EcoTwin

Na początku kwietnia 2015 roku DAF rozesłał bardzo ciekawą informację prasową. Dotyczyła ona projektu o nazwie „EcoTwin”. Jak podano, podczas tygodnia motoryzacji firmy DAF i TNO zaprosiły holenderską minister infrastruktury i środowiska Melanie Schultz van Haegen-Maas Geesteranus oraz belgijską minister transportu Jackqueline Galant na specjalną prezentację. Odbyła się ona w Holandii, na drodze N270 w pobliżu miejscowości Helmond. Na czym polegała?

Dwa pojazdy ciężarowe połączone ze sobą za pośrednictwem sieci bezprzewodowej jechały w bliskiej odległości jeden za drugim. Kierowca samochodu jadącego jako drugi nie musiał przyspieszać, hamować ani nawet kierować swoim pojazdem. Takie wydarzenie można było obserwować w Holandii po raz pierwszy. Celem eksperymentu „EcoTwin” było pokazanie, że drugi pojazd może podążać tuż za pierwszym, wykorzystując informacje z radaru i kamery, przekazywane za pośrednictwem komunikacji bezprzewodowej. W wyniku tego przyspieszanie, hamowanie, a także kierowanie jadącym z tyłu autem odbywa się automatycznie, bez ingerencji kierowcy. Takie maksymalne zmniejszenie odległości między dwoma jadącymi ciężarówkami jest bardzo ekologiczne,  dające w dłuższej perspektywie oszczędności paliwa rzędu 10% oraz podobną wartość spadku emisji CO₂.

Ron Borsboom, odpowiedzialny za rozwój produktów członek zarządu firmy DAF Trucks N.V. powiedział: „Wprawdzie pokazaliśmy, że tzw. automatyczne sprzężenie dwóch pojazdów ciężarowych jest teoretycznie możliwe, jednak nie oznacza to, że projekt jest ukończony. Czeka nas jeszcze sporo pracy, zanim zyskamy pewność, że ta technologia jest niezawodna w każdej sytuacji. Należy również podjąć odpowiednie działania w zakresie przepisów prawnych i odpowiedzialności. Wspólnie z firmą TNO przewidujemy, że firmy transportowe będą mogły bezpiecznie korzystać ze sprzężenia na holenderskich autostradach i głównych drogach regionalnych około 2020 roku”.

Kolejny etap programu „EcoTwin” to jazdy testowe na terenie portu w Rotterdamie. W tym projekcie wspieranym przez ministerstwo infrastruktury i środowiska uczestniczy również zarząd portu w Rotterdamie i organizacja Transport en Logistiek Nederland (TLN).

DAF-y w trakcie eksperymentalnego przejazdu programu „EcoTwin”.

Tramino dla Lipska

Ostatnio w Blogu Transportowym dość często piszę o Solarisach Tramino. Sporo miejsca poświeciłem np. egzemplarzowi testowanemu w Krakowie (link). Pod koniec marca 2015 producent tych wagonów ogłosił, że zdobył zamówienie na dostawę taboru do Lipska. Odbiorcą 41 egzemplarzy Tramino będzie tamtejszy przewoźnik o nazwie Leipziger Verkehrsbetriebe GmbH, w skrócie LVB. 

Tramwaje zostaną wyprodukowane w latach 2016 – 2020. Dokładnie nie ustalono, ile egzemplarzy zostanie dostarczonych w danym roku. Wiadomo jednak, że będą maksymalnie cztery transze zamówieniowe, każda licząca od 5 do 16 pojazdów. Nie obejmuje to już zamówionych 5 Tramino. O wyborze polskiego produktu nie zadecydowała wyłącznie niska cena. Jak podkreśliła Solange Olszewska (prezes zarządu Solaris Bus & Coach SA), „zaważyły tu przede wszystkim innowacyjne rozwiązania techniczne, jakie zaoferowaliśmy w Tramino dla Lipska, nie bez znaczenia były także dobre referencje dla naszych tramwajów, które już są obecne na rynku niemieckim – w Jenie i Brunszwiku”.

