits #8362 na linii 2A wjeżdża pod arkady. Kierunek Schwarzenbergplatz. 30.04.2012.

Kutsenits City IV #8355 wyjeżdża spod arkad na Hildenplatz. To rocznik 2005. 30.04.2012.

Wnętrze arkad. Tędy przejeżdżały autobusy linii 2A. W dali, w przepalonym tle widać Äußeres Burgtor. 30.04.2012.

Po przejechaniu pod arkadami linia 2A przejeżdżała ulicą In der Burg i wjeżdżała... do zamku. Przez ten fakt śmiało można ją określić mianem jednej z najciekawszych linii komunikacji miejskiej na świecie. Niestety to już historia. 30.04.2012.

Do wnętrza zamku Hofburg wjeżdża Kutsenits City IV #8359. Kierunek Schwarzenbergplatz. 30.04.2012.

 Kutsenits #8359 w kierunku Kirchengasse we wnętrzu rezydencji Habsburgów. Po lewej stronie zdjęcia znajduje się (tu niewidoczne) wejście do Muzeum Sisi, najsłynniejszej mieszkanki Hofburga. 30.04.2012.

Także wnętrze zamku, ale wjazd od drugiej strony, od Burgringu. Tym razem to autobus #8361. Miejsce niezwykłe, ale niestety trudne do fotografowania ruchomych obiektów. W środku ciemno, a z zewnątrz bije blask. Niestety lepszymi zdjęciami nie dysponuję, a nowych już nie da się wykonać. 30.04.2012.

Zdjęcie fatalne, ale jakże historyczne. Kutsenits #8362 na linii 2A przejeżdża obok wejścia do Muzeum Sisi, w którym zgromadzono pamiątki po słynnej żonie cesarza Franciszka Józefa I. 6.08.2012.

Hofburg. Widok na siedzibę Habsburgów od strony Michaelerplatz. Trudno uwierzyć, że przez tę bramę kursowały autobusy komunikacji miejskiej. 06.08.2012.

Kutsenits City IV #8359 na linii 2A wjeżdża do Hofburga. W tle widać Michaelerplatz. 30.04.2012.

Teraz zapraszam na przejażdżkę Kutsenitsem #8362. Kierunek Kirchengasse. Całą trasę z żoną byliśmy jedynymi pasażerami tego pojazdu. Film rozpoczyna się w trakcie skręcania z Michaelerplatz wprost do zamku. Wjeżdżamy do środka Hofburgu. Potem wąski przejazd pod kolejnymi zabudowaniami i wielka brama, spod której wyjazd na Burgring. W końcowym fragmencie filmu słychać głosową informację o następnym przystanku. Mężczyzna o dość specyficznym głosie (moim zdaniem bardzo nieprzyjemnym) wymienia także numery linii, na które można się przesiąść. Tego lektora słychać we wszystkich pojazdach komunikacji miejskiej w Wiedniu. Niekiedy taka zapowiedź trwa bardzo długo, gdy z danego przystanku odjeżdża kilka linii:

Poniżej przykładowy autobus Rampini Alé EL w barwach Wiener Linien. Egzemplarz testowany w Krakowie. Przed zmianą trasy linii 2A pojazdy te także kursowały przez Hofburg.

Elektryczny Rampini Alé EL #8311 z 2013 roku. Ten model autobusu zastąpił prezentowane we wpisie Kutsenitsy City IV. Na zdjęciu jeden z dwóch egzemplarzy wypożyczonych do Krakowa. Ulica Pawia, linia 154. 12.11.2015.

Do tematu wiedeńskich autobusów jeszcze powrócę.