Tramino dostarczane LVB będą eksploatowane na torach o dość nietypowym rozmiarze, szerszym od standardowego europejskiego, bo mającym rozstaw 1458 mm. Będą miały 2,3 m szerokości, a długość krótszą niż 45 metrów. W co najmniej 65% będą niskopodłogowe, a w ich wnętrzu pomieści się ponad 200 pasażerów. Zakup nowego taboru w 50% opłaci Kraj Związkowy Saksonia. Lipsk jest już trzecim niemieckim miastem do którego trafią (trafiły) Solarisy Tramino.

Przykładowy Solaris Tramino. Tu w barwach MPK Poznań.

W Lipsku Solarisy Tramino dołączą np. do trzydziestu trzech Bombardierów NGT12-LEI. Tu egzemplarz #1211 z 2006 roku. Fot. Google Street View.

Nowe Solarisy lipską sieć tramwajową będą  obsługiwać wraz z pochodzącymi z lat 90-tych NGT8. Tu wagon #1108 z 1995 roku. Fot. Google Street View.

Lipska ciekawostka, czyli sposób na wprowadzenie niskiej podłogi mniejszym kosztem. Niskopodłogowa doczepa Bombardier NB4. W tym przypadku egzemplarz o numerze taborowym 910, rocznik 2000, prowadzony przez wysokopodłogową Tatrę T4D. Łącznie do Lipska trafiło aż 38 takich doczep. Fot. Google Street View.

Skład Tatr T4D. Drugi wagon to #2057, rocznik 1982.  To właśnie te czechosłowackie tramwaje będą kasowane po dostarczeniu Solarisów Tramino. Jak podają niemieckie źródła, polskie wagony początkowo będą kierowane do obsługi linii nr 4 i 10. Fot. Google Street View.

Rejestr imprez

Co jakiś czas otrzymuję prośby dotyczące informowania w Blogu Transportowym o terminach imprez komunikacyjnych. Faktem jest, że często dzieją się różne ciekawe rzeczy, a nie każdy zainteresowany o nich wie. Również i mnie dotyczy ten problem. Nie zawsze mogę sobie pozwolić na sprawdzanie ogromnej ilości stron internetowych, aby ustalić kiedy i gdzie będzie działo się coś wartego uwagi.

Dlatego postanowiłem przeznaczyć dodatkową stronę na rejestr imprez transportowych (lub innych ciekawych). Aby znalazły się w nim wszystkie nadchodzące wydarzenia potrzebuję pomocy czytelników, organizatorów. Proszę zatem o przesyłanie informacji o zbliżających się wydarzeniach komunikacyjnych. Będą one zamieszczone na podlinkowanej pod screenem stronie.

Rejestr imprez transportowych - screen strony Bloga Transportowego.

KrAZ-y dla Laosu, Egiptu i Turkmenistanu

W grudniu 2014 zamieściłem wpis o jubileuszu ukraińskiego KrAZ-a. Ta kojarzona głownie z ciężkimi pojazdami marka obchodziła wówczas jubileusz 55-lecia istnienia (link do wpisu). Teraz przedstawię coś współczesnego. KrAZ nadal funkcjonuje, a swoje produkty sprzedaje także poza Ukrainę.

Przykładowo pod koniec 2014 roku firma ogłosiła, że uzyskała duże zamówienie (niestety ilości egzemplarzy nie podano, utajniono także, kto je kupuje) na ciężarówki AWD (czyli z napędem na wszystkie koła) z Laosu. Będą to KrAZ-y 6322 w wersji podstawowej, zasilane silnikami spełniającymi normę emisji Euro-0. Klient celowo wybrał taką przestarzałą już jednostkę napędową. Laos jest krajem o bardzo trudnych warunkach środowiskowych, dlatego najprostsze rozwiązania techniczne okazują się tam najlepsze. KrAZ 6322 jest wytrzymały, łatwy w obsłudze i niezawodny. Kontrakt ma być zrealizowany w 2015 roku.

Dla zmniejszenia kosztów transportu, ciężarówki do Laosu popłyną w kontenerach. Dokładniej będą to ich poszczególne elementy. Montaż finalny zostanie przeprowadzony w Laosie. Warto jeszcze dodać, że nie będą to pierwsze KrAZ-y wyeksportowane do tego azjatyckiego kraju. Jeszcze za czasów ZSRR, w latach 1978 – 1989 trafiło tam 380 pojazdów AWD. Były to różne wersje modelu 255B. Spora część z nich nadal jest eksploatowana.

Przykładowy KrAZ 6322. Takie monstra będą jeździły po Laosie.

Inne warte opisania zagraniczne zamówienie to ubiegłoroczny kontrakt z Ministerstwem Obrony Egiptu. Zakłada on dostawę ponad 100 KrAZ-ów AWD, w tym 70% to modele 6322, a pozostałe 63221. Zamówienie to jest jeszcze realizowane. Nie był to jedyny kontrakt podpisany w 2014 roku z Egiptem. Tamtejsza armia w ubiegłym roku odebrała 400 ciężarówek tej marki. Sięgając do historycznych danych, od roku 1961 z Krzemieńczuka wyeksportowano do Egiptu ponad 4000 KrAZ-ów.

KrAZ-y 6322 dla egipskiej armii.

Przykładowe KrAZ-y 63221. Tu z zabudową mostu pontonowego.

KrAZ-y trafiają także do byłych republik radzieckich. Na stronie producenta znajdziemy kilka informacji prasowych o pojazdach sprzedanych do Turkmenistanu. Przykładowo na początku stycznia 2015 podano, że została podpisana umowa na długoterminowe dostawy modelu 6322 (podwozie do zabudowy z klasyczną kabiną) z jedną z największych turkmeńskich firm zajmujących się wydobyciem ropy i gazu (Turkmennaft).

KrAZ 6322 dla Turkmennaftu.

Wcześniej, w 2014 roku KrAZ rozpoczął dostawy wywrotek dla jednej z największych firm budowlanych w Turkmenistanie (nazwy nie podano, ograniczając się jedynie do informacji, że to zatwierdzony wykonawca zamówień rządowych). Powstają one na podwoziach 65032, napęd AWD. To pojazdy niezastąpione w ekstremalnych warunkach środowiskowych i klimatycznych.

Przykładowa wywrotka KrAZ 65032.

KrAZ-y 65032 do Turkmenistanu wyruszyły na platformach kolejowych.

Trolejbusy na 120 let MHD v Ostravě (2)

Druga Škoda zaprezentowana w trakcie obchodów 120-lecia ostrawskiej komunikacji miejskiej to przedstawicielka modelu 8Tr, którą oznaczono numerem 29. Rocznik 1958. Trolejbusy te produkowano w latach 1955 – 1961. Do Ostrawy trafiło łącznie 21 egzemplarzy, które dostarczono w okresie 1958 – 1961. Dla zwiększenia ilości przewożonych pasażerów do trolejbusów doczepiano przyczepy Karosa B40. Tak utworzone zestawy jeździły po mieście w latach 1961 – 1963, obsługując linię nr 55 (Smetanova náměstí – Hrušov). Ostatnia Škoda 8Tr zakończyła obsługę ostrawskich linii w roku 1982. Była to jednocześnie ostatnia liniowa „ósemka” w całej Czechosłowacji. Długi okres eksploatacji zawdzięczała różnym modernizacjom. Niestety żadnego z ostrawskich egzemplarzy 8Tr nie udało się zachować.

Opisywany trolejbus pierwotnie obsługiwał komunikację miejską w miejscowości Zlin (wówczas pod nazwą Gottwaldov). W roku 1974 wycofano go i trafił do prywatnego właściciela z Trnavy obok Slušovic. Tam przez lata pełnił funkcję warsztatu i magazynu. W roku 1996 pojazd został kupiony przez Dopravni Podnik i przetransportowany do Ostrawy. Tam odrestaurowano go (na stan z lat 60-tych) i nadano obecny numer taborowy 29. Remont zakończono w roku 1998.

W trakcie obchodów 120-lecia do trolejbusu doczepiono wspomnianą powyżej przyczepę pasażerską Karosa B40, oznaczoną jako #141. Także z 1958 roku. Model B40 to następca produkowanego od lat 40-tych modelu D4. Przyczepki te powstawały w latach 1953 – 1959 i były przeznaczone dla autobusów Škoda 706 RTO. Ich podstawowym odbiorcą były przedsiębiorstwa ČSAD (odpowiedniki polskich PKS-ów), choć trafiały także do komunikacji miejskiej, dołączane do trolejbusów (oprócz Ostravy np. w Pilźnie, Pardubicach). W eksploatacji liniowej niektóre egzemplarze wytrwały nawet do lat 70-tych. Do Ostravy trafiły tylko trzy przyczepy B40 (#139 – 141). Ich eksploatacja dostarczała jednak wielu problemów. Po trzech latach zrezygnowano więc z tego typu zestawów. Prezentowana przyczepa została odkupiona od rolnika z miejscowości Libčan w pobliżu Hradca Králové. Najprawdopodobniej wcześniej była własnością miejscowego ČSAD-u. Bardzo kosztowna naprawa pojazdu zakończyła się w roku 2002. Był to „gwóźdź programu” obchodów 50-lecia trolejbusów w Ostrawie (oczywiście wraz ze Škodą 8Tr). Ten mały, doczepny pojazd otrzymał ksywkę „vlečka”.

Tak prezentował się piękny trolejbusowy zestaw na terenie warsztatów Martinov:

Historyczny zestaw w trakcie jednego z wielu przejazdów po terenie przedsiębiorstwa.

Škoda 8Tr miała oznakowanie linii 55, którą w latach 1961 - 1963 obsługiwały takie trolejbusy z przyczepkami Karosa B40.

Doczepka Karosa B40, czyli „vlečka”.

Odpoczynek przed kolejnym bezpłatnym kursem po terenie zakładu.

Impreza zakończona. Już po godzinie 16. Od Škody 8Tr za chwilę zostanie odczepiona przyczepka. Żółte pogotowie techniczne Volvo zabierze do zajezdni trolejbusowej widoczną z tyłu Tatrę T400/IIIA. Potem wróci po bohaterkę tego wpisu. Przyczepka B40 odjedzie z autobusem Škoda 706 RTO CAR #247, o którym za jakiś czas jeszcze coś napiszę.

Karosa B40 już odczepiona.

Autobus Škoda 706 RTO CAR podjeżdża do przyczepy Karosa B40. Volvo z trolejbusem Tatra i zestaw Škoda + doczepka teren zakładu Martinov opuściły razem. Przez pewien odcinek jechałem za tym ciekawym konwojem, a później równolegle (droga dwujezdniowa), na zakręcie, co było bardzo ciekawym przeżyciem.

Škoda 8Tr już bez doczepki.

Zestaw Škoda 8Tr + Karosa B40 w wersji dynamicznej:

W kolejnej części relacji z trolejbusowych obchodów 120-lecia komunikacji miejskiej w Ostrawie przedstawię Tatrę T400/IIIA. Tu link. 

Link do ogólnego opisu tej niezwykłej imprezy.

Komunikacyjne zmiany w Kędzierzynie-Koźlu (2)

Wracam do tematu zmian komunikacyjnych w Kędzierzynie-Koźlu. Tu link do części pierwszej.

Wręcz epokowym wydarzeniem w historii kędzierzyńskiej komunikacji było uruchomienie regularnej linii nocnej. Stało się to w lipcu 2012. Linia oznaczona symbolem „N” kursuje do tej pory. Jeździ wprawdzie tylko dwa razy w tygodniu (piątek/sobota, sobota/niedziela), ale nadal jest, choć pierwotnie była planowana tylko na okres wakacyjny. Nocny autobus łączy pętlę Koźle Dworzec PKP i Sławięcice Bar Danka, przejeżdżając także przez Azoty. Pokonanie całej trasy zajmuje mu godzinę.

Rozkład jazdy nocnej linii N. Przystanek początkowy Koźle Dworzec PKP. Wprawdzie tylko dwa odjazdy, ale dobre choć to. 28.09.2013.

W trakcie wprowadzania tych wszystkich zmian zaniechano uruchamiania sezonowej linii 10 do Dębowej (na kąpielisko). Niestety nie jestem w stanie określić, kiedy to się stało. Zlikwidowano także dwa jedyne wariantowe kursy linii nr 5 ze Sławięcic do Koźla Dworca PKP.  Była to wówczas najdłuższa relacja obsługiwana przez MZK, objeżdżająca prawie całe miasto i dająca mieszkańcom Sławięcic możliwość dotarcia do Koźla (gdzie mieści się np. urząd miasta) na jednym bilecie.

Jelcz M121MB #174 jako linia 10 na gruntowej pętli Dębowa. Czerwiec 1998. Na autobusie naklejona reklama kina Chemik.

We wrześniu 2013 Kędzierzyn-Koźle wzbogacił się o nową linię nr 6, dzięki której komunikacja miejska dotarła do wcześniej nieobsługiwanych rejonów osiedla Rogi oraz pod kozielski cmentarz, do którego MZK dojeżdżało wcześniej tylko w okresie 1 listopada (ten wariant trasy już nie istnieje, od 17.02.2014 „szóstka” została skrócona do pętli na ul. Głubczyckiej, a kursy przez ul. Raciborską zostały całkowicie zlikwidowane). Linia nr 6 pojawiała się już w Kędzierzynie-Koźlu kilkakrotnie. Pierwotnie była to trasa podmiejska łącząca pobliską Reńską Wieś z pętlą Koźle Dworzec PKP. Nie wiem dokładnie kiedy istniała, na pewno nie było jej już po roku 1990. O jej istnieniu dowiedziałem się  około połowy lat 90-tych i to tylko dzięki przypadkowi, czyli przez błędne ustawienie filmu w tablicy kierunkowej. Wówczas Ikarus 280 #306 miał z boku oznakowanie linii 6. Po roku 2000 linia 6 powróciła na krótki czas (około roku, do dwóch lat), także rozpoczynając trasę  przy kozielskiej stacji kolejowej i nawet jadąc w stronę Reńskiej Wsi, ale kończąc relację na ul. Wiklinowej. Kursów było mało, ale zaznaczono je na rozkładach jazdy. W roku 2006 linia 6 znów kursowała po mieście i to nie tylko w dni robocze, ale także w soboty, niedziele i święta, a jej trasa była lekko skorygowana. Nie zaczynała się pod dworcem PKP, ale na pętli Koźle Stadion, stąd wniosek, że była obsługiwana przez brygadę (brygady) linii nr 1. Dalej przez ul. Chrobrego, Piastowską, Żeromskiego do końcówki Koźle Wiklinowa. Osobiście tylko raz udało mi się podróżować „szóstką”. Było to w czerwcu 2006 (czyli to wersja z pętli Koźle Stadion), a wiózł mnie MAN NL222 #105. Jechało tylko kilka osób, więc oczywiste było, że trasa ta niedługo przestanie istnieć. Niestety nie mam żadnych zdjęć taboru na kędzierzyńskiej linii nr 6.

Rozkład jazdy linii nr 6 z przystanku „Koźle Dworzec PKP”. Taka wersja była ważna od 12.09.2013. Obecnie rozkład jest mocno uszczuplony. W stronę Głubczyckiej tylko trzy odjazdy: 10:45, 11:39 i 17:19 i bez wariantowego przejazdu przez ul. Wiśniową.

W dni robocze (godziny szczytu) na ulicach Kędzierzyna-Koźla pojawiała się linia nr 11, czyli skrócona wersja linii 1 w relacji Azoty – Pogorzelec. Wprawdzie autobusy były w pełni oznakowane, ale na rozkładach jazdy linia 11 nie istniała. Niektóre pojazdy woziły oznaczenia 11 BIS (też 1 BIS), ale było to samo. Dawno już nie byłem w Kędzierzynie w dzień roboczy i niestety nie wiem, czy „jedenastka” jeszcze istnieje. Faktem jest jednak, że kursy skrócone do Pogorzelca (przystanek „Piotra Skargi III) nadal istnieją.

 Jelcz M-11 #427 jako linia 11 w stronę Pogorzelca. Przystanek „1 Maja 'Kosmos'” przy ul. 1 Maja. Autobus to rocznik 1989, w roku 2006 zezłomowany. Pojazd przez dość spory okres eksploatacji woził białą całopojazdową reklamę (różnych firm) i był drugim Jelczem M-11 w przedsiębiorstwie, którego boki w całości przeznaczono pod reklamy (pierwszy to #436, ale jego reklama wynikała z faktu kupna i przekazania autobusu przewoźnikowi przez reklamodawcę). Za #427 Ikarus 412 #214 na linii 2, a w tle maleńki fragment Jelcza M-11 #412, który również obsługuje linię nr 11. Zdjęcie wykonałem w maju 2001.

Jelcz M-11 #412 jako linia 11 na pętli Azoty. Rocznik 1988. Za nim pojazdy linii 1, Ikarus 415 #207 i Jelcz M-11 #427 (oklejony białą reklamą, jedynie przód zakładowy). Tablica za szybą z napisem: „Do Dw. PKP Kędzierzyn”, czyli nie jedzie po pełnej trasie do Pogorzelca. Kwiecień 1998. Ten kurs był stałym przydziałem dla #412. Krótki przejazd w porannym szczycie i ten w popołudniowym. Wykorzystanie pojazdu bliskie zeru, ale uniknął kasacji. W MZK Kędzierzyn-Koźle często przeznaczone do likwidacji autobusy wyjeżdżały swoje ostatnie kilometry jako rezerwy kursujące tylko na wybranych kursach. Tak było np. z pojazdami numer 310, 417, czy 418.

Najnowszym pomysłem MZK jest linia nr 12, czyli już trzecia obsada tego numeru. Nowa trasa kursuje od 27 września 2013 i jest minimalnie zmodyfikowaną wersją linii nr 2 (Rogi Stocznia – Osiedle Piastów). Zmiana polega na zjeździe z ulicy Kozielskiej i przejeździe obok sklepu Kaufland i galerii Odrzańskie Ogrody (część kursów kończy kursy z Osiedla Piastów na pętli Koźle Dworzec PKP). Na jej rozkładzie jazdy przewoźnik po raz pierwszy użył podziału na trzy okresy kursowania. Do tej pory zawsze były tylko dwa: „dzień roboczy” oraz „soboty, niedziele i święta”. Linia nr 12 ma wyróżnione: „dzień roboczy”, „sobota”, „niedziela”. Po wprowadzeniu linii 12 zmienił się także rozkład „dwójki”. Zmiany te widać dosłownie gołym okiem, bo w tym przypadku pojawiły się aż cztery kolumny obowiązywania. Mamy więc „dzień roboczy”, „soboty”, „niedziele” i „święta”. Dla przybysza np. z Krakowa te dwie ostatnie opcje mogą być dość problematyczne, bo tam „niedziela” funkcjonuje w rozkładzie jazdy pod hasłem „święta”.

 Trasa pierwszej wersji linii nr 12 na filmie z bocznej tablicy kierunkowej jednego z Jelczy. Linia 12 była obsługiwana przez tabor kursujący także na linii 2, dlatego dla szybszego przewijania filmów na pętli opisy linii 2 i 12 umieszczono obok siebie. Następna w kolejności jest linia nr 3.

Najnowsza odsłona linii 12. Solaris Urbino 12 #159 (rocznik 2008) obok galerii Odrzańskie Ogrody. 24.05.2014. Autobus #159 już był prezentowany w Blogu Transportowym (link).

Rozkład jazdy linii 12. Wersja ważna od 27.09.2013.

Oprócz nocnej linii N po Kędzierzynie-Koźlu kursują także pojazdy innej „literkowej trasy”, czyli H. Nie każdy jednak wie, że w latach 90-tych po mieście jeździło jeszcze K, a było też C oraz K BIS i C BIS. To jednak temat na kolejny wpis. W tym nie może jednak zabraknąć informacji o bardzo ważnej nowości, czyli o wprowadzeniu systemu dynamicznej informacji pasażerskiej „Kiedy Przyjedzie?”. Dzięki temu rozwiązaniu szybko sprawdzimy najbliższy odjazd z interesującego nas przystanku. Rozwiązanie bardzo przydatne, szczególnie biorąc pod uwagę częstotliwość kursowania kędzierzyńskiej komunikacji miejskiej. Ta niestety nie jest zbyt dobra i przez lata była dość regularnie ograniczana, np. przez oszczędnościowe wycięcie jednej z brygad obsługujących daną linię. Jeszcze w drugiej połowie lat 90-tych częstotliwość odjazdów była bardzo dobra. Główna linia nr 1 w szczycie kursowała co 9 minut, a nr 2 co 10 (były także kursy wydłużone do pętli Blachownia Biurowiec Zakładów Chemicznych). Pomiędzy szczytem odjazdy miały częstotliwość co 25 minut, dzięki czemu bez przeszkód można było obliczyć, o której będzie następny kurs. Wtedy jednak przewozy były znacznie większe. Było także więcej taboru. Do historii MZK Kędzierzyn-Koźle w Blogu Transportowym co jakiś czas będę jeszcze powracał. Na początek zajmę się Ikarusem 280 #313.

Po wprowadzeniu systemu „Kiedy Przyjedzie?” każdy przystanek został oznaczony indywidualnym numerem. Wystarczy wpisać go do treści SMS-a, a w wiadomości zwrotnej otrzymamy godziny najbliższych odjazdów.